You Can't Fight it

Geconcentreerd keek Hawkpaw met zijn blauwe ogen naar een merel die opzoek leek naar besjes en insecten. De apprentice had nog niet echt geleerd hoe hij vogels moest vangen, maar hij zou de merel zekers niet laten gaan! De kater sloop naar voren. Het was niet helemaal perfect, maar Hawkpaw wist wat hij deed. Hij was immers nog maar zeven moons en hij had daar gewoon een mentor voor nodig. Echt de tijd had hij niet, want de merel vloog op. Had hij hem gezien of was die gewoon klaar? Dat was niet belangrijk. Hawkpaw schoot naar voren, maar voordat hij omhoog kon springen, verdween één van zijn voorpoten in een klein gat in de grond. Met een klap belandde de kater op de grond waar hij kreunend bleef liggen. StarClan verdomme!

Asterpaw had ademloos toegekeken hoe een medeleerling een merel besloop. Ze was zelf ook op pad gestuurd door haar mentor en was Hawkpaw tegengekomen. Maar ze had hem nog niet begroet omdat ze niet zijn jacht wou verstoren dus besloot ze enkele vossenlengtes van hem vandaan te wachten tot de vangst binnen was. Ze slaakte een licht kreetje toen ze zag hoe Hawkpaw met een smak op de grond terecht kwam. Met een paar snelle sprongen stond ze bij hem. "Ben je okay?" vroeg ze angstig. De val had er behoorlijk pijnlijk uitgezien...

Het ging niet altijd zoals gehoopt. Helaas. Voordat hij de kans had om even te gaan zitten, kwam er al een apprentice op hem af. Hawkpaw antwoordde niet meteen en ging kreunend rechtop zitten. Hij voelde zijn poot wel, maar op zich ging het prima met hem. "Prima," bromde Hawkpaw. De donkerbruine tabby kon nu niet rustig en vriendelijk antwoorden. Hij vond het wel lief van Asterpaw dat ze zich zorgen maakte. Het had er dus niets mee te maken dat hij haar niet mocht. Hij reageerde puur zoals hij zich nu voelde. Over plannen maken dacht hij na, maar de rest kwam puur uit zichzelf.

De andere leerling ging kreunend weer overeind zitten. Tot Asterpaw haar opluchting leek het erop dat hij nergens last van had. Ze kreeg een relatief bot antwoord van hem terug. Kort legde de jonge kattin haar oortjes in haar nek. Het was niet de bedoeling hem te irriteren. Bij nader inzien had zij het ook niet zo fijn gevonden als iemand haar zo op haar bek had zien gaan. Ze wiebelde kort met haar neusje. "Zullen we anders samen verder jagen?" vroeg ze voorzichtig aan de kater, hopend dat hij niet al te boos was dat ze zijn blunder had gezien.

Gelukkig probeerde Asterpaw wat anders waardoor Hawkpaw weer wat minder bot werd. "Dat lijkt me leuk," miauwde de apprentice met een knikje waarna hij opstond. Hij was echt geen brompot, maar hij kon niet ontkennen dat hij een hekel had aan drama. Die dingen gebeurden veel te vaak bij hem. Helaas. Dat Asterpaw wat anders probeerde, zorgde er in ieder geval voor dat hij zijn vriendelijke, kalme zelf weer omhoog kwam. "Heb jij een mentor?" vroeg de kater voordat ze verdergingen met jagen. Zelf had hij geen mentor en daardoor ging alles niet zo perfect als hij zou willen. Maar ja, eigenlijk ging niks zoals hij zou willen.

Asterpaw haalde opgelucht adem toen Hawkpaw goed op haar nieuwe voorstel reageerde. Ze wiebelde vrolijk met haar oortjes. Alleen jagen was toch niet zoveel als dat Asterpaw had gedacht. Ze kon haar mondje moeilijk dichthouden, ze kwebbelde maar al te graag met haar medeleerlingen of andere clangenoten over van alles en nog wat. Dus ze hield er niet veel van om helemaal alleen te zijn. Teleurgesteld schudde de seal point kattin haar hoofd als antwoord op Hawkpaw zijn vraag. "Nog steeds niet," miauwde ze. Ze merkte dat haar training minder voortvluchtig voorliep als dat van haar leeftijds genoten omdat ze geen standaard mentor had wat haar best zenuwachtig maakte, bang om achter te lopen.

