Het kon haar niet schelen wat de leiders zouden zeggen vanavond. Het was toch altijd hetzelfde. Soms een beetje beter, soms een beetje slechter, maar uiteindelijk maakte het geen verschil. Uiteindelijk bleef alles zoals het altijd al was geweest. O, mooie tradities. Wat hadden hun voorouders toch een mooie nalatenschap achtergelaten. Wat zouden de toekomstige generaties toch nog mogen genieten van moord en haat en oorlog.

Nee, die leiders konden stikken in hun woorden, zij was hier alleen voor haar broertjes, haar lichtpuntjes. Alleen zij deden er nog toe. Ze zouden er toch wel zijn? Ze zouden toch wel gekomen zijn? Voor haar? Ze wisten toch wel hoe veel ze van ze hield, ondanks dat ze niet bij hen kon zijn? Ze wisten toch wel hoe veel zorgen ze zich om hen maakte, iedere nacht dat ze niet kon zien of zij veilig in hun nesten sliepen? Haar onrustige blik sprong door de menigte. Zo veel katten. Steeds meer gezichten die ze niet kende, jonge katten die de grote reis niet hadden meegemaakt. Iedere Gathering minder bekenden. Maar haar broertjes, waar waren ze? De Gathering was al geopend, maar Crowcall had geen blik omhoog geworpen, niet geïnteresseerd in de clanleiders en hun lege woorden. Op de achtergrond hoorde ze hun verhalen afratelen, en registreerde vaag dat ze nogal lang spraken allemaal, en dat de gemoederen wat verhit leken. Plotseling ving ze Stagtines naam op. Wat had Acornstar nou weer over haar broertje te zeggen? Ze fronste, en keek op, en...

Wat deed Stagtine op de leidersrots? Zag ze dit goed? Ze staarde wezenloos naar haar kleine broertje - allang niet zo klein meer - die hoog boven de menige uit op de rots stond, zijn houding trots en onbuigzaam. Zijn houding zoals een leider. En hij begon te spreken. En ze kon niet geloven dat ze die woorden uit zijn mond hoorde komen. Die leiderswoorden over samenwerking en territoria en gebied terugnemen. Haar broertje stond tussen de leiders en hij klonk precies als zij klonken.

Iedere andere zus zou verheugd geweest zijn. Zo trots op haar kleine broertje, die het zo ver had geschopt. Maar Crowcall voelde niets dan vervreemding, alsof hij hun onzichtbare band had laten vallen en zij met enkel een slap koord in haar poten stond. Ze kon alleen maar staren, ontzet, terwijl realisatie als ijskoud water door haar vacht kroop. Haar broertje, háár lieve kleine broertje, was een van hen.

Tag: niemand

Ah, meneer was erg op zijn teentjes getrapt dat Din zijn naam niet uitsprak. Met een plagerige blik keek hij de ander aan terwijl hij knikte. "Ja, ja, dat weet ik wel lieverd," blufte hij doodleuk en spitste zijn oren toen hij de befaamde Riverclan leader hoorde praten over wat er gebeurd was met een bepaalde Twistedheart. God, wat was het heerlijk te discussiëren als je duidelijk gelijk had! Zijn oor trok richting Stormflight toen deze hem erg serieus aansprak, met zijn volledige naam en al. Dat hij de situatie van twee kanten moest bekijken, en dat Crystalstar hoogstpersoonlijk door Starclan uitgekozen was. Dinspots schoot spontaan in de lach terwijl hij de ander humoristisch aankeek. "Mijn grote vriend, door wie denk je dat Tallstar aangewezen was?" sprak hij, waarna hij wat dichter naar de ander toeboog. "En we weten allemaal hoe die uiteindelijk met Bloodclan bleek samen te spannen, de verrader," fluisterde hij op samenzweerderige toon. Volledig in zijn nopjes nam de kater weer wat meer afstand van de ander, terwijl hij hem aandachtig aankeek. Hoe zou Stormpie daarop reageren?
@Stormflight

