Jagen

Onderwerp: Re: Jagen do 4 nov 2010 - 20:02

Kittypaw genoot van de aandacht die ze kreeg van Bluepaw, dol op de liefde die ze voor elkaar voelden. Bluepaw's stem verbrak de stilte. 'Kittypaw... Ik wil het al heel lang met je hebben over iets. Ik weet dat het nu nog geen tijd daarvoor is, maar ik zou toch je mening willen weten', zei hij zachtjes. 'Wat zou jij ervan vinden om later, als we al langer krijger zijn, van die kleine kits te krijgen?' Kittypaw knipperde even met haar ogen. Tientallen gedachten verdrongen zich in haar brein, smekend om er als eerste uit te mogen. Kittypaw probeerde goed na te denken. 'Ik.. ik weet het niet zo goed.. ze zijn wel lief, maar ik weet niet.. dan weten we het vast beter, denk je ook niet?' Kittypaw hield haar kopje even schuin. Dit was moeilijk. Kittens krijgen beperkte haar vrijheid, maar maakte hun band sterker. Misschien.. nu nog niet, dat was zeker, maar daar hield Bluepaw ook rekening mee.

-Me too.. Is het een idee om een ruzie te organiseren? Ik weet nog niet waarover.. maar dat is weer eens iets anders ^^ -

Onderwerp: Re: Jagen vr 5 nov 2010 - 11:04

-Ja is goed. Ik weet al iets leuks, maar ik verwijder mijn post als je het niet leuk vindt. Ik ga met Bluepaw per ongeluk iets te ver met liefkozen -

Bluepaw keek Kittypaw nieuwsgierig aan en het zweet droop van hem af. Hij wist niet zeker wat Kittypaw hiervan vond. Misschien werd ze wel boos. Tegelijk vond Bluepaw zich een beetje stom. Hij had er ook later over moeten beginnen. Als hij krijger was, bijvoorbeeld. Bluepaw keek Kittypaw zenuwachtig in de ogen aan. 'Ik.. ik weet het niet zo goed.. ze zijn wel lief, maar ik weet niet.. dan weten we het vast beter, denk je ook niet?', vroeg Kittypaw toen en Bluepaw smolt bijna van het schuine kopje dat ze toen hield. Bluepaw knikte automatisch. Hij begon haar toen overal te likken waar hij maar kon. Onder haar buik, over haar rug, over haar oortjes, over haar mond en over haar staart. Hij snorde luid en legde zich toen naast haar neer. Hij snorde luid en keek haar toen aan, met een lieve, zorgzame blik. Hij streelde zachtjes over haar rug met zijn staart en gaf haar enkele kopjes. Toen wreef hij met zijn pootje zachtjes over haar neusje. Hij stond op, legde zijn poten over Kittypaw's rug, linkerpoten links, rechterpoten rechts en begon haar toen te masseren met zijn pootjes. Zachtjes ging hij voer haar rug. 'Beloof me dat je nooit meer accupunctuur of wat het ook mag zijn bij me uitvoert,' grinnikte Bluepaw.

Onderwerp: Re: Jagen za 6 nov 2010 - 16:34

- Oké, is goed hoor. We kunnen tegen een stootje, hé Kittypaw Razz

-

Kittypaw voelde zich zenuwachtig, over de gedachten die Bluepaw's vraag net had opgeroepen. Ze voelde zich niet goed, een beetje vervelend. De gedachten wervelden in haar kop rond en bezorgden haar koppijn. Toen begon Bluepaw haar te likken. Normaal vond ze dat fijn, maar nu.. nu kon ze het even niet hebben. Nu kon ze even niets hebben. Toch liet ze hem maar begaan. Hij wilde gewoon lief zijn. 'Beloof me dat je nooit maar acupunctuur bij me uitvoert,' snorde Bluepaw. Kittypaw knikte, al kon ze op dit moment nergens om lachen. Ze was gewoon nogal van slag door die vraag en de andere vragen zonder antwoorden die dat meebracht. 'Nee.. tuurlijk niet..' Bluepaw begon haar te masseren toen hij was gestopt met likken. Dat zou toch tegen de spanning moeten helpen? Maar nu wilde Kittypaw eigenlijk naar buiten. Toch wilde ze hem geen pijn doen en bleef liggen.

