[A Path Unwalked] Stand by me

"Misschien." Amberhunt dacht opeens ergens aan en hij keek Seaweedkit even een beetje ongerust aan. "Waar is je moeder eigenlijk? Moesten jullie niet bij je ouders blijven?" Vroeg hij de kitten terwijl hij weer om zich heen keek. Werd er dan echt zo slecht op Seaweed gelet of was de kleine kater weer eens weggeglipt? Amberhunt wilde niet weer aangesproken worden op wat voor slechte invloed hij nu weer was op de kittens

Tag; Seaweedkit

Redpetal legde Aurykit neer aan haar poten en keek om zich heen. Haar zus Sandpaw droeg Cedarkit en Twirldance droeg Bunnykit. Ze gebaarde naar de twee poezen om naar hier te komen zodat de drie kittens weer bij elkaar konden zijn. De jonge poes probeerde zich te concentreren op haar kroost, om niet te moeten denken aan de weg die op hen wachtte. Weggaan.. Het was zo ongelooflijk en zo beangstigend. Ze kon niet geloven dat ze dit echt gingen doen. Ze verwachtte dat de clans elk moment terug zouden lopen naar waar ze vandaan komen. Ze keek op toen een andere poes bij haar kwam, een Windclanner. Ze stelde zich voor als Oceanbreeze en zei dat ze misschien met de queens samen konden lopen. Nooit had Redpetal gedacht dat de andere clans vriendelijk zouden zijn tegen haar. Een beetje opgelucht knikte de jonge poes en ze snapte het ook toen ze terug moest naar haar eigen kittens. Ze zou haar wel terugvinden, als dat nodig was.. Maar voor nu zou ze misschien liever bij haar eigen clan blijven. Zuchtend ging de jonge poes liggen en gaf ze elk van de drie kittens een likje over hun kopje. Misschien moest ze hen eens uitleggen wat er gebeurde. De queen probeerde te glimlachen, al zag het er niet zo geloofwaardig uit, en keek hen aan. "We gaan op reis, schatjes.", murmelde ze tegen het drietal.

Tag: Sandpaw, Twirldance, Oceanbreeze, Aurykit, Bunnykit & Cedarkit

"Waar is je moeder eigenlijk? Moesten jullie niet bij je ouders blijven?" Amberhunt schoot hem een verontruste blik bij die vraag. Was dit alles echt zo belangrijk dat hij geen eens hallo mocht zeggen tegen Amberhunt? Seaweedkit schoot een blik achterom en zag zijn moeder daar nog steeds zitten. "Ik kan haar nog steeds zien, en zij mij nog, dus ik blijf bij haar in de buurt." Reageerde hij. Het katertje was blij met zijn slimme antwoord. "Maar wat doe jij hier alleen?" Vroeg hij aan de tabby kater. Het leek hem een beetje raar dat Amberhunt het leuk vond om alleen hier te gaan zitten, vooral nu je juist hulp en steun kon gebruiken. "Je hoeft niet te antwoorden hoor! Ik was alleen nieuwsgierig." Voegde Seaweedkit er nog aan toe. Het kon natuurlijk dat de kater boos werd omdat hij er niet over wilde praten, en dat zou niet erg leuk zijn.

Tag: Amberhunt

Met een lichtelijk norse en verbaasde uitdrukking keek Bearkit om zich heen in de zee van katten. Hij wedde dat hij nog nooit zoveel katten bij elkaar had gezien, en dat dat ook niet zo hoorde. Ze roken anders, gedroegen zich anders en zagen er anders uit. Daarnet was er een gigantische kater gepasseerd die naar zout stonk en rare vliezen tussen zijn poten had, net zoals de zwemvogels die hij soms wel eens had gegeten. Het was bizar, en het liefst wilde hij hier zo snel mogelijk weg. Toch hield hij een waakzaam oog op zijn broertje en Faithkit en Mistkit, dat ze niet verloren liepen of tegen enkele katten aan botsten. Hij duwde de iets kleinere en tengere Faith zachtjes tegen hem aan met zijn brede, harige kop, enigzins om zich als een verantwoordelijke grote broer te gedragen, anderzijds om ook zichzelf wat gerust te stellen, en zocht met zijn ogen of mama ergens in de buurt was. Tigergaze, of hoe de cyperse kater ook heette, leek hen ook wel te beschermen, maar Bear vertrouwde hem minder dan zijn moeder en was dan ook opgelucht toen hij Oceanbreeze op hen af zag komen. Echter had ze een vreemde, grijze kat bij haar, die er bovendien niet bekend uitzag. "Dit zijn mijn kittens." Meteen draaide Bear zijn oren naar achteren en snoof enkel behoedzaam de geur van de vreemde kater op. Bah... Hij rook naar modder. "Je stinkt," zei hij dan maar en keek hem nogal verontwaardigd aan. De waarheid kwam uit een kittenmond, werd er wel eens rondgezegd.

