[SC x RC] Now or never

Het was tijd, het donker was gevallen en de maan was aan zijn weg naar boven begonnen. Het was een heldere nacht en de sneeuw die de grond bedekte zorgde ervoor dat het niet volledig donker was. Toch gaf de duisternis genoeg dekking voor hun, dat wist hij, maar ook genoeg zicht dat ze zouden kunnen zien wat ze deden. Hij kwam zijn den uit en lirt zijn blik over de verzamelde katten gaan en knikte kort goedkeurend. Een aantal zouden achterblijven om het kamp te bewaken, maar de meeste zouden meegaan om te vechten. Hij wist dat er een risico was dat een aantal niet levend terug zouden komen, maar toch hoopte hij stuk voor stuk dat ze wel terug kwamen. "Het is niet de bedoeling dat riverclankatten gedood worden, tenzij je niet anders kan." En als het duidelijk was dat het echt expres gedaan was, dan zou hij mogelijk nog straffen uitdelen ook. Maar dat was zorg voor later. "Mocht ik een leven verliezen is dat niet het einde van het gevecht. Ik vertrouw erop dat jullie dan door zullen vechten." Hij had nog meer dan een leven, dus dat zou gewoon niet het einde zijn. "Laten we gaan!" Veel meer kon hij tenslotte ook niet zeggen. Hij draaide zich om en verliet het kamp. De rest volgde hopelijk achter hem aan.

De tocht door het shadowclan territorium en daarna Fourtrees was zonder moeite verlopen. Hij stopte niet eens bij de grensmarkering van Riverclan en zette meteen koers richting hun kamp zodra ze via de brug de rivier overgestoken waren. Hij wist dat als er iemand op wacht zat dat ze zichtbaar zouden zijn, maar het was ook niet bedoelt dat ze helemaal niet op zouden vallen. Hij hield halt een klein stukje van het kamp weg en gebaarde de rest om hetzelfde te doen. Hij ging het gevecht niet in hun kamp brengen, dan zouden er katten gevaar lopen die hier helemaal niks mee te maken hadden. Hij wachtte dan ook af tot de eerste riverclanner zou komen. "Zodra er riverclanners verschijnen, ben je vrij om ze aan te vallen," Sprak hij tegen zijn katten. "Laat katten die zich overgeven met rust," Hij wilde niet hebben dat katten die niet eens wilden vechten aangevallen zouden worden. Zelf keek hij met vernauwde ogen voor zich uit, terwijl hij wachtte op zijn doelwit, want hij had er maar een vannacht.


BELANGRIJK: in de onderstaande link is een overzicht van het gevecht, zodat je weet wie nog open staat en wie al in gevecht is + welke updates er zijn. Hou dit alsjeblieft zelf ook bij, zo is het lekker overzichtelijk! Het docs bestand staat open, dus ieder kan het bewerken.
https://docs.google.com/document/d/1974vQVlqhuoIGos5r0S7P28eleP5VMA_1ykYQCp8p7I/edit?usp=sharing

Het was een rustige nacht, althans, zo leek het. Maar door de struiken  en de verse sneeuw slopen vele katten, klaar voor de strijd. Acornstar had zijn kleine speech gegeven en zo vertrokken ze richting de rivier. Roughvoice hoopte maar niet dat ze ergens in het water belandde want water was iets wat ze absoluut haatte. Misschien was het haar windclan bloed. Misschien was het het feit dat water gewoon enorm stom was. Wie weet? De groep stopte voor het kamp. Een vieze geur van vis drong de neus van de grijse she-cat binnen. "Laat katten die zich overgeven met rust," Meldde Acornstar nog. Roughvoice was dan wel een vechtertje, ze had ook nog moralen. En ze zou niet zomaar iemand aanvallen als die niet ook haar aan viel of zou vallen. Haar ogen zochten naar Bluejay. Ze gaf hem een 'we gaan dit overleven' knikje.

