For Crying out loud!

Zoals hij in zijn hoofd de voorspelling al gedaan had zo kwam die haast ook uit. Al met al leek de poes naast hem er niet helemaal hetzelfde over te denken. "Hoezo kan je me niet haten.. Onze clans zijn immers in oorlog.." Tall kon even niet anders dan knikken, maar wist toen al snel zijn stem weer te vinden. "Dat is waar," Beaamde hij, en knikte om de woorden kracht bij te zetten. "Maar jij bent toch niet de oorzaak van de oorlog? Of degene die het heeft afgeroepen? Wat voor kat zou ik zijn om jou te haten voor de beslissingen van anderen?" Zijn gouden ogen keken eerlijk in haar blauwe. "Mijn moeder trapt me niet zomaar uit de clan," De kater wist niet zeker of het geruststellend was want hij wist eerlijk gezegd niet eens of de poes bezorgd was. "En als ik er wel uit word getrapt weet in dat het een clan is waar ik niet bij zou willen horen," Hij meende het, een clan die katten die vrienden maakten verbande? Nee, dat ging de verkeerde kant op. "Naar huis gaan is voor mij niet bepaald beter dan hier zitten," Reageerde hij droogjes op de opmerking over weggaan. Thuis waren de problemen die hij zo wanhopig ontliep.

Tall knikte een beetje gepikeerd toen de poes nog meer problemen aandroeg, hij was geen Starclan kat die dit allemaal maar even op kon lossen. Toch hield hij zich stil en luisterde enkel naar wat ze zei. "Jouw moeder dan misschien.. Ik weet niet wat papa of mama doen als ze me hier vriendelijk zien doen met een Shadowclan kater.." Nog een keer werd er geknikt. "Ze zouden je toch geen pijn doen?" Vroeg hij toen, met een lichte hint van bezorgdheid in zijn stem. De poes was aardig tegen hem, en gaf hem het idee dat hij niet alleen was. Ze moest niet afgeschrikt worden om met hem te praten, hoe zou hij dat ooit goed kunnen vinden?

De poes reageerde luchtig en naar de katers idee haast ongeïnteresseerd. Met een zucht keek hij even weg en kromp in elkaar toen ze het over slaan had. De plek waar zijn moeder hem had geraakt brandde elke keer als hij eraan dacht, niet van pijn, maar van eergevoel dat eruit geslagen was op dat moment. Hij was een hoopje niets geweest, en eraan herinnerd worden was alles behalve leuk. "Mooi," Wist hij uiteindelijk te mauwen, waarna de poes hém plots een vraag stelde. Dat was nieuw, hij was altijd degene geweest die het gesprek op gang hield, en nu ineens zij, het beviel hem wel. "Waarom.. ben je eigenlijk naar vierboom gegaan van alle plekken?" Gelukkig, geen lastige vraag, geen vraag waarop hij kon falen. Toch dacht hij even met een schuin hoofd na, en opende toen zijn mond pas, "Hier is het neutraal," Hij keek even naar de bomen, die macht uit leken te stralen van de Starclan zelf, "Niet mijn gebied, en niet jouw gebied.. Dus ik hoef hier niemand aan te vallen, dat is een fijn idee, mijn moeder kan niet boos worden als ik niemand aanval hier bij de Four trees," Hij glimlachte lichtjes, het was wel zo, en misschien ook omdat de kater hoopte dat als hij ooit een Starclan kat zou mogen ontmoeten, hij hier misschien ook wel eens zou kunnen komen, die kon hem dan raad geven.

Tall had al wel gemerkt dat de poes wat minder uitgebreid antwoordde, veel maakte het de kater niet uit. Alleen al bij een aardig persoon in de buurt zijn maakte dat hij vrolijk werd en zich beter voelde. Ze was aardiger dan de meesten, en kwam in de buurt bij het zijn van een vriend, maar zoals de poes al zo vaak in dit gesprek duidelijk had proberen te maken: Dat kon niet. Een zucht ontsnapte hem bij die gedachte, maar een stem in zijn achterhoofd zei dat het waarschijnlijk ook wel weer goed was, aangezien ze dichterbij hem kwam dan dat hij mocht toelaten. Het antwoord wat ze uiteindelijk gaf kreeg hem wederom aan het glimlachen, en ietwat verwonderd aangezien hem dat nu pas opviel, keek hij haar aan. "Dat mag van mij prima hoor," Klonk het, vergezeld door een schouderophaal, "Ik ben er inmiddels wel gewend aan geraakt," Na deze woorden deed hij gevaarlijk, de kater liet zich namelijk op de grond zakken, en ging op zijn zij liggen. Te kwetsbaar, was het een test? Dat wist ook hij niet, alleen dat het heel lekker lag.

