[De plan] I've come to take what is mine

Haar zus leek niet onder de indruk toen ze zei wat ze hier kwam doen. Niet dat er echt veel was om onder de indruk van te zijn. Ze was aan het helpen, niet vechten. Toch had ze wel een beetje spijt dat ze zo gretig had gevraagd of ze mee mocht. Waarom had Coyotespirit dit toegestaan? 'Oh ik denk dat die nog wel even zoet is in het kamp,' vertelde haar zus vervolgens. Shrimp slikte zenuwachtig. Oh? Wat was er mis? Het klonk in ieder geval niet goed, maar de poes tegenover haar vond het blijkbaar wel leuk.
'En jammer genoeg niet, ik was er te laat bij,' beantwoordde ze vervolgens haar vraag. Shrimp knikte lichtjes, opgelucht dat ze niet meegevochten had. Maar dat verdween wel weer snel bij de volgende woorden. 'Maar ik heb nu genoeg kans om dat goed te maken.' Shrimp keek haar met lichte angst aan toen een grijns verscheen op haar zusjes gezicht. Ze kwam dichterbij en voor ze het wist haalde ze naar haar uit.
Shrimp kon een klein kreetje van schrik niet onderdrukken terwijl ze in een reflex naar beneden dook. Pfoe, net op tijd gemist. Ze had de wind boven haar oortjes gevoeld. Ze keek op naar haar zusje, wetende dat dit waarschijnlijk niet dingen beter maakte voor haar. 'Cr- Skadi, alsjeblieft. Laten we dit uitpraten,' miauwde ze.

@Skadi

Shadefeather was helemaal in de war. Wat was dit nou? Hij had Inkspots niet aangezien als iemand die niet zou snappen dat ze hier waren om te helpen, in plaats van hun aan te vallen. Waarom zou WindClan überhaupt RiverClan helpen als er aangevallen werd? En ThunderClan ook? 'We willen jullie hulp niet! Er is geen hulp nodig!' sprak Inkspots luid tegen hem. 'Ga weg hier met jullie clans!' Shade keek hem nog vol verbazing aan, echt helemaal, helemaal in de war. Ink leek hem niet te willen aanvallen, maar hij wilde ook dat ze weggingen. Miste hij iets? De kater keek zoekend om zich heen, hopend op een teken van wat er gaande was. Maar door alle chaos kon hij verschillende katten ook niet meer onderscheiden. Hij wilde zich weer omdraaien naar Ink en wat zeggen, tot hij plots haast omver gekegeld werd door een BloodClanner.
'Je zou me beter helpen hem de strot door te bijten, Shadowclanner,' gilde de BloodClanner. Shade probeerde hem van zich af te schudden en te blijven staan, maar uiteindelijk verloor hij toch zijn balans. Hij probeerde uit alle macht de kater bovenop hem van zich af te duwen. 'Twee tegen één is een beetje oneervol, denk je ook niet?' hoorde hij Ink toen. 'Deze is van mij! Ik zal 'm goed afranselen.' Shadefeather keek half smekend op naar de kater. Wat was er aan de hand? Maar veel tijd om er over na te denken was er niet, want hij probeerde nog zo goed mogelijk zijn eigen leven te redden.

@Inkspots @Sirtlan

Ze wilde haar lichaam niet te strak om Scarletkit wikkelen, bang dat ze misschien iets zou doen dat het erger maakte. Ze gaf voorzichtig een paar likken over het lichaampje heen, hopende er iets van een reactie uit te krijgen, maar de kitten bewoog niet of misschien was er toch een zwakke ademhaling te zien, maar ze kon er niet zeker van te zijn. Ze merkte amper op toen Plumkit ook bij haar kwam tot ze ineens ruw werd weggepakt. Ze schoot meteen een gevaarlijke blik naar de Bloodclanner die dat dacht te kunnen doen, maar voor ze iets kon doen vloog nog een kitten van haar door de lucht. Ze klapte haar nagels uit en kwam half overeind, klaar om de kater een draai om de oren te geven, al dan niet erger, maar een zwakke piep van de kitten naast haar deed haar stoppen. Ze zocht snel Plumkit, maar een andere warrior leek daar al achteraan te zijn gegaan. Hopelijk brachten ze haar snel terug. Ze had haar aandacht weer teruggebracht naar Scarletkit toen er nog een kat bij haar kwam. Haar ogen vernauwden zich en haar nagels waren nog steeds uitgeklapt toen ze haar blik naar Acefray liet gaan. Ze registreerde nog net wat hij zei of hij naar Scarlet mocht kijken. Langzaam maakte ze meer ruimte om de kater erbij te laten, maar hield nog steeds een scherp oog op hem. "Is ze..." Ze kon der zin niet afmaken, bang voor het antwoord ergens. Wat kon er wel niet allemaal aan de hand zijn met haar kitten? Kon er wel wat gedaan worden?

Tag: Scarletkit, Plumkit, Sirtlan, Acefray

Haar ademhaling was snel en jachtig, haar hart ging als een wilde tekeer en de pijn in haar nek werd bijna volledig geblokkeerd door de adrenaline die door haar heen gierde. Dit was niet zomaar een Bloodclankat, aan de hand van hoe goed ze vocht en de vele tanden aan de halsband concludeerde Crystalshell dat dit of een zeer ervaren warrior was, of een soort deputy. Haar aanval miste en haar doelwit wist afstand tussen hen te creëren. Ze moest het gevecht afmaken, ze moest haar clan hiertegen beschermen, zelfs als het haar haar eigen leven kon kosten. En dus ging Crystalshell na een seconde na te denken voor een nieuwe aanval. Ze sprintte met al haar kracht naar voren en ramde de kop van de donkere tabby met haar schouder. Een scherpe pijn schoot door haar bek en ze proefde bloed toen ze contact maakte, maar ze zette door. De bedoeling was dat ze de ander zou desoriënteren. Ze nam een halve stap terug en met uitgeklapte nagels maaide Crystalshell haar klauwen richting de kop en schouders van de ander, proberend zoveel mogelijk schade aan te richten.