@bluejay

Loudvoice was niet bepaald op een slechte manier nerveus voor de strijd. De gedachte kwam niet eens bij hem op dat hij de nacht niet ging halen of dat hij zo erg gewond zou raken dat hij Gavialpaw geen training meer zou geven. Nee, hij liep met een zelfverzekerde tred achter zijn leader aan en was met niks anders bezig dan de opkomende strijd en het feit dat hij zijn moeder trots op hem zou maken. Hij zou die RiverClanners wel eens laten zien dat ze niet met ShadowClan mochten spotten. Zijn leader vertelde inmiddels wat ze wel en wat ze niet mochten doen en Loudvoice trok met zijn oortje. Crystalstar had ook geen genade getoond naar Twistedheart, dus waarom zouden zij dat wel naar haar Clan doen? Hij begreep echter ook wel dat het een actie van de leader was geweest en dat de rest van de katten daar niks mee te maken had, al wilde hij diegene die achter haar stonden graag zelf tegen de grond werken en laten smeken om hem op te houden. Zijn blauwgrijze blik richtte zich weer naar voren en hij miste het knikje dat Bluejay en Roughvoice uitwisselden, was enkel bezig met de strijd. En met de overwinning.

<sub>De wind streelde haar vacht en de blauwige gloed van de maan hulde de wereld in een koude, kille sluier. De flame point likte haar lippen. Ze kon het bloed al bijna proeven, al zou ze aan de zijlijn staan samen met Pepperpaw. De laatste oorlog die ze had meegemaakt was tegen bloodclan, de clan die het vuur in haar had gestart met een simpel vonkje. Crystalstar had dat veranderd in een vuurzee toen Twistedheart bij hun op 'visite' was geweest. Newtpaw schonk Pepperpaw een geruststellende glimlach toen ze elkaar aankeken waarna ze haar blik weer op de horizon richtte. Het was tijd. Tijd om de woorden van de sterren te volgen. De sterren die het hier waarschijnlijk niet mee eens zouden zijn.

-open</sub>

Met spanning in zijn buik liep Twistedheart mee met de rest. Dit zou zijn eerste oorlog worden, en oh jee wat was het spannend. En niet alleen omdat hij zou gaan vechten, omdat het vrijwel een gegeven was dat katten hun leven gingen verliezen hier. Dit was een oorlog tegen RiverClan, waar hij ongetwijfeld aan had bijgedragen. Hij moest de RiverClan katten oog in oog komen te staan, hij zou Crystalstar weer zien na.. Alles. Hij was er niet gerust op en probeerde zichzelf zo rustig mogelijk te houden. Zijn ogen gingen de groep rond en vrijwel meteen toen hij haar in het oog kreeg liep hij naar haar toe. 'Newtpaw,' ademde hij toen hij bij haar was, zijn kop streelde hij even snel tegen de hare. Hij slikte, zenuwen namen het zowat van hem over. Hij wist niet wat hij meer moest zeggen, hield zijn hart tegen. De kater richtte zijn ogen naar de hare, hopend dat zijn blik genoeg zei, door alle spanning en angst heen. Hij wilde hier levend uitkomen, voor haar.

@Newtpaw

Settleddust zijn hart was onwillekeurig sneller gaan kloppen toen ze vanaf Fourtrees vijandig territorium in liepen. Hij probeerde zichzelf nog ervan te overtuigen dat dit gegrond was op goede redenen. Crystalstar moest boeten voor wat ze had gedaan, of het nou de wil van StarClan was of niet. Maar toch voelde hij zich nerveus. Hij was er wel van overtuigd dat ze konden winnen. En ze zouden winnen met eer. Alsjeblieft, liet dat hun nog overhouden. Acornstar benadrukte dat nog. Geen doden, toon genade. Eén ding was zeker, ze mochten zich niet tot het niveau verlagen van Riverclan. Settleddust liep kort aan de achterhoede van de patrouille, geruststellende blikken werpend naar hun clangenoten. Het was lang geleden dat Settleddust voor het laatst op het strijdveld had gestaan, dat was toen hij een apprentice was geweest, en dat was niet eens Shadowclans oorlog. Zijn blik ging nog één keer naar de maanloze hemel. Sterren waren zo nu en dan te zien tussen donkere wolken. Een stil gebed ging naar de sterren. Alsjeblieft, gaf hun de kracht van TigerClan, opdat ze dachten dat ze het juiste deden.

