Well the good old days may not return

Settledpaw werd al snel getackeld door een pluizig, oranje bolletje. Settledpaw bukte onder haar uitslaande poot door en sprong soepel opzij. Hij had echter geen intentie om een slag naar haar uit te delen, ook al was het speels bedoeld. Hij wilde haar niet per ongeluk zeer doen. Settledpaw keek haar met speelse uitdaging aan, waarna hij voor haar heen en weer begon te weven. ‘Kom op, Pep, sneller zijn!’ miauwde hij vrolijk, waarna hij zich rechtte en zijn beste Acorndust impressie deed. ‘Ik heb je toch beter geleerd?’ Settledpaw kon al snel zijn lach niet meer inhouden door zijn belabberde impressie. Hun gedeelde mentor was lastig om een keer niet serieus te zien. Er was maar één keer dat hij een andere emotie had gezien van Acorndust dan zijn stoïcijnse, serieuze blik, en dat was toen hij een soort van boos op hem was tijdens een training.

Settledpaw was te druk bezig met lachen, voordat hij opeens een tackel voelde van de kleine kat. Settledpaw kwam uit balans met een zachte “oef” en zette onhandig een paar pasjes achteruit om zijn evenwicht weer te vinden. Ze was sterker dan hij in eerste instantie had gedacht. Settledpaw verankerde zich met zijn klauwen weer in de aarde, waarna hij zijn kopje verlaagde. ‘Gaan we het zo doen?’ mauwde hij lachend. Zo kon hij het ook! Maar omdat hij voorzichtig met Pepperpaw zette hij lang niet zoveel kracht als bij hij een training met Acorndust zou doen. Hij sprong vooruit en probeerde de flamepoint een kopstoot op haar schouder te geven.

Settledpaw maakte een triomfantelijk kreetje toen hij de poes op haar zij had geworpen. Kort maakte hij zeker of ze nog oké was, maar dat was een fout geweest. Meteen kreeg hij voorpootjes in zijn gezicht geduwd, waarna één van haar pootjes in zijn oog kwam. ‘Ow,’ mauwde hij zachtjes van de pijn. Settledpaw deinsde achteruit en kneep zijn oog samen. Meteen plofte hij op zijn achterwerk en wreef met een voorpoot over zijn oog. Ow, dat deed ook nog best pijn ook! Settledpaw wilde zich echter nog niet zo snel gewonnen geven, en probeerde zijn oog weer open te krijgen, maar het stak nog iets en meteen traande het als een malle. Dan maar met één oog! Hoe moeilijk kon het zijn?

Ow, wat moest hij nu doen. Al snel kwam er verontschuldigend gepiep uit Pepperpaw. Snel schudde hij zijn kop. ‘Het maakt niets uit, het was mijn schuld,’ mauwde hij snel. Dit leek een terugkerend fenomeen te zijn tussen de twee. Ze deden elkaar steeds per ongeluk pijn. Maar hij was wel lijdend voorwerp in de meeste gevallen. ‘Het was mijn eigen schuld,’ mauwde hij vervolgens er snel achteraan. Nee, Pepperpaw hoefde zich geen zorgen te maken. Settledpaw kneep zijn oog weer eens stevig dicht, waarna hij nogmaals met zijn poot erin wreef. ‘Ik heb gewoon… iets in mijn oog,’ loog hij.

Settledpaw raakte in de stress toen Pepperpaw zijn verhaal niet geloofde. Hij was zelfs een liegebeest. Oh nee, een steek in zijn hart. Hij had nu gehoopt dat hij niet had gelogen, maar helaas zou er nog een leugentje achteraan moeten komen. Pepperpaw was namelijk helemaal in paniek. Oh god, het was ook erg aanstekelijk. ‘Het doet geen pijn meer, zie je?’ Settledpaw forceerde zijn oog weer open, maar meteen kwamen er weer tranen in. Hij hield het nog enkele seconden vol, voordat hij hem weer sloot. ‘U-uhm.. het gaat vanzelf wel over.’ Ja, goeie conclusie. Ze hoefden zich hier heus niet druk om te maken. Settledpaw sprong weer op zijn poten. Geen probleem, rust en kalmte. Hij glimlachte en drukte bemoedigend een neusje tegen Pepperpaws voorhoofd.

Settledpaw kreeg nu pas door tot hoe ver het bij Pepperpaw zat. Meteen voelde hij zich ongelooflijk schuldig, maar ze leek te kalmeren toen hij haar aanraakte. Alsof de spanning bij elke ademhaling uit haar lichaam gleed. Settledpaw drukte zijn kopje iets steviger tegen haar aan, waarna een kort lachje over zijn lippen rolde. ‘Je hoeft je niet zo druk over mij te maken, gekkie,’ mauwde hij vrolijk. Ergens was het fijn, om iemand te hebben die zich druk om hem maakte. Een paar keer flink knipperen zou de pijn in zijn oog ook wel doen wegvloeien. Het was heus niet alsof ze hem verminkt had. Settledpaw zette een stapje achteruit en keek de kleine flamepoint met één groen oog aan. ‘Echt niet,’ mauwde hij zachtjes. Nee, liet die taak maar aan hem over. Hij moest zich druk maken om zijn kleine zusje.