Hawkpaw knikte begrijpelijk toen zijn mede apprentice teleurgesteld haar hoofd schudde en zei dat ze nog steeds geen mentor had. Hij had hetzelfde probleem waardoor hij gewoon nog niet zo goed was als de rest van zijn leeftijd. Gelukkig was hij wel een snelle leerling en zou hij die achterstand makkelijk in kan halen. "Ik heb ook nog geen mentor, hoor," miauwde de donkerbruine tabby terug. Als hij een mentor had gehad, was hij nog beter geweest en was hij veel actiever. Waar hij nu enorm veel tijd had, zou hij die veel vaker gebruiken voor echte trainingen of om zichzelf te trainen. Echter kan hij dat nog niet doen, dus moet hij maar geduld hebben.

Asterpaw wiebelde met haar oortjes en keek de gestreepte kater aan. Ze glimlachte zoetjes. "Blij dat ik niet de enige ben," mauwde ze opgelucht. Ze staarde naar haar voorpootjes. Ze hoopte dat ze snel een mentor toegediend kreeg. Ze was er best wel klaar mee om steeds met een andere kat mee te moeten lopen. Iedereen legde alles anders uit en dat was soms best wel verwarrend. Soms vergaten de krijgers hoeveel ze al wel of niet kom. Een standaard mentor was gewoon een stuk makkelijker. "Hopelijk krijgen we snel een nieuwe mentor toegewezen van Eveningstar," mauwde ze naar haar mede-leerling.

Het enige voordeel dat hij nu had, was dat hij veel vrije tijd had. Maar aan de andere kant zou het veel leuker zijn om echt wat te doen. Nu hing hij steeds maar een beetje rond. Ja, hij vond het fijn en leuk om in de bomen te zitten, maar daarmee maakte hij zich echt niet nuttig. Hij zou eerst er wat mee moeten leren. Bijvoorbeeld jagen via bomen ofzo. Hawkpaw glimlachte lichtjes terug toen Asterpaw aangaf blij te zijn dat ze niet de enige was. "Zeker," miauwde de kater knikkend. Hoe eerder een mentor, hoe beter. "Wat doe jij veel wanneer je niet met een random warrior mee hoeft?" Misschien zaten er ook wel goede ideetjes voor hem tussen. Ze zaten in hetzelfde schuitje, dus elkaar helpen zouden ze altijd kunnen proberen.

Asterpaw knikte mee met de jonge kater en liet nog een zucht horen. Het was niet makkelijk om steeds een mentor te moeten delen met iedereen. Al had het misschien wel zo z'n voordelen, je leerde veel verschillende technieken tegelijkertijd. Al was dat in het begin niet super praktisch geweest voor de jonge Asterpaw. Ze dachte ven kort na over een antwoord op de vraag van de tabby. "Ik ga meestal met m'n zus jagen," mauwde ze tenslotte. "Of met een andere leerling" legde ze uit. Veel andere opties waren er niet. Behalve alleen gaan jagen. Maar daar had Aster al helemaal een hekel aan. "Misschien kunnen wij ook eens een keer samen jagen!" mauwde ze enthousiast terwijl ze haar medeleerling verrukt aankeek.

Ahh ja, jagen met anderen. Tja, dat zat er voor hem niet in. Hij had nog niet echt leren jagen en hij had ook echt een warrior nodig om hem dat te leren. Hawkpaw leerde misschien snel, maar het moest wel goed en precies gebeuren. Anders leerde hij het zichzelf natuurlijk verkeerd aan. De donkerbruine tabby wiebelde ongemakkelijk met zijn oren toen Asterpaw enthousiast mauwde dat zij ook eens samen konden jagen. Het leek hem heus wel gezellig hoor, maar er was één probleempje: "Ik kan niet jagen," Gewoon totaal niet zoals ze misschien al wel gezien had met die stomme blunder. Hij wist de sluiphouding wel ongeveer, maar het was nog niet voldoende om echt te kunnen jagen. "Kan jij bomenklimmen?" vroeg de kater aan zijn mede apprentice. Misschien konden ze dat wel samen doen.