Haar vriendin duwde haar vacht tegen die van haar en vroeg met een snelle stortvloed aan woorden om hulp. Chillypaw keek opzij en zag de paniek in Serpentpaw's ogen. Ze duwde haar kleinere lichaampje nog wat steviger tegen de iets oudere katten en gaf een geruststellende lik over diens oortje. "Geen zorgen, ik ben hier.", mauwde ze, een glimlach om haar snuitje. De leiders waren aan het verzamelen op de rots, maar dat interesseerde haar minder. "Dit is een moment om katten van de andere clans te leren kennen. Zolang de maan schijnt is het vrede.", mauwde ze, haar stem een zachte fluistering, haar snuitje dicht tegen Serpentpaw's wang. Niemand anders hoefde te weten dat de kattin van bijna-warriorleeftijd deze uitleg nog - of eerder, opnieuw - moest krijgen. "De leiders nemen zodadelijk het woord en zullen dan wat aankondigingen doen, zoals een ceremonie. Maar daarvoor krijgen we wat tijd om te praten met andere katten." Ze trok zich even weg en keek om zich heen, zoekend naar iemand die alleen of bijna alleen was en er niet al te bedreigend uitzag. Haar gele blik viel op een zwarte Windclanner die nog geen gezelschap had. Ze wenkte Serpentpaw met zich mee, haar staart gedraaid rond de staart van de ander. "Kom, laten we eens hallo gaan zeggen.", mauwde ze, bijna moederlijk in haar toon, terwijl ze op de Windclanner af liep.


Tag: Serpentpaw, lopend naar Crowcall

Falconpaw leek toch met zijn moeder te gaan praten. Sure, als hij dat wou. Hij zei dat hij zo weer terug zou komen en Raven zou wel blijven wachten. De gathering zou zo wel beginnen. Falconpaw stond met zijn moeder te praten en net voordat alles begon kwam hij weer terug bij hem zitten.

Hij keek opzij toen de kater sprak. Hij hoopte dat het niet op een gevecht zou uitdraaien hier. "Als ik zie hoe Crystalstar zich opstelt tegenover de andere clans..." bromde hij toen, geïrriteerd over hoe de RiverClan leider haar zaken afhandelde. "Katten martelen, voor wat? Een paar loze antwoorden die ze gewoon hier had kunnen vragen. Haar methodes zijn niet goed." hij had zeker een mening over de leider van de viskatten. Hij keek kort naar Wolfstar, de leider van WindClan. Een kater die alleen maar dingen goed wou praten, als hij het zo hoorde. Acties uit het verleden zouden er vast meer toe doen als het een van zijn warriors was geweest die gemarteld was door dat gekke monster. Zijn blik gleed naar de lucht. "Er zitten nog geen wolken voor de maan, het lijkt er op dat StarClan dit tot nu toe nog goed keurt." zei hij toen kalm tegen Falconpaw. Maar hij kon de spanning zeker voelen. Als een trilling in zijn snorharen. Waar zat Wolfblood? Hij wou niet te ver weg zijn van zijn clan als de pleuris uit brak.

Ze voelde wel dat die stomme kater tegen haar in wilde gaan. Ze was er klaar voor hoor. Maar in plaats van Hermitpaw, kwam een maar al te bekende stem haar oortjes binnen. Ze verstijfde lichtjes en draaide haar kopje naar haar vader, die haar een blik toewierp. Het was een bekende blik voor haar, hoewel het ook niet elke dag gebeurde. Ze slikte en klemde haar kaken op elkaar. Ze mocht niets meer zeggen. Bluepaw besefte dat het inderdaad niet zo'n handig moment was nu, opeens herinnerde ze zich ook dat Acornstar iets had gezegd over.. Niets zeggen. Oops? Ze bedoelde het goed, echt waar! Met haar ogen boos naar voren gericht en het puntje van haar staart geïrriteerd heen en weer laten gaand staarde ze voor zich uit. Acornstar zei wat er gebeurd was, nu moest ze wel caven. 'Wist je dit?' siste Hermit haar toe. Ze keek hem aan, wachtte even op een reactie van Bluejay en knikte. 'Ja, natuurlijk. Wat denk je nou, dat hij zulke dingen geheim houdt voor de Clan? Jouw Leader is helemaal gek geworden,' siste ze terug. Ze kon zichzelf nog net stoppen met een diepe ademteug om haarzelf weer rustig te maken. Ze kon zich echt geen problemen veroorloven nu, niet met de blik die haar vader haar gegeven had.

