Private conversation. [&TALLSHADOW]

Fernpaw keek pas op toen Tallshadow begon te grinnikten. Grinnikte hij omdat hij het zielig vond dat een apprentice vriendschap kwam vragen bij een warrior? Vond hij het stiekem wel grappig dat ze dacht dat ze vrienden met hém kon worden terwijl ze haar leeftijdsgenoten niet eens over kon halen om bevriend met haar te worden? Maar nee, zo schatte ze Tallshadow helemaal niet in en zo was de tabby tom waarschijnlijk ook helemaal niet. Dit waren gewoon haar angstige gedachten die de overhand namen. De she-cat voelde warmte onder haar pels toen ze besefte dat Tallshadow ermee instemde om vrienden te worden. Cool! Dat zou een heel stuk beter zijn dan dat ze vrienden ging zoeken buiten haar Clan. Ze had echter het idee dat Tallshadow dat soort zaken niet zo serieus nam als Innerstar. ‘Ik ben wel een kluns,’ waarschuwde ze hem. ‘Maar ik probeer een goede vriend te zijn.’ Ze keek echter geïnteresseerd naar hem toen hij begon te praten over het feit dat hij als kitten zijnde bevriend was geraakt met een warrior. ‘Dat is cool,’ merkte ze op. Jammer dat haar kittentijd voornamelijk uit angst en ellende had bestaan. Zou Tallshadow kwaad zijn geworden op haar vader als hij het destijds had geweten? Waarschijnlijk wel. En Innerstar ook wel, vermoedde ze. Ze zwiepte met haar staart en keek de tom nieuwsgierig zijnde aan. ‘En wat vind jij van vriendschappen buiten de Clan?’ vroeg ze. ‘Heb je zelf al eens vrienden gehad buiten de Clan? En is het per se niet loyaal tegenover je Clan als je dat doet?’ Ze deed haar best om verdere vragen in te houden en in plaats daarvan te wachten tot de deputy ze kon beantwoorden.

Slechts een korte beweging met haar oren toonde aan dat Fernpaw verrast was over het feit dat Tallshadow vrienden buiten de Clan had gehad. En misschien nu nog wel steeds had. Of misschien had Innerstar hem erop gewezen en had de tabby tom er toen voor gekozen om geen vrienden meer buiten de Clan te hebben. Tallshadow leek een tom die vrij makkelijk vrienden kon maken en dus kon Fernpaw wel begrijpen dat katten buiten ShadowClan zich aangetrokken hadden gevoeld tot het idee om vrienden met hem te worden. Bij de volgende woorden spitste ze echter geïnteresseerd zijnde haar woorden. Dus het was niet aan te raden, maar in principe zou het wel mogen en zou ze er niet om verbannen worden? Het was niet dat ze nu vrienden had buiten de Clan; ze had zelfs nog niet echt vrienden binnen de Clan. Maar wie weet zou ze er ooit krijgen en was het dan wel een goede gedachte dat Tallshadow haar er niet per se om zou verbannen. Het was natuurlijk wel apart omdat de meeste ShadowClanners zo trots aangelegd waren dat ze sowieso geen banden wilden hebben met wie dan ook buiten hun Clanmates, maar ze nam aan dat er katten waren met een andere mening. ‘In principe staat ook niet in de warrior code dat het verraad is, wel dan?’ De she-cat fronste terwijl ze zich de warrior code probeerde te herinneren. Er zaten zo veel regels in de warrior code: die kon ze echt nooit allemaal onthouden. ‘Ik heb soms schrik dat ik op een dag een kat van een andere Clan ga ontmoeten en dat het daar dan beter mee klikt dan met mijn eigen Clanmates. Het voelt goed om te weten dat ik niet direct verbannen zou worden.’ Ze keek naar de grond. Ze had eigenlijk nu een soort van toegegeven dat ze een vriendschap met een andere Clan cat beter zag zitten dan één met haar Clanmate. ‘Hoewel jij een uitzondering bent,’ voegde ze er haastig aan toe. Ze waren immers vrienden, right?