Wat wou je anders doen naast jagen? In het kamp rond luieren was niet bepaald een optie. Al snel werd je dan aan het werk gezet om de oudste van top tot teen te verzorgen. En begrijp der niet verkeerd. Asterpaw hield met al haar hart van de oudste, en vond het een eer om voor ze te zorgen en naar hun verhalen te luisteren. Maar de smaak van Mouse bile in haar strot begon ze toch behoorlijk klaar mee te zijn. Asterpaw trok met haar snorharen. Ze haalde haar schouders op. "Dan help ik je," mauwde ze. Hij was vrijwel tegelijk met haar leerling geworden. Dus hij had nog zat tijd om zijn jachttechniek onder de poot te krijgen. De seal point She-cat drukte haar oortjes naar beneden. "Ik houd niet zo van hoogtes," gaf ze beschaamd toe. Ze wou niet perse toegeven dat ze echt hoogtevrees had. Maar in bomen klimmen liet ze liever aan de eekhoorntjes over.

De kater schonk Asterpaw een glimlach toen ze mauwde dat ze hem dan ging helpen. Ach ja, het was beter dan zitten luieren, niet? "Ik probeer het gewoon. We zullen dan wel snel genoeg merken of ik er wat van bak of niet," miauwde de kater. Hij was niet iemand die uitdagingen vermeed. Het was ook niet dat hij er van hield of er naar uitkeek, maar terugdeinzen deed hij niet. Hawkpaw kantelde zijn kop voor een paar secondes toen de ander aangaf dat ze niet zoveel van hoogtes hield. "Ik vind het geweldig daar boven. Je hebt een super mooie uitzicht en irritante katten zullen je daar niet vinden," grapte de kater. Zijn nummer één tip om irritante katten te vermijden, was om jezelf gewoon in een boom te verstoppen. Zelfs tijdens leafbare was dat mogelijk. Waarom zouden katten omhoog kijken? In een boom? Hawkpaw stond op. "Ach ja, laten we maar gewoon gaan," miauwde de donkerbuine tabby met een knikje.

Een grote glimlach verscheen op de mond van de she-cat. Zij blonk juist uit in jagen en speuren. Asterpaw gebruikte veel liever haar klauwen om haar clan te voeden dan een andere kat pijn te doen. Nee vechten was niet perse voor haar weggelegd. Ze zou niet aarzelen een kat aan te vallen als het moest om haar clan te beschermen maar het was zeker niet haar favoriete ding. Liet haar maar lekker jagen. Daar was ze wel tevreden mee. "Niks voor mij," mauwde ze tegen de tabby. Bah. Hoogtes. Alleen het idee al dat ze dan naar beneden zou vallen en al haar botten zou kunnen breken. Een rilling liep over haar rug. Liever niet. Asterpaw knikte instemmend en trippelde enthousiast voor hem uit. Haar pootjes veerde luchtig over de grond heen. Ze zorgde er voor dat ze zo stil mogelijk liep om potentiele prooi niet weg te jagen.

Asterpaw leek het nog steeds niks waardoor Hawkpaw er ook niet verder op in ging. Jammer dan. Rustig volgde hij zijn mede apprentice het territorium door. Intussen proefde de kater de lucht. Hij herkende prima wat geuren. En zeker één van de geuren die hij nu rook. De geur van zijn lievelings prooi. "Ik ruik volgens mij een eekhoorn," fluisterde de apprentice in Asterpaws oor met een lichte grijns. Oh dit zou leuk worden. Naast dat ze leuk waren om op te jagen, smaakten ze ook prima. Eekhoorn was sowieso zijn lievelings prooi. Niets was beter dan dat. "Wie gaat het wagen?" vroeg de donkerbruine tabby enthousiast.

