I rule here {+Jafar}

Vervolg van dit topic.

Opnieuw negeerde Yu de opmerking, maar op een dag zou die kater een kras over zijn kop krijgen. De kattin schudde onmerkbaar haar kop. Ze moest zichzelf goed houden, ze mocht niks loslaten. Zoals Claw had gezegd: Als hij alles wist, zou het helemaal verkeerd gaan. Ze moest niets zeggen, zelfs niet over haar rogue verleden. Yu hield halt voor een oude schuur. De schuur was gesloten met een groot ijzeren ding, maar het hout was verrot. Met een harde beuk zou het open gaan. "Stand back." Sprak ze kleinerend. Ze nam een kleine aanloop, en gooide haar gewicht tegen het oude martiaal. Het hout gaf mee, en met een krakend geluid was ze binnen. Haar ogen moesten zich aanpassen aan de plotselinge schemer van de schuur. Ze draaide zich om naar het gat. "Waar wacht je op? Een uitnodiging?" Dit was een van de schuren die nog niet geplunderd was. Nice. Ze hoorde al gelijk het geritsel van prooi dat nog nooit jagers had gezien. Dit werd een eitje. Binnen mum van tijd bungelde er een veldmuis in haar bek. Ze wachtte niet, maar begon gelijk te eten. Ontbijt was immers belangrijk.

"Stand back." Miauwde ze kleinerend toen ze bij de schuur aankwamen. Daar had de kater absoluut geen zin in. Het hout was verrot en de kattin kwam gemakkelijk binnen, maar de rode kater zou niet dezelfde weg pakken. Sierlijk sprong hij op het dak en zocht hij een verrot plekje, wat niet moeilijk te vinden was. Hij hoorde de kattin nog iets miauwen, maar besloot daar geen aandacht aan te geven. Hij ging op zijn achterpoten staan en ramde zijn voorpoten in het dak, hierdoor ontstond er een gat, waar hij sierlijk door sprong. De kattin was al aan het eten en zonder moeite wist hij een prooi te vinden. "Kon je niet wachten?" Miauwde hij toen hij zijn prooi tegenover haar had gelegd en begon te eten.

Na een tijdje ging de rossige young-one tegenover haar zitten. "Kon je niet wachten?" Hij begon te eten. "Zie ik er uit als het type dat wacht?" Een tijdje zweeg ze, en bleef ze eten. Dat gaf genoeg tijd om na te denken. Een ding wist ze nog niet: Wat de reden was tot de uitnodiging. "En waarom besloot je om contact met me te zoeken?" Yu keek hem strak aan. "Ik bedoel, onze eerste ontmoeting ging niet bepaald sprankelend." Sprak de poes sarcastisch. "Door jou." Liet ze dat maar even duidelijk zijn. Zij had niks verkeerd gedaan, Jafar wel.

"Zie ik er uit als het type dat wacht?" Hij rolde met zijn ogen, dat antwoord had hij kunnen verwachten. "En waarom besloot je om contact met me te zoeken?" Ze keek hem strak aan, maar hij staarde al even kil terug. "Ik bedoel, onze eerste ontmoeting ging niet bepaald sprankelend. Door jou." Hij grijnsde. "Ik zal eerlijk zijn, mijn bedoeling was om meer te weten te komen over jouw verleden." Miauwde hij met een schouder ophaal. Zo'n big deal was het niet. "Maar nu ben ik eigenlijk gewoon nieuwsgierig waarom jij zo bot doet? " Hij lachte, "Ik kan namelijk geen enkele reden bedenken." Miauwde hij terwijl zijn blauwe ogen uitdagend stonden.

