Hey, brother

De grote tabby geeuwde eens en versnelde haar pas nog wat. Het was vroeg in de ochtend, ze was vandaag vroeg opgestaan - gisteren was ze immers vroeg gaan slapen, omdat ze toen zo moe was van een zware dag van jagen en trainen, zodat ze toch niet slapper werd. Winddancer stopte pas met rennen toen ze aan de Little Creek kwam, haar flanken zwoegend en haar vacht plakkerig met zweet. Het was zo warm vandaag, en hoewel dat meestal goed was was dat ook zo vervelend soms. In ieder geval hadden ze geen honger, konden ze weer beter prooien vangen; hoewel de prooien zich ook verstopten in hun holen tegen de warmte als het te heet werd. Winddancer boog zich over het water en dronk wat terwijl ze op adem kwam.

Eerste post Lurkingshade!

Het was warm, ja, maar dat stopte hem niet. met een luid gesnuif wandelde hij verder, zijn ogen strak gericht op de grond. Wat moest hij zeggen tegen haar dan? Zou Rough dat dan wel willen? Geen idee, echt niet. Het maakte hem ergens wel nerveus maar wat kon hij eraan doen? Met een luide zucht begon hij te draven, waardoor hij al snel bij Little creek was. Met een kalme blik keek de gevlekte kat even rond, waarna hij plots zijn zus zag en zijn ogen vernauwde. Hij sprong kalm naar voren en haalde diep adem. "Wind?" klonk er neutraal, zoals zijn stem meestal wel klonk.

Winddancer keek op toen ze een bekende stem haar naam hoorde zeggen. Het was Lurkingshade, haar broer. Om de één of andere reden vond ze dat hij er.. Bijna gestresseerd uitzag. Maar dat kon niet, dus dat was vast verbeelding. Er droop nog wat water van haar snuitje maar ze glimlachte lichtjes; geen overdreven glimlach, gewoon een kleintje. "Hey, lurk.", begroette ze haar broer, vriendelijk maar niet zo enthousiast zoals ze wel geweest zou zijn in haar apprentice- en kittentijd.

Ze had zwakjes geglimlacht, niet eens zo breed ofzo. Hij knipperde even, een neutrale uitdrukking op zijn gezicht, hij was er niet door aangedaan. Niet dat je het kon zien aan zijn uitdrukking, zijn gebaren, zijn emoties. Nee, hij was nog steeds zo goed als een gesloten boek voor anderen. Maar zou hij dat figuur wel kunnen behouden? Het was een vraag die hem best irriteerde. Hij had al van jongs af aan besloten dat emoties enkel problemen waren en nu... Gaf hij eraan toe? Werkelijk waar... Ongelofelijk... Ze begroette hem en hij keek kalm van het water naar zijn zus voordat hij even knipperde. "Hoe... gaat het?" ah sigh