[SC x RC] Now or never

Settleddust deed niets anders dan gewoon licht geamuseerd toekijken. De klappen die hij had gehad, kon hij nog afschudden. Adrenaline in zijn lijf zorgde ervoor dat hij niets voelde, enkel één doel. De Riverclanner was een heethoofd. Waarschijnlijk sterk, doorgewinterd, maar een heethoofd. Settleddust dwong zichzelf om gegrond te blijven, gefocust, zijn ogen heen en weer flitsend van de kater naar de jongere poes. Hoe erg zou zij al bloeden? Ze leek vastberaden, dat was één ding. Settleddust zag dat de grote kater zich afzette, en in dezelfde beweging nam hij een teug adem, en hield deze vast.

Settleddust zette zich schrap, zijn nagels vastgezet in de grond, zijn gewicht om een laag punt. En toen de kater door de sneeuw begon te glijden, danste hij opzij, waarbij hij zijn blik eerst weer vestigde op de zwarte poes, die er ook aan kwam. Settleddust kwam op zijn achterpoten overeind om de zwarte poes te onderscheppen. Ze kwam tegen hem aan, en hij moest de klap opvangen op zijn achterpoten, maar zijn voorpoten maaiden met uitgeklapte nagels naar haar kop, proberend om oor of oog te raken; in elk geval iets wat erg zou bloeden. Sissend ving hij een klap op aan zijn achterhand. Auw. De deputy liet zich zo snel als hij kon weer vallen op vier poten en schopte direct hard met beide achterpoten naar achteren, met doel om maar iets van de kater te raken. Bij voorkeer zijn bek, om die achterlijke smoel van hem eens te snoeren.

Tag: Pantherlight, Clouddancer

Zijn uithaal had succes. De RiverClanner siste van de pijn, wat voor hem betekende dat hij geraakt had. Hij kon het allemaal niet meer zo goed registeren, op het gevoel zelf. Zijn eigen wonden begon hij langzamerhand ook op te merken, hoe zwakker hij werd. Hij was moe, ze waren allebei moe. De uithaal van Hermit raakte hem op de borst, maar was niet zo sterk als eerdere aanvallen. Toch had hij hem goed geraakt, en een wond vormde zich op zijn borst. Bloed sijpelde uit de wond, maar daar mocht hij niet op letten. Hij moest weer terug aanvallen, maar voor hij dat kon doen sprong een bekende vacht tussen hen in. Moonflow, zijn zus, had zich op de crème kater gestort. Ze nam echter wel even de tijd om naar hem om te kijken, en te vragen of het ging. Twistedheart knikte vermoeid, zijn gezicht stond strak van de spanning en pijn. Het ging niet echt, maar hij moest door. In zijn ooghoek zag hij het bruine lichaam van zijn vader, die samen met Crystalstar op de grond lag. W-wat? Hadden ze verloren, of gewonnen? Verbazing verscheen in zijn ogen. Hij wilde op zoek naar Settleddust, maar hij kon niet zijn aandacht verzetten nu, voor het geval Hermit weer zou aanvallen. Hij moest vertrouwen hebben, en dit afmaken.

@Hermitshell @Moonflow

Haar wonden waren gestold, en haar adem was teruggekeerd. Crystalstar knipperde met haar droge ogen, die momenten daarvoor nog dood waren geweest. Ze lag in het midden van de strijdende clans, en vlak voor haar neus lag de grote gedaante van Acornstar. Hij zou niet lang op de grond blijven, en zij ook niet. De kattin duwde zich overeind en voelde de lichtheid die ze de laatste keer ook had gevoeld; het gevoel van weer tot leven komen. Ze keek de andere leader strak aan terwijl hij ook bij scheen te komen. "Roep je Warriors terug." Of ik vecht door totdat de rivier opdroogt en er geen bloed meer is om te vergieten.

