Nationwide

De kitten grinnikte even toen de stuifsneeuw alle kanten opvloog omdat de grote kater tegenover hem zich op de grond had laten vallen, daarna stelde hij zijn vraag en wachtte vol smart op het antwoord. Het was allemaal beter dan de kitten had kunnen dromen, zodra Smokebreath antwoordde begonnen zijn ogen te twinkelen en sprong hij blij op, stilzitten was niet een van zijn beste eigenschappen. "Kun je dat niet beter aan je moeder vragen?" Het feit dat de oudere kater zojuist opnieuw een wedervraag had gesteld maakte Tallkit zo blij, dus wachtte hij even om te genieten van dat moment, en begon toen weer een heel verhaal te vertellen als antwoord. "Misschien, maar een tweede mening is altijd goed toch?"

De kitten keek de kater niet begrijpend aan toen die niet helemaal met hem instemde. Wanneer niet dan? Had de kater slechte ervaringen? Nog voor de kitten die vraag kon stellen praatte de kater weer, dit was de eerste keer volgens de kitten dat hij praatte zonder dat hij een vraag had gesteld. Een goed teken! "Ehm," Een beetje onzeker keek hij naar zijn dikke vacht, nu Smokebreath het zei… Meteen stond de kitten op, en kwam dichterbij, hij mocht dan wel groot gebouwd zijn, maar het was en bleef een kitten. Dus klom hij naar de ander toe, en wrong zich voorzichtig tussen diens staart en lichaam in. Warmte omringde hem, en een veilig gevoel viel over hem. "Nu niet meer," Spinde hij, terwijl een grote gaap uit zijn mondje rolde, de warmte maakte dat hij duf werd.

De lange haren van Smokebreath bedekten het meeste van zijn lijfje, en bezorgden daarmee precies de warmte die de kitten gemist had. Zijn knappe koppie, waar de lok haar nog steeds over zijn rechteroog viel, voor Smokebreath echter zijn linkeroog, rustte op de dikke staart. Hij lag op zijn zij, terwijl zijn ruggenwervel diep in de zijvacht van de oude medicine cat gegraven was. Alleen zijn oortjes, die rechtop stonden, boven de bos haar uit, en zijn trillende staartje waren nog zichtbaar. De oogjes van de al redelijk moeë kitten waren gesloten, en zijn borstkas ging langzaam op en neer. Tallkit was moe geworden van alle vragen stellen, en van het intensieve gesprek, en dat werd nu gecompenseerd door een lichte, maar effectieve slaap. Het gesprek ging langs hem heen, aangezien hij iets te druk was met het kamp beschermen tegen de reuzehazen die Windclan op hen af had gestuurd. Als dappere strijder vocht hij ertegen, al zou niemand het ooit te weten komen. Een ding was echter wel duidelijk, vooral als hij sliep, was Tallkit een erg schattige kitten.