Death doesn't discriminate

Het enige wat hij voelde was woede, er was geen vrede of angst of wat hij dan zou moeten voelen. Beneden lag zijn lichaam en hijzelf was hier. In een veld, het was prachtig, maar dat kon hem niks schelen. Nee, het hoorde niet. Het klopte niet. Zijn ademsnood was weg, hij was weer sterk. Sterker dan hij in een lange tijd geweest was. Tranen liepen over zijn wangen, ze voelde warm aan. ''Verdomme, verdomme''herhaalde hij, steeds kwader wordend. In een klap was alles weg, zijn toekomst, zijn hoop. Hij had zo zijn best gedaan om er te zijn voor wie hem nodig hadden en nu moest hij ze al in de steek laten. Hij spandde zijn spieren aan, klauwde in het gras van het dodenland. ''Waarom!''schreeuwde hij uit, al zijn emoties waren in de schreeuwen. Hij wou verder gillen. Hij had gedacht dat hij er vrede mee zou hebben op de dag dat zijn verhaal op de aarde afgelopen was, maar dit was nog te vroeg. En het stomme was, het was zijn eigen schuld. Hij moest persé zo koppig zijn en niet luisteren naar anderen, naar zijn eigen lichaam. Het had hem in de steek gelaten. Hij had zichzelf gefaald en daarmee iedereen. Nooit zou hij Bristlepaw en Greypaw zien opgroeien en bij hun Warrior ceremonies zijn. Nooit zou hij nog lachen over iets en de rest laten verbazen. Zijn bloedlijn zou nooit meer verder gezet worden en hij zou zelf nooit de liefde van een andere voelen. Niet in het leven. Zo graag wou hij terug, maar het kon niet meer. Hij bleef zitten waar hij was aangekomen, weigerde om het te accepteren. Hij durfde nog niet terug te kijken naar waar hij alles verlaten had. Hij was weer heel, zijn littekens waren weg, hij zou niet meer moe worden, maar dat alles was zo weinig vergeleken met wat hij op aarde had. Hij kon zijn familie weer zien, alleen die hij kon nog nauwelijks herinneren. Lynxfang zat stil tussen de sterren, wachtend op wat er zou komen. Wat hij niet meer kon ontsnappen.

-voor wie hem wilt ontvangen

Ze was een eeuwigheid geleden gestorven. Een eeuwigheid met levens vol die ze nooit had mee kunnen maken. Nog wel eens dacht de tabby kat aan hoe het zou zijn, zou ze nog geleefd hebben als dingen anders waren gelopen? Zou ze er nog zijn als ze haar kittens haar clan niet als een blinde jonge idioot had verdedigd voor Sushi. Sushi.. nog een kat waar ze in geen eeuwigheid aan had gedacht. Ze had haar reeds vergeven. Had geen haat in haar lichaam voor de kat die haar eigen weg was verloren en ook al kon ze niet meer zien of de kat nog leefde, hoopte ze dat Sushi gelukkig zou zijn. Waar ze dan ook zou zijn.

Ze had wel mee kunnen lopen in Riverclan. Haar hart nog altijd verbonden aan haar geboorteclan. Terwijl haar kinderen zelf..

tijden veranderen. Levens veranderen. De wereld veranderd. En voor sommigen was er geen plaats meer in die veranderende wereld. Het was geen vredige dood voor hem. Een afscheid weggerukt van het leven dat hij opnieuw en opnieuw had opgebouwd en nu was hij hier. Een gezicht uit het verleden. "Lynxfang." Haar hart sloeg een halve slag over zijn naam uitsprekend een lach op haar lippen. Dood was een pijnlijk iets en het zou hem tijd kosten om te accepteren. Zijn geliefden in Riverclan zou het tijd kosten om over hem heen te komen. Maar hij was nu thuis. Thuis bij hen allemaal. Thuis bij haar.