Roar

Dat antwoord had hij niet aan zien komen, leek het, en vanbinnen glimlachte Everstar even, al was er van buiten niets aan haar te zien. Het leek zelfs haast even alsof hij het nu had opgegeven, maar dat was teveel gehoopt. Natuurlijk stopte hij niet. De strijd was nog niet gestreden. Everstar keek hem met een doffe blik aan toen hij haar een vraag stelde. Na dit hele gesprek, na de ruzie, het geschreeuw, vroeg hij haar of ze niet kwaad was? Ze begreep dat het hem niet om de vraag ging, of het antwoord daarop. Hij wilde gewoon over die dag blijven praten, in de wond blijven wroeten. Als hij niet hoopte dat hij haar nog van gedachten kon doen veranderen, dan was het wel uit pure kwaadaardigheid. "Een beetje", antwoordde ze schor. "Ze was een goed. Vriendelijk. Onschuldig." Ze keek naar de grond. Soms vergat ze haar haast. De hele gebeurtenis, het verraad, daar dacht ze aan, en soms dreigde ze te vergeten dat het slachtoffer uit meer bestond dan dat woord. Tawnylight was een van hun warriors geweest. Hoewel ze hard werkte en vriendelijk was, was ze nooit een opvallende kat geweest. "Ze had een scherp gehoor. Ze liet zichzelf makkelijk wegcijferen", miauwde ze zacht. Veel meer wist ze niet over haar, ze had haar nooit veel gesproken. Ze was bevriend geweest met Doveblithe, wist ze nog wel. Voor haar was de poes vast veel meer dan Lionroars slachtoffer. Everstar voelde zich schuldig dat ze daar zelf zo weinig over nadacht. Nu was Tawnylight dood, en liep haar moordenaar vrij rond. Everstar vroeg zich af of de poes neerkeek op dit gesprek, en ze vroeg zich af wat zij zou willen dat Everstar deed. Ze keek naar Lionroar. Zou Tawnylight zich ergeren, daarboven, aan hoe zij hier beneden niets zat te doen, terwijl ze de moordenaar zou kunnen straffen? Ze zat hier maar te praten, automatisch antwoord gevend op Lionroars vragen, ook al verdiende hij niet meer dan haar stilzwijgen. Zou Tawnylight haar erom haten? Zouden ze daar allemaal zitten, Tawnylight, Wolverinebite, zelfs haar oude mentor. Slachtoffers van haar blindheid.

Lionroar vulde haar beschrijving nog aan en Everstars vacht begon te prikken. Hoe kon hij hier ongestraft over de kat die hij had vermoord zitten praten? Ze schrok even van wat hij daarna zei. Even leek het alsof hij haar gedachten herhaalde en het over zichzelf had. Misschien liet hij het expres open voor interpretatie. Hij zou natuurlijk niet in zo veel woorden toegeven dat hijzelf de dader was, maar zijn vage woordkeus suggereerde dat zeker. Zijn woorden deden pijn. Hij was de schuldige, hij was de moordenaar. Hij had het recht niet om iemand anders die schuld aan te praten, maar hij had ook gelijk. Ze had gedacht dat ze iets deed, maar in feite had ze niets bereikt. Ze had hem verbannen, maar hij had moeiteloos een nieuw huis gevonden. Als hij die dag aan zijn wonden was gestorven, zou hij zijn verdiende straf gekregen hebben, maar dat was niet gebeurd. Everstar vroeg zich af of ze erop had moeten toezien dat het gebeurde. Ze volgde de warrior code, ze was geen moordenaar, maar wat had dit voor zin? Ze had niets voor Tawnylight gedaan. Niet voor haar dood en niet erna. En nu deed ze nog steeds niet, terwijl de kans voor het grijpen lag. Ze kon hier een einde aan maken, of het in ieder geval proberen. Dat kan ik niet doen, dacht ze. De clan... de code... Tawnylight was een goede kat. Een loyale kat. De clan kwam voor haar boven wraak, dat wist Everstar haast zeker. Maar zou het wraak zijn... of gerechtigheid? Ik kan het niet doen. "Ik heb gedaan wat een clankat kan doen", miauwde ze vlak. Schudde Tawnylight daarboven nu teleurgesteld haar kop?