Er werd nog heel wat gezegd en beargumenteerd. Bluepaw bleef echter bij haar standpunt. Crystalstar was helemaal gek geworden en Acornstar was hier de goede. Wolfstar en die.. Stagtine, die konden haar niet zoveel schelen nu. Ze keek op toen de plek wat minder licht leek te worden. Er was een klein wolkje voor de volle maan geschoven. Oh, haar eerste Gathering en al gelijk zo'n spanning, een teken van StarClan. Dat was wel gaaf, ook al was de reden erachter niet zo gaaf. 'Kijk nou wat jouw Leader doet,' mauwde ze gedempt naar Hermit. Het was allemaal haar schuld.

Tag: Hermitpaw, indirect Bluejay

Ongelovig staarde hij van Bluepaw naar zijn leader. Ze had het echt gedaan, niet eens ontkend. Het boeide hem niet dat ze zo haar methodes had, maar het stak dat ze het van iedereen niet eens aan hem had verteld: haar apprentice, kleinzoon en nu ook elitewarrior. Heel ShadowClan wist het eerder dan hij. Waarschijnlijk wisten Shrimp en Blueflower het niet eens. Daar deed zijn leader totaal niet goed aan. De clan zou hier absoluut niet blij mee zijn. "Nou, hij leeft toch nog?" Snoof hij. Juist nu moest hij Crystal bijstaan. In het kamp zou hij haar hier wel persoonlijk op aanspreken. Hij had namelijk genoeg te zeggen.

Voor hij verder tegen de apprentice in kon gaan vulde Stagtine's stem de open plek. Hermit's oren gingen bij zijn smerige woorden tot laag achterin zijn nek. Thornstar had een afspraak gemaakt en als ThunderClan ook maar een greintje respect voor hem had dan zouden ze daaraan voldoen. Wat er met de leader was gebeurd wist hij niet, maar hij vertrouwde zijn plaatsvervanger niet. Wat hij echter niet verwachtte was de plotselinge uitspraak over een moord. Nee, dat kon niet. Dat zou Crystalstar nooit toestaan. Ze had misschien zo haar methodes, maar moord stond absoluut niet op de lijst. "Leugens.." Bracht hij uit, hard genoeg voor zijn directe omstanders om te horen. "Dat zegt hij alleen om iedereen tegen ons op te zetten." Zijn blik ging weer naar Bluepaw en de onbekende ShadowClan kater. Hij wilde geen conflict met de jonge poes. Hij mocht haar. Maar als ze niet verder kon kijken dan wat haar leader haar vertelde, dan wist hij niet of hun vriendschap nog zin had.

Tag: Bluepaw, indirect Bluejay

Na kort met Eaglepaw gepraat te kunnen hebben, begon de Gathering eindelijk en vol verwachting keek ze naar de vier Leaders die boven op de rots stonden. Met aan hun zijden hun deptuties. Ze luisterde ook aandachtig, maar al snel bleek er veel mis te zijn. Er hing spanning tussen de Shadowclan en Riverclan Leaders, waar ze namen van geleerd had als Acornstar en Crystalstar. Thunderclan was anders met het leiderschap had ze gehoord en de kater die daar stond drukte dat ook uit. Hij heette Stagstine en een andere Thunderclan Warrior was nu zijn rechterhand, die heette Smouldertongue. Storkpaw besloot dat het voor haar niet al te belangrijk was en ze was vooral benieuwd naar wat van hun clan zou komen. Natuurlijk de brand, al ging dat al snel verloren in het ongeveer geruzie tussen Crystalstar en Acornstar. Opeens sprak Stagstine ook nog van een moord en maakte ook Wolfstar duidelijk dat Riverclan grenzen betrad. Er was een hoop mis, want er waren al wolken verschenen voor de volle maan. Haar eerste Gathering en dan maakte ze dat al mee. Blijkbaar besloot de Shadowclanleader dat het genoeg was en hij sprak zijn clan aan om de Gathering te verlaten. Wel, dan zouden zij zo ook wel terug gaan en Storkpaw stond al op, wachtend op het sein. Opeens was er een heldere lichtflits en voordat ze wist wat er gebeurde zag ze weer vuur. Ditmaal in een van de vier grote bomen en niet op de grond. De vlammen rolde over de takken heen. In schok staarde ze er naar, eerst niet eens de knallen horend in de verte. Er klonk geroep om haar heen, angst. Niet weer. Toen hoorde ze ook het gedonder en bang keek ze in de verte. Het klonk als onweer, maar het kwam niet uit de lucht. Wat gebeurde er? Angstig keek ze om zich heen, niet wetend wat ze moest doen. Ja, vluchten. Ze moesten allemaal vluchten. Dat was het enige wat ze zeker wist, maar ze durfde niet. Ze wou duidelijkheid. Ze zag de gedaantes van Twolegs of vergiste ze zich. Er klonk meer geknal en angstig drukte ze zich tegen de grond.