Ze reageerde voller deze keer, maar wow wat wist het antwoord hem weer in de war te brengen. Dus dit mocht niet, en complimentjes mochten niet, en dat ook nog eens terwijl dit klieren was en de complimentjes gemeend! Een beetje in de war was Tall nu zeker, wat niet echt meehielp met het doorzien van het lichtelijke dreigement wat de poes uitte. De kater bleef liggen, en staarde wat verward voor zich uit om daarna uiteindelijk met zijn hoofd te schudden en de poes weer aan te kijken. "Ik snap niets van jou," Het was geen belediging, eerder nog een compliment, ze was zo ingewikkeld dat ook hij niets van haar snapte. Interessant, "Hoe doe je dat?" In zijn stem was nu duidelijk wat ontzag te horen, ook was Tall echt erin geïnteresseerd, wat in zijn ogen af te lezen was.

Oh nee! Hij had een discussie gestart zonder de bedoeling een discussie te starten! Dit waren de ergsten, altijd al geweest, vreselijke discussies zonder logisch doel en einde, hij zou er maar gewoon het beste van moeten maken. "Jij bent ook niet echt begrijpbaar voor me.. Sterker nog, ik snap er echt niks van hoe jij je gedraagt, dus ik kan ook aan jou vragen. Hoe in Starclan's naam doe je dat?" Een beetje gevleid door haar woorden richtte hij zich op en keek met een schuine kop naar de poes. "Waarom ben ik verwarrend dan?" Hij probeerde erachter te komen, het was belangrijke informatie, als zij hem verwarrend vond kon dat betekenen dat hij iets goed deed, of juist heel erg fout. Dus, als de Flame-point hem duidelijk kon maken hoe hij zich beter moest gedragen, kon hij zich beter gaan gedragen. Misschien wilde ze dan wel vrienden met hem zijn, of op zijn minst het accepteren als hij haar een compliment gaf.

Geen goede vraag, ze leek er niet helemaal happy mee te zijn. Wanneer was ze dat wel als hij iets zei? Helemaal nooit leek het wel, hoe erg de kater zijn best ook deed. Maar nu niet getreurd want ze was duidelijk wel van plan hem een antwoord te gunnen. "Je zegt allerlei dingen die niet kloppen met de dingen die ik geleerd heb.. Het ene moment ben je rustig en het volgende moment redelijk druk.. Het is net alsof je me uit m'n comfortzone wilt dwingen.." Zat het zo. Oke, de dingen die ze geleerd had klopten dus duidelijk niet want de kater had niet gelogen nog, verder was hij inderdaad een beetje onhandig qua het inschatten van een situatie, daar konden ze samen wel uitkomen. Haar uit de comfortzone duwen had hij echter niet gewild, dus knikte hij schuldbewust naar de poes. "Sorry daarvoor, dat was oprecht echt niet mijn bedoeling," Hij hakkelde niet bij de woorden, sorry zeggen was niet zo lastig, nu meende hij het, dan was het al helemaal niet lastig. "Sorry ook voor dat ik zo snel van stemming kan wisselen, ik ben daar soms inderdaad nogal onhandig in," Een schaapachtige grijns zette deze woorden kracht bij, "Verder zweer ik je bij alles wat me lief is dat ik niet tegen je heb gelogen," Dat was dat, hij had zich verdedigd, nu was het aan haar er iets mee te doen.

Ze leek iets normaler te worden, voor zover Windclanners dat konden, in ieder geval was het wel duidelijk dat de sfeer weer wat ontspannener werd. Beter dan een paar minuten geleden toen ze alletwee gefrustreerd hadden gezegd dat ze niets van elkaar snapten. De stilte maakte hem niet uit, maar blijkbaar het poesje wel, ze keek beschaamd naar haar poten toen ze eerlijk toegaf dat ze geen onderwerpen wist om over te praten. De kater haalde zijn schouders op en glimlachte, "Maakt niet uit, dan praat ik wel," Dat gebeurde eigenlijk de hele tijd al, maar dat maakte voor hem op het moment niet heel veel uit. "Kan jij trouwens goed met kittens omgaan?" Het advies van Snowy was mislukt, dan maar een tweede persoon vragen.