Private conversation. [&TALLSHADOW]

Een paar dagen had ze het kunnen negeren, maar ze wist dat ze de waarheid wilde weten. Ze wist dat ze wilde weten hoeveel haar Clangenoten precies van haar situatie wisten als zij er niks over zou vertellen. Ze wilde weten hoe veel overzicht Innerstar en Tallshadow nu precies hadden over hun Clan. Fernpaw wist dat de Clan uit meer dan haar alleen bestond, maar had dan echt niemand iets gemerkt van het agressieve gedrag van haar vader jegens haar? Ze nam aan dat als ze het wel wisten dat ze waarschijnlijk ingegrepen hadden. Fernpaw kneedde de grond ongemakkelijk met haar poten. Als ze dit ging vertellen aan Tallshadow dan zou hij toch geen maatregelen meer kunnen nemen omdat haar vader dood was, maar hij zou misschien wel samen met Innerstar letten op wie haar als Apprentice zou opleiden naar een Warrior toe. Ze had de klap van een grove kat één keer kunnen opvangen en haar karakter was, op een paar scherpere opmerkingen na, niet echt veranderd, maar ze was bang dat ze door een tweede keer wél zou kunnen veranderen. Dat ze verbitterd zou raken en haar hoop in vriendschappen met andere katten voor haar neus voorbij zou zien vliegen. En dus maakte ze een keuze. De poes stond op en liep langzaamaan naar de Warrior’s Den toe. Ze opende haar bek, maar aangezien ze niet echt goed was in geuren herkennen rook ze Tallshadow’s geur natuurlijk niet door al die andere geuren heen. ‘Tallshadow,’ klonk er onvast. ‘Zou je naar de prooistapel kunnen komen?’ Hopelijk was de kater al wakker. Het was vrij vroeg in de ochtend, maar Fernpaw wilde kunnen praten met de kater zonder dat er anderen hun gesprek af konden luisteren. Onzeker draaide de kattin zich om en begon naar de prooistapel te wandelen.

Terwijl ze op Tallshadow wachtte begon Fernpaw de grond onder haar pootjes te kneden. Ze wist niet of ze de juiste keuze had gemaakt door hem te roepen. Ze wist niet eens of ze hem volledig in vertrouwen kon nemen. Dadelijk vertelde hij het niet alleen door aan Innerstar, maar ook aan andere katten die er eigenlijk niets van moesten weten. En wilde ze wel dat haar mentor wist dat ze zich had laten doen door haar vader? De twijfels kwamen zo plotseling opzetten dat Fernpaw het liefste zichzelf wilde omdraaien en uit het kamp wilde rennen zodat ze Tallshadow toch niet onder ogen hoefde te komen, maar als ze dat al wilde doen dan had ze nu pech. Tallshadow naderde namelijk. Fernpaw herkende hem al aan zijn bruin gestreepte vacht en ongemakkelijk gaf de poes haar schouder, waar het litteken zat, een lik. Toen de kater vroeg wat er was werd ze ietwat gerustgesteld door de vriendelijke stem. Ze kon bijna niet geloven dat Tallshadow iets wist van wat er gaande was geweest nog geen drie moons geleden. ‘Ik heb geen idee hoe ik moet beginnen,’ begon de poes en voor het eerst was er een ongelukkige uitdrukking te zien. Ze gaf haar borst een ongemakkelijke lik en dacht kort na over hoe ze het ging verwoorden. Misschien moest ze nog niet meteen met de deur in huis vallen. ‘Heb je mijn vader gekend?’ vroeg ze dus maar. Aangezien er vrij veel katten rond liepen in de ShadowClan was het onmogelijk voor de kater om ze allemaal te kennen, maar misschien wist de kater de naam van haar vader en had hij er een gesprek mee gehad. Maar zou dat het per se makkelijker maken om het hem uit te leggen? En wat maakte het nu uit als hij toch dood was? Toch wilde ze antwoorden.