Fernpaw gaf een bedachtzaam knikje toen ze de opmerking van de tom hoorde. Ze had de onderliggende waarschuwing echter wel begrepen en ze moest moeite doen om haar oren niet in haar nek te leggen. Dacht Tallshadow soms dat ze haar Clan ging verraden enkel omdat ze er achter was gekomen dat ze niet verbannen zou worden als ze vrienden zou worden met een andere Clan cat? Ze dacht niet dat ze ooit dingen kon doen die echt helemaal tegen de warrior code in zouden gaan. Ze kon zich niet herinneren dat ze absoluut geen vrienden mocht worden met een andere Clan cat, maar dat ze haar loyaliteit, zoals Tallshadow al aangaf, er niet onder mocht laten lijden zodra ze tegenover die kat zou staan. Dan zou ze een keuze moeten maken. Maar was er een manier om die kat te omzeilen? Meestal als een Clan met elkaar vocht, was het een kleine kans dat je juist tegenover de kat kwam te staan met wie je bevriend was. Ze onderdrukte een zucht. Er was zo veel om over na te denken. Soms vroeg ze zich af waarom ze niet allemaal gewoon in vrede konden leven samen. Waarom ze per se apart moesten leven en hun prooi niet gewoon konden delen. ‘Maar Tallshadow,’ mauwde ze. ‘Is het niet zo dat de warrior code soms doorbroken moet worden omdat het echt dringend is?’ Ze keek de tom peilend aan. ‘Ik heb verhalen gehoord van elders over katten die elkaar prooi brachten tijdens de leaf-bare omdat sommige Clans uit dreigden te sterven omdat er op hun gebied te weinig eten was.’ Ze bewoog met haar oortjes. ‘Zou het soms niet beter zijn als we allemaal samen leefden en ons niet meer druk hoefden te maken om leaf-bare? Het zou zeker helpen als we samen met de vier Clans sterk zouden staan tegenover de BloodClan.’ Dat laatste mompelde ze er zachtjes achteraan.

Naarmate dat ze langer bezig was over dit onderwerp, begon ze toch echt serieus na te denken hoe het zou zijn als ze één van de territories over zouden nemen. Het zou voor meer prooi zorgen, maar aan de andere kant had elke Clan, zoals Tallshadow al aangaf, zijn eigen gebied waar zij ook alleen mee om konden gaan. Ze waren lang niet zo snel als WindClan en konden helemaal niet zwemmen zoals de katten van de RiverClan dat wel konden. Met ThunderClans territory zouden ze eventueel wat kunnen doen, maar zelfs dat was volgens Tallshadow niet echt hun ding. De manier waarop hij precies wist wat voor soort territory de Clans hadden, toonde aan dat hij of al veel ervaring had op dat vlak of dat hij vaak het camp uit was gegaan als apprentice zijnde. Hoewel het moeilijk was om hem op deze serieuze manier zo voor te stellen, was Fernpaw ook niet blind nog niet lol en wist ze heus wel dat er momenten waren dat de deputy niet bepaald serieus kon zijn. Ze had ook al veel negatieve dingen over hem gehoord, maar had dat altijd zo goed mogelijk genegeerd omdat ze eigenlijk pas wilde oordelen over een kat wanneer ze er daadwerkelijk mee gesproken had. Behalve de BloodClan. Die katten konden niet anders dan slecht zijn. Ze haalde haar schouders op. ‘Het is niet dat het niet aangeleerd kan worden of zo. Het heeft zijn tijd nodig, maar sommige katten kunnen dingen wel aanleren die ze eerst niet konden.’ Ze trok kort met haar oortje. ‘Het klopt toch dat sommige katten die in de ene Clan geboren zijn en dan omwille van omstandigheden in de andere Clan terechtkomen ook de vaardigheden van die Clan over kunnen nemen, ook al zijn ze er niet in geboren?’ Ze keek hem met een scheef kopje aan. ‘Waarom zouden katten die hun hele leven in één bepaalde territory hebben geleefd dat dan ook niet kunnen? Waar je geboren bent hoeft nog niet de plek te zijn waar dat je kwaliteiten liggen. Wie weet wat voor verborgen talenten we nog wel niet hebben allemaal.'

