I feeel OLD

Er werd in haar poot gebeten, maar door de adrenaline die door haar lijf heen stroomde voelde ze het niet. Ze voegde zich snel weer bij haar Clangenoten en zag net op tijd de Deputy op hen af komen. "Shrewstar!" Gromde de kater en Shrewstar hield haar kop hoogopgeheven. "Wat denk je wel niet dat je aan het doen bent?!" Ze negeerde de opmerkingen van de laffe en domme Apprentices en ontmoette Lionroar's blik, niet zo fel omdat haar katten fout hadden gezeten. "Ik ben hier ook maar net aangekomen en zag mijn onwijs domme zoon op jullie gebied staan. Ze wilden net teruggaan, pas nadat ik ze had geroepen, maar plots viel deze Apprentice mijn zoon aan. De reden erachter weer ik niet." Haar blik werd even furieus gericht op de Apprentice. "Het spijt me, dit was duidelijk de fout van deze twee en eigenlijk verdiende Tallpaw wel meer dan een paar plukken vacht." Grauwde ze naar haar zoon, echt helemaal klaar met hem. "We zouden nu graag weer terug gaan naar ons eigen territorium." Ze duwde beide Apprentices de goede richting in. "Als jullie nog één actie ondernemen tegenover deze WindClan katten worden jullie per direct de Clan uitgezet." Grauwde ze woedend, niet hoorbaar voor de mormels.

Opeens voelde hij scherpe tanden in zijn nek, hij werd meegesleurd. Woest krabde hij naar boven, over de kop van de kater. Hij sloeg zijn nagels in de kop van kat en trok plukken haar uit, maar ook bloed vermengd zich met de grijze haren, maar van wie was een andere vraag. Opeens werd hij neergegooid. Hij voelde hoe alle lucht uit zijn longen werd geslagen. Hij hapte naar adem, zijn ogen groot. Een wonde rond zijn schouder gelinkt aan de nek we zichtbaar, bloed stroomde eruit, rustig, maar toch hels. Trillend kwam de jonge kater overeind, zijn ogen nog steeds vol strijdlust. Hij zou haar verdedigen, zelfs ten koste van zijn eigen leven... Hij sprong naar voren, maar lande naast de grijze kater, alles werd zwart. Hij hapte hastig naar adem... Nee... Langzaam, verblind, kwam hij overeind. Maar al snel viel hij terug neer. Stomme mormels.

Hij negeerde het gekibbel of wat dan ook van de apprentices om hem heen. Ze waren kinderachtig bezig en het was uitgevallen tot een kleine ruzie, de enige waar hij zijn furieuze blik op had gericht was Shrewstar. Aanvallen deed hij nog niet, dat was niet slim. Dan zouden zijn kinderen ook moeten vechten en dat wilde hij voorkomen.. sowieso. Shrewstar sprak en Lionroar knikte en keek toen even naar Tallpaw, waarna hij weer naar Shrewstar keek. "Voor deze ene keer dan, maar vergeet niet dat als ik ze weer hier zie, problemen makende, dan neem ik ze mee terug naar het kamp en Everstar zal niet blij met ze zijn!" Gromde hij, waarna hij zijn blik even op zijn dochter richtte die van streek leek te zijn. Ze zat net zoals Spottedpaw tegen haar aan, maar dan niet bedelend om de kater voor hen niets aan te doen. Tallpaw, waarom moest die vuile kater toch altijd met zijn dochters rondhangen? Hij vond het maar niks. Troostend gaf hij een lik over haar kop heen en glimlachte hij even naar Lizardpaw, waarna hij zijn blik even op Brokenpaw wierp. "Als jullie dan nu terug willen gaan naar jullie eigen territorium," Miauwde hij vervolgens wat meer gekalmeerd. Zijn dochter was ongedeerd en zijn zoon ook, dat was alles wat hij wilde.

"Voor deze ene keer dan, maar vergeet niet dat als ik ze weer hier zie, problemen makende, dan neem ik ze mee terug naar het kamp en Everstar zal niet blij met ze zijn!" Een zachte grom was constant uit haar keel gekomen toen ze wat bewegingen tussen de twee Clans zag, maar gelukkig gebeurde er niet nog iets groots. Ze knikte naar de Deputy. "Bedankt Lionroar." Sprak ze, op een zo neutraal mogelijk toon, gelukkig zag hij het dit keer door de poten en moest ze nu wel een bedankje eruit persen. Ze draaide zich om en liep het Thunderpath over, waar ze een eindje verderop zich meteen weer omdraaide. "Tallpaw ik wil jou meteen in mijn Den zien en Acepaw, denk maar niet dat jij ook geen straf krijgt." Siste ze woest en draaide zich weer om om naar het kamp te lopen.

Hij hoorde stemmen en langzaam zag hij een klein vlekje licht in de duisternis. Hij knipperde even met zijn ogen, kreunde en duwde zich toen trillend overeind. Bloed plakte in zijn mond en hij spuugde even een mondvol rood spul uit. Zijn ogen vlamden nog steeds van woede, een groene vlam danste in zij ogen. "Wacht maar af Shadowclanner," gromde hij, zwarte spikkels gleden over zijn netvlies. Hij haalde schokkerig adem en zakte terug door zijn poten. Bloed gleed langs zijn pels, great...

Een zoete geur drong door de duisternis. Als een geschenk kwam het en hij hoopte dat het bleef, de kleine vlam die hem warm hield. "Broken..paw?" Hij opende zijn ogen en haalde even diep adem waarbij hij zo zorgvuldig mogelijk de zoete geuren in zich opnam. Langzaam kon hij terug helder denken, zijn gedachten werden terug klaarder, net zoals voorheen. Hij knipperde even met zijn ogen terwijl zijn kop tegen de grond lag. Het inmiddels roodgekleurde grad prikte in zijn huid, hij haatte het... Een klein lachje sierde zijn lippen toen hij haar blik opving, een zucht van verlichting. "Je.... Hoeft niks te zeggen," fluisterde hij zachtjes, zijn ene oog toegeknepen omdat deze tegen de grond was aangedrukt. Hij liet een teder lachje zien. "Het enigste dat telt.... Is dat jij niks hebt...." Hij zweeg en keek even met zijn gifgroene ogen naar zijn deputy. Zijn ogen stonden kalm, maar toch voelde hij niet meer dezelfde respect als voordien. Toen sloot hij zijn ogen en probeerde hij alles te vergeten, hij wilde het niet meer. Toch kon hij het niet laten een lach op zijn lippen te plaatsen en haar naam zachtjes te zeggen, bijna geluidloos. Het was zijn alles geworden, dat besefte hij nu pas...

Ace was uit zijn moment, hij liet zijn blik nog even op de Windclanners gaan waarna Tall hem wegsleurde. Bij het thunderpath hervond hij zijn normale wat rustigere zelf en keek star voor zich uit, het was mislukt. Eerst was het allemaal mooi en wel tot mr.kater ineens op Tall sprong. Het was dat Vlekje eerst bij zijn vriend was anders had hem met plezier nog eens weggeworpen. Zijn leider maakte nog even duidelijk dat ook hij straf kreeg. Ach, echt erg vond hij het niet. Als hij straf kreeg, hetzijzo. De kater keek op van zijn gedachten toen een druppel bloed naar beneden gleed. Op zijn kop zaten drie evenwijdige sneden. Ze waren ondiep en zouden voor Ace zijn gevoel wel genezen. Maar ja, hij was geen med cat.