Fernpaw voelde de nervositeit met de minuut die voorbij ging groter worden en in haar groeien. Wat als Tallshadow dit als een belemmering zou zien op haar training? Wat als Innerstar haar later Warrior zou maken om iets waar ze eigenlijk zelf niet veel aan kon doen? Ze onderdrukte een zachte zucht. Het leven was al moeilijk genoeg zonder ook nog eens een aparte geschiedenis te hebben. Het zou allemaal veel makkelijker zijn geweest als haar vader een natuurlijke dood was gestorven zonder haar ooit met één poot aan te hebben geraakt. Het kon toch niet gezond zijn dat ze blij was omdat hij dood was? Ze moest toch wel iets van verdriet om zijn dood voelen? Maar nee, dat voelde ze niet. Ze had ’s nachts altijd nachtmerries over hoe hij haar schouder opnieuw verwondde. Het liefste was ze naar voren gerend en had ze haar kopje even tegen Tallshadow’s borst gedrukt om wat troost te vinden, maar ze beet hard op haar tanden. Dit ging niet werken. Dadelijk dacht Tallshadow dat ze de verkeerde bedoelingen met hem had, dat ze verliefd op hem was of zo. De poes rilde alleen al bij het idee. Ze keek op toen Tallshadow sprak en schudde haar kopje. ‘Dat was mijn moeder,’ sprak ze. Ze nam het de tabby niet kwalijk dat hij ze door elkaar haalde. Ze had ook niet verwacht dat hij de namen van haar ouders zou onthouden. Hij had al wel genoeg dingen te doen zonder ook nog eens bezig te zijn met heel de stamboom van de Clan. Toch vond Fernpaw Sweetspark meer de naam voor een she-cat, maar dat kon aan haar liggen. ‘Mijn vader was Lostvoice,’ sprak ze om het hem te laten herinneren. ‘Mijn moeder was Sweetspark. Zij is gestorven na mijn geboorte.’ De poes voelde een brok in haar keel en je kon haar waarschijnlijk vanaf zijn positie wel moeizaam horen slikken. Nee. Niet nu. Ze moest sterk blijven. ‘Maar kende je mijn vader? Weet je… wat hij gedaan heeft?’ De poes begon het nu echt moeilijk te krijgen en keek snel naar haar poten.

Fernpaw keek hem lichtelijk vragend aan toen ze de verbazing op zijn gezicht zag. Het feit dat hij zo had gereageerd over Lostvoice en dat hij dacht dat het een vrouwtje was geweest wilde zeggen dat er nog een andere Lostvoice in de ShadowClan had gezeten. Of misschien wel iemand in een andere Clan, want Fernpaw dacht niet dat er nog een Lostvoice in de Clan kon hebben gezeten omdat de meeste Warrior’s niet dezelfde naam hadden, tenzij er natuurlijk iemand naar iemand anders was vernoemd die al overleden was. Misschien waren er zelfs al wel leaders geweest die hetzelfde voorvoegsel hadden en ook hetzelfde achtervoegsel kregen omdat je als leader ‘star’ met je achtervoegsel heette. Het maakte voor de rest ook niet uit, het feit dat hij het niet helemaal wist was voor haar al bevestiging genoeg dat zowel Tallshadow als Innerstar niet wisten wat er gaande was geweest rond die periode in hun Clan. En dat luchtte eigenlijk wel op, want dat wilde zeggen dat Innerstar onbewust niet had ingegrepen. Haar vader was dan ook vrij goed om alles te verbergen wat hij deed. Wat haar weer terugbracht naar het vreselijke verhaal dat ze aan Tallshadow moest vertellen. ‘Geeft niet,’ mauwde ze. ‘In elk geval…’ Ze haalde diep adem. ‘Zie je dit litteken?’ Ze gaf een kort knikje naar haar schouder, maar eigenlijk was dat nog vrij ironisch om dat te doen. Het litteken viel namelijk best wel hard op. Het was een litteken dat haar voor eeuwig aan haar vader zou laten herinneren. Als hij niet dood was geweest dan had hij wel weer andere dingen gedaan waardoor ze zich hem zou herinneren, dus zijn dood was eigenlijk als een opluchting voor haar geweest. ‘Mijn vader heeft dat gedaan,’ ging ze verder en ze voelde een brok in haar keel komen. Ze keer weer naar pootjes. ‘Hij heeft me mishandeld toen ik een kitten was omdat hij vond dat mijn moeders schuld mijn dood was. Ze stierf vlak na mijn geboorte.’ Ze keek naar haar klauwen die en uitgingen. ‘Maar het lucht me op dat jullie hem schijnbaar dus niet zo goed kenden, Tallshadow, dat lucht me echt op.’ Nog altijd durfde ze de kater niet aan te kijken, bang dat hij haar emoties zou zien.

