For Crying out loud!

De maar hing in de lucht toen de poes antwoordde, en het deed Tall lichtjes glimlachen. Ze was wel iemand die graag een antwoord had op ál haar vragen, en niet een deel ervan. "Maar als papa vreemd doen... Gaan ze vreemd naar hem kijken... En dan automatisch ook naar mij.. En dat voelt vervelend.." De kater knikte nog eens, dat was heel herkenbaar. "Je bent inderdaad denk ik een soort voorbeeld, maar je kan het ook zien als extra training, om sterker te worden," Zijn ogen glommen bij het idee aan training, training was leuk vaak. "Je irriteert me helemaal niet," Antwoordde hij hoogst verbaasd toen de poes hem erop aansprak, "Jou helpen met je tegenslagen helpt mij mijn tegenslagen even te vergeten," Mauwde hij, en glimlachte nu wat breder, ze deed niets verkeerd.

De kater lachte, maar sloeg verschrokken zijn poot voor zijn mond toen het geluid weerklonk en grinnikte toen. Had ze hem dat serieus gevraagd? "Weet jij op alles een antwoord of doe je maar alsof?" Ja, ze had het hem gevraagd, en helaas voor de poes had hij zijn antwoord alweer klaar. "Ik doe mijn best," Grinnikte de kater, "laten we het daarop houden," Een geamuseerde glans in zijn ogen liet wel zien dat hij vanaf nu echt wel op alle vragen zou antwoorden, dat was gewoon te leuk.

Angstig schoten zijn poten naar zijn kop en bedekten zijn ogen, wat hem eruit deed zien als een kitten die bang was voor het donker. Voorzichtig haalde hij ze weg toen geschuifel zijn oren bereikte, en de oren spitsten zich toen hij de poes opgekruld zag liggen. Die had het dus blijkbaar koud, lastig, normaal was hij er gewoon bij gaan liggen. Dankzij zijn dikke vacht die hij van 'hem' geleend had, had Tall het haast nooit koud. Ernaast liggen leek hier echter geen optie te zijn, dus sprong Tall op, gebaarde de poes of ze even wilde blijven liggen, en rende toen dichter naar de boombast. Daar lag droog mos, waarvan de jonge apprentice een flinke dot meenam, en klungelig naar de ander bracht. Niet zijn talen, goedbedoeld natuurljk, maar meer mos was onderweg gevallen dan dat er aankwam bij de poes. "Ik ben ook geen typische Shadowclanner," sprak hij uiteindelijk, nadat hij het mos verzameld had en bij haar had neergelegd. Dat was ook zo, gij was een buitenbeentje. "Maar ik begrijp wel wat je bedoelt," 

De kater was blij toen de poes blij leek met het 'nest' wat hij haar gebracht had, en krulde zichzelf ook op, ietsjes van de poes af zodat ze zich nu niet bedreigd zou voelen. Tevreden zuchtte Tall even, en bewoog toen zijn oren naar de poes en haalde zijn grote, fijngebouwde kop, van zijn poten on haar aan te kijken. Weer zo'n vraag, een weemoedige glimlach verscheen, en even was het stil. "Heel erg," Begon hij toen, "Ik vind ook dat het misschien wel mijn doel is, om Shadowclan beter bekend te doen staan, om onze goede kwaliteiten," Ach geloofde hij het zelf? Dat was zijn doel niet, hij was gewoon het voorbeeld van hoe het allemaal niet moest, dat was toch het 'enige wat hij kon.

De kater keek even verbaasd op, maar trok toen even geamuseerd met zijn oren. Bij de fellere kritiek gaf hij zijn borst even een lik voor hij antwoord gaf. "Misschien heb je gelijk," Mauwde hij, "en is dat niet de oplossing, maar je zei net dat de shadowclanners ook bekend staan als.. Hoe zei je dat? Moordmachines toch?" Hij keek even vragend naar de poes en ging toen door. "Ik ben trots, en ook een geducht vechter, maar dan hoef ik toch niet altijd kwaadaardig te doen?" Weer een vragende blik naar Tinder, "Ik voel me thuis, maar weet dat ik anders ben.. Zo goed?"

Het voorbeeld wat ze noemde kende hij niet, wie bad dat gedaan? Nee, dat was niet eerlijk, uiteindelijk antwoordde Tall dan ook, en tot zijn grote opluchting keurde de standvastige poes het deze keer goed. Nog even genietend van het moment dat als een overwinning volgde sloot Tall zijn ogen, dat had niet veel nut. Bij de eerstvolgende zij schoten ze weer open en draaiden zijn oren nog eens naar haar toe, zijn kop, die recht vooruit stond, draaide ook. "Watblief?" Grinnikte hij ontzet, en schudde toen zijn kop, half lachend. "Weet je hoe vies vis is! Ik vraag me echt af hoe de Riverclanners het eten zonder een slijmerige vacht te hebben, of water te praten.." Nadenkend over hoe het zou zijn als ze dat deden staarde de jonge kater even wezenloos in de verte, en keek toen weer naar Tinder. "Heb je wel eens vis gehad?"

