[A Path Unwalked] Stand by me

Seaweedkit had het bijna grappig gevonden dat Amberhunt hem pas opmerkte toen hij iets had gezegd, de kitten had immers het laatste stukje naar de Highstones naast hem gelopen. "Ja... wow." Zuchtte Amberhunt verslagen. "We gaan weg... Voor wie weet hoelang. Laten we maar hopen dat het bos snel weer bewoonbaar is." Het klonk eerder alsof de warrior zichzelf gerust probeerde te stellen, in plaats van Seaweedkit. Hij knikte wat afwezig. Hij kon zich niet voorstellen hoe het voor de oudere katten moest zijn. Hijzelf had hun territorium nog maar voor vijf moons als thuis gezien en was maar twee keer buiten het kamp geweest. "Wat als het bos niet meer bewoonbaar wordt? Wat als het er niet meer is?" Bracht de kitten uit voor hij er erg in had. Dat zou vast wel de angst zijn van tenminste een paar katten hier en Seaweedkit vond het ook niet zo'n prettig idee.


Tag: Amberhunt

Het was bijna niet te doen, de reis naar Highstones. Crystalshell was net bevallen van de twee kittens die zij nu droeg. Het was al moeilijk geweest om de dag na de bevalling de geïmproviseerde nursery uit te komen. Uiteraard kreeg ze genoeg hulp van haar clangenoten en daar was de grijze kattin hen heel bedankt voor. Toen ze eindelijk daar aankwamen liet ze zich bijna neervallen, in plaats daarvan hobbelde ze een beetje onhandig zodat ze niet op de kittens zou vallen. Voorzichtig legde de nieuwe moeder haar twee prachtige kittens neer en drapeerde haar staart om ze heen. "Het komt goed kleintjes, mama is hier" Fluisterde ze terwijl ze om zich heen keek. Een reis zoals deze zou voor iedereen moeilijk zijn, maar voor een kattin die net een paar dagen moeder was? bijna onmogelijk. Toen zag ze een bekende op haar afkomen: Mooncycle

Tag; Firekit, Icekit, Mooncycle

Het was een ware drama in Riverclan. Hun kamp was overstroomd en alles leek zo erg bergafwaarts te gaan. Eerst de heftige droogte en nu compleet het tegenovergestelde. Butterstar had de clan bijeen geroepen in het noodkamp. Wat volgde verraste hem compleet. Hij liet de woorden over zich heen komen. Ze gingen weg. Hij bleef even roerloos staan, net als vele anderen, maar kwam daarna al snel in beweging. Een warrior legde een bundel kruiden voor zijn neus. Oké, die nam hij dan wel mee. Veel tijd om om te schakelen had hij niet, en opzoek gaan naar Tinkerpaw leek nu ook geen optie. Met de kruiden die hij dragen moest in zijn bek liep hij tussen zijn clan genoten richting de fourtrees, waar alles zal beginnen.
Een reis, het was toch niet te geloven.
Aangekomen bij fourtrees keek hij opnieuw om zich heen. Opzoek naar zijn siblings, of zijn ouders, maar vooral Tinkerpaw. Sinds de overstroming was hij voor zijn gevoel nog wat closer met haar, dus hij wilde ook graag bij haar zijn. Maar waar was ze?

OOC: Opzoek naar Tinkerpaw en/of familie.

Dit was een roekeloos idee, dat was het enige waar de kater zeker over was. Integenstelling tot menig ander voelde hij weinig verdriet om zijn territorium achter te laten. De zwarte kater vond het zonde om het gebied dat hij zo goed kende te verlaten, maar hij besefte zich dat dit gebied verloren was, het water had het zich opgeëist. Hij was als enige hier realistsich en niet zo sentimenteel als de snotterende clangenoten die nu om hem heen liepen. Zijn kritiek lag dan ook niet op het idee dat ze zouden vertrekken, eerder op het feit dat ze zonder voorbereidingen erop uit gingen. Nu zouden ze enkel op goede hoop vertrekken met enkel wat vage hints van goden waar hij weinig geloof in had. Echter wist hij dat zijn woorden niet gehoord zouden worden als hij deze zorgen uit zou spreken, dus volgde hij als een schaap zijn leider. In de menigte katten had niemand hem gevraagd om een kitten te dragen, dus liep hij enkel mee op een rustige tempo. Dat was totdat er gespetter achter hem klonk gevolgd door een bonk. Nog net kon hij zijn evenwicht weervinden en met een vragende blik keek hij naar de zwarte poes die tegen hem aangebotst was. Het was Ferndust, de poes die laatst een deel van haar zicht was verloren door Claws toe doen. Rustig bracht hij zijn kop omlaag en duwde zachtjes haar wang omhoog, haar zo helpend om op te staan. "Heb je je niet bezeerd?" Vroeg hij koeltjes. De kater kende weinig medelijden, maar hij was geen slechte kat."Houd je eigen tempo aan, straks bezeer je je nog erger." Hij ging aan haar blinde kant staan en keek haar rustig aan. Haar ene oog was grijs en dof, het ander groen en gevuld met een wervelstorm van emoties. Hij vroeg zich af hoe anderen soms zoveel konden voelen, doordat hij weinig waarde hechte aan dingen overkwam hem dat nooit. Nu had hij ook niet zijn zicht en rang verloren, zoals zij. "Wil je dat ik met je meeloop?"