"Ik zal eerlijk zijn, mijn bedoeling was om meer te weten te komen over jouw verleden." Yu stopte midden in een hap met kauwen. Dat was zijn motief geweest? Ze was laaiend, vooral omdat ze het niet had op nieuwsgierige katten. Het kon nog gevaarlijk worden ook nog. En Jafar deed ook nog alsof het niks uitmaakte! Ze had de grootste neiging om op te springen en hem aan te vliegen, maar hield zich in. Al verraadde haar gezicht meer dan dat ze wilde. "Maar nu ben ik eigenlijk gewoon nieuwsgierig waarom jij zo bot doet? " Haar groene ogen versmalde zich. Dit was geen goede move. "Ik kan namelijk geen enkele reden bedenken." De rossige kater lachte dom, al stonden zijn ogen scherp. "Zou ik een reden hebben om niet bot tegen je te doen? Je bent niet al te goed begonnen. Bovendien werken je zogenaamde 'charmes' niet." De zwart-witte poes stond op, en begon te ijsberen. "Bovendien boeit mijn geschiedenis jou niet. Bloodclan geboren en getogen? Psh!" Ze stopte midden in haar panische loopje, en stond stil om hem aan te kijken. "Als jij zo nodig alles over mij moet weten, hoe zit het dan met jou? Je mams en paps? Je siblings?" Ze ging weer zitten, en keek hem met vlammende ogen aan. "Mind your own buisness. Je weet mijn naam, da's meer dan genoeg."

Ze stond op springen, hij had duidelijk een nieuwe vijand gemaakt. "Zou ik een reden hebben om niet bot tegen je te doen? Je bent niet al te goed begonnen. Bovendien werken je zogenaamde 'charmes' niet. Bovendien boeit mijn geschiedenis jou niet. Bloodclan geboren en getogen? Psh!" Hij moest moeite doen om niet met zijn ogen te rollen, maar hij hield zich in. De kattin stond op en begon te ijsberen. Ze was duidelijk laaiend. "Als jij zo nodig alles over mij moet weten, hoe zit het dan met jou? Je mams en paps? Je siblings? Mind your own buisness. Je weet mijn naam, da's meer dan genoeg." Hij nam nog een hap van zijn muis voor hij haar weer aankeek. Dit keer in alle eerlijkheid. "Mijn moeder is weg, mijn vader is dood. Siblings heb ik nooit gehad." Hij haalde achteloos zijn schouders op, maar zijn arrogante houding had hij laten varen. Waarom zou hij nog moeite doen, ze was toch al kwaad op hem.

"Eindelijk, je badboy plaatje is weg." Hij rolde met zijn ogen, wat kon het haar nu schelen? "Nou, Jafar, nog iets anders wat je kwijt wilt?" Hij lachte ijzig. Hoewel haar houding verzacht was, stonden haar ogen kil net als haar stem. "Zolang jij niks over je verleden verteld, ga ik mijn heel verhaal ook niet vertellen." Miauwde hij simpel. "Ik ben niet dom." Hoewel zijn 'masker' nu weg was, glommen zijn ogen nu wel fel. Hij kon er niet tegen als andere katten hem dom vonden, want dat was hij absoluut niet. De muis was op en achteloos gooide hij het karkas ergens achter in de schuur. Dat zou toch wel vergaan, na een tijd.

"Ik kan het je niet vertellen, helaas... Wat er te weten valt weet je al. Geboren als rogue, en overgestapt naar de bloodclan." De kattin zwiepte dramatisch met haar staart. "Als je niets wilt zeggen is het prima, maar vezin dan een gespreksonderwerp!" Dat was oneerlijk. Zijn ogen versmalde en kwaad keek hij haar aan. Waarom mocht zij wel acteren en hij niet? "Wel, Sweetheart, wat is je indruk van de Bloodclan?" Als wraak gebruikte hij haar bijnaam, maar zijn stem klonk even kil. Hij zou het eerlijk houden en niet terug katten, maar het koste hem moeite.

"Wel, Sweetheart, wat is je indruk van de Bloodclan?" Hield hij nooit op met het Sweetheart? "Mijn indruk is dat er eikels in zitten die verkeerde bijnamen gebruiken." Kaatste ze terug, al was er ergens een grappende toon te horen. Yu ging rechtop zitten. "Over het al gemeen goed, maar ik mis het rogue zijn. Er gaat niets boven zwerven." Haar toon was zelfverzekerd terwijl ze de kater recht aankeek. "Bovendien doet het me te veel denken aan een echte clan. Ik haat clans." Als Jafar het niet verpestte, kon hij zijn bijnaam als 'Eikel' misschien vervangen door 'kat van gelijke rang'. "Nog een vraag voor jou." Haar groene ogen kregen een speelse blik. "Wat heb je met sweetheart? Ben je zo geïnteresseerd in mij~?" Dit was een spelletje, ze wilde dat hij zich ongemakkelijk ging voelen.