Onderwerp: Re: Jagen za 6 nov 2010 - 18:42

Bluepaw dacht dat Kittypaw het leuk vond, van wat hij deed. Bluepaw had de blik op Kittypaw's gezicht nog niet ontdekt, wat natuurlijk niet kon, omdat hij tenslotte bovenop haar stond. Hij begon haar in de nek te likken en toen over haar buik. Hij vond het een fantastisch gevoel om bij haar te zijn. Alhoewel... Waarom had zij daarnet niet gelachen? Was zij boos of zo? Ach ja... Waarschijnlijk vond het grapje gewoon niet zo geslaagd zoals hem. Toch bleef Bluepaw het een beetje dwarszitten. Man, ze lacht met een grapje niet mee en jij denkt meteen dat ze je al gelijk stom vindt strafte hij zichzelf en Bluepaw begon toen Kittypaw's rug verder te masseren. Hij sprong toen naast haar en begon onder haar buik te likken. Hij snorde en ging steeds sneller met zijn tong over Kittypaw's rug. Daarna duwde hij haar met zijn neusje op haar en stapte toen met zijn poten aan weerszijden van haar bij haar. Hij begon haar over haar snuit te likken en over haar kin. Hij snorde luid en keek haar toen lief aan. De verontwaardigde blik van Kittypaw ontging hem. Hij snorde luider en luider en begon Kittypaw over haar mond te likken. Daarna keek hij haar lief aan en snorde.

Onderwerp: Re: Jagen zo 7 nov 2010 - 14:49

Ze wilde zich ontspannen, ze vond Bluepaw immers ontzettend leuk. Het enige probleem was dat het haar niet lukte. Hij bleef haar maar liggen, terwijl zij onrustiger werd. Eerst zeuren over kittens, dan begon hij dit te doen. Ze probeerde zich in te houden om Bluepaw niet te kwetsen, maar hij begon haar opeens over haar gezicht te likken. De toch al chagrijnige Kittypaw kon er nu even niet meer tegen. Bluepaw snorde, maar zij snorde helemaal niet. Toen hij over haar neus likte, keek Kittypaw verontwaardigd en wurmde zich onder hem vandaan. 'Je merkt toch wel dat ik niet wil, Bluepaw,' mauwde ze verontwaardigd. Woede borrelde in haar. Haar stem klonk scherper dan ze bedoeld had. Haar oren gingen plat tegen haar kopje aan, terwijl ze Bluepaw aan bleef kijken. Ruzie kon haar nu even niet schelen. Ze wilde even weg, maar toch was ze benieuwd naar zijn reactie.

Onderwerp: Re: Jagen ma 8 nov 2010 - 7:30

Bluepaw's oren gingen achteruit in zijn nek. Wat had ze? Zou het komen door die vraag over die kittens. Nee, dat kon het niet zijn, dat hadden ze afgehandeld. Toen Bluepaw alles even herhaalde had hij nauwelijks haar ook horen snorren. Hij keek Kittypaw aan, die haar felle reactie verklaarde en Bluepaw werd zijn opstandige zelf. 'Nee, dat merk ik niet. Waarom zeg je dan ook gewoon niet dat ik moet stoppen? Waarom zijn vrouwen toch ook zo lastig?' vroeg hij, waar hij achteraf zeker spijt van zou gaan krijgen, maar waar hij nu even niet over nadacht. Hij keek haar fel terug aan, terwijl zijn oren plat in zijn nek bleven. Hij ging liggen en keek haar nu verontwaardigd aan. 'Had me het dan gewoon gezegd onder mijn liefkozingen. Als je het te ver vond gaan, kon je dat toch ook wel zeggen?' vroeg Bluepaw en je kon de woede zijn weerkaatsen in zijn ogen. Nou ja zeg! Waarom moest hij dit nu weer op deze manier horen? Had ze niet kunnen zeggen dat hij moest stoppen? Dan was het toch veel makkelijker geweest? Verontwaardigd keek hij in Kittypaw's ogen. Hij kon deze keer niet snorren bij het zien van de felle reactie in haar ogen en zijn staart wapperde nerveus heen en weer. Hij moest niet zo opstandig doen. Dadelijk was hij haar kwijt. Bij die gedachte raakte Bluepaw al in paniek, maar toch bleef hij haar boos aankijken. 'Ik begrijp af en toe heel weinig van jou,' zei Bluepaw met een norse frons.

