Let it go!

Met geluidloze pootstappen baande de kleine gevlekte poes zich een weg naar de grenslijn toe. Haar rooskleurige pootkussens lieten een spoor achter welke slechts maar lichtjes te zien was in het zompige aardoppervlak. De laatste dagen had het vaak geregend, wat ervoor zorgde dat de hele natuur zo goed als verdronken was en prooi zich maar amper liet zien. Met een beetje geluk had ze een droog moment uitgekozen om nog eens op pad te gaan, en tot nu toe hadden de donkere wolken zich schuilgehouden achter de horizon. Nu maar hopen dat dat zo bleef.
Algauw arriveerde ze bij de plek waar ze zo graag wou zijn. Een zachte zucht verliet haar bekje terwijl ze even met haar amberkleurige blik rondkeek; er was niemand te zien. Haar doel was geweest de grenzen na te kijken, om te zien of geen kat het in zijn hoofd gehaald had Windclan binnen te treden. Maar dat bleek hier niet zo te zijn. Thunderclan hield zich dus goed aan de regels, integendeel tot die Shadowclanners..

{1st post Dustpaw}

Hij had zijn taken als apprentice al snel zeer serieus genomen en was al vaker naar de grenzen toegestapt, desondanks dat dat niet echt een 'inhoud' was van de taken die hij had - want het waren meer de taken voor een Warrior, zou hij hier ooit een kwaadaardige kat tegenkomen die een warrior bleek te zijn, zou het zijn leven kunnen kosten. Het was echter niet iets waar Dust over nadacht, hij was toch heel knap, iedereen vond hem leuk en aardig. Hij kon ze vast ompraten om hem niet aan te vallen, wie viel zo'n lieve kater dan ook aan? Al snel stond hij aan de rand van de Thunderclan en Windclan grens. Opeens verscheen voor hem een gevlekte poes met prachtige, en dan overdreef hij niet, gouden ogen. Zijn blik was meteen gefixeerd op die van haar en hij smolt bijna. "Hey" Zei hij, zoals hij dat altijd zou mooi kon brengen met zijn vriendelijke glimlach. "Mag ik even zeggen dat ik niet zo'n mooie poes had verwacht toen ik de grenzen ging bekijken." Het was een compliment dat hij graag aan haar gaf. Ze was prachtig.

Net toen de poes zich om wou draaien, torende de stem van een andere kat boven haar uit en keek ze algauw weer naar de andere kant van de grens. 'Hey,' Klonk het, niet bepaald vijandig. Spottedpaw besloot maar ermee in te gaan, aangezien ze alles behalve ruzie wou uitlokken. Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat. "Goedendag," Klonk haar stem, niet zeer vriendelijk maar langs de andere kant ook weer niet vijandig. Echter zorgden de volgende woorden ervoor dat er toch een beetje schichtigheid bij haar naar boven kwam. 'Mag ik even zeggen dat ik niet zo'n mooie poes had verwacht toen ik de grenzen ging bekijken.' Uhm.. oké? Haar oortjes wiebelden een tikkeltje ongemakkelijk terwijl ze haar staart heen en weer liet slaan. Ze was zo'n complimenten duidelijk niet gewoon. De meesten in haar Clan vergeleken haar met haar vader, wat ervoor zorgde dat men eerder respectvol met haar omging dan vriendelijk. "Ehm.. dankje." Klonk haar stem, met een onzeker lachje. Hierna sloeg ze haar blik even schuins af, niet goed wetende wat ze er nog op moest zeggen.

Het was duidelijk dat hij haar in verlegenheid had gebracht en zachtjes knikte hij, bevestigend dat hij het echt meende door zijn grote blauwe ogen op haar te richten en haar even stilletjes in zich op te nemen toen ze schuin van hem weg leek te kijken. "Ik ben Dustpaw." Besloot hij zich uiteindelijk voor te stellen, het was wel fijn om iemand bij naam te kennen en stiekem wilde hij haar naam gewoon weten zodat hij hem kon onthouden. "Mag ik jouw naam ook weten?" Sprak hij, waarna hij subtiel naar haar glimlachte. Oh wat was hij hier altijd zo goed in, anderen leren kennen was niet bepaald iets waar Dustpaw stroef in was. Als het om hem ging dan zou hij nog vriendelijk staan praten met een Riverclan kat die pas nog een stuk van Thunderclan's territorium had afgepakt - tot de grootste ergernis van zijn vader misschien.