Tag; @Brat

Een bange gil ontsnapte de ander toen ze naar haar uithalen, maar ze was snel genoeg geweest om haar slag te ontwijken. Maar de eerste slag was meer een waarschuwing geweest in het kat en muis spelletje wat zij nu speelde met Shrimppaw. Of nouja, waarmee ze klaar was met spelen nu. “Er valt niets uit te praten, als je dat niet wilt snappen dan moet je het maar leren,” snauwde ze naar het zielige tafereel voor haar. Bang voor alles wat haar kant op kwam.
Zonder waarschuwing sprong ze op de angsthaas af. Het was een krachtige sprong, waardoor ze hard tegen de crèmekleurige apprentice aankwam. Ze zou haar zonder moeite kunnen verslaan, maar toch kon ze het niet totaal laten om haar nog de grond in te praten. “Maarja, praten is ook alles wat je kunt. Je bent te bang, te zwak om ook maar iets te kunnen,” vertelde ze terwijl ze over haar heen gebogen stond. Ze was zwak en alleen. Een makkelijk doelwit voor haar om eens en voor al de les door haar kop heen te krijgen. En die kon ze dan mee naar huis nemen naar Hermitpaw.


@shrimppaw

<sub>Druppeltjes bloed dropen over zijn neus, maar als dat het enige was. Hij zou zich graag wat laten verbouwen als het nodig was. Hij keek wanhopig naar Seamist, zijn geheimpje, zijn pareltje, en ze leek het te snappen. Tenminste, dat dacht hij. Ze schreeuwde dat hij een verrader was en hij zag een klauw aankomen. Hij kneep zijn ogen dicht en bereidde zich voor op de impact. Maar zijn huis bleef onaangetast, het was enkel een dreun wat hij kreeg. Toen hij zijn ogen weer open deed, toen zag hij dat ze het snapte. Een voorzichtige lach kwam op zijn gezicht. Toneel spelen, oké, dat kon hij ook. ‘Ik doe alles om mijn clan te beschermen!’ siste hij kwaad naar haar, waarna hij haar op haar borst duwde. Als het onder andere omstandigheden was, konden ze erom lachen. Maar StarClan stond kennelijk niet aan zijn kant, want een ijzige, luide kreet bereikte zijn oren.

Settleddust zijn kop schoot met een flits op, zijn ogen vol met angst. Hij hapte naar adem en stond voor een seconde bevroren op zijn poten. Nee, nee nee. Hij had de BloodClanner nooit moeten geloven. Hij had hem toen al af moeten maken. En nu, nu zou hij hem vermoorden voor wat hij gedaan had. Zijn ogen schoten vuur en hij keek nog een keer terug naar Seamist, voordat hij van haar af sprong en richting de lichtrode kater rende. Alleen was Ravenpaw hem voor, de zwarte apprentice wierp zich op de kop van de kater. Settleddust kwam slippend tot stilstand en greep Pepperpaw in haar nekvel, haar wegtrekken bij de tanden van de BloodClanner. Hij stapte over haar heen en ging tussen de vechtende katers staan en Pepperpaw. Met geschokte ogen keek hij haar aan, waarna hij als in een instinct zijn poten op haar wond zette, hopen dat het het bloeden zou stoppen. ‘Oh, Pep, sorry.. sorry i-ik.. ik dacht dat hij je met rust zou laten als ik-’ Hij ratelde als een bezetene over zijn woorden, de tranen inmiddels weer in zijn ogen toen hij zijn kop op haar schouder liet rusten. Het was zijn schuld dat ze er zo aan toe was, als hij maar beter op had gepast. Hij keek weer over zijn schouder, kijkend naar de twee. Ravenpaw moest het nog maar eventjes in zijn eentje redden, hij moest weten of Pepperpaw oké was. En hopelijk kon ze hem vergeven.

Tag: Seamist, dan Pepperpaw (Indirect Ravenpaw & Satsui)</sub>

De grotere, oudere kattin deed plots iets wat ze nog nooit gezien of geleerd had. Door de kopstoot begon ze te wankelen. Ze sloeg even met haar lichaam volledig opzij maar wist zich te draaien. Nu voelde ze de hitte van het gevecht en wow. Dat gaf haar kracht! Een kracht dat haar altijd beschreven werd, maar wier ze nog nooit gevoeld had. Hoewel Joan achterstand had en enorm naïef was, kon ze hier ook wel van genieten. Eindelijk voelde ze zich meer Elite. Ze ontblootte daarom ook haar tanden in een scheve grijns. Met een grom, maar nog steeds wankel ging ze voor een plek dat de andere misschien zou verassen, het was niet iets wat veel aangevallen werd, zeker niet door een rij scherpe tanden. Ze probeerde deze dan ook te planten onder het oog van de poes en ondertussen met haar klauwen het oor van de poes te bewerken.

Ze maakte een dodelijke fout. Jonge Joan had haar witte nek blootgesteld aan de tanden van de ander...

- Amberstorm