De kater grinnikte ontzet toen ze hem vroeg of hij water in de oren had, en begon toen een preek over vis. Daar was ze natuurlijk ook niet van onder de indruk, alhoewel haar lach heel veel goedmaakte. Zo was het leuk, zo'n meeting met een ander, gewoon zonder dat het iets betekende. Nou ja.. Niets? Voor hem wel, voor haar niet. Tall kon er wel mee leven, anders werd haar leven ook weer zo ingewikkeld. Om van deze gedachten af te komen zette hij het gesprek voort en grinnikte weer om haar antwoord. "Nee, maar dat hou ik zo, alsjeblieft dankjewel. Net zoals jullie kikkers." Waren alle poezen, van elke clan dan hetzelfde? "Kikkers zijn altijd beter dan vissen," Mauwde de kater lachend terug, om de eer van zijn clan te redden. Alhoewel.. Kikkers en vissen; het scheelde niet veel.

De kater grinnikte, oke, een punt voor haar want daar zat ergens wel waarheid in. De kikkers zaten vaak onder de modder, en vissen waren dan nog vaak zo lekker schoon. Nadat hij dit net in zijn hoofd op een rijtje had gezet begon de poes over hazen. Ja, hazen waren lekker, maar zo taai naar zijn mening. Hij keek dan ook een beetje ongelovig naar de poes, maar knikte wel bij het gedeelte over de wind in de haren. "Oke," Gaf hij toe, als een echte gentleman, "Rennen is gaaf, maar vind je hazen niet taai?" Zijn kopje schuingehouden keek hij opzij, "En ik moet toegeven dat stil zijn, controle hebben over elk geluid dat zich afspeelt," Zijn ogen staarden even in de verte, en focusten toen weer op de poes. "Dat is ook echt heel gaaf," Op het moment leek Tall echt een jonge jongen, zijn haar zat warrig half over zijn gezicht en zijn ogen glommen van de gedachte aan de dingen die hij allemaal zo fijn vond. Good talk, that for sure.

Tallpaw deinsde in reactie op het 'dreigement' en de dichtklappende kaken ietsjes achteruit maar glimlachte wel naar de poes. Met een kopje dat schuin hing door zijn interesse luisterde de jonge kater toen naar de uitleg, "dat moeten wij ook doen, we kunnen niet zomaar op hazen afstuiven. Dan rennen ze ons eruit. Eerst sluipen.. dan rennen." Na deze woorden knikte hij, zat wel wat in, en toch bleef het lastiger op zijn eigen territorium. "Maar hoe besluip je kikkers dan?" Hij was even stil, en dacht na. "Grappig," Mauwde hij, op een doordachte toon, "Ik doe het altijd gewoon, en dan moet je het uitleggen en dan lijkt het allemaal ineens heel lastig," Hij draaide zijn hoofd met een verontschuldigende grijns naar Tinder "Ken je dat?" Na deze woorden stond hij vastbesloten op, hij zou de vraag beantwoorden. "Door de modder moet je je poten heel hoog optrekken," Legde hij uit, en deed het voor, wat er best debiel en lollig uitzag zonder modder, "Dan sluip je met hoog opgetrokken poten vooruit," Mauwde hij nog eens ter uitleg, en ging daarna plots rechtop staan, hij had een frons op zijn gezicht. "Ik weet het niet.." Alles werd nog eens herhaald, maar steeds liep hij vast op dat ene punt. Totdat zijn ogen ineens weer gingen glimmen en zijn mond triomfantelijk open viel. "Ja!" Mauwde hij, en ging snel weer in de goede houding staan, "Dan spring je,"

Zijn tong was half uit de mond doordat hij zo intens nadacht en zich echt concentreerde, maar de concentratie werd toch wel redelijk verbroken door het geinige, en ook wel schattige gehik van de poes. Trots knikte Tall, maar sperde toen geamuseerd zijn mond open, ergens leek hij een beetje beledigd maar de glim in zijn ogen liet zien dat hij het niet erg vond. Erg goed voordoen deed hij niet, hoeveel hij de poes ook mocht, ze bleef Windclan. "Maar als het voor jullie werkt, dan is het mooi." De kater liep weer terug naar waar ze lag, en plofte naast haar neer. Ongeveer op het plekje waar hij eerder ook lag. Daarna schudde hij even wild met zijn kop om de grassprietjes eraf te krijgen, waarna de poes werd aangekeken met een grijns. "Iedere clan heeft zo zijn ding," Mauwde hij, duidelijk wel onder de indruk van hoe anders Windclan en Shadowclan waren terwijl ze allemaal gewoon katten waren. Hierna keek de kater naar de grond, "Je wordt trouwens heus wel mentor hoor," Mauwde hij toen, na een korte stilte, "Zoals je net uitlegde dat je niet zomaar op hazen af kan stuiven," Zijn blik ging weer naar haar ogen, "Dat zoeken ze, ik weet het zeker,"