So complicated

Met een rustige tred in haar passen baande de poes zich een weg door het moerassige gebied heen. Aangezien ze niet al te groot was, had de modder zich tot net onder haar buik weten te reiken. Soms was dit best lastig, aangezien ze vaak met een aangekookte pels van slijk terug keerde naar het kamp. Maar goed, het was nu eenmaal iets waar ze niets aan kon doen.
Haar groene blik hield het pad waarop ze liep stevig in de gaten, haar oortjes gingen dan ook ietsjes overeind staan zodra een bruin gestalte haar zichtveld binnentrad. Algauw herkende ze de kater als Tallpaw, zoon van Shrewstar. Bij vele katten stond hij bekend als de problemenmaker, wegens het feit dat de kater een tijdje geleden steeds opnieuw bij de grenzen te vinden was. Echter hield de medicine cat zich daar niet echt meer mee bezig. De kater was jong, en hoorde dus nog plezier te maken en risico's te nemen. Met een vriendelijke knik begroette ze de bijna volgroeide leerling, om hem vervolgens ook een blik waardig te gunnen. "Goedendag Tallpaw, alles goed?" Haar ogen keken ietwat bezorgd voor zich uit. Ze wist nog goed hoe slecht hij eraan toe was geweest de vorige keer dat ze hem had gezien.

De kater leek vrolijk te knikken en zwaaide vervolgens met zijn staart. Ergens had ze wel het gevoel dat het goed met hem ging. En de volgende woorden die hij uitsprak bevestigden haar vermoedens alleen maar. "Kan niet beter," Miauwde hij. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze hem aankeek. "Dat is goed om te horen," Miauwde ze, uiterst eerlijk. "En met jou?" Een zachte zucht verliet haar bekje waarna ze even langs de kater heen keek. "Kan wel beter." Beaamde ze eerlijk, om vervolgens haar heldere groene blik weer op de bijna volgroeide leerling te richten.

De donkergrijze poes keek eventjes op toen de kater een stap dichter naar haar toe nam. "Wat is er dan Little?" Vroeg hij, waarop ze lichtjes verbaasd reageerde. Algauw schudde ze haar kopje en keek ze hem weer vriendelijk aan. "De gebruikelijke problemen.. Veel werk, weinig slaap. Je kent het wel." Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat. En Nightspark die met Ashdrizzle samen is, ging er door haar hoofd heen. Echter wou ze dat probleem niet rond zijn oren hangen, de kater had vast zelf al genoeg dingen waar hij rekening mee moest houden.

Haar heldere groene blik bleef op de kater gericht, net zoals haar oortjes. Hij knikte als reactie op haar antwoord, maar ze zag aan zijn houding dat hij door haar leugen had gekeken. Ergens begon ze zich schuldig te voelen, aangezien de kater ook altijd eerlijk was met haar, maar zij tegen hem juist niet. Ze vond het gewoon enorm lastig om haar problemen te uiten, en haar werkelijke gevoelens. Dit was gekomen nadat ze al die problemen met Ashdrizzle, Snowynight en Nightspark had gehad. De poes keek algauw op toen de kater zijn stem nog eens liet horen. "Heeft het toevallig ook iets te maken met ehm.." Algauw viel Tallpaw stil, echter keek Littlestream noch kwaad, noch geschrokken op. Ze ging gewoon eerlijk zijn, ze zou wel zien wat er van kwam. "Als je Nightspark en Ashdrizzle bedoelt, ja." Zuchtte ze ter vergeefs, waarna ze eventjes naar de grond keek. De zwarte kater had gewoon geen rekening gehouden met haar, nee, totaal niet.

Het was de poes nog niet echt opgevallen dat er een stilte was ontstaan tussen de twee. Haar gedachten hadden voor even de overmacht in haar hoofd. In één flits gingen alle momenten die ze had gedeeld met de beide katers door haar kopje heen, wat haar eventjes op haar lip deed bijten. Zij had veel fouten gemaakt, maar Ashdrizzle en Nightspark ook. En om haar uiteindelijk dan zodanig in de steek te laten alsof zij het vijfde wiel was, was de druppel geweest. Ze hunkerde dan ook niet meer naar hun vriendschap noch gezelschap. Ze kon zich prima redden zonder hen.. De poes keek eventjes lichtjes geschrokken op toen ze plots een pluizige staart om haar lichaam heen voelde. Een tikkeltje verbaasd keek ze op naar Tallpaw, die in de tijd dat zij aan het dagdromen was geweest, naast haar was komen zitten. Algauw ontspande ze zichzelf weer en verscheen er een kleine glimlach om haar lippen. "Dankje." Miauwde ze zachtjes, zich ergens gevleid voelende omdat de kater toch iets om haar leek te geven.

