[SC-WC war I] It's time for revenge!

Een felle pijn ontstond in haar buik toen de kater ernaar uithaalde. Een woeste grauw gleed tussen haar tanden door. De kater sprong op haar af en de poes rolde zich op haar rug, zodat haar voorpoten haar nek konden beschermen. Woest haalde ze uit naar de kaken van Lionroar, hopende hem als een laf hondje weg te kunnen laten lopen.
Toch merkte ze de grote vermoeidheid al op. Twee gevechten zouden een kat de das om kunnen doen. "Innerghost!" Riep ze dus en probeerde oogcontact te maken met haar deputy. Dit gevecht moest tot een einde komen, zelfs al had haar clan de overhand.

Tag: Lionroar

"WindClan hoeft niets te leren van ratten als jullie." siste de Windclan leider naar Innerghost toe. Een trap in zijn borst en Ravenheart schoof een flink stuk naar achteren. "Niemand noemt mijn moeder of mijn clangenoten ratten!" grauwde de grote zwarte kater woest naar Everstar. Zijn ogen fonkelde met woede. Dit zou het zijn. Hij zou haar het betaald zetten. Windclan moest nu zijn les leren. Héél Windclan. Ravenheart sloeg zijn nagels rond de nek van Everstar en beet zich vast in haar keel. Dit was een greep die elke warrior en getrainde apprentice kende. Het was de greep om prooi dood te bijten. En dat was precies wat hij nu zou doen met Everstar. Hij zou haar en haar clan helemaal om zeep helpen. De Warrior Code had hij nu eventjes achter zich gelaten. Dit was anders.

Tag: Everstar & Innerghost

Hij wist dondersgoed dat een eervolle Warrior nooit zoiets zou doen. Maar dit ging om meer dan eer. Dit ging om familie, vrienden, zijn clan... Ravenheart zijn blauwe ogen keken hoe Everstar langzaam verzwakte in zijn greep. Haar haal naar hem maakte niet veel uit, veel kracht zat daar niet achter. De Windclan leader was bezig met een leven verliezen. Misschien dat dit dan eindelijk het einde voor het gevecht kon zijn. Ravenheart liet haar vallen op de grond met een doffe plof. Hij kneep zijn ogen een beetje samen. De woede zakte langzaam uit zijn lichaam, door zijn poten, de grond in. Ravenheart zijn blik ging naar Innerghost. Hij wist niet echt wat hij zocht nu. Goedkeuring? Een teken van stoppen? Dit was geen moment van trots of kracht, maar hij wist ook niet hoe hij zich er onder moest voelen.

Tag: Innerghost en Everstar

De poes grauwde naar hem en toen hij naar haar toe was gesprongen, rolde ze op haar rug. Een felle uithaal van haar kant, zorgde ervoor dat haar klauwen zijn wang raakten en de tedere huid openrukte. Hij gromde zachtjes en probeerde haar enkele malen flink te verwonden in de buurt van haar nek. Hij hoorde hoe ze Innerghost riep, wat betekende dat het gevecht waarschijnlijk niet veel langer ging duren. Was de kattin boos om een leven te verliezen? Een van zijn mondhoeken gleden omhoog, maar die wrede glimlach verdween alweer gauw als sneeuw voor de zon op het moment dat hij ergens verderop in het kamp Everstar zag neerzakken. Even verloor hij zijn concentratie, maar met een wild gebaar met zijn hoofd kreeg hij deze weer terug. De poes bijna furieus aanstarend. "Ratten" Siste hij, waarna hij met pure woede - een van zijn woedeaanvallen was vast weer omhoog gekomen - naar haar uithaalde en zoveel mogelijk schade aan probeerde te richten. Als ze het zo gingen spelen, dan kon hij dat spelletje ook spelen.