Hij liep op de grijze kattin en haar pasgeboren kittens af. "Hey, heb je het een beetje volgehouden?" Vroeg hij haar wat bezorgd. Ze moest vast bijna neervallen van vermoeidheid. Ten eerste alle stress, dan haar bevalling in het tijdelijke kamp na de overstroming en nu dit. Crystalshell en hij waren immers goede vrienden geworden in een korte tijd en dus was hij nu wel meer dan een tikkeltje bezorgd om haar. Ook haar kittens, die een paar dagen oud waren, moesten nu mee op een lange tocht. Moon besloot maar naast haar neer te gaan zitten, aangezien de hele tijd blijven staan ook geen nut had. Het was toch eigenlijk allemaal maar belachelijk! Ze moesten hun thuis verlaten omdat het gevaarlijk was, maar een tocht zonder bestemmingspunt was net zo gevaarlijk, vooral voor alle kittens die mee moesten. Maar  het was waarschijnlijk hun enigste optie, als Starclan hen dit vertelde.


Tag: Crystalshell

"Wat als het bos niet meer bewoonbaar wordt? Wat als het er niet meer is?" Amberhunt knikte even, ja daar was hij ook vreselijk bang voor, maar hij moest zich tenminste een beetje positief opstellen "Dan vinden we een nieuwe plek en zal alles vanzelf wel weer op zijn  pootjes terecht komen." Miauwde hij met een geruststellende toon. Kom op Amber, hou je kop koel en het komt goed. Je hebt je ook door andere dingen heen gezet. De stemmen waren niet altijd onaardig, soms gaven ze hem goed advies...

Tag: Seaweedkit

W A S P
Waspsting grauwde bij het nieuws dat haar gebracht werd. Was Tallshadow helemaal gek geworden? Het kon niet anders dan dat deze beslissing zonder goed overleg was genomen. Het kon nooit zijn dat zowel Silverstar als Butterstar als Everstar het hierover eens was. En zijzelf al helemaal niet. Hoe konden ze hun gebied nu zomaar achterlaten? Het zomaar verlaten, alsof het niets meer voor hun betekende nu het hen niet alles op een zilveren plaat toereikte? Nee, dat was niet hoe het werkte. Overleven was altijd moeilijk geweest. Misschien realiseerde de jonge kater dat niet, aangezien hij een stuk minder overlevingservaring had. Maar zij wel. However, werkelijk protest leveren kwam er niet van. Het was besloten en iedereen volgde dit blindelings, als een stel makke prooi die recht in de kaken van zijn jager liep. Niet-begrijpend keek ze om zich heen. Snapte niemand dat dit een schandalig voorstel was? Toch kon ze niet anders dan haar Clan achterna gaan. Want hoewel ze het niet eens was met zowel het plan als de leider, was dit wel de groep katten voor wie ze haar leven zou geven. Bovendien was er ook nog het feit dat ze in alle drukte Tallshadow niet meer vinden kon. Ze verzamelde haar kittens, Honeykit, Nectarkit en Beekit, en zorgde ervoor dat de drie goed bij haar in de buurt bleven. Na het instorten van hun kamp liet ze hen niet meer uit haar blikveld gaan, maar lette ze op hen als een havik. Honeykit pakte ze na een tijdje op, aangezien die aantoonde dat ze moe werd. De andere twee zouden nog maar even moeten doorzetten, en als het echt niet anders meer kon, op haar rug gaan. Echter zou dit wel heel ongemakkelijk worden, aangezien hier nog flinke wondes op zaten. Ondertussen was ze nog steeds op de uitkijk voor Tallshadow. Waar was die frogbrain naartoe gegaan? Stelde hij zich met opzet niet aansprakelijk? Of was hij uit om de andere leiders opnieuw te beledigen? Toen kwam hij echter in haar blikveld, en de kattin aarzelde geen seconde. Ze vertelde haar kittens om mee te lopen, en toen ze er zeker van was dat Nectar en Bee dit ook werkelijk deden - Honey droeg ze nog - zette ze koers naar de kater toe. "Ben je helemaal gek geworden?" siste ze hem toe toen ze eenmaal dichtbij genoeg was. Mooi niet dat ze dit zomaar zou laten gaan. Echter wilde ze ook niet een hele commotie creëren, aangezien ze zich nu al hadden samengevoegd met de andere Clans. Waspsting haatte het idee dat ze moest samenwerken met hen. ShadowClan hoefde dit niet, was sterk alleen en had geen hulp nodig van zulke fox-hearted katten.
Tag: Honeykit, Nectarkit en Beekit - Tallshadow