Hawkpaw had de eekhoorn een hartslag voor Asterpaw geroken. Ze knikte met dezelfde grijns op haar lippen. De she-cat trok met haar snorharen terwijl de heerlijke geur in haar neus prikte. Kort dacht ze na. Ze liet haar bek iets open hangen om de geur beter tot zich door te laten dringen en de exacte locatie van het dier te bepalen. "Ik besluip hem rechts, jij van de linkerkant" mauwde ze zachtjes. "Dan rent ie zo jouw poten als ik hem probeer te bespringen." dat klonk als best een goed plan. Eekhoorns waren snel. Als ze het samen zouden doen dan zou het ze prima lukken het prooidier te vangen.

Hawkpaw knikte bij de woorden van Asterpaw. Dat klonk als een goed plan als je het aan hem vroeg. Rustig dook de kater in elkaar sloop via richting de geur van hun prooi. Toen het diertje eenmaal in zijn vizier was, sloop hij stilletjes naar links. Zijn jachthouding was nog niet perfect, dat wist hij zelf ook wel, maar dat zou zijn nieuwe mentor hem wel leren. Hopelijk. Rustig ging hij op zijn schuilplaatsje wachtten totdat Asterpaw het diertje naar hem toe joeg. Hij zag haar aan de overkant en knikte haar kalmpjes toe. Hij was er klaar voor. Hij was in uiterste concentratie. Samen zouden ze die eekhoorn vangen.

Asterpaw gaf Hawkpaw een kort knikje toen ze allebei hun eigen weg gingen. Ze sloop tussen de struiken door. De dode bladeren van het vorig Leaf-fall knisperde lichtjes onder haar poten. Maar niet luid genoeg om de eekhoorn weg te jagen. Haar jachthouding van verre van perfect, maar in ieder geval een stuk beter dan haar vechttechnieken. Haar blauwe ogen spotte de eekhoorn. Ze liet zich nog iets lager tegen de grond zakken en wachte even af tot ze een signaal van Hawkpaw kreeg. Ze vloog naar voren op het rode diertje af met uitgestrekte klauwen. De eekhoorn had nietsvermoedend op een nootje zitten knabbelen. Asterpaw voelde zijn pluizige staart langs haar pootkussentjes glijden terwijl hij er vol angst vandaan sprong. Ze rende er achter aan en jaagde hem de richting van haar mede-apprentice op. Nu was het aan hem.

Rustig keek de kater toe hoe Asterpaw haar taak uitvoerde terwijl hij probeerde te schatten wanneer hij op het beestje moest springen. Zijn blauwe ogen hielden de poes goed in de gaten zodat hij precies wist wanneer hij uit zijn schuilplek moest komen. Geduld... Geduld... Het beestje deed precies wat ze wilden. De rode eekhoorn rende in paniek op hem af. Snel schatte Hawkpaw de afstand waarna hij op het beestje afsprong. En het was met succes. De kater landde op het beestje, pinde het tegen de grond en beet hem snel dood. Zijn mondhoeken gingen omhoog zodat ze een lachje vormden terwijl hij met zijn ogen naar zijn mede apprentice keek. Hadden ze mooi samen een prooi gevangen. Zonder een mentor die hen had kunnen helpen.

Asterpaw jaagde de eekhoorn met grote sprongen naar de schuilplaats van de tabby apprentice. De eekhoorn wist niet wat hem overkwam. Blind van angst rende hij vooruit, waardoor hij Hawkpaw helemaal niet door had. Die op zijn beurt behendig op de prooi sprong en het doodde met een snelle beet. Asterpaw lachte breed terwijl ze dichterbij de kater kwam. "Ha! Hij had geen schijn van kans," mauwde ze trots. Ze gaf hem een tikje met haar staart tegen zijn flank. "We zijn een goed team," mauwde ze terwijl ze Hawkpaw aankeek. Ze gooide een beetje zand over de vers gedode eekhoorn heen. "Wellicht lukt het ons nog wat te vangen, dan halen we deze zo op." mauwde ze met een glimlach.