Settleddust liep langzaam naar de voorkant van de patrouille. Ze deden niet zo geheimzinnig, aangezien de oorlog na de ontmoeting van vorige nacht, lang en breed aan te zien komen was. Het was aan Riverclan om uit hun kamp te kruipen, als ze durfden. Zij waren niet bang. Settleddust streek nog zijn vacht kort langs die van Pepperpaw. Ze was zo dapper. ‘Blijf uit de buurt van de frontlinie, het komt wel goed,’ fluisterde hij haar zachtjes toe, voordat hij helemaal naar voren stapte. De sneeuw knisperde nog onder zijn poten, maar de nacht was van hun. Ze waren Shadowclan, en de overwinning zou spoedig van hen zijn.

Hier zat ze dan, klaar voor de strijd. Haar hartje klopte in haar keel en liet weten dat de spanning te snijden was. Het was vreemd dat dit korte momentje voor de start van een oorlog zo stil kon zijn. Het waren enkel wat woorden en zinnen die de stilte doorbraken. Even keek de poes zijwaarts naar katten die elkaar een hart onder de riem staken. Volepaw trok even met haar oortje bij het zien van de katten die elkaar wilden beschermen. Ze knipperde even en liet haar blik naar de andere kant gaan. Er stond niemand naast haar en even fronste ze, waarna ze snel weer naar voren keek. Ze kon dit wel. Ze ademde even diep uit in een poging om zichzelf wat tot rust te krijgen. Dit wachten maakte haar zenuwachtig en stress was wel het laatste dat ze wilde. Stress was altijd haar ondergang geweest op vlak van haar geheugen. Dat was gebleken in alle pogingen om warrior te worden. Final assignments waren niet voor haar gemaakt. Haar focus lag nu op het struikgewas voor haar en haar ademhaling, de katten om haar heen filterde ze weg. Ze kon zich niet op alles tegelijkertijd focussen.

Open

Ze lag net wat weg te doezelen toen iemand in wilde weg het kamp binnen kwam lopen. Farai schrok overeind, direct alert. Het was slechts een Riverclanner, welgevoed zoals ze allemaal een beetje leken te zijn. De poes knarste met haar tanden, ergens geërgerd dat ze zich hierin mee had laten voeren. Maar goed, nu was het te laat. Nu werden ze geroepen en moest ze vechten voor een clan waar ze net zo'n erge afkeur voor had als de clan die ze aan moest vallen. Met een zure blik kwam ze overeind. Tenminste kon ze er nog vandoor gaan als het haar te nauw werd, al was ze er inmiddels op gebrand om die vergoeding te krijgen voor al dit gedoe. Tenminste was ze eventjes comfortabel geweest in het kamp, met genoeg voer in deze koude winter. Maar goed, meer was altijd beter. De poes schudde haar vacht en kwam overeind, zette haar doorgewinterde spieren in actie terwijl ze met haar tijdelijke rogue vriendjes mee rende. Het hielp dat ze niet de enige was, dat gaf haar toch nog iets van vertrouwen dat de vergoeding het waard zou zijn - immers zou Riverclan niet zo goed zijn dat ze al deze rogues konden betoeteren. Of ze hadden gewoon de domste onder hen uitgekozen. Als dat het geval was, was ze beledigd. Farai richtte haar blik weer voor zich, waar al snel de omgekapte bomen rond hun kamp plaats maakten voor meer natuurlijk gebied. Hun zogenaamde vijanden werden zichtbaar aan de horizon. Nou here goes nothing. De rood-witte rogue keek rond naar een kat die eruit zag alsof ze hem makkelijk aan kom, immers stond ze niet te poppelen haar leven op het spel te zetten. En geez, waarom waren ze allemaal zo groot? Waren ze er toch ingeluisd? Haar oren vielen in haar nek, maar gelukkig spotte ze een tegenstander die eruit zag alsof ze geen wild gevecht zou geven. Goed, de grijs witte poes was een stuk jonger en eervol was het misschien niet te noemen. Maar hey, clankatten hadden toch al een hekel aan rogues, waarom zou ze dat niet bevestigen? Bovendien was ze niet van plan hier iemand te doden, ze moesten gewoon wegwezen zodat zij haar beloning kreeg. Met een soepele sprong lanceerde ze zich op de jongere poes en probeerde die tegen de grond te drukken.

