I believe I can fly!

De zon was nog maar net opgekomen en de ochtend patrouille was al weggegaan om bij zonsopgang bij de borders te zijn. De kitten kon moeilijk lang slapen en dat was goed te merken, aangezien hij iedere morgen al heel vroeg buiten de den stond. Hij kon er gewoon niet tegen, die hele kleine ruimtes waar hij in moest slapen. Zijn moeder was te warm en dan was het juist weer te koud, het was nooit perfect. Zijn blik wierp hij nog even door de opening van de den en daar zag hij zijn moeder liggen; slapend. Gelukkig maar, anders had ze hem vast al teruggeroepen. Het was vast nog te vroeg. Vrolijk liep de kitten naar de prooistapel waar hij even verbijsterd voor bleef staan. Nou.. die was bijna leeg? Huh? Waarom? Een diepe frons verscheen op zijn gezicht. Was het niet de taak van een apprentice om ook prooi te vangen? Zou hij.. Ja! Hij ging zichzelf bewijzen en dan mocht hij misschien een maandje eerder apprentice worden omdat hij een prooi had gevangen! Het beste idee ooit! Maar hoe?

Het was natuurlijk te obvious als hij door de uitgang naar buiten ging. Zijn vader zou zijn geur meteen ruiken en hem opsporen voordat hij zelfs een prooi gevonden had. Zijn blik wierp hij plots op de grote boom die nog net in het kamp stond. Wacht eens even. Daarnaast stonden nog meer bomen en daarnaast nog meer - dat betekende dus dat hij omhoog moest! De lucht in! Was dat niet waar Skyclan katten heel sterk in waren? Springen in bomen en daarin jagen? Dan moest hij aan zijn vader laten zien dat hij zijn bloed geërfd had! Trots stapte hij op de boom af en sprong hij tegen de stam aan, waarna hij zich zo snel als een kitten van zijn leeftijd kon omhoog trok en de boom in klom. Al snel kwamen er takken waar hij zich op kon leunen en voordat hij het wist had hij een redelijke hoogte behaalt. Met een grote sprong, sprong hij naar de andere stam aan de overkant. Het ging dan ook maar net goed en hij wist net de laatste tak vast te grijpen met zijn twee voorpootjes en zich omhoog te trekken. "Pff.." Zuchtte hij en even bleef hij staan om van de schrik te bekomen. Maar stoppen ging hij nu niet doen, want de kitten klom alweer hoger en dit keer ging de sprong iets beter dan eerder. Iets meer gecontroleerd, iets sneller en hoger. Hij wist met vier pootjes op een tak terecht te komen en trots bleef hij daar even staan. Nu keek hij om zich heen. Het kamp vulde zich alweer een beetje met katten, dus als hij slim wilde zijn moest hij snel maken dat hij verder wegging. Nog meer bomen passeerde hij en moe bleef hij op een tak zitten. Nu was hij vast wel ver genoeg van het kamp weg, ze zouden hem vast niet meer zien of ruiken hier. Het geknaag van een prooidier bereikte zijn oren en verbaasd keek hij omhoog, toen hij ergens boven hem een eekhoorn zag zitten, knagend aan een nootje. Dat was de perfecte prooi! Skyclan deed daar vast ook op jagen! Voorzichtig probeerde hij omhoog te komen, met zo weinig mogelijk gekraak probeerde hij zijn pootjes op de takken neer te zetten. Het ging goed, totdat hij heel dichtbij kwam en het takje waarop hij zijn poot neerzette niet stevig genoeg was om hem te houden en hij met een hoop kabaal - het eekhoorntje wegjagend - naar beneden viel. Gelukkig wist hij zich nog net op te vangen, want een val vanuit daar zou heel pijnlijk kunnen zijn voor een kitten zijn leeftijd. Op de tak bleef hij even zitten en zachtjes schudde hij zijn hoofd heen en weer. Dat moest hij nog eens proberen! Nog niet opgeven Dustkit, wist hij tegen zichzelf te zeggen.

& Open, het zou natuurlijk het leukste zijn als het een goede vriend van Dust is of juist een van zijn ouders xD