Ze zag vanuit haar ooghoeken dat Lionroar naar haar keek, maar zij hield haar blik op de grond gericht. Hij bleef praten en met iedere zin voelde het alsof er een zwaarder gewicht op haar schouders werd geplaatst. Wat moest hij hiervan genieten. "Nee..." beaamde ze zacht. Niemand heeft iets gedaan voor Tawnylight. Ik heb niets gedaan voor Tawnylight. Ze zat hier, en luisterde, en praatte, en deed niets. Niets. Ze had wel iets gedaan, ooit. Ze had Lionroar verbannen. Dat had genoeg moeten zijn. Dat had een einde moeten maken aan dat miserabele bestaan van hem, maar in plaats daarvan had Shrewstar, die feeks, hem met open armen verwelkomd. Hem een nieuw thuis gegeven. Een nieuwe clan, nieuwe vrienden, waardoor zij hem nu niets meer kon maken. Of wel? Het feit dat hij nog leefde, dat hij hier zat... Het was Shrewstars fout, maar zij kon die fout oplossen. Ervoor zorgen dat het zo zou zijn zoals het zou zijn wanneer de ShadowClan leidster de moordenaar niet in haar clan opgenomen zou hebben. Hij zou gestraft zijn. Hij zou dood zijn. Maar het was te gevaarlijk, toch? Niet voor haar. Of, het was wel gevaarlijk voor haar, maar dat maakte niet uit. Dat was het probleem niet. Het probleem was Tallshadow, het probleem was ShadowClan. Everstar kon haar clan niet in de problemen storten. De clan stond achter iedere kat die er deel van uitmaakte, maar tegelijkertijd ging één kat nooit boven de clan, zeker een dode niet. Maar... Tawnylight verdiende meer dan dit. Hij had gelijk, niemand had ooit iets voor haar gedaan. Wat de gevolgen ook zouden zijn, verdiende de poes het niet dat er één keer iemand voor haar op zou komen? Dat er één keer iemand op zou staan en omwille van haar gerechtigheid zou eisen? Ze kon haast voor zich zien hoe Tawnylight toekeek, wanhopig, hopend dat iemand, voor één keer, één keer, een poot naar haar uit zou steken, iets voor haar zou doen. Ze kon haar haast horen. Je kunt hier een einde een maken. Je kunt dit rechtzetten. Everstar sloot haar ogen. Ze moest aan het belang van WindClan denken, maar Tawnylight was te lang vergeten. Wat moest ze doen?

Ze fronste even bij de volgende woorden. Beloond? Door warrior te mogen blijven, misschien, zij het bij een andere clan, maar zijn positie was er nou ook weer niet op vooruit gegaan. Hij was immers deputy geweest. Gerespecteerd. Ze bedacht zich pas na een paar tellen dat hij het over Whitelion moest hebben. Maar het punt bleef wel staan. Hij had een nieuw leven aangeboden gekregen, een tweede kans. Misschien had hij zelfs vrienden gemaakt. Misschien zou hij zelfs wel een partner vinden in ShadowClan. Kittens op de wereld zetten. Voortleven. Tawnylight had geen tweede kans gekregen. Voor Tawnylight was het voorbij. Ze opende haar ogen weer toen hij nog iets zei. Wat Tawnylight erover had gedacht. "Ze moet wel gefrustreerd zijn", miauwde Everstar hees. "Zij is dood en jij hebt alles... en niemand die er iets aan doet..." Haar stem stierf weg. Zou Tawnylight bang geweest zijn, toen? Wat had ze gevoeld in dat laatste moment? Boosheid, paniek, onbegrip? Everstar kon zich niet goed voorstellen hoe het voelde om je leven weg te voelen glippen, of om het einde heel snel op je af te zien komen, de harde grond aan de voet van de Outlook Rock. Ze herinnerde zich haar eigen val. Het was anders. Het was niet te vergelijken, voor haar was er weer een nieuw leven geweest, en nog velen daarna. Niet voor Tawnylight. Ze herinnerde zich de levens die ze verloor in de rivier, niet wetend of ze eruit zou komen of dat het water ze haar allemaal af zou nemen, een voor een. Misschien kwam dat nog het dichtst in de buurt. Ze herinnerde zich de rogue die haar haar eerste leven van haar had genomen. Ze was gefrustreerd geweest toen bleek dat ze was weggekomen, en dat terwijl het maar één van negen levens was die ze kwijt was geraakt. Het spijt me, Tawnylight, ik had meer moeten doen. Ik moet iets doen, maar...

