See me walkin' See me huntin'

Acepaw liep voor de zoveelste keer uit het kamp. Hij was steeds aan het twijfelen of hij nu moest stoppen met jagen of verder moest gaan. Misschien was er wat anders te doen dat hem nu meer lag? Of zou hij nog wat meer vangen? Het was nooit te veel… De zon stond al hoog aan de hemel, het licht wierp een zwak spel van schaduwen op de mossige ondergrond die Shadowclan eer aan droeg. In de dageraad had hij al een enkeltal muizen kunnen doden en een ratje. Al was het laatste maar een trieste hoop botten met vacht. Sommige van de muisjes waren nog heel klein en leken meer op een snelle hap dan een echt maaltje. De grote kater liep verder en waagde zich langs de grenzen. Hier waren vaker overgelopen diertjes te vinden, deze vond hij zelf het lekkerst. Misschien omdat hij ze nog niet zo veel op had. En ja hoor, zijn gedachten waren al snel weer bij eten. Waarom dacht hij altijd aan eten? Dat was toch niet normaal? Maar ja, een grote kater moest natuurlijk ook groeien. En groot was hij, al had hij nog niet eens zijn groeispurt gehad.

{+Rowanflame.

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day

Rustig lag Rowanflame in het kamp, zijn poot schoon te likken. Met zijn tong ging hij langs zijn vlijmscherpe nagels, terwijl hij met zijn fel amber gekleurde ogen zijn omgeving in de gaten hield. Kittens waren aan het spelen, groepjes warriors zaten bij elkaar, overleggen of gewoon kletsen. Katten vertrokken voor de sunhigh patrol, en katten kwamen terug van hun dawn patrols. Rowanflame zelf stond niet ingedeeld voor een patrouille vandaag. Hij zou zelfstandig gaan jagen, en later deze dag deel nemen aan een trainingsgroep. Dat vond hij geweldig, katten harder maken, en ze zo manipuleren dat ze tegen hem op zouden kijken, en hem zouden gaan respecteren. Hij kreeg er een super gevoel van. Altijd al gehad ook. Hij stond op toen hij een apprentice het kamp zag verlaten. Het was een jonge sterke kater die ergens toch wel interesse bij hem opwekte. Ergens deed het katertje zich aan hem denken, alleen dat dan meer qua sterke, grote uitstraling die hij had. Nu moest het katertje nog goed toepassen. De massieve, zwarte kater verliet het kamp en volgde op rustig tempo het geurspoor van Acepaw, tot hij bij hem aankwam. Acepaw leidde hem naar de grenzen toe, en een kleine grijns vormde zijn lippen. "Volgens mij word het niet echt op prijs gesteld als jonge apprentice's zich zonder begeleiding bij de grenzen bevinden, of zit ik nou verkeerd?" Vroeg hij op rustige toon, maar zijn grijns verraadde dat het hem eigenlijk ook niet zo veel schelen kon, dit was gewoon zijn manier van in contact komen.

:"Wake up in the dead of night":

R O W A N F L A M E

Ace keek langs de grenzen, de onzichtbare lijnen waarlangs de meeste nog nooit waren geweest. Hij vond het zo’n triest geval, regels waarvan je ze niet eens zag. Want wat was nu het grote en belangrijke verschil tussen dít stukje grond en dát stukje grond. Sommige spraken erover alsof het enorme muren waren waar zelfs de beste klimmer niet overheen kan komen. Toen de kater net apprentice was geworden vond hij de grenzen dus ook een enorme teleurstelling. Maar hij had al snel geleerd dat leden van andere clans het net zo belangrijk vonden als de warriors hier. Dus het was een heerlijk iets om de grens over te steken en daar wat lol te trappen. Gewoon wat rondlopen, wachtend tot je opgemerkt werd. Niet dat de kater met zijn grote enorm undercover kon zijn. "Volgens mij word het niet echt op prijs gesteld als jonge apprentice's zich zonder begeleiding bij de grenzen bevinden, of zit ik nou verkeerd?" hoorde de kater ineens van achteren. Hij keek nonchalant om waardoor zijn linkoor meezwierde alsof hij een hairflip deed. Niks in de kater duidde erop dat hij geschrokken was. Ace schrok niet snel van zulke dingen, het was voor hem heel logisch dat je eens een ander tegen het lijf liep. Zijn felgroene ogen keken in de amber kleurige van de ander. ’Hierbij kroon ik jou, Rowanflame, tot mijn grens begeleiding.’ sprak hij met een serieuze stem, al stonden zijn ogen vol humor. ‘En daarbij, zie ik er echt zo jong uit?’ Met een typische Ace-grens sprak hij die zin uit. Deze grijns leek spottend, was hij eigenlijk ook, maar er zat een geamuseerde trek in.

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day