We've come to do your dirty work {ThunderClan Attack}

Het was opeens erg stil geworden. Hij had zichzelf verstopt waar hij al een dag ofzo lag. De Medicine Den, zwak en veel te gevoelig voor de minste beweging was hij. Hij sperde zijn ogen open toen hij iets hoorde. Hij keek even rond, maar vond geen Medicine cat die hem in de gaten hield. Nieuwsgierig trok hij zichzelf recht. Hij kneep even zijn ogen dicht toen een pijnscheut door hem trok. Maar hij wandelde toch koppig verder. 'Serieus?' Lachte de stem. Ja, ik ben serieus. Antwoordde hij koppig in zijn kop. 'Hmmm, zo zie je er anders niet uit... Je kan het nog niet eens maken tot de uitgang,' vervolgde hij al honend. Hij klemde zijn kiezen op elkaar en strompelde verder. Langzaam kwam hij verder en verder. Uiteindelijk verscheen de gestreepte gestalte aan de ingang van de Medicine cat's den. Hij zag hoe katten door elkaar liepen, andere zaten neer. De geur van bloed was overwelvend. Hij zuchtte zachtjes en keek even rond. Opeens was er een opening tussen de katten, daar, naast een ander bewegingloos lichaam, lag ze. Wel meteen werden zijn ogen groot. "Willow...?" Fluisterde hij zwakjes. Hij spande zijn spiertjes op en strompelde snel naar voren, al zijn zenuwen gierden van de pijn toen hij dat deed. "Willow!" Zijn stem werd luider. Ookal had hij de kattin ergens irritant gevonden, ze was wel één van de weinige die er altijd voor haar was... En waarschijnlijk ook de enige die iets om hem gaf. Hij voelde hoe tranen ontsprongen in zijn ooghoeken. Hij struikelde onhandig door zijn wonden, maar kwam snel overeind. Met een paar onhandige passen maakte hij het tot haar lichaam. Hij verborg haar neus in haar nog warme pels en snoof haar geur op. Ze was een vriendin van hem geweest, ze had hem altijd gesteund, hoe irritant ook. "Nee, nee..." Fluisterde hij zachtjes. Hij richtte zijn kop op, tranen gleden over zijn wangen toen hij naar de kop keek van de gestreepte kattin. Hij neeg zijn kop en begon zachtjes haar oren te likken. "Kom op Willow," fluisterde hij zachtjes. "Dit is niet grappig meer," Maar zelfs hij wist dat dit geen grap was... Toen er enkel een lange stilte volgde, staakte hij het likken en tilde hij zijn kop op. Zijn ogen stonden glazig en ongeloofwaardig. Toen sloot hij zijn ogen, langzaam. Tranen gleden als zilveren parels over zijn wangen en sierde haar pels samen met het scharlakenrood bloed dat haar bruine vachtje bevuilde. "Ik zal ze vinden," murmelde hij duister. "Ik zal ze vinden en dan..." 'Dan wat?' "Dan zal ik ze geven wat ze verdienen," Zijn duistere blik gleed over haar lichaam heen en hij voelde hoe de tranen niet langer uit zijn ooghoeken lekten. Langzaam stond hij op. Zijn duistere blik gleed even van Willowpaw naar Everstar. Hij keek haar lang aan, waarom juist zij? Na enkele tellen keek hij terug naar het levenloze lichaam van zijn vriendin, daarna draaide hij zich om en met een slepende staart en hangend hoofd hinkte hij terug naar de den waar hij hoorde te zijn... Ze gaan er allemaal aan...

Nog steeds was AvalancheDemon opzoek naar een fatsoenlijke tegenstander. Tot nu toe werd elk gevecht dat ze aanging weer ruw onderbroken of gestaakt door de tegenstander. Met de rode kater had ze een prima gevecht, tot die kleine apprentice met zijn hoge stem er tussen sprong. Zodra een van de kater's maatjes ook mee ging doen, vocht ze tegen deze. Het duurde ook al weer niet lang of deze was al van hun gevecht weggelopen. Daarna had ze ook nog aan wat andere katten schade toegebracht maar nog geen goed gevecht gehad. "THUNDERCLAN! Terug naar het kamp!" Galmde de stem van de Thunderclan leader door het kamp. Nee hè, niet nu al. Snel zocht de zilveren tabby nog naar iemand die wilde vechten, echter was alles al snel gedaan. "Geweldig! Mag ik een keer vechten, krijgen we dit?!" Riep de kattin duidelijk geïrriteerd door het kamp. Met haar klauw sloeg ze tegen de grond, kijkend hoe alle Thunderclan katten hun kamp verlieten.