Tag; Acornstar

Hij nam zijn eerste ademteug weer en opende zijn ogen, waar hij Crystalstar voor hem zag liggen. Hij voelde dat hij langzaam zijn kracht weer terug begon te krijgen, maar snel ging het niet, dat wist hij maar al te goed. Alleen wanneer hij het nodig had zou de adrenaline hem helpen, maar niet nu er geen reden meer was om te vechten. Hij nam dan ook een voorzichtige teug lucht en drukte hemzelf omhoog en voelde hoe zijn poten nog lichtjes trilden, hoe ze hem eigenlijk niet wilden dragen, maar ze hadden geen keuze, niet nu. Misschien werd hij oud, dat dit hem meer begon te beïnvloeden met elk leven dat hij leek te verliezen, maar dat was niet iets dat hij ooit toe zou geven. "Shadowclan!" Riep hij hopelijk luid genoeg om over de vechtende katten uit te komen. "Het is genoeg geweest. Het is tijd dat we terug gaan," Dat was wat hij haar beloofd had en dat zou hij ook doen, maar dit was niemands overwinning, dat moest ze goed weten.

Tag: Crystalstar
Note: Acornstar roept Shadowclan op om te stoppen met vechten.

Nog voor Hermitshell of hij kon aanvallen, hoorde hij de woorden van zijn vader. 'Shadowclan!' Onwillekeurig draaide Twisted zijn kop naar het geluid toe, met het gevaar dat hij zo makkelijk aangevallen kon worden. Gelukkig gebeurde dat niet. 'Het is genoeg geweest. Het is tijd dat we terug gaan.' Twisted slikte. Wie had er nou gewonnen? Gaven ze op? Niet dat het hem heel erg veel uitmaakte, eigenlijk. Hij wilde graag weg, hoe veradelijk die gedachte ook was. Hij draaide terug naar de crème kater, hij deed niets. Crystalstar wilde duidelijk ook niet verder vechten. 'M-Moonflow, kom,' miauwde hij naar zijn zus. 'We gaan terug.' De pijn kwam nu langzaam binnen, terwijl de adrenaline weg sijpelde. Hij zette eerst een paar stappen naar achter, voor het geval dat, voor hij zich omdraaide en de rest van ShadowClan volgde. Eindelijk, het was klaar.

Powerplay toestemming van Eline!
@Hermitshell @Moonflow

Hij zei het, en direct leek er een golf van luwte over het strijdveld te gaan, hoewel het natuurlijk niet direct afgelopen was. Dat zou pas zijn wanneer zij hetzelfde bevel gaf. Met haar blik strak op Acornstar gericht verhief Crystalstar haar stem: "Riverclan! Laat diegenen die willen gaan, gaan." Zij zou niet verantwoordelijk zijn voor het lot van de Shadowclankatten die niet meteen naar hun leader luistereden. Ze zou hen van haar territorium krijgen, dan pas zou ook zij terugkeren naar haar kamp.

Note; Crystalstar roept Riverclan op om te stoppen met vechten.

<sub>De grote warrior draaide om zijn as tone de shadowclanner uithaalde naar diens kop, verkocht hem een klap tegen zijn borst. Bluejay, zette zijn kaken strak op elkaar toen klauwen zijn huid kraste, toen bloed het wit op zijn borst rood kleurde. Met naar achter gedraaide oren schoot hij bijna direct in de tegen aanval, haalde uit naar diens kop enkel om het daarbij te laten voor nu. Want Acornstars stem galmde over het strijdveld, deed Bluejay zijn vervolg aanval staken en snuiven. De warrior voor hem had geluk. Geluk dat er op tijd een einde aan deze gekte werd geroepen.  Ze zouden terug gaan met niks om te laten zien behalve littekens. De grote warrior draaide zich weg van de Riverclanners, een bittere glans over zijn ogen. Een onnodige of niets zeggende oorlog, dat bleek.

Maar goed, hij was  meegekomen om aan de zijdes te staan van zijn vrienden. En hij zou niet vertrekken zonder ze. Vandaar dat zijn blik ook al snel de velden af naar Roughvoice, Inkspots. Vertrok daarna pas achter zijn clan aan, terug naar het kamp. Om ongetwijfeld Bluepaw en Rudepaw te vertellen over hoe stoer haar vader en zijn mentor wel niet was. Dat was dan wel weer een pluspunt.</sub>

Timing is everything.