Het was niet dat ze de dramaqueen uit wilde hangen of aandacht van de Deputy wilde krijgen, maar ze had enkel een bevestiging nodig gehad om te weten of ze het wel al wisten wat er was gebeurd of niet. Omdat ze haar blik naar beneden gericht hield zag ze de emoties die in Tallshadow’s blik flitsten niet, maar ze hoorde wel aan zijn stem dat hij oprecht was. Dat hij het oprecht niet wist en dat zowel hij als Innerstar geen idee hadden wat er gaande was geweest in de Nursery. Geen enkele kat had het geweten en Fernpaw had haar mond moeten houden van haar vader toen ze het litteken had moeten laten verzorgen omdat het de Medicine Cat opgevallen was en een paar andere katten. En dan de Queens zich afvroegen hoe het kon dat een kitten met zo’n groot litteken rondliep. Fernpaw slikte. Was ze eerder al maar eerlijk geweest, maar dan had haar vader haar waarschijnlijk om het leven gebracht en had ze altijd over haar schouder moeten kijken of hij daar niet ergens stond. Nee, dan was het nu beter afgelopen. De kans dat zo’n katten op werden genomen in de StarClan was vrij klein, dus nu op haar neerkijken kon hij sowieso niet. Ze was verrast door de knuffel van de kater, maar accepteerde hem wel en sloot haar ogen toen zijn lichaam tegen het hare leunde. Ze begroef haar neusje even in zijn borst en vond troost bij hem. Na een poosje week hij naar achteren en luisterde Fernpaw naar wat hij te zeggen had. ‘Fijn dat je wilde luisteren,’ murmelde ze tegen de kater, maar haar brok was in elk geval weg en ze leek al iets opgeluchter te zijn. Ze haalde haar schouders op toen ze hoorde wat hij verder nog zei. ‘Ik neem je niks kwalijk, Tallshadow,’ zei ze. ‘De Clan is groot en je had op dat moment waarschijnlijk wel andere dingen aan je hoofd. Bovendien was jij niet de enige die het niet in de gaten had. En hij heeft zijn verdiende loon toch al gekregen.’ Ze haalde diep adem. ‘Vlak voor ik Apprentice werd is hij gestorven door de aanval van een hond.’ Ze vond het lichtelijk beschamend om toe te geven aan zichzelf dat ze, ondanks dat het meer dan twee moons geleden was, nog altijd nachtmerries over hem had.

Fernpaw zag dat de kater nog steeds twijfels had en ze liep naar voren. Ze gaf hem een zacht kopje tegen zijn borst en liet daar even haar kopje rusten terwijl ze haar ogen sloot. Ze ademde de geur van de tom in en merkte dat het haar wel troostte. Alsof Tallshadow al die tijd haar vader was geweest en niet haar eigen vader. Maar dat kon natuurlijk niet. Dan was Tallshadow al best jong vader geworden en bovendien leken ze helemaal niet op elkaar. Maar zo’n vader als Tallshadow zou ze best wel graag willen hebben. Niet per se omdat hij de Deputy was – rang maakte voor Fernpaw immers geen verschil – maar eerder vanwege zijn karakter. Hij leek er echt mee in te zitten dat hij het niet geweten had en maakte tijd vrij om er met haar over te praten en dat was meer dan ze kon wensen. Fernpaw trok haar kopje terug toen de kater zijn vraag stelde en keek hem even bedenkelijk aan. ‘Aan de ene kant wel en aan de andere kant totaal niet,’ gaf ze toe. ‘Ik vind het wel goed dat hij gedood is door de hond, maar aan de andere kant wilde ik ook gewoon dat het anders was geweest. Het voelt vreselijk aan om blij te zijn met de dood van je vader.’ Ze kneep haar groene ogen even pijnlijk dicht en haalde diep adem om verder te praten. ‘Maar ik heb vaak nachtmerries over hem en dan word ik wakker en dan ben ik toch blij dat hij er niet meer is. Anders zou ik misschien niet de rustige Apprentice zijn geweest die ik vandaag ben.’ Ze glimlachte naar Tallshadow, hopend dat hij blij was met dit antwoord. Zij vond hem zelf nogal vaag namelijk.

Opeens schoot er twijfel door haar heen. Wat als Tallshadow dit als een fout antwoord zag? Wat als hij boos werd omdat ze haar mening op deze manier verklaarde? Wat als hij, ondanks dat hij medeleven toonde, toch wel respect had gehad voor de Warrior of ze zelfs vrienden waren geweest? Maar nee, dat kon niet. Ze kenden elkaar niet eens, anders had Tallshadow het echt wel geraden daarnet. Maar nee, hij had geen idee gehad wie haar vader was in eerste instantie. Ze hoopte dat hij niet dacht dat ze het allemaal verzon omdat ze aandacht wilde hebben van hem. Als het aan haar lag dan wisten zo weinig mogelijk Clangenoten wat haar overkomen was en diegenen buiten de Clan mochten het al helemaal niet weten. Dat kon als een zwakte gezien worden en dat wilde ze Innerstar niet aan doen. Ze wilde niet de schande van ShadowClan zijn, hoewel ze het idee had dat anderen die positie waarschijnlijk beter vervulden en dat zij nog niet eens zo erg was. Ze draaide haar kopje naar Tallshadow toen deze begon met spreken en een tikkeltje ontwijkend keek ze naar de grond. Vrienden? Goh, niet echt. Ze kon wel overweg met Bitterpaw, maar dan was dan ook alles mee gezegd. Ze had een paar katten buiten de Clan leren kennen die ze zelfs aardiger vond dan in de Clan, maar ze moest wel heel stom in haar kopje zijn als ze dat ging toegeven tegenover de Deputy. ‘Niet echt,’ zei ze daarom. ‘Eerder wat kennissen, maar ik kan ze nog niet echt vrienden noemen, nee.’ Ze lachte ongemakkelijk. ‘Stom hè? Ik ben al wel even een Apprentice, maar vrienden maken zit er voor mij precies niet in.’ Weer keek ze naar haar poten.