Wat was er erger dan leven in een Clan met dwazen? Naar een Gathering gaan met allemaal dwazen bij elkaar. Een hoop accusaties werden tussen RiverClan en ShadowClan heen en weer gegooid en Thawrage volgde maar amper wat er gebeurde. Hij zat een eindje verder op, geen moeite doende om zich te mengen tussen de andere katten. Hij was hier eigenlijk ook maar gewoon om de vorderingen van de andere Clans te volgen, maar er leek niet direct iets op WindClan van betrekking te hebben en dus liet de mogelijke, komende oorlog tussen ShadowClan en RiverClan hem koud. Ze zochten het maar zelf uit. De leaders spraken onder elkaar en Acornstar was als laatste aan het woord, aangevend dat ShadowClan het toneel zou verlaten. Hèhè, eindelijk. Wat een verspilling van zijn… Een klap die door heel het woud leek te donderen werd hoorbaar en Fourtrees vatte vlam. En dat was niet alles. Harde knallen weerklonken door het woud en Thawrage bewoog met zijn oortjes toen de grond naast hem explodeerde. Het gevaar drong pas een paar seconden later tot hem door en de grote kater kwam overeind. Zijn blik gleed haastig heen en weer, waar hij Storkpaw zag die zich angstig tegen de grond duwde. Met een grauw zette hij zichzelf af en met één grote sprong had hij er al voor gezorgd dat hij vlakbij was. Hij zette zijn poten aan weerszijden van haar plat tegen de grond gedrukte lichaam om een soort schild voor haar te vormen en hij richtte zijn koude blik naar beneden. “Storkpaw, recht komen,” zei hij op een barse toon. “Nu is niet het moment om te verstijven van angst. We moeten vluchten.” De grond explodeerde op verschillende plekken om hem heen open, maar Thawrage was niet van plan om Storkpaw alleen te laten. Hij had verdomme een eed afgelegd om zijn Clan te beschermen toen hij warrior werd en dat zou hij nu niet achter zich laten.

Crowcall staarde naar haar broertje, half verwachtend dat hij terug zou kijken, maar hij leek haar aanwezigheid niet op te merken. Te druk bezig met de andere leiders op de rots. Te druk bezig met beschuldigingen en oorlogsdreiging. Wolken bewogen onrustig door de lucht, maar StarClan maakte nog geen einde aan de Gathering. Het had iets schijnheiligs, dreigen met wolken voor de maan tijdens een Gathering terwijl oorlog de rest van de tijd alleen maar aangemoedigd werd. Wees dan tenminste eerlijk. Laat dan tenminste zien hoe het systeem deze scheidingen en spanningen creëert. Wat had het voor zin om tijdens een Gathering te doen alsof je vrienden was terwijl iedereen wist dat echte vriendschap alleen maar werd afgestraft? WindClan speelde zowaar een keertje stem van de rede, van de vrede, maar Crowcall zag er weinig hoop in. Het was te weinig en het was te laat. Ze keek naar Stagtine. Het was allemaal te laat.

Een oorverdovende knal doorbrak de Gathering en Crowcall dook in elkaar, ogen groot van schrik. Vuur vrat aan een van de grote eiken die altijd zo onschendbaar hadden geleken, en meer knallen volgden. Ze hoorde een suizend geluid en naast haar vloog de aarde in het rond toen iets kleins met hoge snelheid de grond raakte. Een paar tellen kon ze zich niet bewegen, bevroren van angst. Toen besefte ze dat ze weg moest rennen. Weg hier, weg, de veiligheid van de tunnels in, maar... Haar blik schoot naar de grote rots, waar op Acornstar na de leiders nog stonden. Daarnet had Stagtine bijna als een vreemde gevoeld, maar nu kwam het grote-zus-instinct in haar naar boven. Ze moest hem helpen. Ze moest zorgen dat hij veilig was. Wat kon ze doen? Hoe kon ze hem beschermen tegen iets als dit? Ze wist het niet, maar ze kon niet weg zonder hem. In paniek stoof ze weg, niet in de richting van het WindClangebied en de tunnels, maar in de richting van de rots, van haar kleine broertje.