Lionroar had niet alles, maar wel te veel. Ze wilde graag geloven dat hij veel was kwijtgeraakt die dag, maar om hoeveel daarvan had hij iets gegeven? Als hij in staat was om zijn vrienden en familie te verraden, gaf dat al aan dat ze hem niet veel konden schelen. Waarschijnlijk had hij het prima naar zijn zin daar in ShadowClan. Het ergste was voor hem misschien zijn verlies van rang, maar hij had zo veel meer moeten verliezen. Nu leidde hij een prettig leventje, en was nog altijd hier om te zeggen dat hij niets had gedaan. Hij had nog altijd een stem om die leugen mee te blijven herhalen, terwijl hij Tawnylight de hare had afgenomen. "Ik heb niets gedaan", zei ze met een zachte stem waar de sluimerede woede onder te horen was. "Jij..." Ze schudde haar hoofd. "Jij..." Ze sloeg haar nagels uit. Lionroar had iets vreselijks gedaan, Tawnylight kon niets meer doen, en zij, zij deed niets. Zij moest iets doen. Een kwestie van eer, had ze gezegd. Welke eer? Eervol nietsdoen? Eervol afwachten? Eervol een moordenaar weg laten komen? Wat deed haar eer ertoe tegenover een leven? De warrior code had Tawnylight niet beschermd. De warrior code zou hem niet moeten beschermen. Denk om de clan. De rand, daar had hij haar met zijn giftige woorden heen gebracht, en nu kon ze alleen nog vallen of weglopen. Ze mocht niet vallen. Ze kon niet weglopen.

Dwars door alle uitputting heen, groeide de woede. Woede jegens zichzelf. Zij, die niets had gedaan, al deze tijd. Die had toegestaan dat de moordenaar een nieuw leven opbouwde, terwijl het voorbij had moeten zijn. Woede jegens hem, de moordenaar zelf, die hier gewoon zijn leugens zat te herhalen, wetend dat hij onschendbaar was. Maar dat was hij niet. Hij waande zich zo veilig achter zijn nieuwe clan en zijn nieuwe vrienden. Veilig genoeg om Tawnylight te blijven beledigen en om haar te blijven kwellen met zijn leugens en zijn spel. Hij dacht dat hij alles kon doen wat hij wilde. Hij klonk zo kalm toen hij praatte. Zo rustig. Zo onbezorgd. Hij daagde haar uit, denkend dat ze nooit daadwerkelijk iets zou kunnen doen. Logischerwijs kon ze ook niets doen, maar logica kon haar woede niet meer bedwingen. Ze vergat waar ze waren. Ze vergat in wat voor situatie zij en haar clan zaten. Ze zag alleen nog maar dat monster. Zijn kalme woorden leken oorverdovend. Woorden die haar dichter naar de afgrond duwden, haar poten slipten op de rand. Tawnylight, vriendelijke, onopvallende Tawnylight, altijd op de tweede plaats. Altijd vergeten. Altijd genegeerd. Door WindClan, door StarClan, door haar. Door haar. Everstars poten trilden van woede. "Niet meer", miauwde ze zacht, haast onverstaanbaar. Niet meer. Niet langer. Nietsdoen kon niet meer. Weglopen kon niet meer. De moordenaar moest gestraft worden. Er moest gerechtigheid komen. Ze moest rechtzetten wat zo veel manen geleden verkeerd was gegaan. In een snelle beweging kwam Everstar overeind en wierp zich met uitgeslagen nagels op Lionroar, zonder besef van tactiek of strategie, alleen maar wetend dat ze eindelijk iets moest doen. Er moest een einde aan komen. Voor één keer kwam Tawnylight eerst.

Hij had het niet verwacht. Al zijn voorbereiding en zijn mooie plannen ten spijt, had hij haar verkeerd ingeschat. Hij had niet doorgehad hoe ver hij Everstar had geduwd. Hij had haar daadkracht onderschat, haar zelfbeheersing overschat. En nu zou hij ervoor boeten. Voor alles wat hij Tawnylight had aangedaan, en wat hij haar en WindClan had aangedaan. Ze sloeg hem tegen de grond en zijn eerste schrik sloeg om in woede. "Hoe durfde jij", gromde Everstar terug, razend. Hoe had hij Tawnylight zoiets aan kunnen doen? Wat ging er om in zijn hoofd, dat hij zoiets kon doen? Waarvan was zijn hart gemaakt? Steen? IJs? Hij had een onschuldig leven genomen en voelde geen greintje spijt. Hij stond er compleet onverschillig tegenover, genoeg om ermee te spotten, om er een ziek genoegen uit te halen om te doen alsof hij onschuldig was. Hij had Tawnylight vermoord en Everstar kapot willen zien gaan. En kapot was ze, maar niet op de manier die hij had gewild. Ze hield geen rekening met het feit dat hij sterker was dan zij. In plaats van op de gebruikelijke WindClanmanier te vechten - snelle, lichte aanvallen, steeds wegspringen, de tegenstander uitputten - sloeg ze alleen maar zo hard als ze kon, zonder een poging te doen tegenaanvallen te ontwijken. "Hoe durfde jij!" herhaalde ze en ze haalde met al haar kracht naar hem uit met haar scherpe klauwen. Er moest bloed vloeien.