Fernpaw hoopte dat ze Tallshadow niet te zeer irriteerde met haar vragen, maar ze vond dit wel een onwijs interessant onderwerp om te bespreken. En omdat Tallshadow een deputy was en om die reden ook vast en zeker heel veel ervaring moest hebben, dacht ze wel dat hij haar goed kon informeren en haar vragen wel zou kunnen beantwoorden. Dat was tien keer leuker dan met leeftijdsgenoten praten die enkel speculaties hadden en hun feiten niet eens kenden waardoor ze in haar gezicht uitgelachen werd door een senior warrior als ze de zogenaamde “feiten” bij hun ging aanhalen. Niet dat ze dat heel erg veel deed, want ze was sowieso niet goed in contact leggen met anderen. Maar ze vond het wel fijn dat Tallshadow tijd voor haar maakte en het haar allemaal duidelijk uit wilde leggen. Ze kende genoeg katten die op dit ogenblik allang afgehaakt zouden zijn. Ze gaf een begrijpend knikje toen hij verder uitleg gaf. Natuurlijk konden bepaalde dingen wel getraind worden en aangeleerd worden, maar helemaal hetzelfde zou het nooit zijn. Daar kwamen zijn woorden eigenlijk op neer, toch? Haar vermoedens werden bevestigd toen hij duidelijke voorbeelden gaf van wat wel getraind kon worden en ook heel duidelijk aanhaalde wat dan weer zo was en niet veranderd kon worden. ‘Ik snap het,’ mauwde ze. Ze grinnikte. ‘ThunderClanners zijn inderdaad lomp. ShadowClanners zijn gewoon de beste.’ Ze stak fier haar kopje omhoog. ‘Hoewel ik toch denk dat een ThunderClanner zich makkelijker zou kunnen aanpassen in het ShadowClan territory dan een RiverClanner in een WindClan territory of omgekeerd. Het gebied van ThunderClan lijkt meer op de onze dan dat die van RiverClan op WindClan lijkt of andersom, toch?’ Ze trok met haar oortje. ‘Ik ga soms wel eens over mijn nek als ik die visachtige geur van RiverClan ruik, maar dat mag je niet tegen de leader zeggen.’ Ze keek hem met grote ogen aan alsof ze hem net een geheim had verteld dat nooit doorverteld mocht worden.

Fernpaw kon het niet laten om even te grinniken toen Tallshadow haar woorden bevestigde. Ze had ook niets anders verwacht. Ze had bijvoorbeeld niet verwacht dat hij haar streng zou toespreken omdat ze slecht sprak over een andere Clan, want ze wist dat de rivaliteit tussen ThunderClan en ShadowClan altijd wel zou blijven. Dat wilde zeggen dat velen van hun ThunderClan maar een lompe Clan vonden. En Tallshadow was daar echt geen uitzondering op, bleek nu. Waar Tallshadow ook geen uitzondering in was, was de arrogantie die een ShadowClanner zich sowieso al betaamde. Het was haar altijd aangeleerd dat ze een arrogante houding moest hebben tijdens de Gatherings tegenover de andere Clans. Ze mocht geen zwakte tonen en geen geheimen rondvertellen die ShadowClan in een slecht daglicht kon stellen. Haar vorige mentor, de mentor voor Emberspark, had haar dit aangeleerd. En Fernpaw had die les serieus genomen. Fernpaw’s gedachten gingen weer naar hun gesprek toen Tallshadow uitlegde op welk vlak ze geen gelijk had. ‘Dat is waarschijnlijk dan ook de reden waarom die Clans juist zo aan elkaar grenzen, niet dan?’ Ergens vond ze dat ook weer onlogisch klinken. Want als RiverClan eigenlijk ThunderClan was met een beetje water was het voor ThunderClan niet moeilijk om hun in een ambitieuze bui over te nemen. Ze konden er immers makkelijker bij. ‘Maar je zegt dat RiverClan eigenlijk ThunderClan is plus dat water dat ze dan hebben. Dus dat maakt het voor ThunderClan niet echt moeilijk om zich aan te passen als ze dat stukje territory over zouden nemen.’ Ze begon plotseling te lachen. ‘Sorry, ik val je echt weer veel te hard lastig met mijn theorieën die nergens op slaan. Je hebt vast wel wat beters te doen dan dit.’ En een beetje beschaamd zijnde gaf ze een lik over haar borst om zich toch nog een houding te kunnen geven.