Het was echt verschrikkelijk beschamend om tegen een Warrior – en dan de Deputy nog wel – toe te geven dat ze geen vrienden had. Ze kwam echt als de meest asociale kattin over die in ShadowClan zat. Het was heus niet zo dat ze niet probeerde, maar… Ach, ze kon het niet uitleggen. Ze kende een paar katten en het ging wel de goede kant op, maar ze had gewoon niet het gevoel dat zij ze kon bestempelen als echte vrienden. Ze wist gewoon niet of ze op hun kon bouwen als er iets mis zou gaan. En voor Fernpaw was het toch echt wel heel belangrijk dat ze op anderen kon bouwen zodat ze bijstand kreeg vanaf het moment dat er iets fout ging. Dat was voor de kattin echte vriendschap, maar ze had eerlijk gezegd ook geen idee of dat wel een juist beeld was. Ze had echter wel al één vijand gemaakt en snoof. ‘Dat lukt bij mij dan nog niet echt,’ klaagde ze. ‘Ik maak enkel vijanden. Sommige katten vinden het echt leuk om me te treiteren op de één of andere manier. Dat litteken valt gewoon veel te hard op en is ook totaal niet stoer om te zien of zo.’ De kattin plukte ongelukkig zijnde aan de bosgrond met haar klauwen. ‘En de katten die zich als vrienden proberen te gedragen beginnen meestal irritante vragen te stellen waardoor ik me af vraag of ze echt vrienden zijn of dat ze gewoon een goede roddel willen hebben voor in het kamp.’ De kattin keek ongelukkig zijnde naar de grond en vroeg zich soms echt af wat het voor haar nog voor een nut had om in een Clan te zitten als toch niemand echt naar haar omkeek.

Fernpaw had geen idee hoe ze ooit de waarheid kon zien in de woorden van Tallshadow. Ze wilde het geloven. Ze wilde echt geloven dat ze op een dag vrienden zou maken en dat heel dat pestgedrag opeens over zou zijn, maar ze had zo het idee dat het litteken er zeker tot ze warrior zou worden altijd een vooroordeel zou blijven geven bij haar Clanmates. ShadowClan stond er om bekend dat ze zich niet zwak opstelden en dat ze hun littekens met trots droegen, maar voor zo’n jonge apprentice was het juist het teken dat ze zichzelf niet kon verdedigen. Dat werd haar toch steeds verteld door de andere apprentices, hoewel Tallshadow en Innerstar haar nooit echt het idee hadden gegeven dat die roddels waar waren. Ze wilde echter gewoon als een normale apprentice opgroeien zonder dat er steeds naar haar littekens werd gekeken, maar ze vreesde dat ze dat nooit zou kunnen. Anderen zouden haar altijd blijven veroordelen op het feit dat ze op zo’n jonge leeftijd al zo’n groot litteken had opgelopen en zouden altijd vragen blijven stellen. Ze draaide haar kopje naar Tallshadow toen deze weer begon te spreken. Zou hij uit ervaring spreken? Was hij zelf vroeger ook vaak gepest geweest? Ze kon het zichzelf bijna niet voorstellen. De kater leek heel erg gerespecteerd te zijn onder alle anderen. ‘Spreek je uit ervaring?’ vroeg ze hoopvol. ‘Is het normaal op mijn leeftijd dat ik nog niet veel vrienden heb? Als ik andere apprentices zie dan kunnen ze juist goed met elkaar overweg. Maar natuurlijk bestaan de meeste groepjes gewoon uit katten die het hardste opscheppen tegen elkaar.’ Ze zuchtte even en keek weer naar haar poten. ‘Ik wil gewoon iemand hebben waarbij ik mezelf kan zijn zonder dat dat een probleem vormt, maar ik denk dat de andere apprentices me te zwak vinden of zo.’