Come on, little guy

Voorzichtig begon ze weer met haar tong over zijn vacht te gaan. Bezorgdheid prikkelde door haar hele lichaam en ze krulde zich nog wat dichter om haar kitten. Nog steeds had hij geen oog open gedaan, maar tekenen van leven, die vertoonde hij wel. Voor de zekerheid had ze een klein muisje gepakt, zodat hij de keuze had tussen melk of vlees als hij wakker werd, want ze wilde hem meteen te eten geven. Lightningkit had alle kracht nodig om gezond te blijven. Droevig drukte ze haar snuitje in zijn vacht en voelde de ademhalingen wel. Kom op. "Kom Lightning, wakker worden." Mompelde ze zachtjes, hopend dat hij haar zou kunnen horen en wakker zou worden.

OOC; Eerste post voor Lightningkit.

De manier waarop hij sliep was alles behalve rustig, er kwamen steeds maar nachtmerries en iedere keer als de ene was afgelopen, kwam de volgende erachter. Nachtmerries over dingen die hij eigenlijk nooit gezien had, hij wist eigenlijk niet wat het precies was. En het ergste nog was dat hij niet wakker kon worden. Het leek wel alsof hij in een eeuwige slaap lag. Maar langzamerhand werd de donkerheid steeds lichter en voelde hij zelfs de aanwezigheid van iemand anders. De warmte van iemand anders. Hij wist zijn ogen te openen en meteen moest hij knipperen tegen het felle licht dat zijn blik vulde. Voor hem zag hij een wand en even keek hij om zich heen. Zijn oogjes stonden moe en de kater voelde zich te zwak om te bewegen. "W-waar ben ik.." Mompelde hij een beetje in zichzelf.

Plots zag ze een kleine beweging bij de kitten en ze schrok overeind. Ja, hij bewoog! Blijdschap vervulde haar en ze wist zich ervan te weerhouden om Lightningkit nu te overdonderen met haar moederliefde. "W-waar ben ik.." Snorrend drukte ze haar snuit tegen hem aan, blij om hem weer te zien. Met haar vrije voorpoot schoof ze de muis wat naar hem toe. "In de Medicine Den, lieverd." Snorde ze en gaf zijn kopje een lik. "Eet maar wat, je hebt je energie nodig."

Met grote ogen keek hij om zich heen en nu pas merkte hij die warmtebron weer op. Ze begon te spreken en zo snel als hij kon draaide hij zijn kopje naar haar toe. Hij bekeek haar even, verbaasd over dat ze zo dicht bij hem zat, zijn haren gleden omhoog en met grote, lichtgroene ogen staarde hij haar verward aan. "Wie.. ben jij? Wat doe ik hier?" De lik die hij over zijn hoofd kreeg maakte hem nog verbaasder en zo snel als hij kon wendde hij zijn blik van haar af. Hij wierp zijn blik op het muisje en trok die naar zich toe, waarna hij er wantrouwig aan rook. "Is.. het veilig?" Mompelde hij, voornamelijk tegen zichzelf.

"Wie.. ben jij? Wat doe ik hier?" Haar hart brak toen haar bloedeigen zoon haar niet herkende en ongelovig staarde ze hem aan. "Is.. het veilig?" Ze hield haar groene blik op haar kitten gericht en gaf hem wat de ruimte. "Ik ben je moeder.. Lightningkit." Mompelde ze zachtjes, nog steeds verbaasd. "Shrewstar en ja, dat is veilig, eet maar op." Haar stem was wat afgezwakt. Was hij dan alles vergeten?

"Ik ben je moeder.. Lightningkit." Moeder? Lightningkit wierp zijn aandacht nu op de poes en even bekeek hij haar, waarna hij naar zijn eigen vacht patroon keek. Ze leek niet op hem. "Oh.." Miauwde hij zacht. "Je.. je lijkt niet op mij.." Hij keek weer weg en keek peinzend naar het muisje. Hij had zo'n honger, maar kon hij het wel eten? "Shrewstar en ja, dat is veilig, eet maar op." Zachtjes knikte hij, waarna hij een hapje nam van het muisje en deze vervolgens verder begon op te peuzelen. Zijn maag rommelde even, maar toen hij klaar was met het muisje voelde hij zich iets aansterken. "Shrewstar.." Miauwde hij, zijn lichtgroene ogen op de poes gefocust. Hij keek haar aan alsof hij probeerde de herinneringen terug te krijgen.. al was het maar iets dat hem herinnerde aan de poes. Maar niets, hij kreeg niets. Hij keek weer weg van de poes en schudde met zijn hoofd. "Zeker weten dat.. ik je zoon ben?" Miauwde hij met een trillende stem.