Tag: Farai valt Volepaw aan!

Het bloed pompte wild door zijn lichaam terwijl hij met de Riverclankat meesprinte. Hij had de leider gezien voor wie hij zou vechten, en hoewel ze fysiek niet de godin was geweest die hij voor ogen had gehad, had haar stem een enorme indruk op Caesar gemaakt. Hij was helemaal klaar om voor haar te strijden, en haar eer op zich te nemen. Ze zouden niet vechten onder haar naam, dat was de afspraak die ze gemaakt hadden. Iets in de code van deze boskatten verbood dit: het binnenhalen van buitenclanse katten om jouw zaakjes op te knappen. Maar Caesar had geen intresse voor codes of regels van deze soort, hij was hier om te vechten en te verdienen. Toen hun gids hen in de richting van de groep van deze Acornstar had gestuurd, werd het Caesar pas duidelijk wat voor vijand tegenover hen stond. Dit was geen kleine groep zoals zij, dit was een leger. Zijn ademhaling schoot omhoog, maar de samengepakte groep katten bleef naar voren bewegen, en hij bleef niet achter. "Dood aan Riverclan!!" Krijste hij plotseling, om de façade nog dikker te maken. En toen stortte de kater zich in de groep. Met venijnig uitgestrekte klauwen en de oneerbiedige vechtstijl van een straatkat sprong Caesar bovenop een cyperse kater, die toevallig het dichtsbij had gestaan. Hij klauwde naar haar flanken en grauwde als een bezetene. En zo begon de strijd.

@Loudvoice

Het geluid van abrupte beweging in de den om haar heen wekte haar. Het was tijd, dat was wat de onbekende Riverclan poes aan hen kwam verkondigen. Adrenaline schoot door haar lichaam en hield haar wakker. En voor ze het wist was het tijdelijke kamp al ver achter hen, waarschijnlijk een plek om nooit meer naar terug te keren. Een prachtig gebied strekte voor hen uit, maar de haast van de situatie, de donkerte en de laag sneeuw maakten dat ze niet lang kon kijken. Er was een taak om te volbrengen.

Een welbekende geur dreef haar neus binnen, maakte haar woedend. Het was de geur die haar verraderlijke halfbroer met zich meedroeg, samen met zijn stuk voor stuk smerige clanmates. Ze zou hen laten voelen wat er gebeurde als je haar buitensloot. Haar viel niet eens meer op dat de Riverclanner die hen had gehaald in elkaar zakte. Het kon haar eerlijk gezegd niet schelen. Heel Riverclan kon doodvallen, zolang zij haar beloning en wraak maar kreeg. Heel kort tuurde ze naar de nietsvermoedende groep katten, maar Amberhunt was nergens te zien. Wel viel haar een kleine gestalte op. Zonder verdere kennis slaakte ze een kreet en wierp ze zich op de nietsvermoedende poes, met de bedoeling om haar klauwen venijnig in haar schouders te boren.

Tag: Amare valt Serpentpaw aan

<sub>Het huis waar ze vroeger gewoond had met haar twolegs stond al moons lang leg. Nesten van spinnen en hopen stof hadden zich binnen overal verzameld en terwijl Khione nog een aantal weken op de veranda geslapen had in de hoop dat ze nog terug zouden komen, wist ze dat ze weg waren. Samen met Pitch had ze uiteindelijk de stap gezet om rogue te worden en nu stond ze hier. Midden op het slagveld tussen twee clans waar ze niks mee had. Ze was hier voor haar zoon, alleen voor hem.

