Into the woods where pioneers appear

De plakkerige aarde kleefde onhandig aan haar poten terwijl ze tussen de smalle bomen slalomde. Door de regen van eerder was de grond nog zompig en het kleine bosje leek te glimmen onder de weerkaatsing van de zon op de vochtige grond. Sagepaw schudde haar vacht toen een verdwaalde druppel haar rug kietelde. Ze had toestemming gekregen van haar mentor om wat rond te kuieren. Niks was beter dan Riverclan's territorium vanbuiten te leren! Plots drong een bekende geur haar neus binnen. Met gestaafde passen trippelde ze verder het bos in en de onmiskenbare rosse vacht van Whitepaw doemde voor haar op. "He White!" Snorde ze blij. "Wat doe jij hier?" Het was alweer even geleden dat ze haar vriendin had gezien.
{ WHITEPAW }

Het was toeval dat de twee elkaar hier troffen want naar Sagepaw's mening was Riverclan's territorium enorm! Als kitten had het gebied nog groter geleken en nu, als Apprentice, begon het gelukkig stilaan vorm te krijgen. De details van de seizoenen vielen haar meer op. Whitepaw begroette haar ook en de grijze poes raakte diens neus eventjes aan. “Ik was het territorium beter aan het verkennen. En jij?” Mauwde Whitepaw. "Ik ook" Glimlachte ze terug. Territorium verkennen klonk professioneler dan wat zij er (helaas) soms van maakte. Sage was een dromerig typetje dus vaak waren verkenningen ook momenten voor hardnekkige gedachten uit haar hoofd te zetten. "Maar kijk, ik heb al spijt van mijn keuzes." Lachte ze en ze wees naar haar modderige poten. Vervolgens hief haar linkerpoot op en schudde het vuil in het rond.

Whitepaw stelde voor om samen verder het territorium te ontdekken. De grijze poes knikte en een glimlach trok over haar lippen. Dat zou leuk worden! Konden ze meteen ook wat bijbabbelen. Nadat ze haar modderige vacht had uit geschud keek Sage naar Whitepaw op. Een vlek modder contrasteerde fel met het wit van haar borst. Oeps... Dat kwam niet zomaar daar, het was echt wel haar schuld. “Misschien niet recht naar mij schudden hihi”, Lachte Whitepaw en ze veegde het af. Sagepaw lachte breeduit. "Ohhh jeeks sorry" De regen deed de aarde plakken als slakkenslijm aan haar poten. "Laten we anders wandelen langs de rivier?" Stelde ze voor, zo konden ze de modder weg wadden in het koele stroompje.  

Het was niet ver naar de rivier. Het water waste de modder vrijwel meteen van haar poten terwijl ze, met Whitepaw aan haar zijde, erdoor kuierde. Ze ontweek enkele steentjes die aan de oever lagen of hupte erover heen. "Zo hoe is Sorrelpool als mentor?" Mauwde ze nieuwsgierig en keek even over haar schouder naar haar vriendin. Het was alweer een poos geleden en trainingen namen veel tijd in beslag. Ze wilde zelf haar trainingen niet opjagen maar een achterstand opbouwen ook niet. De tijd die ze had kwijt gespeeld aan haar vorige mentor moest ze op een manier inhalen. Het territorium verkennen was er deel van. 

Whitepaw gaf aan dat Sorrelpool streng was maar wel leuk. "Gelukkig, het zou niet fijn zijn om opgescheept te zitten met een mentor die je niet af kan." Mauwde Sagepaw, haar staart in een sierlijke beweging achter haar aan. De grijsgestreepte poes kende Sorrelpool niet zo goed. Ze had wel gemerkt dat haar loyaliteit aan de Clan hoog lag en dat respecteerde ze erg aan haar. Sagepaw sprong op een met mos bedekte steen en bleef even staan, haar neus in de lucht. Hierna hupte ze verder en aanhoorde Whitepaw's vraag. "Goh hij is best intens, hij weet ontzettend veel van jachttechnieken," Antwoordde ze bedenkelijk. Op het vlak van jagen, was ze zeker kennis rijker. "Er gebeurd altijd wel iets onverwacht tijdens de trainingen," Grinnikte Sagepaw eerlijk. De poes kon haar laatste training nog goed voor oog zien. Stormlight die gewond was geraakt tijdens het jagen op konijnen. En hoe zij had weten rennen naar het kamp om Shrimppaw te halen. Ja, saai was het zeker niet.

Sagepaw wiebelde speels met haar oren toen Whitepaw vroeg naar de onverwachte dingen. "Oh wel laatst raakte Stormlight gewond bij het jagen op konijnen," Begon ze, het bloederige oor zag ze weer voor zich. Ze hupte over een met mos bedekte steen voor ze haar verhaal verder zette. "zijn oor lag er bijna af en hij kon niet meer zelf naar het kamp." Vervolgde ze, een beetje overdreven. Maar er had toch echt wel bloed over het gras gedruppeld. "Het zag er echt niet goed uit dus moest ik hulp gaan halen in het kamp. Uiteindelijk heeft Shrimppaw hem kunnen helpen!" Gelukkig maar! De poes vertelde het nu allemaal stoer maar op het moment was ze toch een beetje bang geweest om haar mentor.