Onderwerp: Re: Jagen ma 8 nov 2010 - 19:05

Bluepaw antwoordde direct, net zo heftig als zij. 'Nee, dat merk ik niet. Waarom zeg je dan ook gewoon niet dat ik moet stoppen? Waarom zijn vrouwen toch ook zo lastig?' Kittypaw haalde haar neus op en voelde geen sprankje van blijdschap toen ze hem recht in de ogen keek. 'Waarom zijn mannen zo oppervlakkig?' kaatste ze terug. 'Ik dacht, hij stopt zo wel, dan hoef ik 'm niet te beledigen.' Maar Bluepaw bleef koppig staan voor zijn standpunt. Net als Kittypaw, net zo koppig en net zo vurig in haar betoog. Haar chagrijnigheid was op een kookpunt nu. Hij weigerde haar te begrijpen, weigerde te begrijpen dat het onderwerp 'kittens' heel gevoelig lag bij haar. Nee hoor, meneer moest niet zwanger zijn, waarom zou hij zich er zorgen over maken? 'Ik begrijp af en toe heel weinig van jou,' mauwde Bluepaw nors. Iets in Kittypaw leek te knappen. 'Ik wel van jou dan? Jij maar zeuren over die kittens. Ik weet niet of ik kits wil! Misschien ga ik wel dood aan de bevalling, misschien gaat het wel helemaal mis! Misschien ben ik onvruchtbaar, misschien doet zwanger zijn wel pijn! Heb je daar ooit aan gedacht? Heb je ooit nagedacht over het feit dat er niet zomaar kittens zijn?' Ze keek hierbij gepijnigd en boos, Bluepaw net zo min begrijpend als hij haar. Met een zwiep van haar staart draaide ze zich om en beende boos weg, naar de Hoge Vlaktes. Misschien vond ze daar rust.

Onderwerp: Re: Jagen ma 8 nov 2010 - 20:07

Bluepaw dacht als een razende na over de woorden. Natuurlijk wist hij dat wel! En zeuren? Toen Kittypaw een zwiep met haar staart deed en weg beende, keek Bluepaw hulpeloos. 'Ja, ga maar weer hoor!' riep hij haar boos achterna. Daarna liep hij naar de prooistapel en negeerde andere katten die hem aankeken. 'Ga toch door met je werk in plaats van mij zo aankijken!' snauwde hij boos toen een kat gewoon maar bleef kijken. De kat draaide zich verontwaardigd om en Bluepaw liep boos weg met een vink. In de Den begon hij de vink te verscheuren tot het laatste veertje. Bluepaw reageerde al zijn woede af op de vink en blies er toen naar. Daarnaar begon hij het beest op te peuzelen, terwijl hij peizend richting Kittypaw's plaats keek. Ze konden toch niet eeuwig boos op elkaar blijven? Maar Bluepaw voelde dat hij nu even geen kracht had om naar Kittypaw op zoek te gaan. En wat nu als er honden waren? Of als een tak viel? Bluepaw werd al bezorgd bij het idee en liep toen het kamp uit. In de struiken sloop hij, Kittypaw's geur achterna. Hij zorgde dat de wind zijn geur de andere kant uitblies. Kittypaw zou hem niet zomaar ontdekken. Trouwens, hij kende Kittypaw veel te goed om te weten dat haar zintuigen niet op scherp stonden als zij boos was. Kittypaw zocht dan eerder een manier om haar woede af te reageren. Bluepaw hoorde achterop enkele honden blaffen, maar die waren te ver om een gevaar te vormen.