P A N T H E R
Er stond woede op zijn gezicht geschreven. Hoe kon dit de beste oplossing zijn? Hun vertrouwde thuis, dat hen voor generaties na generaties had kunnen dragen, achterlaten? Maar hij vertrouwde Butterstar, en wist dat zijzelf één van de katten was bij wie dit het meeste pijn zou doen. Hij knikte daarom begrijpelijk, en schoof zijn woede aan de kant om zijn deputytaken ervoor in de plaats op te pakken. Hij begeleidde katten hun tweede kamp uit, zorgde ervoor dat de elders en kittens ondersteund werden, en voegde zich uiteindelijk bij Butter. "Zijn we dit echt aan het doen?" miauwde hij haar ontzet toe, en schudde zijn kop. Waren ze zwak geworden? Hadden ze niet vaker zulke erge weersomstandigheden meegemaakt? Maar hij kon beide vragen niet beantwoordden, omdat hij het niet echt herinneren kon. Waren er wel eerder zulke extremen geweest als nu? Zulke onophoudelijke regenbuien na zo'n verstikkende droogte? Hij wist het niet. Wat hij wel wist, was dat ze terug zouden trekken. Ooit zou hij kunnen terugkeren naar dit gebied, hij voelde het. Dit was immers zijn huis, zijn herinneringen, zijn leven. Het kon niet anders dan dat ze hier terug zouden keren.
Tag: Butterstar

In tegenstelling tot enkele anderen was Tinkerpaw heel erg enthousiast voor de reis die voor de boeg stond. Haar oogjes stonden helder, ondanks de onzichtbare wallen onder haar ogen. Bij het vertrek had bijna elke apprentice een hoopje kruiden gekregen om te dragen. Tinkerpaw had haar pakje vast en draaide haar kopje, voor vertrek, nog even naar de tijdelijke nursery en de apprentice den. Ondanks dat ze blij was dat ze zo'n grote reis gingen maken, ging ze het hier toch wel missen, ging ze het echte kamp missen. De tocht naar de Highstones leek eeuwen te duren. Tinkerpaw was nog nooit zover van het kamp geweest en ze bleef dan ook dicht in de buurt van de andere katten. Na een tijdje begon haar tempo wel te slinken en één van de warriors nam haar pakje kruiden van haar over, om haar tempo toch wat omhoog te krijgen. Ze kon er zelf niet veel aan doen, maar ze was nog enorm moe van de vorige twee dagen. De overstroming had haar enorm afgemat. Ze was één van de laatste katten die aankwam bij de Highstones. Ze had zelfs amper aandacht voor de Highstones zelf, want ze wat zo uitgeput en overweldigd door het grote aantal katten. Ze was terplekke gaan zitten, tussen de Riverclanners in, toen ze Ravenpaw zag. Ze opende haar mond echter niet, maar probeerde wel oogcontact met hem te maken. Hij zag er nog fit uit. Hoe deed hij dat toch?

Tag: Ravenpaw

"Hey, heb je het een beetje volgehouden?" Vroeg de kater voordat hij naast haar ging zitten en Crystalshell schudde lichtjes haar kop. "Het gaat niet Mooncycle, ik kan dit niet met de kittens erbij. Ik ben nog te zwak." Zuchtte ze terwijl ze naar de twee kleine katjes keek. Hun lot zou volledig afhangen van haar beslissingen, deze reis zou hun eerste herinnering zijn. Niet echt een leuke eerste herinnering aan de wereld. maar ja, nu zouden ze wel meteen alle vier de clans kennen. Alleen ze zouden niet gewend zijn aan het gescheiden leven. er waren veel maar na- dan voordelen aan deze reis voor Ice en Fire.