Hij had geluk dat hij zo groot was, want anders had hij twee van die jonge mormels niet overleefd. Ze waren niet bepaald slim, eerder dom, maar ze hadden een soort primitieve woede. Starclan mocht weten waarom ze zo kwaad waren. Hadden ze zich eens koest gehouden, dan konden de andere clans nog niet onthouden waar hun eigen camp ook al weer was. De woede in zijn ogen verdween en werd vervangen door een soort sadistische humor. Hij klemde zijn kaken op elkaar en negeerde de pijn van talloze krassen die zijn prachtige, witte vacht bloedrood kleurden. Hij grinnikte één keer kort en keek de tabby voor hem aan. "Wat is je probleem?", vroeg hij, een ondertoon van humor in zijn verder kille stem. "Waarom ben je zo boos?" Het gevecht bleef om hem heen razen, maar hij hoopte toch de kater af te leiden. Katten waren veel kwetsbaarder als ze afgeleid waren, zo had hij gemerkt. De poes was hij ondertussen vergeten, maar die kon toch geen schade aanrichten, niets levensbedreigend in ieder geval. Niet aan hem. "Heeft je liefje je gedumpt?" Hij snoof even, proberend niet terug te denken aan zijn eigen, oh zo succesvolle liefdesverhalen -merk het sarcasme. "Of ben je hier omdat je je mammie wil beschermen? Ze zal het in ieder geval nodig hebben" Zijn stem was minachtend. Het zwart-witte kreng zou nooit opkunnen tegen Everstar, die, ondanks dat ze een poes was, sowieso veel sterker en vele malen slimmer was dan Shrewie - In ieder geval volgde ze de warriorcode, want wie viel er nu een clan aan in hun eigen camp, zonder reden en zonder waarschuwing? Thunderclan en Shadowclan, naar het schijnt. Riverclan was neutraal, al konden ze niet vergeten worden.

Ze wilde nog een keer uithalen en hem zo veel mogelijk pijn doen, maar plots werd er aanval na aanval op haar gericht door zijn klauwen en voelde ze de pijn door haar lichaam schieten. Even stopte het en hoorde ze een geschreeuw. "Stoppen! Stoppen, allemaal! Nu!" Ze keek op en zag de medicine cat van Windclan daar staan, ze wilde overeind komen, maar als een echt vuil beest werd er naar de achterkant van haar kop uitgehaald. De poes kon nog net overeind sprongen zodat de open wond niet nog meer geraakt werd en keek met een uiterst kille blik naar Lionroar. "Zelfs als een medicine cat je opdraagt te stoppen ga jij door, jij vuil beest." Spuugde ze in zijn gezicht en zag dat er een hoop rode vacht op de grond lag, zonder beweging. Ze verloor dan nu een leven, hopelijk had starclan haar nooit geaccepteerd en zou ze nu verdwijnen, maar waarschijnlijk stond dat geluk niet aan haar zijde.
"Shadowclan, we keren terug!" Grauwde ze luid en diep. Elke windclan kat die in beeld kwam keek ze nog uiterst boos aan. "Laten we maar hopen dat windclan haar lesje heeft geleerd." Zei ze nog met een staartzwiep en richtte de vuilste blik ooit op Lionroar. "Of anders komen we nog gezellig een keertje terug." Grauwde ze en liep nar het kamp, uiterst last krijgende van de wonden die haar naar de grond wilden trekken.

Tag: Shadowclan vertrekt!

Woest had hij nog een keer keihard uitgehaald nadat zijn medicine cat hen allen had beveelt om te stoppen. Hij hoopte dat het goed geraakt had en desondanks dat hij eerder nooit geaasd had op het vermoorden van een kat, hoopte hij dat Shrewstar hetzelfde wachtte wat die clan vol ratten Everstar nu hadden aangedaan. Een leven verliezen. Dat was haar verdiende loon voor dit. "Ik zorg er alleen voor dat jullie ratten hier weggaan." Snauwde hij haar toe, zich nog steeds vijandig tegen haar opzettend alsof hij ieder moment een tegenaanval van haar verwachtte. Hij kreeg de meest vuilste blik aller tijden toegeworpen toen de poes haar clan terug liet trekken en even legde hij zijn oren in zijn nek. "Misschien moeten wij de volgende keer maar eens op bezoek komen bij jullie," Hij keerde de poes woedend de rug toe en verwijderde zich van de vieze Shadowclan stank die in het kamp hing, om zich naar Everstar's licham te verplaatsen en te kijken hoe erg de schade was.

