Hearts are broken, my life is ruined {Thor}

Beetje bij beetje struinde de kleine kater door het bos heen. Hij kwam niet snel vooruit doordat hij steeds werd opgehouden door takken. Maar bereikte toen zijn goal. Een rotsachtig gebied lag voor zijn neus, het was groot en Thor had nog nooit eerder zoiets gezien. Zonder enige aarzeling sprong hij op de rotsen. Het was koud en de kleine steentjes onder zijn poten voelde raar aan. En ook hier liep hij stap voor stap op en neer over deze heuvels. Er was geen prooi of iets te eten, maar Thor had al 1 klein muisje op vandaag. Veel was het niet, maar met de leeftijd die hij heeft en de strenge bladkaal van eerder was het geluk hebben. Thor ging op een grootte heuvel staan en keek onder zich, er was wat gras. Er leek niks te zitten, maar met een beter kijkje zag je een klein grijs vlekje zitten. Even dacht hij na. Vanaf hier was er niks te ruiken en als het Bloodclan zou zijn had hij problemen. Hij dook van de steen af en schuilde er achter. Zijn besluit stond vast. Je hoeft niet gezien te worden zei hij tegen zichzelf. Voorzichtig keek hij om de steen heen, en door de snelle blik leek het alsof de kat er niet meer zat. Geschrokken ging hij weer terug achter zijn steen zitten. Deze kater was niet de sterkste van allen, dat wist hij wel. En nu al helemaal met deze honger. Alles in zijn hoofd zei tegen hem dat hij niet moest blijven wachten. Maar de nieuwsgierigheid liet hem zitten. Thor was een klein stoer katertje, als hij zin had kan hij aardig zijn. Vroeger wou hij nooit hulp hebben, maar nu weet hij beter. Hij heeft in zijn korte rogue leven veel geleerd. Meer dan een andere kat van zijn leeftijd.

"Hallo, ik ben Dot.... Was je bang? Wacht..... Wat doe jij hier? Dit is volgens mij van Starclan of van de Clankatten." Thor keek op. Starclan? Hij had er veel over gehoord, en mensen ermee horen bidden. Maar zelf had hij er nooit van gehoord. Hij zei het niet hardop."Foollin." Zei de poes er nog achter. De kleine kater deed zijn hoofd wat schuin en keek haar wat verward aan."Nou ik ben Thor."zei hij."Dot he?" Met zijn neus ademde hij diep in en ging zitten. Boos dat hij toch gezien was keek hij haar aan. Zonder enige onderbreking, boos. De groene ogen van haar leken niet echt op hem te letten, of zag hij dat verkeerd. De geur was overduidelijk Bloodclan, maar aan de manier waarom hij was aangesproken kon het zo een kittypet of rogue zijn. Nou misschien gewoon in Bloodclan geboren. Thor schudde zichzelf uit zijn hoofd."Hier alleen?" Vroeg hij om daar ook zeker van te zijn. Want net leek het echt alsof ze tegen iemand aan het praten was.

De rode poes sprong dichterbij. "Maar niet weg gaan! Ik praat altijd tegen mezelf en soms willen ze niet hun mond houden, het spijt me." En je zag duidelijk dat er werd gesproken tegen haar door zichzelf. Thor keek niet verbaasd of bang gemaakt."Als jullie beiden stil kunnen zijn zal ik dat waarderen." zei Dot en keek weer naar Thor en miauwde "zie je?" Dit was een poes die wat anders is dan andere. Dat had hij gemerkt. Thor keek haar aan met een klein glimlachje. Niet omdat hij het raar vond dat de poes tegen zichzelf praatte, nee hoe ze tegen hem deed. Een rare vorm van een Bloodclanpoes. Of was er toch iets slechts in haar. Het leek niet of er in dit optimistische vrolijke poesje slechtheid zou zitten. De kater ging zitten draaide zijn staart om zijn poten. Hij stond klaar voor aanval, maar liet niets zien voor het geval dat. Maar hij vertrouwde niet op zijn eigen gedachtes, die hem bleven zeggen dat ze Bloodclan was dus gevaarlijk. Thor negeerde zijn brein en knikte met zijn hoofd. "Nou vertel." zei hij op een rustig maar vrolijke stem.

