I'm watching you. [&TALLPAW]

De manier waarop de ander meldde dat hij graag reisde maakte al dat Tall zijn spieren weer spande, en hij lachte schamper toen hij de reden hoorde die de ander hem toen gaf. Nee, dat ging niet op, dan moest hij hier weg. Nu was het ook zo dat Tall typisch de trotse Shadowclanner was, weliswaar een heel sociale Shadowclanner, maar ook een trotse. Daar kwam dan ook nog eens bij dat hij werkelijk oneindig veel energie had, over de maanden had de kater geleerd het op te sparen en er goed mee om te gaan, maar het feit was gewoon dat hij ziek veel energie had. Dat gemengd met zijn trots was niet zo'n goede combi voor Claw na zijn dreigende vraag. Als een slang zo snel schoot Tall naar voren, haalde uit langs het gezicht, schoot onder de andere kater door om uiteindelijk om te draaien achter hem en op zijn rug te springen. "Believe me," Mauwde hij, controle over zijn energie langzaam aan verliezende, "You don't want to know,"

De ander gaf eindelijk toe dat het hem niets kon schelen, en tot Tall's grote plezier kreeg hij zichzelf ook niet zomaar overeind. Helaas voor hem gaf de ander het echter niet op, en hoewel de kater zijn klauwen diep in de rug had laten zinken, had hij niet echt goede verdediging tegen de klap op de grond. Voor even was hij verdwaasd, maar sprong toen op om enige nieuwe aanval te vermijden. Zijn poten tintelden door de klap en zijn ogen keken even wazig. Daarna was alles weer scherp. "Goede move," Gromde hij, waarna er weer een aanval volgde.

De ander viel hem aan, en Tall merkte dat het gevecht langzaam aan toch echt zijn tol begon te eisen. Pijn voelde hij niet zozeer, mede door de adrenaline, maar moeheid dreigde hem te overmeesteren. Vandaar dat hij omver geworpen werd na de aanval. Net toen hij van zich af wilde slaan, en weer zijn energie hervonden had, merkte hij dat de kater van hem af gesleurd was. Even trok Tall verbaasd een wenkbrauw op, en keek toen ietwat in de war op, daar zag hij zijn moeder en een brede glimlach verspreidde zich over zijn gezicht. Terwijl de poes de kater wegtackelde sprong Tall op hem, en bracht hun gezichten dicht bij elkaar. Claw kon op het moment toch niets beginnen door zijn moeder. "Ik zeg het nog één keer," Mauwde de apprentice, die toch echt al zo groot was als een warrior, dreigend. "Vlieg op," Daarna keek hij even naar zijn moeder, blik moe, maar helder, het teken dat hij een lang, maar goed gevecht had gevoerd. Erover opscheppen zou hij niet doen, maar een complimentje vangen? Zover kon hij nog wel gaan.

De indringer bleef rustig waar hij was, en ging zich zelfs wassen. Nu wist de kater eigenlijk niet echt meer wat te doen, en dus stelde hij zich maar dreigend op naast zijn moeder. Hij was nu al groter dan zij was, en toch was wel duidelijk dat de poes hier de leiding had, aangezien Tall op dit moment even geen zin had in initiatief tonen. Een paar schrammen op zijn gespierde lichaam maakten duidelijk dat er zojuist een gevecht had plaatsgevonden, maar naast dat was er verder niet veel van te zien.

De kater ging weg, en even keek Tall hem na, om daarna zijn moeder eens te bekijken. Ze leek niets te hebben, dat was een troost. "Normaal gesproken mag een apprentice niet alleen zo'n BloodClan warrior bevecht." Nee, er was echt niets mis met haar, en dat bracht een glimlach op zijn gezicht toen hij knikte dat hij het begreep. "Maar voor jou maak ik nu de uitzondering." Tall spinde, en drukte zich toen tegen zijn moeder aan. Ze mocht dan wel Clanleader zijn maar ze bleef altijd zijn moeder. "Het was wel een gave ervaring," Gaf hij toen, redelijk beschaamd, toe.