“Oh ja, zo bedoelde ik het ook!” zei Fernpaw haastig, hoewel ze niet zeker wist of dit ook het geval was. Maar zoals Tallshadow het zei, klonk het ook veel logischer en dus vond Fernpaw het beter als ze ermee zou instemmen. Ze was er nu al wel vrij zeker van dat het Tallshadow niets zou uitmaken als ze een andere mening had, maar soms was toegeven beter dan de hele tijd haar eigen gedachten aanhalen. Bovendien had de tabby gewoon gelijk, dus Fernpaw zag het niet zitten om een tegenargument te bedenken. Waarom haar energie daar insteken als ze wist dat hij toch gelijk had? Dat was voor de tabby tom immers ook niet leuk, hoewel ze niet dacht dat hij er wat mee in zou zitten als ze weer een tegenargument zou gebruiken. Ze gaf een bedenkelijk knikje toen hij zijn uitleg gaf over hoe ThunderClan er niets mee zou winnen als ze RiverClan over zouden proberen te nemen, tenzij ThunderClanners opeens heel goed konden zwemmen. Ze onderdrukte een snuivend geluid. En egels konden vliegen! No way dat ThunderClan ooit zou bestaan uit katten die konden zwemmen. Dan zouden ze echt al heel veel moeten oefenen en dat zag Fernpaw gewoon niet gebeuren, dus RiverClan was eigenlijk nog best veilig. Ze lachte een beetje verlegen zijnde toen de tom haar benoemde als een vriend, maar het was duidelijk te merken dat ze de opmerking leuk vond. En plotseling liep ze wat naar voren en drukte ze snorrend haar kopje even tegen Tallshadow’s borst aan. “Het is lief dat je me beschouwt als een vriend, Tallshadow,” murmelde ze. “Al zouden anderen misschien van mening zijn dat ik beter Clanmates van mijn eigen leeftijd kan zoeken als vrienden.” Ze keek hem met een licht teleurgestelde blik aan. “Vind jij het niet raar om vrienden te zijn met me? Ik ben een stuk jonger dan je.” Ze had inmiddels al weer wat afstand genomen en deed moeite om een geeuw te onderdrukken toen ze zag dat het al laat begon te worden. Hm. Misschien zouden ze samen een prooi kunnen delen? Maar nee, hij had andere vrienden waar hij bij kon gaan zitten. Het zou stom zijn om hem daarvoor uit te nodigen, right? Bovendien wilde ze echt niet wanhopig overkomen of zo. Als ze dat in de tussentijd al niet gedaan had...