Onderwerp: Re: Jagen di 9 nov 2010 - 17:15

Als er stoom van haar af had kunnen slaan, dan was dat nu gebeurd. De jonge poes was woedend, emotioneel en daardoor des te erger in haar woede. 'Maar nee hoor, dat begrijpt hij weer niet..' mompelde voor zich uit, een betoog tegen zichzelf houdend en teveel opgaand in haar razernij om op de omgeving te letten. Verschillende muizen stoven weg, maar Kittypaw negeerde zich. Alsof eten wat aan haar huidige crisis kon veranderen. Ze had geen zin om te jagen, maar ook geen zin om stil te zitten. Met stevige passen liep ze door, sneller dan ze zich normaal voortbewoog. Ze moest haar woede ergens op kwijt. Haar blik viel op een hulpeloze struik. Jammer dan, vandalisme werd hier toch niet bestraft. Met een gezicht als een onweerswolk besloot ze haar nagels te gaan scherpen. Binnen een minuut vlogen er flarden van bladeren in het rond toen haar nagels ze in stukken scheurden. Maar het hielp niet. Kittypaw kon er even niet meer tegen. Met een krachtinspanning brak ze wat dunne takjes uit de struik, die al kaal geplukt waren. Met een schok keek ze daarna om zich heen. Allerlei stukjes van bladeren lagen om haar heen, evenals stukjes hout. Kittypaw schaamde zich even. Oppervlakkige trut, dat was ze! Beschaamd liep ze door, nog niet van haar woede af. Maar die werd al gedeeltelijk verdrongen door verdriet. Al was ze niet van plan terug te gaan naar Bluepaw. Ze had even tijd alleen nodig.

Onderwerp: Re: Jagen wo 10 nov 2010 - 15:08

Bluepaw zag met grote ogen aan hoe een struikje zijn ondergang al snel kreeg. Een moment later lag alles verspreid. Dit was toch zeker niks voor Kittypaw? Kittypaw keek gelukkig ook erg beschaam, maar had toch besloten om door te lopen. Natuurlijk, wat kon ze anders doen? Niks toch? Bluepaw keek naar de lucht. Het was al ver in de middag en het zou niet lang duren alvorens hij Kittypaw weer moest spreken. Misschien kon hij een beetje gaan jagen. Dat zou zijn woede ook wat afhelpen. Trouwens, Kittypaw had ook tijd nodig. Bluepaw voegde zijn idee als een daad en rende toen gauw over het grasveld weg. Er waren een hoop konijnen, als zij hun ruzie hadden opgemerkt en wisten dat ze nu even te boos waren om iets te vangen. Maar dankzij zijn woede ging het juist veel beter. Bluepaw stoof achter een konijn aan die de poten nam en sprong uiteindelijk op het beestje, waarna hij zijn keeltje doorbeet. Daarna vond hij nog een muis, die hij ook gauw aan zijn einde hielp. Een tweede konijn ontving zijn aandacht en even later was die ook al dood. Bluepaw keek naar boven. De zon was ondertussen al aan het zakken. Bluepaw rende met de konijnen en de muis in zijn bek naar zijn Clankamp toe en legde de prooien neer. Daarna pakte hij een konijn of drie en sleepte die mee naar de Elders. Hij bleef even luisteren naar de schitterende verhalen en nam vervolgens een vers gevangen lijster van de stapel. Hij liep naar zijn Den, ging liggen en begon te eten.

Onderwerp: Re: Jagen wo 10 nov 2010 - 19:47

Vandaag kon ze niets meer doen, misschien alleen nog huilen. Haar woede begon plaats te maken voor een leegte. Ze was zelfs te moe om er een andere emotie voor in de plaats te zetten. Ze was leeg, op, ze voelde zich als een wrak. Waarom moest ze nu weer zo uitschieten tegen hem? Hij had haar alleen maar een vraag gesteld, het was zo stom.. ze was chagrijnig geweest, dat had haar reactie negatiever gemaakt. Het maakte het allemaal erger. Nu wilde hij haar vast nooit meer zien.. Haar ogen sloten langzaam, maar gingen kort daarna weer open. Een traan gleed langs haar wang. Wat was ze stom geweest, wat oppervlakkig, wat gemeen! Dit zou ze zichzelf niet kunnen vergeven, het was gewoon.. te stom voor woorden, te lomp. Kittypaw plofte neer in het gras, terwijl tranen over haar wangen bleven stromen. Nee, hij wilde haar vast nooit meer zien. Nooit meer. De zon begon te zakken. Ze hoefde zichzelf ook niet meer. Nooit meer. Maar zelfmoord plegen was iets te erg. Zo depressief voelde ze zich niet. Kom op, optimisme verdwijnt niet in één ademteug! Toch lette ze niet op en bleef op het gras liggen. Het kon haar niets schelen dat de zon al bijna onderging, ze schonk er gewoon geen aandacht aan. Alle aandacht voor tijd was ook weg, haar concentratie was naar binnen gericht. Daar was niets te vinden. De tranen hielden vanzelf op. Kittypaw bleef liggen, verslagen.