"Hoe bedoel je?" vroeg ze liefjes en spinde kort. Thor keek de poes aan."Ik heb een broer Loki is zijn naam." Hij zuchtte."Maar hij is naar de verkeerde kant gegaan en..." Daar stopte hij. Verder wilde hij niet gaan. Maar de ogen van Dot lieten hem doorspreken. "Ik ben het contact verloren met hem."zei hij erna nog op een wat boze toon achteraan en hij keek naar beneden. Nogmaals zuchtte hij en deze keer bracht hij zijn hoofd mee omhoog. Thor voelde zich wel thuis met het gezelschap van deze poes. Puur omdat ze gewoon liet zien wat ze dacht, en vertelde waarom ze alles deed. Zijn staart legde hij vlak voor haar neer. En toen kwam dezelfde vraag weer omhoog. Deze lieve poes kan toch geen Bloodclan zijn. Nee dan was hij al vermoord, en... "Ben je van de Bloodclan?" floepte uit zijn mond. Geschrokken van zichzelf trok hij zijn staart terug."Laat maar..."zei hij. Zij kop trok hij terug en hij keek naar beneden. Alles verpest.

Het kopje van Dot voelde heel erg rustig gevend. Ookal had de kater zijn hoofd uit verbazing weg willen trekken. Hij luisterde aandachtig naar haar verhaal. En bij het verhaal bleef Dot hem aankijken. En raar genoeg vond hij het niet vervelend of raar. Bij haar trieste gezicht durfde hij niet zoals haar een kopje te geven. Hij hield het op een staart op haar poten en oogcontact. "ja ik ben van Bloodclan," miauwde ze liefjes. Dat ze antwoordde was een verbazing voor hem. En hij keek omhoog."Maar niet iedereen die daar zit vermoord." zei ze makkelijk en spinde weer, "iedereen heeft iets goeds zelfs je broer." ze lachtte ze en zwiepte weer vrolijk met haar staart. Haar lieve woorden voelden warm aan, alsof er op een koude dag een warm dekentje op je werd gelegd."En jij bent er eentje van die niet dood?"zei hij met een glimlach op zijn snuit. Het antwoord wist hij al, maar even dollen kan geen kwaad toch? Zijn staart krulde zonder dat hij het wist om de poot van de poes die minder dan 1 staartlengte van hem af zat. Boven in de kater waren de hersenen nog bezig om een reden te vinden om weg te rennen. Bloodclan begon zijn gedachte opnieuw. Maar Thor zelf had zijn klauwen al weer ingetrokken zich ontspannen. Hij was een makkelijk doelwit geworden zonder dat hij het door had, maar of Dot hier gebruik van wilden maken?

"Thor was je broer lief? Mijn broer zorgde altijd voor me maar vermoorde mijn ouders en daarna weet ik niet wat er gebeurd was met hem..." zei ze en boog haar kopje naar de grond. Ze haalde haar staart weer weg en sloeg de om haar poten heen. Thor voelde zich bloot zonder haar staart tegen hem aan. Haar verdriet maakte hem verdrietig, en andersom. Een traan viel van haar wang op de grond, en de kater kreeg tranen in zijn ogen. Dot leunde tegen hem aan en leek door te snikken. Haar staart ging weer om hem heen. Zijn lijf schoof hij dichterbij tot hij helemaal tegen haar aan zat."Loki was eerst net zoals een broer hoorde te zijn. Liefhebbende familie." zei hij zachtjes. Loki zorgde ervoor dat de familie uit elkaar viel." Ook hij kreeg last van prikkende ogen. Het verbaasde hem dat hij hier zat. Hier zat met een poes die nota bene Bloodclan was. Maar lief en het voelde wat raar, vooral warm."Dot"zei hij. Voorzichtig trok hij zijn hoofd terug. Hij hield zijn hoofd voor de hare."Dit voelt raar." vervolgde hij met een kort lachje erachteraan. Met een korte aanraking met zijn neus loet hij weten dat hij het wel fijn vond.