Het was misschien ambitieus om twee katten in je eentje te willen verslaan, maar ondanks alles wist hij zo nu en dan rake klappen uit te delen, van voren en van achteren. En uiteindelijk kreeg hij opeens de zwarte frontaal tegen hem aan, en opeens waren ze een kluwen van drie katten. Settleddust gromde en probeerde achterwaarts tussen de sandwich uit te glippen. Hij had nog geen zin om op te geven, en sloeg uit met tand en klauw waar hij maar kon, het boeide niet wie van de twee in zijn weg zou staan.
Totdat opeens de woorden van.. terugtrekken zijn oren bereikte? Het was volledige verbazing die hem trof. Acornstar, die het hardst had geschreeuwd voor deze oorlog, zei dat ze moesten stoppen. Hijgend keek hij naar de twee Riverclan warriors, zijn groene ogen verward. Al snel schreeuwde de Riverclan leider ook het één en het ander. Hopelijk zouden deze twee niet dwaas genoeg zijn om haar woorden niet te eren. Hij keek kort achterom, waar de beweging langzaam tot een staken werd gebracht. Zonder nog een woord te zeggen draaide hij zich om en snelde hij zich een weg door de katten heen, op zoek naar Acornstar om te vragen wat in StarClans naam was gebeurd.
Maar dat moest wachten tot in het kamp, want opeens lichtte een crème kleurige vacht op in de duisternis. Haar rode accenten schreeuwden naar hem toe, en toen hij bij Pepperpaw kwam, keek hij haar onderzoekend aan. Haar kop zat onder het bloed en in een reflex trok hij zijn tanden op. Wie van die gore Riverclanners had zijn tengels vuil gemaakt aan een medicine cat? Settleddust beet op zijn lip. Ze moesten terugtrekken, kennelijk, dus hij zou haar helpen thuis te komen. ‘Hey Pep, hoe is het? Kan je nog lopen?’ miauwde hij zachtjes. Ergens voelde hij zich weer zo schuldig dat ze mee had gemoeten, en dat ze weer zo was geëindigd. Na alles in het vorige gevecht in Shadowclan.

Tag: Eerst Pantherlight & Clouddancer, daarna Pep

Met snelle passen dook Brokentune weg voor klauwen. Hij voelde de adrenaline door zijn lijf sudderen en het maakte hem high in zijn vertwiste kop. Hij keek echter op toen hij een bulderende stem hoorde en sprong een paar lengtes naar achter toe. De Rogue keek even naar zijn tegenstander en spoog een fluimel vermengd met bloed op de grond voordat hij zich omdraaide en het op een lopen zette naar de gestreepte kater die hem iets had beloofd. Maar het duurde niet lang voordat hij de poes in zijn ooghoek zag. Hij vertraagde zijn pas en draaide zich naar het groepje toe die zich om Pepperpaw had bekommerd. Hij keek even snel naar de Shadowclanner zonder staart, wie niet meteen op een medicine cat leek. "Heb je hulp nodig met haar?" vroeg hij kalm met een knikje naar de flame point, een bezorgde blik in zijn gifgroene ogen waarna hij zijn kop wat liet zakken. Het feit dat hij tussen twee vijanden zat ontging hem meteen. Alles voor haar en hetgeen dat ze had achter gelaten was het enige dat hem te been hield en vooruit dreef. De wonden in zijn rug begonenn eindelijk pijn te doen, de hormonen van eerder begonnen eindelijk hun effect te verliezen.

Tag: Spreekt Settleddust aan

Yes, hij had hem. Hij zou dit gaan winnen. Zijn ogen stonden vol pure strijdlust en hij wist wat hem te doen stond. Net toen hij een laatste uithaal wilde doen sprong er opeens iemand tussen. Een laag gegrom verliet zijn keel, maar hij sloeg niet toe. Acornstar beval zijn clan namelijk terug te trekken. Afwachtend staarde hij naar zijn eigen leader, die verdomme nog toegaf ook. Achterlijk wicht. Ze zouden elke ShadowClanner die zich hier vandaag had gewaagd kapot moeten maken, laten voelen wat er gebeurt als je zoiets flikt. Met een hatelijke blik keek hij Twistedheart weer aan, maar die stapte al weg met de ander, die zijn zus bleek te zijn. Ze zouden nog een gevecht krijgen, een écht gevecht zonder hulp van buitenaf. Woedend siste hij de vertrekkende menigte na. Moge het duidelijk zijn.

Tag: niemand