Onderwerp: Re: Jagen wo 10 nov 2010 - 20:16

Bluepaw's bezorgdheid sloeg aan toen de zon steeds verder onderging. Waar bleef Kittypaw nu toch? Waarom kwam ze niet naar de Den? Ach, zeurkous. Wie weet is ze wel bij de Elders of wil ze jou gewoon nog even niet zien! Maak daar dan toch niet zo'n probleem van! strafte zijn gedachten hem, maar Bluepaw werd er nauwelijks rustiger op. Hij stond op en keek bij de Elders. Daar was ze niet. Haar geur was wel vers, maar van een flink paar uur geleden. Ze was hier dus ook niet geweest. Dat kon ook niet, want Bluepaw had haar de hele tijd gevolgd en de ruzie was nog bezig in het kamp. Bluepaw ging het kamp uit en rende zo snel als zijn poten hem konden dragen. Hij zou Kittypaw terug overhalen om haar terug te brengen naar het kamp. Tenslotte was het ook zijn verantwoording. Hij had haar een persoonlijke vraag gesteld die nu nog niet behandeld had moeten worden. Ze had al het recht gehad om weg te rennen. Bluepaw had die vraag ook niet moeten stellen. Hij had er nu nauwelijks aan moeten denken. Dat waren zorgen voor later. Hij moest en zou Kittypaw nu vinden! Ondertussen bleven die stomme honden maar blaffen. Wel een flink eindje van hun vandaan. Het zorgde ervoor dat Bluepaw's poten sneller over het grind schoten. Bluepaw rende zo snel hij kon. Hij rook haar geur steeds verser en zag uiteindelijk een grijs hopeloos hoopje vacht liggen op de grond. Kittypaw! Bluepaw rende en sprong over Kittypaw heen. Hij drukte zijn kopje tegen haar vacht en snorde luid. 'Daar ben je, mijn prachtige engel. Ik begon al ongerust te worden. Het spijt mij, Kittypaw. Het was een domme vraag. Het is iets voor later en I don't care wat er nu gezegd wordt erover. Ik had er niet over moeten beginnen,' bad Bluepaw zijn excuses meteen aan.

Onderwerp: Re: Jagen do 11 nov 2010 - 20:24

Kittypaw had haar ogen gesloten terwijl ze daar lag, op het gras, tussen het leven dat haar op dit moment niets kon schelen. De zachtje pootstappen van een kat die haar naderde hoorde ze niet, ze lette er gewoonweg niet op. Ondertussen was de zon al bijna onder, het schaarse daglicht dat gespaard moest worden voor morgen. Ze hoopte dat ze die ochtend de volle glorie van de zon kon zien zonder trieste gedachten in haar kopje aan het rondspoken te hebben. Dat haatte ze zo! Plotseling drukte iets (of iemand) tegen haar flank. Verschrikt keek Kittypaw op, al had het haar niet meer bewogen als het een bulldog was geweest. 'Daar ben je, mijn prachtige engel. Ik begon al ongerust te worden. Het spijt mij, Kittypaw. Het was een domme vraag. Het is iets voor later en I don't care wat er nu gezegd wordt erover. Ik had er niet over moeten beginnen,' bood Bluepaw zijn excuses meteen aan. Met een lege blik in haar ogen staarde Kittypaw terug, voordat de woorden eindelijk verwerkt werden in iets begrijpelijks. 'Bluepaw..' bracht ze uit. 'Het is jouw schuld niet. Ik had me niet zo aan moeten stellen..' Tranen begonnen weer over haar wangen te stromen. Snel wendde ze haar kopje af. Hij mocht haar niet zo zien. Ze was stom.