Settledpaw voelde bleef rustig staan, totdat Pepperpaw helemaal rustig was. Daarna kwamen ze weer uit elkaar en zag hij haar betraande gezichtje, waarna ze piepte dat ze hem pijn had gedaan. ‘Het was per ongeluk,’ mauwde hij zachtjes, waarna hij voorzichtig de traantjes van haar wangen likte. ‘Het is trouwens een hele effectieve zet in een echt gevecht,’ grapte hij vervolgens. Ja, als ze nou volgende keer beide ogen raakte, dan was de tegenstander meteen uitgeschakeld! Settledpaw lachte zachtjes toen de Pepperpaw vroeg of hij blind zou worden. Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee hoor!’ Hij opende zijn geraakte oog en knipperde nog een paar keek. Het stak nog wat, maar het werkte. En hij kon nog prima zien. Al zat zijn bezeerde oog iets dichter dan de ander. ‘Ongelukken gebeuren soms, en je kan er niets aan doen.’ Ja, af en toe was het gewoon dikke pech.

Settledpaw spinde vrolijk met de poes mee. Alles was goed en wel. Zij was zijn kleine adoptie zusje, vriendinnetje, hoe je het ook wilde noemen. Maar hij was ontzettend gesteld geworden op Tallstars dochterjes. Ook al vond hij het eerst geen goed plan dat de leider van de clan een kitten van hemzelf meenam uit een andere clan. Maar ja, dat was Tallstars schuld, Pepperpaw kon daar niets aan doen. Settledpaw grijnsde vrolijk toen ze weer moest lachen. ‘Oh nee, ik hou mijn ogen wel de hele tijd dicht,’ grapte hij. ‘Ik denk dat ik je zelfs dan nog kan verslaan,’ miauwde hij plagend, waarna hij zich gewillig liet bestuderen door de apprentice. Het werd goed gevonden, waarna hij weer opkeek en om zich heen keek. ‘Zullen we nu iets doen wat jíj leuk vind?’ vroeg hij toen aan Pepperpaw. Ze hadden nu een momentje waar ze even niet aan trainingen of verplichtingen hoefden na te denken. Óf andere dingen die zijn gedachten bezig hielden.

Settledpaw lachte meteen hardop toen Pepperpaw haar beste imitatie van een egel deed en al haar haren overeind kwamen. Hij had niet veel tijd om haar er nog om te plagen, want hij voelde haar pootjes tegen hem aankomen, waarna ze sprak dat ze hem met haar ogen dicht aankon. Settledpaw lachte en kreeg een geamuseerd blikje op zijn gezicht. ‘Dat zullen we nog wel zien,’ grinnikte hij. Hij zag ze bij hun volgende training al beide met gesloten ogen tegenover elkaar staan, Acorndust beduusd toekijkend. Bij die gedachte grinnikte hij opnieuw. Pepperpaw klom toen toch van hem af, waarna ze zei dat ze het leuk vond bij hem te zijn. Och, zijn hartje smolt. Een warme glimlach sierde zijn gezicht. ‘Wat een geluk, ik vind het ook leuk om bij jou te zijn.’ Hij duwde weer kort zijn neusje tegen haar voorhoofd, waarna hij opstond en zich uitschudde. ‘Maar stiekem vind je het gewoon leuk om mij steeds pijn te doen,’ sprak hij plagend, waarna hij haar een knipoog gaf.

Even was Settledpaw met stomheid geslagen toen Pepperpaw zei dat ze het juist niet zouden zien. Scherp. Settledpaw moest lachen en keek de poes geamuseerd aan. ‘Heel scherp, Pep.’ Daarna kreeg hij nog een dikke knuffel van Pepperpaw, en spinnend duwde Settledpaw zijn neusje in haar vacht. Ze was gewoon te schattig. Ze was gewoon zijn bonuszusje. Hij zou het niet vervanging noemen voor Littlepaw, maar het kwam in de buurt. Daarna was ze meteen weer op haar teentjes getrapt. Settledpaw lachte, maar ze leek wel weer een beetje van streek. ‘Het was maar een grapje, gekkie,’ miauwde hij toen. Hij keek haar aan en glimlachte warm. ‘Ik weet heus wel dat je dat niet wil.’ Settledpaw keek in het rond en rekte zich vervolgens even uit. ‘Zin in een race?’ mauwde hij toen. Even om hun poten te strekken en het onderwerp te veranderen.