"Mijn indruk is dat er eikels in zitten die verkeerde bijnamen gebruiken." Hij grijnsde. "Of misschien zitten er kattin die een beetje voorspelbaar zijn?" Kaatste hij met gemak terug. "Over het al gemeen goed, maar ik mis het rogue zijn. Er gaat niets boven zwerven." Hij draaide zijn hoofdje lichtjes. "Maar dat kun je nu in principe toch ook?" Daar volgde hij haar even niet. Er waren genoeg Bloodclankatten die er dagen op uit trokken, meestal trok niemand zich daar iets van aan. "Bovendien doet het me te veel denken aan een echte clan. Ik haat clans." Daar moest hij haar gelijk geven, ook hij haatte clans. "Ik snap niet hoe ze kunnen overleven, het zijn bijna allemaal zwakke kittypets! Ze jagen voor de zwakkere, dat is toch dom! Zo krijgen ze nooit een sterke clan." Gruwelde hij. "Nog een vraag voor jou.Wat heb je met sweetheart? Ben je zo geïnteresseerd in mij~?" Ze keek hem speels aan en hij grijnsde. "Dat zou je wel willen weten hé, Sweetheart." Zijn ondertoon was speels en zijn blauwe ogen stonden plagend. Ongemakkelijk leek hij zich niet te voelen, dat kende hij nu eenmaal niet, net zoals schaamte.

-Sorry voor de late reactie!-

Jafar gaf zijn simpele meningen over een aantal onderwerpen, maar daar schonk ze niet veel aandacht aan. Ze zou het onthouden, informatie was immers altijd handig, maar er verder niks mee doen. Hij haakte in op haar speelse toon. "Dat zou je wel willen weten hé, Sweetheart." Hij speelde moeiteloos mee. De kille blik had plaatsgemaakt voor een plagende. "Oh, gewoon nieuwsgierig. After all, het was JIJ die mij opzocht in de tower." Ze grijnsde en trok haar wenkbrauwen op. "Was je benieuwd naar de exotische rogue?" Dit was een spelletje, maar het was fijn, wat afwisseling. Haar kille masker laten vallen en haar nieuwsgierige, ondeugende aard naar boven laten komen was fijn. Ze had weer de oude twinkeling in haar groene ogen, net als toen ze een kit was. Yu wachtte op antwoord, rechtte haar rug.

Eindelijk liet de kattin ook haar masker vallen en wat daarachter zat verbaasde hem, een speelse, nieuwsgierig kattin met een twinkeling in haar groene ogen. "Oh, gewoon nieuwsgierig. After all, het was JIJ die mij opzocht in de tower." Hij grijnsde, mooie zet, lady. Voor hij zijn bekje kon opentrekken had zij alweer iets gemiauwd. "Was je benieuwd naar de exotische rogue?" Hij lachte, maar geen kille lach dit keer. "Wie zal het zeggen, ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in exotische types." Een speelse lach sierde zijn lippen en voor één keer stonden zijn ogen eens niet gespeeld speels, maar oprecht.

››No problem xD

Zijn lach was vrolijk, niet kil, niet sarcastisch. Yu kon het niet helpen om ook een lachje op d'r gezicht te krijgen. "Wie zal het zeggen, ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in exotische types." De poes grinnikte. Wat een idioot. Maar goed, hij was minder erg dan ze had verwacht. Al het kille leek weggesmolten te zijn, en het was vervangen door oprechtheid. Ze had het niet verwacht. Ze had eerder een zwakkeling verwacht, die zich verstopte achter een stoer imago. Het was grappig om het eens anders te zien. "Is dat heus?" Vrolijk keek ze hem aan. "Wat dacht je ervan om de 'excotische' velden te verkennen, waar ik leefde?" Ze was niet van plan om hem regelrecht naar Moon's territorium te leiden, maar een beetje rondlopen kon geen kwaad. Yu stond op, en keek Jafar recht aan. "Nou?"

"Is dat heus?" Hij glimlachte enkel. Nooit gedacht dat hij zijn masker ooit zou afdoen, misschien moest hij dat meer doen als hij in het kamp was. Buiten het kamp was het veel te leuk om katten ermee te pesten. "Wat dacht je ervan om de 'excotische' velden te verkennen, waar ik leefde?" "Let's go!" Miauwde hij grijnzend. Hij was nieuwsgierig naar de plaats waar de kattin eerst leefde. Achter in zijn hoofd fluisterde een stemmetje dat hij niet mocht vergeten dat zij ook een Elitekat was en dat hij hier was voor informatie, niet voor plezier. Maar hij negeerde het stemmetje totaal, als de kattin niet oprecht was, dan had hij pech. Toch vertelde zijn buikgevoel hem dat de kattin behoorlijk oprecht was.