Ook al had de calico poes haar blik ergens anders op gevestigd, haar aandacht bevond zich wel degelijk bij de Thunderclan apprentice. Ze spitste dan ook vrijwel meteen haar oortjes in zijn richting toen hij terug sprak. 'Ik ben Dustpaw.' Klonk hij, waardoor de poes weer opkeek en langzaam knikte. Vanwege de spanning die ze aan haar lichaam voelde trekken was ze vergeten te antwoorden, totdat de kater haar eraan deed denken. 'Mag ik jouw naam ook weten?' "Ehh, ja!" Mauwde ze meteen, waarna ze even leek na te denken. Zou ze dit eigenlijk wel doen? Uiteindelijk ging het niet tegen de krijgscode in? Want wat kon het nu kwaad dat hij haar naam wist..? Ze besloot het gewoon maar te doen. Goh, zo'n lange discussie met haarzelf, gewoon om te beslissen of ze haar naam zou zeggen of niet. Goed bezig Spottedpaw, goed bezig.. "Spottedpaw is de naam." Glimlachte ze dus uiteindelijk, haar goudkleurige blik weer in de zijne priemende. Ze moest toegeven dat hij mooie ogen had.. Zou ze het zeggen of niet..? Nee, ze had haar naam zonet al bekend gemaakt. Stap voor stap. Straks maakte ze hem nog van streek! Wat een gedoe allemaal.. Straks kreeg ze nog hoofdpijn van het nadenken..

De kater merkte dat ze een beetje lang moest nadenken of ze haar naam wel of niet moest zeggen, althans, daar ging hij vanuit. Ze kon natuurlijk ook iets heel anders aan het denken zijn, maar dat leek hem op het moment het meest logisch. Ze leek dan ook zo gespannen te zijn, was ze bang voor hem of was het iets anders? Uiteindelijk begon de poes weer met spreken en vertelde ze hem haar naam, waardoor hij rustig knikte en hem in zijn hoofd opsloeg. Dat kon ooit nog wel eens van pas komen, maar vooral omdat deze poes er zo aantrekkelijk uit zag en hij haar gewoon aandoenlijk vond. Ze was onuitstaanbaar. "Waar denk je aan?" Zei hij, met een glimlach op zijn snoet die boekdelen sprak. Ze dacht vast aan hem. "Spottedpaw, komt dat door die prachtige vlekken op je vacht?" Het was meestal iets persoonlijks, waar de naam vandaan kwam, maar in dit geval leek het hem wel vrij duidelijk dat de poes daarna vernoemd was. Er kon natuurlijk ook een heel verhaal achter zitten, zoals bij hem. De kater die vernoemd was naar Skyclans clanleader. De kat die ooit een beste vriend was van zijn vader. Hij zou net zo'n goede warrior, deputy en clanleader worden als die Duststar - daar was hij van overtuigd.

Ergens voelde de kattin zich bekeken. Ieder haar aan haar lichaam zei haar dan ook dat ze iets deed wat niet mocht, maar wat dan? Uiteindelijk.. Ze schudde haar kopje en beval haarzelf om vanaf nu niet meer zo ingewikkeld na te denken. Ze deed niets fout, punt! 'Waar denk je aan?' Vroeg Dustpaw plots, waardoor ze weer opkeek en hem onschuldig aankeek. "Ehm.. Aan vanalles." Glimlachte ze terug, nog steeds een tikkeltje onhandig. 'Spottedpaw, komt dat door die prachtige vlekken op je vacht?' Vervolgde hij. Weer een compliment! De apprentice was er zeker van dat als ze geen vacht had gehad, haar wangen nu rood zagen van het blozen. Maar uiteindelijk schudde ze haar kopje. "Nee.. een goede vriendin van mijn vader heette Spottedleaf. Ze is nu dood, en daarom denk ik dat hij me naar haar vernoemd heeft." Miauwde de poes zachtjes, terug denkende aan de verhalen die ze over de gestorven poes gehoord had. Ze was een loyale krijger geweest, en dus hoopte Spottedpaw dat zij dat ook was. Niet dat ze aan haar loyaliteit twijfelde; ze was er honderd procent zeker van dat haar hart aan Windclan behoorde. Maar men vertelde niet hetgeen wat jij over jezelf dacht door, maar wat zij van je vonden. Helaas.. En zo ging dat nou eenmaal. Ze keek hem terug aan, denkende aan wat ze eventueel kon vragen. "Waaraan heb jij je naam te danken?" Vroeg ze, zachtjes glimlachende.