Het was allemaal nogal verwarend geweest voor haar, maar nu ze hier was, was ze enkel dicht gebleven bij de katten die ze kende en dat was Oceanbreeze en Tigergaze. Mocht Cootsnarl er ook zijn geweest was ze gegarandeerd bij hem gegaan. Voor haar was Coot meer dan een man die haar beschermde. Voor nu was dat haar grootste vaderfiguur. Niet dat de rest onderdeed, het was gewoon een kwestie van tijd doorbrengen met elkaar. Stokstijf had de jonge rossige poesje blijven zitten, tot er plots woorden hoorbaar waren, van Ocean en van haar broertje, tja zij zag hem als broer. "Je stinkt," Klonk er van Bearkit af waarop Burnet even haar oortjes bewoog en kalmpjes omkeek naar de kater die de nieuwe vreemde geur met zich meebracht. Hij rook inderdaad wat vies, wat vuil... En daarom keek ze even naar de grote kater, toen naar bear en terug, om enkel instemmend even te knikken. Yeah, hij had wel gelijk...

Tag: Katten rond de kits van ocean en stuff
Note: Ik heb alles even snel gelezen, als ik iets verkeerds heb geplaatst, pls pb me, ik had niet veel tijd alles goed door te nemen ^^"

De robuuste rosse kater probeerde zijn vacht glad te strijken. Een ter vergeefse poging, zo bleek toen zijn haren opnieuw overeind rezen wanneer hij alle katten om zich heen zag bewegen. Voorwaarts marcheren, naar het onbekende. Hij zou liegen moest hij beweren dat hij zijn kalmte wist te bewaren. Ook hij, de grootse deputy had zijn twijfels en zorgen. Zealspark besloot deze echter van zich af te schudden en wist doormiddel van een sprintje zich algauw weer bij de rest te voegen. Zijn blauwe blik gleed even naar Firedance en vervolgens naar Silverstar. Ergens was hij blij dat hij niet in diens poten stond. De zilverkleurende leider had al meerdere keren van thuis moeten veranderen. Hoe zou het zijn? Je keer op keer te moeten aanpassen aan een nieuwe omgeving, een nieuwe sfeer? Een kleine zucht rolde over zijn lippen. Hij wou er niet over nadenken. De gedachte alleen stak als een doorn door zijn hart, het vullende met leegte en kilheid. Nooit zou hij zijn Clan achter willen laten. Maar toch leek deze dag ook voor hem gekomen te zijn. Voor hem en heel Thunderclan.
Opnieuw schudde Zealspark zijn kop en baande hij zich vluchtig een weg naar de iets kleinere kattin toe. "Firedance," sprak hij, tot zijn eigen ergernis de lichte klank van angst door zijn eens zo zekere stem horende.

(Als er iets niet klopt, gelieve dit via PB te laten weten)

Zijn woekerende gedachtes hadden de aanwezigheid van een eigenlijke vijandige kat weten te verdoezelen. Dit was hem pas opgevallen toen hij opkeek en de andere aankeek. Een korte knik kwam er nog maar net van af. Natuurlijk zaten ze met z'n alleen in deze miserie opgescheept. "Heb je honger?" vroeg de deputy, niet goed wetende wat hij in een situatie als deze eigenlijk moest zeggen. Misschien was het zelfs beter dat hij simpelweg niets zei. Zijn blauwe blik dwaalde even af naar de donkere nachthemel. Alhoewel deze nochtans verlicht was met ontelbaar vele sterren, in zijn ogen leek deze nacht donkerder dan ooit. Misschien kwam het gewoon omdat hij moe was vanwege alle gebeurtenissen die zich op de snelheid van een verwoestend vuur hadden afgespeeld. Gelukkig had hij Firedance nog. Hij had werkelijk geen idee bij wie hij anders nu moest staan.