"Let's go!" Dat viel te verwachten. Ze trippelde door het gat waar ze naar binnen was gestormd naar buiten. Yu zoog de frisse lucht in. Dat was fijn, vergeleken met die muffe schuur walm. Ook moest ze even knipperen met haar ogen, vanwege da lichtverandering. Het was inmiddels al zonhoog, zag ze. De zwart-witte kattin begon te rennen, op naar de velden. Ze was van plan om het gebied te bezoeken waar ze een het langst had rondgehangen. Het was niet ver hier vandaan, zeker niet als je zou rennen. Na een tijdje had ze het gevonden, en stond even stil. Hijgend, van het harde rennen, checkte ze of er andere katten waren. Gelukkig was dit niet het geval. Wat ze wel zag, was haar boom. Hier sliep ze zin, speelde ze in, en hield haar nagels scherp. Je zag de krassen nog in de stam staan. Grijnzend wees ze er naar. "Zie je?" Sprak ze tegen de kater, en klom vervolgens de boom in. Het rook nog naar haar, naar haar rogue geur. Ze maakte het zich gemakkelijk op de dikste tak in de boom, en keek door het bladerscherm naar beneden, naar haar elite genoot.

De kattin stormde de schuur uit en al snel volgde hij. Hij zoog de frisse lucht met grote teugen naar binnen en kneep zijn ogen toe tegen het felle zonlicht. De zwart-witte kattin begon te rennen, spurtend haalde hij haar in. Een tijdje rende ze zo door, langs de velden. Tot de kattin plots stopte bij een boom, waar enkele krassen in stonden. Het was duidelijk haar boom, was dat niet aan de krassen te zien dan wel aan haar geur die hier zo sterk hing. "Zie je?" Geroutineerd klom ze de boom in, starend volgde hij haar met zijn ogen. Toen ze veilig op een dikke tak zat volgde hij haar. Vliegensvlug kroop hij omhoog, als een eekhoorn. Hij kwam bij haar aan en het uitzicht benam zijn adem even. Het enige wat hij kon miauwen was, "Wow." Hij probeerde alles in zich op te nemen, het beeld, de geuren, alles.

De kater was duidelijk onder de indruk. "Wow." "I know, I know! Best jammer dat is dit heb moeten verlaten." Met een droevige glimlach streek ze met haar staart over de tak. "Nou ja, dit was mijn boom, mijn slaapplek." Ze ging liggen ter demonstratie. "Het rogue leven was geweldig..." Ze mompelde het meer tegen zichzelf dat tegen Jafar. Ja, ze had van dit leven gehouden. Sterk en vrij. Maar als ze sterker wou worden had ze naar de elite moeten komen, dus dat had ze gedaan. Bovendien had ze Claw nodig. En hij had haar nodig. Tenminste, dat hoopte ze. Waar ze nog wel benieuwd naar was was hoe Claw en Moon elkaar ontmoet hadden. Wat hij zag in haar en hoe. Ja, ze had haar moeder niet meer gezien sinds ze weggelopen was. Had die dan nog wel het recht om zichzelf moeder te noemen? Verloren in gedachten vergat Yu bijna dat er iemand naast haar zat.

"I know, I know! Best jammer dat is dit heb moeten verlaten." Hij glimlachte, "Je kunt er in principe nog altijd in slapen? Er zijn genoeg Elitekatten die niet in het kamp slapen". Miauwde hij, terwijl hij met moeite zijn blik van de horizon kan afscheuren. "Nou ja, dit was mijn boom, mijn slaapplek." Hij knikte, dat had hij nu al wel door. "Het rogue leven was geweldig..." "Dat kan ik geloven, maar geef toe; Je leven is zo veel beter nu je mij hebt ontmoet bij de Elite." Miauwde hij plagend waarna hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. De kattin was duidelijk diep in gedachten verzonken, maar de stilte vond hij niet erg. Het was zelfs aangenaam.