Onderwerp: Re: Jagen vr 12 nov 2010 - 16:43

Bleupaw spinde en keek Kittypaw aan. 'We waren gewoon allebei fout!' opperde hij toen en hij sprong toen richting de kant waar haar kopje was verdwenen. 'Hé. Je prachtig kopje moet ik nog kunnen zien, hoor. Niet huilen, het is nu eenmaal gebeurd en daar zijn we klaar mee. Tenslotte ben je veel schattiger als je lacht,' zei Bluepaw toen ondeugend en hij lachte zijn witte tanden bloot. Hij legde zich naast Kittypaw neer en gaf haar een lik over haar kopje. 'Och, huil maar lekker even uit bij je stoere vriendje Bluepaw,' grinnikte hij en hij sloeg zijn staart om Kittypaw heen, terwijl hij haar snuit vrolijk likte en luid spinde. Hij zorgde dat zijn vacht tegen de hare was gedrukt, zodat ze kon uithuilen als ze wou. Hij streelde zacht over haar flank en snorde vervolgens. Daarna keek hij haar diep in haar ogen aan zoals alleen hij kon doen en zijn kalme uitrusting zorgde ervoor dat hij zich kon ontspannen. Hij hoopte dat Bluepaw dat ook deed. Het kon hem nauwelijks schelen dat het al laat in de avond was. De zon was al helemaal onder gezakt, maar Bluepaw's aandacht stond meer gericht op het liefkozen van Kittypaw. Hij wilde ervoor zorgen dat zij een fijn, veilig gevoel over zich heen kreeg. Rustig keek Bluepaw naar Kittypaw en legde zijn staart beschermend om haar heen, alsof hij hiermee duidelijk maakte dat niemand aan KIttypaw mocht komen. De nacht brak al langzaam door, maar Bluepaw wist zeker dat niemand hun zou missen.

Onderwerp: Re: Jagen vr 12 nov 2010 - 19:16

'We waren gewoon allebei fout,' mauwde Bluepaw. Kittypaw knikte en probeerde te glimlachen, al ging haar dat niet zo goed af. 'Hé. Je prachtig kopje moet ik nog kunnen zien, hoor. Niet huilen, het is nu eenmaal gebeurd en daar zijn we klaar mee. Tenslotte ben je veel schattiger als je lacht,' zei Bluepaw, vrolijker dan zij was. Wat haar betrof moest het nu gaan regenen, als dat nodig was om haar stemming uit te drukken. Maar ze voelde zich al snel beter toen Bluepaw haar begon te troosten. De tranen hielden snel op. 'Het spijt me echt heel erg,' mompelde ze in zijn vacht. Haar ogen had ze gesloten gehouden tot de tranen weg waren en nu dat het geval was opende ze ze weer. De nacht was al gevallen. Kittypaw staarde vol ontzag naar de opkomende maan en de flonkerende sterren die haar alle geheimen vertelden en tegelijkertijd geheim hielden. Kittypaw keek even naar Bluepaw en zag het mysterieuze licht weerspiegeld in zijn ogen. Haar gevoelens kwamen tot rust en ze begon zich alweer beter te voelen. De nacht mocht dan koud zijn, het deed haar niets.