Ze leek het een fijn compliment te vinden en dat deed Dustpaw goed. Hij had dust iets gevonden waar hij haar blij mee kon maken, perfect! Zijn glimlach nam plaats voor een wat serieuzere blik toen ze de reden voor haar naam met hem deelde. Ze was dus ook vernoemd naar een andere kat? Perfect! Ze waren gewoon voor elkaar gemaakt! Hij knikte en slaakte een diepe zucht. "Dan moet je vast heel veel op haar lijken," zei hij vervolgens, zijn blauwe ogen even langs haar door richtend om het Windclan territorium in te kijken. Er naderde geen andere katten, dat betekende dat de poes alleen op patrouille moest zijn geweest. Zoals hij ook had gedaan. Helemaal in zijn eentje. Zijn blauwe ogen gleden weer naar haar toe toen ze om de reden van zijn naam vroeg en even verscheen er de breedste glimlach ooit op zijn gezicht. Dat was nou eens een vraag die hij graag wilde horen! Hij was super trots op zijn naam en hij droeg hem  met veel eer. "Onze namen lijken op dat gebied best veel op elkaar, ik ben ook vernoemd naar iemand." Begon hij. "Ik ben vernoemd naar Duststar, ken je hem? Hij was ooit de clanleader van Skyclan, die ten onder is gegaan door een enorme ramp in hun territorium. Mijn vader komt van Skyclan af en hij was de beste vriend van Duststar." Hij keek even naar de hemel. "Ik ben zijn eerste zoon, dus hij heeft me naar Duststar vernoemd." Zou had hij het te horen gekregen, Duststar moest een fantastische kater zijn geweest en desondanks dat hij hem nooit had gekend, was het toch een soort voorbeeld voor hem geworden.

Ze greens even toen hij zei dat ze vast veel op die kat - Spottedleaf - moest lijken. Ergens hoopte ze dat wel, inderdaad. De kattin spitste haar oortjes bij de volgende woorden van de apprentice en knikte even bij het horen van zijn uitleg. "Wauw.." Mauwde ze zachtjes. "Het is vast een grote eer om vernoemd te worden naar een oud leider." Sprak ze vervolgens. Ze wist hoe het voelde om vernoemd te worden naar iemand anders, maar om de eer te hebben de naam van een leider over te nemen had ze niet gehad. Hij was vast trots op die naam! "Dust is inderdaad wel een mooie naam." Vervolgde ze, zachtjes glimlachende.
Hierna snoof ze even de lucht op en keek ze in het rond. "Heb je zin om mee onze grens af te wandelen?" Besloot ze maar te vragen. Als ieder op hun eigen stuk bleef dan waren er geen problemen, toch? Plus, twee was altijd leuker dan alleen.

Hij werd er blij van om dit verhaal aan anderen te vertellen en al zeker heel erg trots. Hij was vernoemd naar een oud clanleader, de laatste van zijn soort. De laatste clanleader van Skyclan en hij begeerde om ooit de clan weer op te stichten. Als Duststar, zoals het hoorde. De kater fleurde nog meer op toen ze zei dat Dust inderdaad een mooie naam was. "Bedankt," zei hij glimlachend, zoals hij altijd deed. Ze stelde uiteindelijk voor om samen langs de grens te wandelen en dat vond hij een goed idee, zolang hij de grens niet overstak overtrad hij geen regels namelijk. "Dus, Spottedpaw, ga je vaker alleen op patrouille?" Hij wilde het toch gewoon even weten, het was interessant om te weten. Dan konden ze elkaar misschien vaker ontmoeten.