Ze merkte de verbaasdheid van de kater, maar kon hem dat niet kwalijk nemen. Het gebeurde de laatste tijd niet meer vaak dat ze zich openstelde naar anderen toe, maar aangezien ze bijna altijd al niet eerlijk was geweest tegen hem vond ze dan toch dat het tijd was geworden. "Ik weet niet waar je doorheen gaat, of doorheen bent gegaan," Begon hij. "Want we maken allemaal andere dingen mee, en hoeveel katten ook zullen zeggen dat ze weten hoe je je voelt, ze weten het niet. Iedereen voelt pijn anders, en iedereen gaat er anders mee om. Ik zocht bijvoorbeeld heel veel buitenclanse katten op," Vervolgde Tallpaw. Haar oren slokten de woorden op en algauw had ze haar blik alweer op hem gericht. Een glimlach was te zien, echter vermeed hij haar blik nog. Ergens was dat ook normaal. Wat de kater nu zei, was eigenlijk heel zeldzaam. Er waren niet zoveel katten die dit konden. "Daarom zal ik ook niet doen alsof ik jouw pijn ken, maar ik begrijp het wel, want ik ken de situaties, en ik wil gewoon wel dat je weet dat iedereen in de clan er voor je zou moeten zijn oke?" Een kleine droevige glimlach verscheen op haar gezicht. "Misschien wel, maar dat lijken ze niet te snappen. Ik krijg alleen bezoek als iemand gewond of ziek is, nooit komen ze vrijwillig om te vragen hoe het met me gaat." Miauwde ze, waarna ze haar oortjes weer spitste. "Je kan niet alles alleen ondergaan, en niemand zou dit alleen moeten ondergaan, dus weet alsjeblieft dat in ieder geval ik er altijd voor je ben oke?" Eindigde hij, waarna hij dan uiteindelijk toch oogcontact durfde te maken. Een zekere dankbare blik was te zien in haar ogen toen ze hem aankeek. "Je hebt gelijk Tallpaw," Begon ze rustig. "Je bent echt gegroeid, en dan niet alleen in de lengte en breedte. Ik kan zien dat je bijna warrior klaar bent. Je bent nog zo jong en kunt alsnog zulke wijze dingen zeggen. Je mag trots op jezelf zijn." Een glimlach stond op haar donkergrijze gelaat te lezen. "Bedankt, ik zal het niet vergeten."

"Mooi zo, want als er iemand is die altijd voor de clan klaarstaat ben jij het wel, ik snap niet hoe je het volhoud," De grijze kattin greens even om die opmerking en richtte vervolgens haar blik weer op de jonge kater. "Vooral als je ook zulke irritante kitten bij je krijgt, zoals ik was," Een verontschuldigende blik werd op haar geworpen, waarop de poes reageerde met een schouderophaal. "Kittens zijn nog onschuldige katten, je kunt ze niet straffen voor de dingen die ze doen of hebben gedaan." Miauwde ze vervolgens waarna ze terug voor zich uit keek. Zijzelf had haar kittentijd doorgebracht in de medicine den. Innerghost was haar maar slechts één of twee keer komen bezoeken, en zelfs nadien kreeg ze geen aandacht van haar moeder. Pas toen ze haar rang als medicine cat apprentice had gekregen, begon de zwarte deputy op haar te letten. Maar dan was het al te laat. Ze voelde niets meer dan haat jegens de poes.

"Vond je me nooit een irritante kitten dan?" Vroeg de kater uiteindelijk. Littlestream greens even en wierp hem haar groene blik toe. "In het begin waarschijnlijk wel, maar niet zo dat ik er nachten van wakker lag. Op dat moment had ik ook nog andere dingen waar ik me druk om maakte." Antwoordde ze op zijn vraag. Vervolgens begonnen haar grijze oortjes lichtelijk te wiebelen en krulde ze haar grijze staart om haar lichaam. "Maar eigenlijk.. vond jij me toen ook niet lastig? Ik was toen niet bepaald vriendelijk geweest tegen je vriendin toen." Haar stem klonk lichtjes onzeker. Maar het was waar. Ze had de kitten toen echt bang gemaakt, onbewust dan wel. En daar begon de eerste confrontatie tussen haar en toen nog Tallkit.. Wie weet wat hun relatie nu was zou dat nooit gebeurd zijn geweest..

Toen de poes hem aankeek zag ze dat zijn gelaat opklaarde en lichtelijk vragend wachtte ze af op zijn antwoord. 'Helemaal niet, ik denk dat ik daardoor juist respect voor je kreeg, want ja, je was eng, maar je was ook waanzinnig gaaf en in mijn ogen de sterkste medicine cat ooit.' Grinnikte de kater. De poes voelde de blos op haar wangen verschijnen en keek de andere kant op om dit te verbergen. 'Ik zag je als een stoere poes die misschien wel een beetje eng was voor ons, maar nog wel tien keer zo eng voor de andere clans,' Miauwde de kater vervolgens een tikkeltje verlegen. Littlestream had ondertussen haar groene blik alweer op hem gericht en glimlachte vrolijk. "Dat is echt een van de liefste dingen die ik ooit gehoord heb. Dankje Tallpaw, echt bedankt." Miauwde ze warm. Uiteindelijk snoof ze wat lucht op en wiebelde ze met haar oren. "Heb je zin om iets te gaan doen?" Vroeg ze vervolgens. Het was de eerste keer dat ze dit aan iemand vroeg na wat er gebeurd was met Nightspark en Ashdrizzle. En om eerlijk te zijn kon ze best wel wat afleiding gebruiken.

De kater leek verbaasd te zijn van haar antwoord, wat haar ergens toch wel lichtjes deed grijnzen. 'Ehm.. Alsjeblieft?' Miauwde hij onzeker terug, maar zodra ze vroeg of hij wat wou gaan doen klaarde zijn gehele gelaat alweer op. 'Thank Starclan' Riep hij uit, waardoor Littlestream's oren toch ietwat begonnen te wiebelen. 'Ik vind het heel gezellig, maar ik zat vast te vriezen aan de grond,' Mauwde hij een beetje verontschuldigend, maar met een ondeugende blik. 'Wat wil je doen?' De poes haalde haar schouders op en keek hem wat nadenkend aan. "Alles waar jij zin in hebt." Miauwde ze met een glimlach. Plots schoot er een idee haar te binnen en keek ze hem verwachtingsvol aan. "Ik heb eigenlijk nooit leren jagen.. Misschien wil je me het leren?" Hoopvol keek ze hem aan.