Onderwerp: Re: Jagen vr 12 nov 2010 - 21:12

Bluepaw suste haar zachtjes, terwijl zijn staart heen en weer zwiepte en hij haar blij aankeek. 'Dat maakt helemaal niet uit, Kittypaw. We zaten allebei fout. Laten we het gewoon vergeten en de vragen houden voor als we straks groot en volwassen genoeg zijn. Daar had ik eigenlijk eerst aan moeten denken. Jij had niet mogen uitvallen en ik had die vragen voor me moeten houden. Nu zijn we allebei schuld. Maar laten we er maar niet meer over praten. Fouten kunnen tenslotte gemaakt worden,' sprak hij en hij liet zijn staart korte strelingen over de rug van Kittypaw maken. Hij wou niet dat zij het koud kreeg, dus drukte hij haar dichter tegen hem aan. Hij snorde. Ook al zou Tallstar hun een straf geven, Bluepaw zou hier blijven tot de donder gedaan was. Hij wou geen katten verliezen door een onnozele storm. Trouwens, dat wou Tallstar vast ook niet. Als iemand er moeite mee zou hebben, zou Bluepaw dat als wending gebruiken. Bluepaw richtte zijn blik op Kittypaw en zijn ogen werden zacht en blonken toen ze haar zachte ogen ontmoetten. Daarna keek hij weer naar buiten. De storm was ondertussen flink aan het gaan en Bluepaw vroeg zich af hoelang ze hier nog veilig zaten. Tenslotte schudde de grot mee op het regelmaat van de kracht waarmee de storm tegen de grot sloeg. Bluepaw keek rustig op Kittypaw neer. Hij wou haar geen angstige indruk geven. Tenslotte, hij merkte wel dat Kittypaw een beetje bang was. Of was dat schijn?

- Ik heb het gevoel dat iets aan mijn post niet klopt... -

Onderwerp: Re: Jagen za 13 nov 2010 - 16:22

-Gevonden! De storm.. die is bij konijntje hier/daar en bij Jagen (dit) is het gewoon nacht-

Bluepaw's sussende woorden in haar oren maakten dat haar tranen langzaamaan stopten met stromen. Op de open vlakte stroomde de koude lucht van alle kanten tegen hen aan, maar door elkaar hadden ze het niet koud. Starclan scheen rustig op hen neer. Kittypaw geeuwde langdurig. Ze kon er niets aan doen, maar alles had haar uitgeput. Ze was moe, zo moe.. moe van alle emoties en van het lopen. Moe van het huilen en van het wanhopen. Moe van de woede. Maar nu was ze weer rustig, weer opgelucht. Ze kon nu weer verder. 'Bluepaw?' vroeg ze zachtjes, haar stem kon gewoon niet harder. Het was zo stil op de vlakte. Ze vond het zonde de stilte te verbreken. 'Blijven we hier of gaan we terug naar het kamp?' Zelf kon ze tijdelijk niet nadenken, haar brein verlamd door de vermoeidheid. Als katten Red Bull of Burn hadden gehad, of zelfs Monster, dan had ze er wel een treetje van op gekund. Gelukkig hield Kittypaw niet zo van zoet. En geloof me, dat is het. Het hart van Bluepaw dat langzaam en gestaag naast haar klopte gaf haar een gevoel van veiligheid en vertrouwen. Alsof ze eeuwig zo konden blijven liggen.

Onderwerp: Re: Jagen zo 14 nov 2010 - 15:04

- Oeps... Sorry XD Dapper dat je eroverheen hebt gepost XD -

Bluepaw dacht even na alvorens hij antwoordde. Bluepaw knikte toen naar Kittypaw. Hij merkte ook wel dat ze zeer vermoeid was. Bluepaw stond op. Hij was daarnet met zijn gedachte helemaal anders. Bij de storm van laatst. Hij had vast gedroomd dat ze in de grot zaten en de storm van beide kanten rond hun heen sloeg. Toch wel raar. Maar ja, de realiteit was anders. Het was stil en de nacht was heerlijk. Bluepaw stond op. 'Kom maar op mijn rug,' zei hij en voor Kittypaw kon toestemmen of protesteren, hief Bluepaw Kittypaw op zijn rug en stapte hij rustig, om tijd te rekken en om Kittypaw geen pijn te doen, richting het kamp. Trouwens, hij vond het heerlijk met Kittypaw zo op zijn rug. 'Je bent moe. Als we bij het kamp zijn ga je maar lekker slapen. Ik breng wel wat te eten mee en dan kijk je maar wat je op kunt,' zei Bluepaw zorgzaam als een echte partner en liep toen rustig door. Bomen, struiken en grasvelden kwamen langs hun heen en Bluepaw liet zich afleiden door de prachtige nacht. Bluepaw vroeg zich af of iemand hun gemist had. Bluepaw liep toen rustig door en even later zag hij de contouren van het kamp al opdoemen. Bluepaw liep voorzichtig door de tunnel heen en negeerde de blikken van enkele katten. Ook sommige poezen keken hun kant op. Sommige katten keken jaloers, andere bezorgd. Bluepaw pakte twee vinken van de stapel en liep toen rustig via de Den. Hij legde zich neer en keek of Kittypaw er zo goed mogelijk afkon. Daarna legde hij de vink neer. Hij plaatste zich naast Kittypaw en schoof haar een vink toe.