Poor shrew :c

"Oh.." Oh? Alleen dat? Geen liefde voor zijn moeder? "Je.. je lijkt niet op mij.." Haar mondhoeken kwamen wat omhoog, maar haar blik bleef triest. Alleen Runningkit leek op haar, de andere hadden allemaal het uiterlijk van hun vader overgenomen. "Shrewstar.." Hoorde ze hem zeggen toen hij wat had gegeten. "Zeker weten dat.. ik je zoon ben?" Een frons verscheen op haar gelaat. "Ja, Lightning, Wolftail is je vader en je hebt nog een heleboel broertjes en zusjes." Vermoeid slikte ze.

"Ja, Lightning, Wolftail is je vader en je hebt nog een heleboel broertjes en zusjes." Wolftail.. waar kwam die naam hem zo bekend vandaan? Een flits van hun laatste ontmoeting kwam in hem op, waar de tabby kater iets gemeens tegen hem zei en hij gemeen terug deed. Dus hij was Lightningkit, zoon van Shrewstar en Wolftail. Even knikte hij. "Oké.." Was het enige wat hij na een lange tijd zwijgen tegen zijn moeder zijn. "En.. mijn broertjes en zusjes.. hoe heten die?" Hij wist het nog niet zo zeker, of hij deze poes wel kon vertrouwen. Zijn ogen gleden weer over de zwart witte poes heen, maar ze bleven telkens in haar ogen haken. Was ze aan het liegen? Of sprak ze de waarheid?

"Oké.." Het had een tijdje geduurd voordat Lightningkit antwoord had gegeven en de bezorgdheid van Shrew werd met de minuut groter. Straks wist hij niet meer wat hij voor de Clan moest doen? Wat überhaupt een Clan was? "En.. mijn broertjes en zusjes.. hoe heten die?" Pfoe, dat was wel even wat. "Nou, Tallkit en Timekit zijn je broertjes en je hebt ook een zusje Runningkit. Ze zullen je wel een keertje komen opzoeken, want je moet hier denk ik nog wel even blijven, totdat je je weer helemaal goed voelt."

"Nou, Tallkit en Timekit zijn je broertjes en je hebt ook een zusje Runningkit. Ze zullen je wel een keertje komen opzoeken, want je moet hier denk ik nog wel even blijven, totdat je je weer helemaal goed voelt." Hij knikte even, maar meer deed of zei hij ook niet. Verbaasd bleef hij naar de muur staren. "Waarom ben ik hier?" Miauwde hij, maar ook de vraag waarom hij niets meer wist en waarom de poes zoveel over hem kon vertellen, sloop meerdere keren zijn hoofd in.

"Waarom ben ik hier?" Ze beet even op haar lip. Moest ze het hem wel vertellen dat hij geprobeerd had om.. Nee, beter van niet. Dan kon hij het leven nu nog leuk inzien. "Je was het kamp uitgeglipt, wat dus niet mag, om in de sneeuw te spelen, maar toen viel je in het water en stootte je je kop. Maar je wordt weer beter hoor, lieverd, en straks mag je getraind worden tot een sterke Warrior." Glimlachte ze zachtjes.

"Je was het kamp uitgeglipt, wat dus niet mag, om in de sneeuw te spelen, maar toen viel je in het water en stootte je je kop. Maar je wordt weer beter hoor, lieverd, en straks mag je getraind worden tot een sterke Warrior." Zachtjes knikte hij. "Heb ik vaker dingen gedaan die niet mogen?" Hij wist zijn karakter niet meer, niet meer wie hij was en hij kon al die herinneringen niet meer herhalen. "Hoe weet ik .. dat je de waarheid verteld? Hoe weet ik dat je me niet voor de gek houdt?" Sprak hij wat zachter nu, hij wilde de poes niet boos maken. Wie wist was ze wel een of ander monster dat hem in de val lokte, om hem uiteindelijk, zodra hij haar vertrouwde, te vermoorden.