Hoewel ze diep had liggen slapen, schrok Carrotpaw toch meteen wakker toen ze geschreeuw hoorde. Haar haren gingen recht overeind staan en al haar spieren waren instinctief gespannen. Paniekerig keek ze om zich heen, maar de meeste katten waren al naar buiten gerend. Zij zelf begaf zich ook naar buiten, met bonzend hart. Ze werden aangevallen... Aangevallen! Carrotpaw merkte dat ze helemaal niet voorbereid was op een aanval en dat ze geen flauw idee had wat ze moest doen. Haar ogen schoten heen en weer en zagen flitsen van bekenden: haar vader... Was dat haar moeder, daar? En haar zusjes... Haar broertje... Ze zag hoe Tinder ergens heen rende en tegen een kat op liep en dat benam haar de adem. Ze wilde er heen rennen, maar toen werd haar zicht geblokkeerd door een Windclankat, die even stil bleef staan, om zich heen keek en toen weer verder rende. Toen de kat weer weg was, was de chaos nog groter geworden en zag Carrot haar familie niet meer.

Volledig in paniek begon Carrotpaw van hot naar her te rennen, meer bezig met het ontwijken van zowel Thunderclankatten als Windclankatten, dan dat ze meedeed aan het gevecht. Ze wist dat ze de clan moest verdedigen en dat ze haar ouders trots moest maken, maar het was zo eng! Hier hadden de trainingen haar niet op voorbereid! Ze sloeg naar een Thunderclankat die wel erg dicht bij haar in de buurt kwam, maar hoewel ze hem raakte, was hij te druk bezig met een andere kat om haar aandacht te schenken. Maar goed ook. Carrotpaw had dat zelf echter niet door, want haar blik was al weer op een andere plek in het strijdtoneel gericht. Zag ze daar Willowpaw vechten? Ze stormde erheen, maar zag dat het niet Willowpaw was, maar een andere kat, met dezelfde vachtkleur. Carrot wist niet of ze opgelucht of teleurgesteld moest zijn, maar tijd om daarover na te denken had ze niet, want een andere kat stormde op haar af. Ze dook aan de kant en snelde weg en wist de kat al gauw af te schudden in de chaos.

Hoe lang het gevecht duurde kon Carrotpaw niet zeggen. Het kon een nacht zijn, maar ook een halve nacht of zelfs maar een fractie van de nacht. Maar het voelde als manen, als een pad zonder einde. Onvermoeibaar wist Carrot de ene na de andere uithaal te ontwijken, maar de twijfel sloeg toch toe. Ze moest vechten, niet ontwijken, ze moest die Thunderclankatten wegjagen! Ze was toch zeker geen muis die zich op liet jagen? Die gedachten vervlogen echter meteen toen ze vanuit haar ooghoeken zag hoe een kat die sterk leek op Willow ter aarde stortte. Ze slaakte een kreet en wilde erheen rennen, maar er waren teveel vechtende katten tussen haar en de poes. Haar blik viel op Everstar en Whitelion en de leider van de Thunderclan en haar hart maakte een sprongetje toen ze zag hoe de twee de vijand neer hadden gehaald. Hij bloedde uit zijn keel en ging vast sterven en dan was het gevecht voorbij!

Hoe groot was de teleurstelling dan ook toen ze zag dat de vijand weer overeind kwam. 9 levens, dacht ze verbitterd. Wie had dat ook alweer bedacht? En verdorie, waarom hadden gewone katten geen 9 levens?! Haar gedachten waren abrupt weer terug bij Willowpaw en ze zocht met haar ogen haar kameraad op, maar kon haar niet vinden in de chaos. Ze was ook zo moe... Ze merkte dat het rustiger werd, in een rap tempo maakten alle Thunderclankatten zich uit de voeten. Ze had niet gehoord dat ze terug waren geroepen, maar dat maakte niet uit, als ze maar weg waren. Ze slaakte een opgeluchte zucht toen ook de laatste weg was, ging kort zitten om op adem te komen en bedacht zich toen weer wat ze eigenlijk aan het doen was: Willow!