De witte kattin versnelde haar pas toen ze een grijs met witte shadowclanner in het vizier kreeg. Met haar nagels die uit hun hulzen gleden maakte ze zich klaar voor de sprong die ze zou maken richting de poes. Met een grom wierp ze zich als een kogel in haar richting en sloeg ze met haar poten in de rondte om haar te verwonden.

- valt roughvoice aan</sub>

Ze was nerveus en dat was eerlijk nog zwak uitgedrukt. Haar moeder had niet gewild dat ze meeging, maar hier was ze toch. Ze moest dit ooit een keer doen en haar moeder kon haar niet blijven beschermen. Ze had ervoor gekozen om dicht bij Volepaw te blijven. De oudere apprentice was iemand waar ze ooit eerder een gevecht mee had samengewerkt, alleen was het niet zo groot als deze. Ze had haar nagels in de grond geboord, terwijl ze wachtten. Alleen het was niet de geur van riverclan die eerst kwam, maar iets anders. Iets dat haar eigenlijk helemaal niet beviel. Haar haren rezen overeind en ze krek gespannen om haar heen. Ze kon zien hoe een jat op Volepaw sprong, maar registreerde nog niet dat ze dan ook moest helpen. Dat kwam waarschijnlijk pas wanneer het verwerkt was. Ook al zorgde haar instinct ervoor dat ze een keer uithaalde naar de kat met haar voorpoten op zijn minst, het was puur een reflex geweest, eentje die ze haar best voor had gedaan om erin te prenten.

Tag: Volepaw & Farai

Ze was het er nog steeds niet mee eens geweest dat haar dochter mee zou gaan naar het gevecht, maar echt veel meer had ze er niet tegenin te brengen. Ze hield dan ook een schuin oog op Scarletpaw terwijl ze achter haar vader aan liep. Ze voelde zich geërgerd door alles. Waarom was dit alles nodig? Alleen maar om iets dat mogelijk niet eens waar was? Het zou haar niks verbazen als Acornstar alles bij elkaar verzonnen had om revenge te kunnen nemen voor Twistedheart. Niet dat ze het afkeurde, want inderdaad zat niemand aan haar familie. Maar waarom haar eigen kinderen dan meegesleept werden was wat haar irriteerde. Het was alleen niet riverclan dat als eerste kwam opduiken, nee het waren rogues. "Rogues," Gromde ze naar niemand in het bijzonder. Scarletpaw leek zelfs al vermengd te zijn met een die op Volepaw was gesprongen en ze wilde wel gaan helpen, maar wist dat ze haar ook niet voor altijd kon beschermen niet in dit gevecht op zijn minst. "Ik kan niet geloven dat riverclan nog niet komt," Nee, er klopte iets niet met deze rogues, dat was het gevoel dat ze kreeg.

Het gebeurde allemaal zo snel. Het ene moment liep hij nog met zijn Clanmates aan zijn zijde naar de grens dat hun met RiverClan verbond en het volgende moment rook hij de scherpe geur van rogue. Hij zou voor één moment kort zweren dat hij RiverClan geur om hun heen rook, maar hij had geen tijd om erover na te denken. Hij verloor zijn evenwicht en viel niet bepaald zacht op zijn zij toen een rogue tegen hem aan sprong en zijn klauwen over Loudvoice's flanken haalde. De kater weigerde om pijn te laten zien en siste hooguit geïrriteerd, waarna hij zich met alle kracht om probeerde te draaien om de kater een harde stamp te verkopen. Met zijn nagels haalde hij blindelings uit naar het gezicht van de kater, mikkend voor de ogen. Acornstar had gezegd dat ze eervol moesten vechten tegen RiverClanners, maar hij had niks over rogues gezegd. Dat uitschot zou verdomme krijgen wat her verdiende!