Ze wist hem een flinke klap in zijn gezicht te geven, maar tijd voor nog een aanval kreeg ze niet. Met een harde trap in haar buik, wierp de kater haar van zich af en benam haar voor een moment de adem. Hoestend kwam ze overeind en even bleef ze staan, hem met een scherpe blik in de gaten houdend. Bij zijn uitroep ging haar vacht alleen maar verder overeind staan. Hoopte hij soms dat hij haar op het laatste moment kon overtuigen? Zijn leugen raakte haar niet zoals eerder, niet nu ze eindelijk iets deed. Jij zult nooit meer liegen, verrader. Niets wat hij zei zou haar tegenhouden. Zijn trucjes waren uitgeput. Was hij bang? Ze hoopte het. Ze hoopte dat hij zich zou voelen zoals Tawnylight zich gevoeld had. Met een blik vol razernij en een woedende grauw sprong Everstar weer naar voren. Hij kwam hier niet langer mee weg! Met een krachtige, wilde zwaai haalde ze nogmaals uit naar zijn gezicht. For StarClan's sake. Hoe durfde hij hen aan te roepen, terwijl hij daar nooit terecht zou komen. Hij zou nooit op de plek mogen komen waar Tawnylight en alle andere eervolle warriors rustten. Er was maar één plek waar hij thuishoorde, en als ze kon, zou ze hem erheen sturen. Razend sloeg ze een klauw naar zijn nek. Voor Tawnylight. Voor gerechtigheid.

Haar eerste uithaal wist enkel zijn oor te raken, en ook de tweede klap werd niet meer dan een lichte kras toen Lionroar geschrokken achteruit sprong. Ze was blij dat hij schrok. De hele tijd had hij zitten acteren, denkend dat hij haar kon controleren, maar nu was die controle weg. Een gevecht won hij niet met leugens en listen. Zijn giftige woorden zouden hem nu niet meer helpen. Ze wilde nog eens uithalen, maar nu kwam hij op haar af. Ze zette zich schrap, maar op het laatste moment boog hij af. Het was een truc die Everstar zelf vaak genoeg gebruikte, maar haar geest was niet helder en de aanval van de zijkant verraste haar. Ze strompelde een paar passen opzij, uit balans gebracht, en kon haar evenwicht niet snel genoeg hervinden om zijn volgende aanval te ontwijken. Zijn klauw trok diepe sporen in haar schouder en sissend van woede hapte Everstar naar de poot waarmee hij had aangevallen. Grommend sprong ze hierna weer naar hem toe, proberend om hem met haar klauwen vast te grijpen, om hem daarna in zijn nek te kunnen bijten.

Het gaf haar een kwaad genoegen om te voelen hoe haar tanden in zijn poot zonken. Ze had lang genoeg geprobeerd diplomatiek te zijn. Ze had langs genoeg niets gedaan. Nu zou hij eindelijk krijgen wat hij verdiende. Lach je nu nog, Lionroar? Hij trok zijn poot los, maar Everstar viel meteen weer aan. Ze bleef zich stevig vasthouden toen hij omrolde en hapte naar zijn nek. Haar tanden vingen doel. Lionroar klauwde naar haar gezicht en Everstar kneep haar ogen stijf dicht om ze te beschermen. Ze voelde zijn nagels in haar gezicht krassen, net boven haar ogen, maar ze beet zich alleen maar steviger vast. Zo makkelijk liet ze niet gaan. Ze voerde dit gevecht niet om zichzelf te beschermen, ze voerde het voor Tawnylight. Ze had de overleden warrior in de steek gelaten die dag, en het was tijd om het goed te maken. Haar eigen pijn was bijzaak. Als ze offers moest brengen, dan was dat maar zo, dat was ze Tawnylight verschuldigd. Uiteindelijk wist Lionroars poot echter houvast te krijgen en haar weg te duwen, waardoor Everstars tanden hun grip op zijn nek verloren. Ze gromde gefrustreerd. Bloed uit de krassen op haar voorhoofd sijpelde in haar ogen, maar met niet-aflatende felheid drong ze weer naar voren om uit te halen naar wat ze maar kon raken.