Terwijl hij alle spieren in zijn voorpoten ertoe had gezet om weer bovenop te tak te komen, kwam de grijze tabby die hij helemaal niet had zien aankomen steeds dichter bij. De kitten wilde net weer verder klimmen, toen de kater plots voor hem stond en hij even geschrokken opkeek. Nu pas merkte hij zijn vader op, de kater had zijn geurspoor vast gevonden en zenuwachtig wiebelde hij met zijn oortjes. Zat hij nu weer in de problemen? Maar, hij had hier toch een goede reden voor? De kitten keek zijn vader met grote ogen aan toen deze hem iets vroeg en even staarde hij hem vol ongeloof aan. Hoe? Hoe kon hij hem gevolgd hebben? Hij had zich zoveel moeite gedaan om in de bomen te blijven en nu had hij hem gevonden! Betrapt, nog voordat hij iets kon vangen en zijn vader apetrots kon maken! ”Ik euh..” Probeerde hij te antwoorden. Maar hij wilde eigenlijk niet verklappen dat hij al wat wilde oefenen en de prooistapel wilde vullen met één extra speciale prooi. Dan zou hij misschien eerder apprentice kunnen worden, maar als hij het nu ging zeggen dat hij dat zo graag wilde, dan zou de kater hem vast geen apprentice maken tot hij zes manen oud was! ”Vliegen!” Zei hij uiteindelijk, trots op het antwoord dat hij bedacht had. ”Ik vlieg door de bomen, papa!” Hij glimlachte even breed en keek toen naar de plek waar hij achter de eekhoorn aan had gezeten. Helaas had hij een stomme fout gemaakt en misschien had zijn vader hem daarom ook gevonden. Stom, stom en nog eens stom! "Ennn wat doe jij hier papa? Was je niet bezig met de clan?" Hij keek zijn vader vragend aan met de grote blauwe oogjes die alleen Dustkit kon opzetten. Misschien dat hij wel minder in de problemen zou komen, hij was in ieder geval minder streng dan zijn moeder.

Hij was betrapt, dat wist hij maar al te goed, want de regeltjes zaten er natuurlijk wel in. Maar hoe kon hij in dat saaie kamp blijven als hierbuiten zoveel plezier viel te maken? Dat ging toch niet! Dat konden ze hem toch niet aandoen? Hij keek zijn vader met grote ogen aan, terwijl hij wachtte op een antwoord van de zilveren tabby."Ja ik was bezig met de clan, tot ik jouw kleine harige kont uit de bomen mocht gaan vissen," Hij wilde eigenlijk niet mee terug naar het kamp, maar hoe kon hij hier onderuit komen? Zijn vader was vast veel sneller.. al was hij kleiner en kon hij zich makkelijker omhoog krijgen. Maar dan zou hij vast een hele boel straf krijgen en daar had hij ook weer geen zin in. Maar terug naar het kamp gaan wilde hij ook niet, terwijl hij nadacht klemde hij zijn kaken stevig op elkaar, zijn grote blauwe oogjes nog steeds op zijn vader gericht. "Dustkit, katten kunnen niet vliegen. En je weet dat je niet uit het kamp mag." Hij fronste. "Jawel! Dan had je mij net moeten zien. Ik schoot door de bomen heen!" Zei hij vrolijk. "Het voelde als vliegen.." Mompelde hij daarna. Zijn vader had vast niet de fantasie die hij ook had. "Laten we nu maar snel terug gaan, voordat je moeder ontdekt dat je niet geluisterd hebt," Opstandig keek hij zijn vader aan. "Maar ik wil helemaal niet terug!" Miauwde hij, geen aanstalten makend om terug te gaan. "Ik wil hier blijven, het kamp is saai!" Kwam er klagend uit. Hij wilde niet meer in het kamp blijven, alles in hem trok aan hem om weg te gaan. De muren van het kamp waren als een gevangenis voor de kitten.

Hij was eigenlijk van plan om gewoon weg te gaan, zijn vader zou hem vast niet kunnen bijhouden met zijn grote lichaam. De kitten kwam veel gemakkelijker de hoogtes in dan zijn vader - misschien wel wat langzamer, maar hij zou zich gemakkelijker over de dunnere takjes kunnen verplaatsen terwijl zijn vader een dikkere tak moest zoeken. Maar of hij die hoogte ooit zou halen voordat zijn vader hem had tegengehouden was niet zeker. "Weet je dat zeker?" Een frons verscheen op de kitten zijn gezicht. Wat bedoelde hij daar nou weer mee? Natuurlijk wist hij dat zeker! Zou hij hier mogen blijven dan? "Ik was namelijk net van plan om met jullie wat nieuwe aanvallen te oefenen, maar als jij niet mee wilt, laat ik het wel alleen aan Squirrelkit en Runekit zien." Een ware twinkeling verscheen in de blik van Dustkit, die natuurlijk boekdelen sprak. "Echt waar?" Hij was er meteen enthousiast over en volgde zijn vader. "Wat ga je ons laten zien? Zijn het oude Skyclan technieken? Mag ik ze uitproberen?" Hij begon steeds meer soepelheid erin te krijgen om over de takken heen te klimmen. Zijn echte Skyclan genen kwamen hierbij in hem op. "Dit is toch geen truc om mij terug naar het kamp te krijgen, hé?" Alsof hij gebroken was op het moment dat hij zich realiseerde dat zijn vader misschien tegen hem loog en hem in het kamp gewoon voor straf naar de nursery zou storen, bleef hij staan en keek hij de grijze tabby met grote ogen aan. Was dat waar? Was dit een leugen?