Hij snoof en keek de kater aan met een blik vol haat in zijn ogen, en rolde met zijn ogen toen het bevel om terug te gaan klonk. Stelletje losers. "Ja, vlucht maar", mompelde hij, geen aandacht meer bestedend aan de lafaards die nu wegliepen. Hij hoopte gewoon dat die idiote Shrew een leven kwijt was gespeeld, meestal was dat de reden dat ze zich terugtrokken. Zo ook vorige keer, met Thunderclan. Jammer dat het niet haar laatste leven was, het kreng. De grote kater keek om zich heen, naar de schade die de Shadowclan achtergelaten had, en ging toen zitten. Hij zuchtte even. Dit was nutteloze vernietiging, op een moment dat ze niet op hun sterkste waren en ze niet eens iets mis gedaan hadden. Ze waren gewoon te snel op hun teentjes getrapt, ze leefden teveel met hun hoofd in de wolkjes om te zien wat er echt gaande was. Hij snoof nog eens en begon zijn wonden te likken; waarschijnlijk zouden er geen grote littekens achterblijven van dit gevecht, en gelukkig maar waren zijn vorige littekens niet al te veel opengegaan. Vooral de grote op zijn zij was niet erg vast, die was al vaker terug opengesprongen.

Tag; Niemand meer, wast zijn wonden

De kitten had zich opgerold als een klein bolletje en had haar blik strak op de vechtende katten voor de Nursery gericht. Het leek werkelijk een eeuwigheid te duren toen er plots een stem boven het lawaai uitstak. "Stoppen! Stoppen, allemaal! Nu!" Lizard's oortjes lagen plat in haar nek, maar toch richtte ze haar kopje wel even wat op bij het horen van de woorden. Het duurde niet lang voordat  de Shadowclanpoes voor de Nursery verdween. De kitten zorgde ervoor dat ze nog even, veilig, bleef zitten waar ze zat, voordat ze een poot uit de den durfde te zetten. Dit was de eerste keer dat ze katten van een andere clan had gezien, en het was niet bepaald een positieve manier om een andere clan te ontmoeten. Ze had één van de warriors tenminste wel laten weten dat kittens niet altijd onschuldig waren, door ze een kras op haar neus te geven. Haar blik schoot direct naar haar vader, die nog net enkele Shadowclanner na had geschreeuwd. Snel sprintte ze naar de kater toe, wetend dat ze in zijn buurt altijd veilig was. "Daddy," piepte ze direct en trippelde met een snel tempo naar de kater toe waarbij ze, deze keer echt, tegen de oppervlakte viel. De adrenaline die haar tijdens het gevecht staande had gehouden was nu volledig weg, waardoor ze niet helemaal op haar evenwicht had gelet, maar op dit moment maakte ze zich meer zorgen om haar vader, Whitelion. Ze trok zich met wat moeite recht en duwde haar lichaampje zachtjes tegen White's staart aan, wetend dat er daar geen wonden waren. "Heb je pijn?" Wat een domme vraag, natuurlijk had haar papa geen pijn. Hij was dan ook de sterkste kater in Windclan. De kitten zette zich een halve staartlengte voor de kater neer en richtte haar oogjes op de gapende wonden in zijn witte vacht. Af en toe dwaalde haar blik af naar de open plek die bezaaid was met plukken vacht en plekken vol met bloed, maar daar draaide ze zich al snel terug van weg.

Tag: Whitelion +open

De kater had zich weggewerkt van Shrewstar, maar haar toch in zijn ooghoeken in de gaten gehouden terwijl Shadowclan zich terugtrok. Vuile ratten dat het waren, als hij de macht had zou hij ze stuk voor stuk laten uitmoorden op het moment. Alleen als Windclan nou wat groter was geweest. Zacht slikte hij, tot de conclusie komend dat Shadowclan gegroeid was de laatste manen. De vraag of er slachtoffers waren kwam wat later bij hem aan dan wanneer het gesteld werd. Hij liet zijn blik op de rode kattin vallen. Hoeveel levens zou ze nu nog over hebben? "Snowyowl is overleden," Zei hij zachtjes, even naar de poes die daar levenloos lag knikkend. "Shrewstar heeft haar vermoord, maar ik heb ervoor gezorgd dat ze daar niet gemakkelijk mee weg is gekomen." Gromde hij zacht, de zachte grond onder zijn poten fijn knedend. Oh, wat hoopte hij het ergste voor die poes. Vuile rat dat ze was. Met liefde zou hij al haar levens van haar afpakken, stuk voor stuk.