Hoewel Fernpaw het normaal gezien lastig had met affectie tonen, merkte ze dat dat steeds beter en beter ging. Het was niet alsof ze elke dag affectie toonde naar haar Clanmates, maar ze was in elk geval niet meer terughoudend voor een knuffel en zeker niet bij een kat die haar zo goed behandelde zoals Tallshadow dat deed. Ze vond het lastig om sommige onderwerpen met hem te bespreken, maar ze merkte dat hij overal wel goed op reageerde en dat ze echt lange gesprekken konden houden zonder dat hij zich direct aan haar ergerde. Ze had het eens een keertje geprobeerd bij een oudere tom die bij haar in de apprentices’ den verbleef en binnen een moon warrior zou worden, maar die had haar afgesnauwd en gezegd dat ze als kitten zijnde niet mocht spreken alsof ze al een warrior was. Fernpaw, die op dat moment nog maar net uit de nursery verhuisd was naar de apprentices’ den, was direct dichtgeklapt en had er niks meer over durven zeggen, bang zijnde de tom weer tegen de borst te stoten. Ze werd warm van de opmerking van Tallshadow en was blij dat hij haar tenminste een aanwinst voor de Clan vond en geen constante last die hij met zich mee moest dragen. “Eh…” Ze keek een beetje verlegen zijnde naar de grond. “Je weet hoe sommige apprentices zijn,” zei ze vervolgens ongemakkelijk zijnde. “Sommigen hebben echt totaal geen hersenen en dagen je echt uit om de stomste reden. Maar ik word er soms wel mee getreiterd, ja,” gaf ze schoorvoetend toe. “Niet dat dat erg is! Ik denk dat dat vroeger toen jij apprentice was ook niet veel anders was. Sommige ShadowClanners moeten gewoon iets hebben om over te zeuren.” Ze wilde niet dat ze dadelijk ruzie zouden krijgen met de apprentices omdat Tallshadow er iets van was gaan zeggen.

Er waren zo van die momenten dat Fernpaw wilde dat ze haar mond dicht kon snoeren en dit was er één van. Ze werd al gepest omdat ze toenadering zocht tot de leader en nu zou Tallshadow hun ook nog eens gaan aanspreken op hun gedrag. Ze moest nog minstens vier moons in de apprentices’ den zien te overleven en ze kon het zich niet veroorloven dat zij of Tallshadow harder getreiterd werden dan nu al het geval was. Want ondanks dat de apprentices met hun grote bek het niet durfden te zeggen tegen Tallshadow, waren ze vaak over hem aan het reclameren. Dat hij nooit de Clan had mogen leiden, dat hij het niet goed deed, dat hij nooit serieus genomen zou worden en bla bla bla. De she-cat voelde angst door haar lichaam gaan bij het idee dat ze hun pijlen allemaal op haar zouden richten. Zou het niet beter zijn als ze nu gewoon zou zwijgen? “Ze zeggen dat ik alleen maar met jou omga omdat ik voor de rest geen vrienden kan maken,” mompelde ze. “Sommigen beweren dat ik verliefd op je ben en dat ik daarom toenadering bij je zoek. En ze zeggen dat jij de enige kat bent die me echt aardig vindt.” Hoewel ze aan zichzelf had beloofd dat ze niet te veel ging zeggen, kwamen de opmerkingen van de pesterijen er één voor één uit en leek er geen stoppen aan te zijn. “Ze pesten me ook vaak met mijn litteken en zeggen dat ik het wel verdiend zal hebben. Dat ik nooit een goede warrior zal worden omdat ik mezelf niet eens kan verdedigen. Dat ik aandacht zoek omdat ik mijn litteken juist van hun probeer te verbergen of omdat ik er niks over wil vertellen. Dat ik geen echte ShadowClanner ben omdat ik soms mijn tranen nauwelijks kan verbijten als ze over het litteken beginnen.” Ze schudde haar kopje. “Het heeft geen zin om te zeggen wie dat het zijn, want ze zijn steeds in een groepje en ik heb het gevoel dat de meesten maar gewoon mee doen omdat ze anders zelf getreiterd worden. Ik weet ook nooit wie dat de leider van zo’n groepje is en ik wil geen valse namen geven.”