Onderwerp: Re: Jagen zo 14 nov 2010 - 15:49

- Bedankt ;D ja, ik dacht; ik ga maar gewoon verder -

Kittypaw merkte vaag dat Bluepaw haar op zijn rug tilde. Ze was te moe om te protesteren. Bluepaw's regelmatige en trage passen schudden haar zachtjes en geruststellend door elkaar, maar het maakte haar niet uit. Het hield haar in de werkelijkheid. Toen ze haar ogen na een tijdje op een kiertje opende zag Kittypaw vaag de contouren van het kamp opdoemen. De vertrouwde ingang en vormen van Den's. Met een zachte, tevreden zucht ervoer ze het gevoel van thuiskomen. De sterren flonkerden op haar neer als een gebed voor het slapengaan. Zonder te kijken voelde ze enkele priemende blikken, maar het deed haar niets. Ze was samen met Bluepaw, en ze hield van hem. Daar kon niemand wat aan veranderen. Kittypaw merkte dat ze de Apprentice's Den bereikten. Zodra Bluepaw stopte stapte ze van zijn rug af. Hij had nog geluk dat ze zo klein was. Bluepaw legde een vink voor Kittypaw neer. Zij ging echter eerst lekker comfortabel liggen voor ze er ook maar naar keek. Ze had haar aandacht voor één ding tegelijk nodig. 'Bedankt, Bluepaw,' snorde ze zacht, vermoeid en vrolijk. Toen ze de vink op had draaide ze zich nog een keer om en viel in slaap, alle moeilijkheden verdwenen in de nacht en losten op in de sterren.

Onderwerp: Re: Jagen wo 17 nov 2010 - 20:36

Bluepaw keek vol gespin aan hoe Kittypaw de vink had opgegeten en nu lag te slapen. Nachten spendeerde hij door te kijken naar Kittypaw als ze sliep. Dat wist ze gelukkig zelf nog niet en Bluepaw zou het haar ook niet gaan vertellen. Dan zou ze misschien zenuwachtig zijn of niet meer goed kunnen slapen en het allerbelangrijkste voor Kittypaw vond Bluepaw dat zij goed en wel was. Mooi uitgerust en energiek tegen de uitdagingen van de volgende dag. Bluepaw zelf had niet echt zin om te gaan slapen. Hij zou zijn tijd graag willen spenderen bij Kittypaw, maar ook was hij wel benieuwd naar de verhalen van de Elders. Het was immers niet zo heel erg laat. Niet als hun hadden gedacht, in ieder geval. Krijgers en zelfs Apprentice's zaten nog zachtjes te praten. Sommige krijgers en Apprentice's waren wel al naar hun Den gegaan. Bluepaw ging naar de Elders, kijkend of er nog iemand wakker was. Een oude poes was wakker. Ze had nog steeds een prachtige pels, waaruit je kon opmaken dat het vroeger vast een schoonheid was geweest. De oude poes keek hem lief aan en knikte. Bluepaw knikte vriendelijk terug en ging liggen voor de oude poes. De poes dacht even na en begon te vertellen over een tijd van toen zij jong was. Ze beschreef hoe ze de kater van haar leven had gevonden en zij met enkele verdrietige gezichten hoe hij was overleden. Bluepaw troostte haar door zijn staart over haar vacht te laten gaan. De poes knikte. 'Uw partner kijkt vanaf SterrenClan mee,' zei Bluepaw, waarop de Elder zei dat hij aardig was. Bluepaw knikte en liep toen terug naar Kittypaw, waar hij tegen haar aanging en in slaap viel.