Sneakpeak

Blackkit begon te lachen en rolde van de lichtbruine kitten af. "Dat is zó niet eerlijk," ze was blijkbaar nog niet helemaal klaar met lachen. Volekit barstte direct in lachen uit wanneer de andere kitten op hem sprong en hem begon te kietelen. "N-niet d-doen! N-n-niet d-doen!", miauwde hij tussen het schateren door.

Volekit was opgelucht wanneer Blackkit eindelijk stopte met kietelen. "Zie je wel.", Volekit keek haar verbaasd aan. Wat bedoelde ze? "Het leven is leuk.", legde de gestreepte poes verder uit. "Het leven kán leuk zijn", verbeterde de lichtbruine kater, voor hem zou het glas altijd halfleeg zijn in de plaats van halfvol.

"Met míj is het leven leuk.", hoorde hij de gestreepte poes zeggen. Volekit knikte bedachtzaam. "Ja, zolang je me maar niet kietelt", besloot hij. De lichtbruine kitten haatte kietelen, zeker als het onterecht was, zelf had hij Blackkit maar even gekietelt, terwijl zij op hem was gaan zitten én hem had gekietelt.

"Ik zal je niet meer kietelen. Tenzij je het verdient.", besloot de gestreepte poes, waarna ze hem plagerig tegen de schouder porde. "Daarjuist verdiende ik het niet", pruilde Volekit.

Blackkit leek wel te vinden dat hij het verdiend had. "En bovendien", vervolegde de gestreepte poes, waarbij ze zichzelf uitrekte. "lach je veel te weinig. Dus ik wil je meer laten lachen.", Volekit keek haar met één opgetrokken wenkbrouw naar de andere kitten. "Als je iemand kietelt lacht 'ie toch niet omdat 'ie het zo leuk vind?", De lichtbruine kitten begreep niet waarom kietelen zo lachwekkend was, het was toch absoluut niet grappig om gekieteld te worden?

"Je neemt alles veel te serieus lieve Vole.", miauwde de gestreepte poes, waarbij ze haar poten op Volekits wangen legde. "Je moet meer lachen, dan ben je knapper.", vervolegde Blackkit, waarbij ze de wangen van de lichtbruine kater omhoog duwde zodat er een glimlach ontstond. "Niet doen", hij duwde grijnzend haar poten weg. "Ik zal wel lachen als dat zo belangrijk voor je is",

Blackkit leek tevreden en draaide terug op haar rug. Opeens besefte de lichtbruine kater dat zijn maag pijn deed van de honger en draaide zijn hoofd om te zien hoever hij zich van de prooistapel bevond en kreunde zachtjes wanneer hij besefte dat het helemaal aan de andere kant van het kamp was. "Zeg euh, Blackkit", miauwde Volekit. "Wil jij iets voor mij doen?", ze had toch beloofd dat ze hem eten ging brengen? Of was dat maar een grapje?

"Moet ik eten voor je halen?", hoorde hij de gestreepte poes zeggen. "Euh, ja", miauwde Volekit. Ze had het toch beloofd?

De gestreepte poes stond op en begaf zich richting de prooistapel en kwam terug met een paar muizen. "Wel delen," hoorde hij Blackkit zeggen. "Oké dan", Volekit hield niet van delen en boog zich over een van de prooidieren en begon te eten.

Blackkit leek niet erg vrolijk. Haar schuld, toch? Ze moest geen beloftes maken als ze geen zin had om zich er aan te houden. "Wat zeg je dan...?", Volekit keek lichtjes verbaasd op. "Ooh", miauwde hij, wanneer hij eenmaal besefte waar ze op doelde. "Euh, bedankt", vervolgde de lichtbruine tabby.