Brothaaaa

Gapend ging de tabby apprentice de apprentice den binnen. Ze moest eigenlijk nog steeds een vast plekje klaarmaken. Ze keek om zich heen. Misschien was er een bekend iemand naast wie ze kon liggen? Niet zo ver van haar vandaan lag haar broertje, Dawnki-paw. "Dawnpaw!", fluisterde ze vrolijk. Fluisterde ze, want enkele apprentices sliepen al. "Mag ik naast je liggen?"

~Eerste post Dawnpaw

Zijn poten leidden hem over de winderige vlaktes van een plaats die hij niet kende, maar al gauw liep hij weer rond in het ShadowClan Territory. Het was koud, en ergens wist hij dat het het seizoen na Leaf-fall moest zijn, maar hij kon zich geen sneeuw voorstellen, want hij wist niet hoe dat eruit zag. Een grijns vormde zich op zijn gezicht zodra hij middenin het bos aankwam, op Foutrees, en daar zijn familie zag. De vier bomen die er stonden wierpen een schaduw over hen, en plots begon de zon ook weer te schijnen, al was het nog steeds koud. Trushdive, Snowynight, zijn siblings, Shrewstar, Wolftail, iedereen die tot zijn familie hoorde, zat op Foutrees. Hij liep blij op hen af, maar net voordat hij Wind bereikte, hoorde hij een stem, die hem irriteerde. Hij probeerde het te negeren, maar zijn familie begon langzaam weg te vagen. Zijn ouders waren al weg, zijn siblings verdwenen, en daarna ook zijn grootouders. Alles werd zwart, maar daarna weer licht. "Dawnpaw!", Hij gromde iets naar de kat die hem wakker maakte. "Mag ik naast je liggen?" Hij knipperde verbaasd, en merkte dat hij een droom gehad had, over zijn familie. "Windkit?" vroeg hij, maar verbeterde zichzelf. "Nee, Windpaw." Hij glimlachte. "Natuurlijk, leg je maar," Hij schoof opzij in zijn nest. Eerste nacht zonder zijn moeder, maar gelukkig had hij dus Windpaw bij zich.

"Windkit?", reageerde haar broertje, maar hij verbeterde zich snel. "Nee, Windpaw." De tabby poes glimlachte en knikte. "Natuurlijk, leg je maar," antwoordde hij toen op haar vraag, waarna de kater wat opschoof in zijn nest. De redelijk grote poes glimlachte dankbaar en nestelde zich naast hen. Zijn warme vacht drukte tegen haar, en ze voelde zich niet zo eenzaam in deze nieuwe ruimte, zonder hun moeder. "Bedankt", fluisterde ze terug. Haar groene ogen glimlachten, ietwat dof omdat ze toch best moe was. "Ik ben benieuwd naar onze eerste training..", zei ze zachtjes, half-en-half niet verwachtend dat Dawnpaw nog zou antwoorden.