Tag; Mooncycle

Seaweedkit

"Dan vinden we een nieuwe plek en zal alles vanzelf wel weer op zijn  pootjes terecht komen." Miauwde Amberhunt op geruststellende toon. Het stelde de kitten echter niet gerust. Niemand wist wat er nu gebeurden en hoe ze nu echt verder moesten. "Misschien." Zuchtte Seaweedkit uiteindelijk maar. Het was niet zeker of ze een nieuw thuis zouden vinden. Niet zo goed als dit in ieder geval. Seaweedkit kon zich niet voorstellen dat er een andere plek was die groot genoeg was voor de enorme groep katten om hem heen, en al helemaal niet dat deze aan hun wensen zou voordoen.

Tag: Amberhunt



Mooncycle

Crystalshell schudde haar kop en liet haar blik op haar kittens rustten. "Het gaat niet Mooncycle, ik kan dit niet met de kittens erbij. Ik ben nog te zwak." Als er iets was wat Crystal niet was dan was het zwak. "Je kan dit wel, en dat weet ik zeker." Begon hij. "Je hebt wat op je pad kwam overwonnen, en je bent niet ingestort, dus dit kan je ook. En je weet dat ik je zal helpen. Dat heb ik je beloofd en ik breek mijn beloftes nooit." Vertelde hij de kattin en keek haar recht in haar ogen aan, om haar te laten weten dat hij dit meende.

Tag: Crystalshell

Met een gaapje werd Aurykit wakker. Er leek wat commotie te zijn, en nieuwsgierig sprong ze overeind, om bij de ingang van de nursery te staan en te kijken naar alle katten. Ze vond het heerlijk om hier te zitten en zo wat mee te krijgen van wat er allemaal gebeurde. Nu gebeurde er echter wel heel erg veel. Heel veel katten waren aan het lopen, en ze vond het niet zo prettig. Wat was er aan de hand? Waar was mama? Maar gelukkig kwam de rode poes na een tijdje in haar blikveld. "Mama! Mama!" piepte Aury opgewekt, maar mama leek niet echt te reageren. Was er iets mis? Ze werd opgepakt in haar nekvel, en met een zachte oef liet ze zichzelf dragen. Ze keek haar oogjes uit. Waar gingen ze heen? Haar staartje zwiepte opgewekt. Echter werd ze wel erg moe van steeds rondkijken. Vandaar dat ze na ongeveer vijf minuten haar oogjes sloot. Toen ze deze open deed, waren er overal katten. Ze kende bijna niemand. Gelukkig werd ze nog wel vastgehouden door haar mama, dus alles was goed. "Mama? Wa isse beure?" vroeg ze verbaasd.

- Tag: Redpetal

Ze had nauwelijks tijd gehad om aan te sterken, of er werd haar verteld dat ze weg zouden trekken. Dat ze alles achter zouden laten in enkel de hoop een beter gebied te vinden. Het was een absurd plan, maar Heavespark was het er mee eens. Er was geen beter alternatief, anders hadden ze die al wel gevonden. Overleven was hier haast niet meer mogelijk, en hun overstroomde kamp was hier het bewijs van. Echter kon ze deze tocht niet alleen maken. Haar lichaam was nog gesloopt. Overal waren wondes die met de minste bewegingen open konden gaan. Op haar buik en poten zaten de ergste. Ook haar kop was hevig toegetakeld door de val die ze gemaakt had. Vandaar dat ze nu een ander moest belasten, die haar moest dragen. Viperpaw had zich meteen opgeofferd. Ze vond het hartstikke vervelend, maar het was niet anders. Ze werd op de rug meegedragen. Er was nog een geluk dat ze een lichtgebouwde poes was, al helemaal voor een ShadowClanner. Het kostte ontzettend veel energie voor haar, alleen maar om meegedragen te worden. Ze was ontzettend blij toen ze eindelijk bij de highstones aangekomen waren. God, ze was toe aan een pauze. Het liefst van een paar weken, maar dat zat er natuurlijk niet in.

- Tag: Viperpaw (powerplay is toegestaan)