"Kom laten we iets gaan doen?" zei ze en stond op en gaf een kopje. Thor reageerde erop "waar heb je zin in?" Ze lachte. Thor lachte mee met haar. Hij was blij dat ze zei dat ze iets wou gaan doen. "Een slaapplek zoeken? Of nog even jagen?" Helaas kende hij het hier niet en een slaapplek zoeken zou dan niet heel makkelijk zijn. Maar de zon ging al naar beneden."Kies jij maar."zei hij met een vrolijke stem. Speels gaf hij een duwtje tegen haar zij. Hij stond op en liep twee stappen weg. Gelijk voelde het koud op te plek waar ze zat. De kater keek achterom naar de poes, daarna keek hij omhoog naar de lucht. Dit was echt raar dacht hij in zichzelf. Deze poes had hij kort geleden ontmoet en nu al zat hij haar te troosten. Het was niet dat hij het niet fijn vond.

"een slaap plek zoeken, voor nu is dat beter anders liggen we in de kou." Dot stond op en volgde hem. Thor trippelde weg richting de de stenen. De koude stenen leken niet al te warm te zijn. Maar de kater had wel een idee bedacht. Snel ging hij over de heuvelachtig grond. Soms keek hij achter zich of hij Dot wel zag. Kijkend om zich heen leek hij steeds maar geen plek te zien voor de nacht. Gelukkig zag hij niet lang erna een gat in de grond. Recht naar beneden en er konden zeker 3 katten in. Thor ging ervoor staan. Het was donker in het holletje, maar licht had hij natuurlijk niet. Voorzichtig blaasde hij om te kijken of iets in het gat reageerde. Niks bewoog. Daarna sprong hij naar beneden. Dorre oude bladeren lagen in het hol van 1 meter diep. Onder de stenen grond ging het ook nog een stukje door. En deze keer blies hij iets harder, en weer niks. De goeie ogen van de kat zagen niets liggen, en hij ging nog even door de bladeren voor de zekerheid. Daarna liep hij terug naar de plek waar het plafond open was. De mooie lucht van de ondergaande zon zag er mooi uit vanaf hier. De lucht had bijna dezelfde kleur als Dot. Nog in gedachte sprong hij omhoog en zocht met zijn ogen naar de poes."Is dit goed?"vroeg hij.

"Dit is geweldig!" zei ze vrolijk. "en is het mos goed." glimlachte ze toen ze het mos iets meer naar Thor had gebracht."Super."zei hij tegen haar. "dus zullen we gaan slapen?" zei ze vermoeid er achterna. Thor keek naar de roe poes voor zich. Speels gaf hij duwtje en trok het mos met zich mee naar beneden en keek haar nogmaals in de ogen."Prima" Hij legde Dot haar mos in het donker achteraan het holletje. Het was donker daar, maar hij kon uitstekend zien. Voorzichtig scheurde hij een klein stukje af en nam het mee. 3 kwart van het mos liet hij liggen waar hij het had gelegd, en zijn kleine deel nam hij mee naar de andere kant van het hol. Zachtjes duwde hij met zijn hoofd tegen haar zij om haar de weg te wijzen. Daarna ging hij naar kleine stukje mos van hem en ging ernaast liggen. Het gat van het hol boven zijn hoofd, om de poes te beschermen als er iets zou induiken. De koude wind ging over zijn lijfje heen. En Thor besloot te gaan liggen op zijn zij. Kort deed hij zijn ogen dicht. Opnieuw voelde hij hoe Dot hem een kopje had gegeven en hoe ze tegen hem aan had gezeten. Een rilling ging door zijn lijf. De reden hiervan wist hij niet. Snel deed hij zijn ogen open, en keek om zich heen. Zoekend naar de rode poes.