Met lange passen wandelde Rousepaw met de groep katten mee richting de Highstones. Het zou een lange reis worden. Alleen het stuk van Thunderclan gebied naar de Highrocks was al ver, laat staan het stuk dat ze daarna nog zouden afleggen. Het viel allemaal maar moeilijk te bevatten. Eerst het vuur, daarna de regen en nu gingen ze weg uit het gebied? Het voelde allemaal zo... zo verkeerd. Iets zat haar niet helemaal goed. Rousepaw liet haar ogen over de gigantische groep Thunderclan katten glijden. Het was haar taak om iedereen in de gaten te houden. Als er iets mis zou gaan waarbij medische hulp nodig was moest ze meteen kunnen ingrijpen. Ook moest ze in de gaten houden dat de kruiden goed vervoerd werden en dat er niemand achter bleef.

Tijd om met de andere clankatten te praten bij de Highrocks had ze ook niet. Al de vrienden die ze in de afgelopen moons buiten de clans had gemaakt. Zelfs niet voor Jayflame en Routpaw, haar beste vrienden. Ze gunde zichzelf de tijd daarvoor niet eens. Ze werd helemaal opgenomen in haar taken omdat ze dit koste wat kost goed wilde doen. Fouten maken was nu niet toegestaan. Wat anderen haar ook zeiden, het gevoel dat ze dit alles had kunnen voorkomen bleef in haar hoofd rondspoken. Als ze nou maar dieper had nagedacht, andere keuzes had gemaakt. Als ze nou maar dingen anders had gedaan. Nu kon ze er niets meer aan doen. Levens waren verloren en het gebied was verlaten.

Tag: No one

De spanning die over de groep katten hing was duidelijk te merken. De hele Riverclan was er op uit getrokken. Butterstar had aangekondigd dat ze naar een nieuw gebied zouden vertrekken. Dat was met alle clanleaders besproken dus zouden alle clans samen gaan. Nog niet heel lang geleden was een Gathering geweest. Nooit had ze zo veel katten bij elkaar gezien. Maar nu, nu waren alle katten uit alle clans aanwezig bij de Highstones. Het idee alleen al was indrukwekkend. Toch was het anders dan de Gathering. Ze was enorm enthousiast geweest maar nu leek alles eerder een dreiging. Alles leek anders voor die vloed dan nu. Het was vreemd. Ze wilde vluchten, weg van hier. Terug naar hun oude en vertrouwde gebied. Het gebied waar ze geboren was, waar ze was opgegroeid, waar ze haar vader was verloren. Ze wilde er gewoon niet weg. Haar zilvergrijze oogjes gleden over de groep en vielen al snel op een lichtgrijze vacht. Meteen draafde ze er naar toe en kwam naast de kater te lopen. "Pearly?" zei de kattin met een klein stemmetje. Even keek ze om zich heen of niemand haar zou horen. Ze wilde niet dat de rest van de clan dit wist maar haar broer vertrouwde ze. "Ik ben bang", zei ze zacht tegen Pearlypaw.

Tag: Pearlypaw

Hij maakte zich zorgen, absoluut. De staart van de medicine cat die om hem heen lag. Het leek alsof hij haar enige moment van steun was, alsof ze zonder hem zo in elkaar zou storten en dat maakte hem banger dan ooit tevoren. Verzorgend duwde hij zijn neusje tegen haar oor en gaf haar even een kleine lik over haar wang. "Mistgaze, het komt wel goed, dat beloof ik je." Fluisterde hij zacht en keek haar even wat hoopvoller aan. Alsof hij zo zeker ervan was. Zijn moeder zou hen niet op dit avontuur leiden als ze zelf geen betere uitkomst had gezien. Niemand van starclan zou hen wegsturen uit hun huis als het niet beter zou zijn. "Misschien vinden we een compleet nieuw huis.. Misschien schuilen we enkel tot te storm is gekalmeerd. Hoe dan ook, we zullen een stuk droger zijn. Ik kan niet wachten om jouw vacht weer in fluff te zien als het eenmaal opdroogd." De kater grapte een beetje speels zijn staart over haar rug wrijvend voor hij zichzelf iets dichter tegen haar aandrukte. "Hou hoop. Dat is het enige wat we kunnen hebben. Als je de hoop verliest als Medicine Cat. Waar staat de rest dan?" Even keek hij haar strak aan, zijn gouden blik brandend in haar ogen en bloedserieus. "Thunderclan kan niet zonder jou. Zo hou vol oke? En als het te zwaar wordt, draag ik je."

TAG: Mistgaze