Toen de kater haar bedankte, glimlachte ze eventjes. Ze had het gemeend ook. Niet dat zij de juiste persoon was om te oordelen over iemands naam, maar ze gaf nu eenmaal toe dat sommigen namen mooier waren dan de anderen. Echter letten Queens vaak niet op de schoonheid ervan bij de geboortes, maar eerder op wat bij hun kit past en of ze deze naam wel graag zouden dragen. Zij had in ieder geval geluk gehad dat ze een passende naam had gekregen. Ze vond dat Spotted er tussenin zat: Niet zeer speciaal maar wel passend bij haar calico vlekken.
De apprentice keek eventjes op toen ze Dustpaw weer hoorde praten en keek even diens ogen. Pas toen ze opmerkte dat ze aan het staren was keek ze gauw weer weg. 'Dus, Spottedpaw, ga je vaker alleen op patrouille?' Mauwde hij terwijl ze vertrokken waren met de grens af te wandelen. Even greens ze; normaal gezien niet nee. Maar aangezien ze deze keer niet zoveel zin had om gezelschap mee te nemen was vandaag een uitzondering geweest. "Normaal neem ik één of twee katten mee. Maar ik wou vandaag graag eens alleen op pad gaan. En misschien ga ik dat vanaf nu wel vaker doen." Sprak ze rustig. Hiermee doelde ze niet perse op het feit dat ze hem dan vaker zou tegenkomen, maar eerder opdat ze het leuk vond om eens alleen eropuit te gaan. Zonder de commentaren van anderen.

Hij merkte op dat ze naar hem keek, maar het maakte hem op geen enkele manier ongemakkelijk. Het was fijn zelfs, dat een poes hem recht aanstaarde en zonder er veel erg in te hebben staarde hij haar terug aan. Uiteindelijk keek ze weg, alsof ze uit haar trans was geraakt en weer in staat was om te antwoorden. Hij wierp zijn blik weer even voor zich, omdat hij door had dat het aanstaren van katten soms ernaar kon leiden dat ze zich ongemakkelijk gingen voelen en dat wilde hij voorkomen bij deze poes. Ze had iets speciaals, maar dat dacht hij over veel katten. Ze was aardig voor een Windclanner en heel sierlijk - al waren veel Windclanners sierlijk, maar de meesten waren bitter en taai geworden door de ijskoude wind die over de vlaktes heen ging. En dan moesten ze nog iets zeggen over Shadowclanners, want Windclan katten konden ook nog best bitter zijn. "Oh," Zei hij, zijn blauwe ogen even op haar richtende. "Ik ga nog best vaak alleen erop uit, tot de grootste ergernis van mijn vader natuurlijk." Hij greens even en schudde zachtjes met zijn hoofd. "Het is een gewoonte geworden, ik vind het fijn om soms even wat tijd voor mezelf te hebben, en zeg nou zelf, met een groep katten zou je nooit zo tegen mij gesproken hebben." Het was allemaal de waarheid. Als je meeging op een echte patrouille was het meteen wat vijandiger dan als je een kat in je eentje tegenkwam bij de grenzen. Een groep van drie tot vier katten zag er namelijk een stuk intimiderend uit dan hij.

Met overeind staande oortjes luisterde de calico poes naar de woorden van de Thunderclan apprentice. Ze knikte en greens even toen hij over zijn vader sprak. Daar kon ze goed inkomen, aangezien Lionroar soms ook redelijk bezorgd om haar was. Maar Spotted was dat ook om hem, dus tja.. Algauw schudde ze onopvallend haar kopje om haar gedachten erbij te houden en gooide ze haar amberkleurige blik op Dustpaw. Opnieuw knikte ze, als vaststelling dat hij ergens wel gelijk had. "Inderdaad.. Als iemand me nu zou zien, zouden ze het ook niet echt op de prijs stellen. Zo vriendelijk met de 'vijand' omgaan, als je me snapt.." Glimlachte ze eventjes.

Hij grijnsde breed toen de poes zei dat haar clangenoten het vast ook niet op prijs zouden stellen dat ze nu zo vriendelijk omging met de 'vijand'. Hij vond het zelf allemaal maar grote onzin. Waarom zou hij iemand een vijand noemen als hij diegene niet eens goed kende? Kijk, Starlingdash was een vijand, zij was gemeen tegen hem en het was duidelijk dat ze hem niet mocht. En alhoewel hij hun relatie probeerde te verbeteren - want Dust had het niet zo op vijanden - lukte het niet echt. Ze bleef haar standpunt over hem houden. "Ik heb het niet zo op vijanden," zei hij, zijn blauwe kijkers nu weer op haar werpend. "Mijn clan hoort niet te beslissen wie mijn vijand is en wie niet." Dat was een feit voor hem en zachtjes glimlachte hij. "Ik kan zo'n poes als jij toch niet mijn vijand noemen?" Daar was ze te mooi en te lief voor.