Dauntrose zette haar tanden in de nek van de kater. Niet om te doden, maar om te verwonden. Hij was sterk en groot. Ze voelde zich zwak en duizelig, maar hield zich sterk. Er was iets mis met haar. Misschien moest ze eens naar Acefray. Haar blauwe ogen flitste naar Ravenheart en werden groot toen hij het slap lichaam onder hem zag. Everstar! Meteen voelde ze zich trots. Wat iedereen er ook van moest denken, zij was trots op hem. Meteen hoorde ze de stem van hun medicijn cat. "Shadowclan, we keren terug!" Grauwde haar leader. Dauntrose stopte meteen alles en sprong weg van de kater richting Ravenheart. "Laten we maar hopen dat windclan haar lesje heeft geleerd." Ze staarde iedereen vuil aan. Tadaa! Haar karakterswitch in de andere richting. "Of anders komen we nog gezellig een keertje terug." Ze liet haar staart gaan over de rug van de zwarte kater. Ze keek hem trots aan maar zei geen woord.

Tag; Ravenheart

Innerghost ontblootte haar tanden bij de reactie van Everstar, deze reactie schoot ook niet in het goede keelgat bij haar zoon, Ravenheart. Voor ze een aanval kon werpen op Everstar stonden de nagels van Ravenheart al in de nek van Everstar. "Raven.." klonk haar stem, waarschuwend, maar te laat. Everstar zakte op de grond en zwijgend keek Innerghost toe. Ze wierp een kortte blik waar niet veel uit te lezen viel op haar zoon. Ze wist niet goed wat ze hier van vinden moest. De stem van de Windclan medicine cat hoorde ze echter wel Tevens zag ze hoe de vechtende katten zich langzaam los van elkaar maakte en bij elkaar vandaan liepen, nog voor Shrewstar aangegeven had dat het gevecht afgelopen was.
Echter hoefde ze niet lang te wachten op de roep van Shrewstar. "Shadowclan, we keren terug!" Het was duidelijk, dit gevecht was gewonnen door Shadowclan. Ze baande haar weg toe naar Shrewstar die er in haar ogen hevig toegetakeld uitzag. Acefray zal dit wel oplossen. "Laten we maar hopen dat windclan haar lesje heeft geleerd," klonk haar stem. "Inderdaad," reageerde Innerghost met een brom in haar stem. "Of anders komen we nog gezellig een keertje terug." Geen twijfel mogelijk, reageerde Innerghost in stilte, haar blik kil. Samen met de rest van haar clangenoten baande ze een weg uit het kamp van Windclan.

OOC; Een beetje met Shrewstar

Buiten het kamp voelde ze haar poten al onder haar lijf trillen, maar daar verscheen plots Tallshadow aan haar zijde, die haar ondersteunde. De clanleader toonde een dankbare glimlach en ze liep een stukje verder. Zo ging het lopen haar even goed af, totdat ze ongeveer halverwege waren. Nu was ongeveer iedereen wel uit het kamp getrokken.
Haar adem stokte in haar keel en ze stopte in haar pas. Haar blik werd wazig en ze probeerde het weg te knipperen, maar na elke slag van haar oogleden voelde ze zich dichter naar de grond getrokken te worden. Toen ze een blik naar beneden wierp zag ze het bloed dat vanuit haar wonden naar beneden was gevallen. Plots was ademhalen heel moeilijk en zakte ze door haar poten. De grond kwam met een klap dichterbij. Haar adem kwam er ratelig uit en bij elke ademhaling trilde ze. De energie om op te staan had ze niet meer en al snel doofde het licht in haar groene ogen.

Tag: Ver in het windclan territorium