Nu zag ze Willow wel liggen en langzaam en onzeker liep ze naar de poes toe. Er was al een andere kat bij de apprentice, Brokenpaw. Carrotpaw bleef op gepaste afstand wachten tot Brokenpaw afscheid had genomen van de kat die inderdaad Willow bleek te zijn. Ze voelde een brok in haar keel en tranen welden in haar op, maar ze probeerde ze in te houden. Ze moest laten zien dat ze wel degelijk een krijger was. Ze had er dan wel niets van gebakken tijdens het vechten, ze kon laten zien dat ze sterk van geest was en... en... en... Tranen rolden over haar wangen. Nee, ze was het niet. Ze was niet sterk van geest, noch van lichaam. Als ze wel een goede vechter was geweest, en zich had kunnen focussen... Oh, wat zou het dan anders zijn geweest! Misschien had ze dan Willowpaw kunnen beschermen!

Ze keek toe hoe Brokenpaw opstond, nog even bij het lichaam van Willowpaw bleef staan en toen langzaam wegliep. Dit was voor Carrot het teken om afscheid te nemen van haar vriendin. Schuchter liep ze naar het levenloze lichaam toe en drukte ze haar snuit in de nog warme vacht van Willow, terwijl de tranen over haar wangen bleven rollen. ‘Oh Willow...’ zei ze zacht. ‘Ik zal je zo missen... Het spijt me zo.... Het spijt me zo dat ik geen betere apprentice ben... Ik had hier moeten liggen... Niet jij... Die stomme... Die stomme...’ De woorden bleven in haar keel steken en de tranen werden nu zo hevig, dat ze helemaal niets meer zag. Zo bleef ze enkele minuten bij Willowpaw staan. Na enige tijd gaf ze Willowpaw snotterend nog één laatste kopje en met hangende schouders draaide ze zich om en slofte ze bij het lichaam weg. Zo diep verdrietig om het verlies van haar goede vriendin, dat ze het niet op kon brengen opgelucht te zijn om het welzijn van haar familie.

De poes stierf. De glazige blik die in katten hen ogen kwamen als ze zich bij de StarClan voegde, nam ook plaats in haar ogen. Hij durfde te wedden dat ze heel blij was dat ze hem nog een keertje Poesipoes had kunnen noemen, voor ze stierf. "Uitschot." Laag, oh het was laag van hem om op een lijk te schelden. Een kille blik verscheen in zijn ogen toen hij besefte wat hij gedaan had, en daarna volgde een pijnlijke blik. "THUNDERCLAN! Terug naar het kamp!" De verdragende, luide stem van Firestar galmde door het Camp van deze idioten, maar Lost hief zijn blik nog niet van het Apprentice lijk af. Zijn Leader stoof weg, maar hij zat daar maar wat te staren. Seconden die uren leken drukte op zijn schouders, en zijn lichte adem-probleem kwam weer op. Met diepe, moeilijke teugen nam hij adem. Hij had een Apprentice vermoord. Hij haate zichzelf. Waarom had hij dit gedaan .. De doffe, kille, gepijnigde glans verliet zijn blik, en hij keek naar het laatste bloed dat uit de poes' hals stroomde. De stem van Firestar dreunde nog in zijn hoofd, en nadat hij, met het laatste beetje respect dat hij had, naar de poes gebogen had, richte hij zijn ogen op de StarClan. "I'm sorry .. Light her path there, please," fluisterde hij schor, en vertrok naar de ingang van het Camp. Maar, voordat hij daar aangekomen was, werd hij aangevallen door een kwade WindClanner, die "Moordenaar!" naar hem schreeuwde. Dyingblack. God, wat een vervelende kater, hij probeerde Lost te bijten. Met een geërgerde grauw duwde hij die stomme kater van hem af, voorkwam dat de kater hem kon bijten. "Laat me gaan, stomme konijnenjaagster!" Een laffe poging de kater te beledigen door 'jaagster' te zeggen, vermits nou ja, die WindClanner een kater was, geen poes. De ThunderClan kat ontbloote zijn tanden, en deed nog een vruchteloze poging om Dyingblack te raken. Toen besloot hij écht naar de Camp uitgang te gaan. Hij zocht naar de bekende, rode vacht van zijn Leader, en Lost vond die ook. Daar ging hij, samen met de al reeds aangekome katten, wachten op de rest van de Clan. Hij haalde stotterend adem. Het gevoel dat hij terug moest lopen en zich aan de klauwen van Dyingblack te geven wou zich meester maken van hem. "Nee, zit en blijf zitten, sukkel, je bent een mislukkeling, een loser, je moet jezelf pijnigen door in leven te blijven! Zwakkeling! Grote nul! Moordenaar, laffe, LAFFE moordenaar!"