[SC x RC] Now or never

Ze had gedacht dat dit haar eer zou herstellen. Dat dit haar terug zou brengen naar de werkelijkheid, haar eindelijk meer zou laten voelen dan een last. Maar dat waren de gedachtes geweest van een dom kind, een die nog in der verhaaltjes van haar ouders geloofden waar oorlogen gevochten werden door moedige en krachtige warriors, een verhaal waarin zij aar één van was. Nee, ze voelde zich misplaatst tussen alle vechtende katten, voelde een paniek aan haar knagen die ze diep wegstopte. De gedachtes aan het gevecht met de thunderclan apprentice lagen nog vers in haar geheugen, vooral omdat ze die verloren had. Nee, nee, niet deze keer. Ze schudde haar kop en dwong zichzelf te focussen, er waren verschillende figuren die ze niet uit het oog mocht verliezen. Eén in het specifiek: het grijze vachtje van haar zus. Paniekerig keek ze rond totdat ze die vond. Ze was in gevecht met een flame point, een die van plan leek stevig terug te slaan. Was dat niet de medicine cat? Nee, het deerde haar niet, ze zou geen haar aan Honorpaw krenken. Met een luide grom zette ze een sprint in en sprong met uitgeslagen nagels op, in de hoop de shadowclanner te onderscheppen.

Tag: Honorpaw & Newtpaw

En nog steeds ging ze niet weg. Sterker nog, nu besloot ze opeens om wél te vechten. Of nuja, als je het vechten wilde noemen. Farai voelde poten tegen haar borstkas en sprong van de ander af, waardoor diens harde duw haar welliswaar lanceerde maar niet bezeerde. Geërgerd zakte ze door haar poten en zette het haar op haar rug overeind, maar toen klonk het teken. Even keek ze achter zich en trok met haar oor, nu al? Nou, ze zou haar niet horen klagen. Farai had gedaan wat er van haar gevraagd werd en meer zou ze ook niet doen. Fel keek ze naar de twee kinderen. "Als ik jullie was zou ik er vandoor gaan, idioten," gromde zich en zette het toen op een lopen. Beter kreeg ze haar beloning.

[Farai verlaat de oorlog]

BITTERSWEET

Oh wat voelde dit verrukkelijk. In all chaos there's calculation, het gezegde was voor haar nog nooit duidelijke afgebeeld dan nu. Ze voelde de adrenaline door de lucht heen golven, het golfde immers ook door haar. De jonge poes keek met haar tweekleurige ogen rond door het strijdgewoel. Tot haar... Tegenzin had ze eerder moeten helpen gewonde katten van het veld af te begeleiden. Natuurlijk had ze dat zonder klagen gedaan, maar nu was het daadwerkelijk haar tijd een naam voor zichzelf te maken. Waar beter, dan bij de leader van haar eigen clan? Ze zag Crystalstar vechten als een van de grote katten van hun vorigen verhalen, bad tot starclan dat ze alle levens uit Acornstar zou slaan. Totdat een rogue zich erbij mengde, en haar order was luid en duidelijk. Oh, in haar eentje zou ze de grotere en oudere kater niet aan kunnen, maar lang zou ze niet alleen zijn. Riverclan was anders dan het vuile leven dat hij als ongedierte doorbracht. Niet veel beter dan haar broer, al ontbrak hem het kitchserige ornament om zijn nek. Stilletjes zette Bitter een sprint in en lanceerde zich richting de grote kater, om zo mogelijk tijdens haar sprong haar nagels diep in zijn huid te trekken. Eenmaal weer op de grond dook ze aan de kant, klaar om een dergelijke aanval weer te herhalen.

Tag: Brokentune na Crystalstars beve

WOLFBLOOD

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Haar ogen gleden over het gezicht van de ander, haar blik zowel kwaad als diep bezorgd. Voorzichtig zover ze kon probeerde ze het bloed van haar hoofd te vegen, zodat het niet in haar ogen zou druppelen. Ze zag er verdwaasd uit, gepanikeerd. Starclan, ze zou dat konijn op haar rug moeten tillen en ver van het gevecht moeten brengen. Ze wilde het doen, zeker toen de sukkel ook nog eens langs haar heen probeerde te komen."Je blijft hier idioot," Siste ze en sloeg met haar staart. Gelukkig reageerde het kruidenkatje dat ze geroepen had, die op wonderlijke wijze uit windclan was geteleporteerd. Daar zou ze zich later wel zorgen over maken. Hij leek daadwerkelijk bekommerd om haar en waakzaam keek de grote warrior toe. Alles aan haar jeukte, haar nagels kon ze onmogelijk meer inklappen van de adrenaline: maar ze kon niet weggaan totdat ze wist dat de snufferd voor haar veilig zou zijn. En dat leek zo te zijn, Starclanzijdank. Net op tijd ook, want haar stem weerklonk over het slachtveld. Wolfblood kwam overeind, wierp nog één strenge blik naar Falconpaw en tikte enkel kort met haar staart tegen Pepperpaw's borst. "Blijf hier," commandeerde ze, alsof het haar plaats was dat te doen. Wolfblood zette het op een lopen en vond snel genoeg haar andere uilskuiken, bedolven door twee meiden. Heh, misschien had hij dan toch gelijk gehad dat vrouwen zijn grootste zwakte waren. Ze had hem normaliter uitgelachen, maar nu was dat even anders. Wolfblood zette een grote vaart in en probeerde een van de apprentice met haar gewicht omver te buiken. Ja verdomme, ze kon toch niet een apprentice uit elkaar gaan trekken? Dat vond ze wat lullig, hoewel het wel verleidelijk was met alle opgebouwde adrenaline dat haar bloed zo snel liet pompen. De poes moest alles doen om zichzelf in te houden. "Zoek een ander joch om jezelf op te gooien, sletjes," grauwde ze kwaad en zette haar vacht dreigend overeind. Tag: Eerst Pepperpaw & Falconpaw, dan Ravenstrike, Celestialpaw & Cottonpaw.

gemaakt door kiki

Twistedheart probeerde overeind te krabbelen, maar hij was niet snel genoeg. De schrik had hem sneller te pakken gehad dan zijn reactie vermogen. Daar moest hij maar is aan gaan werken, dacht hij verbitterd toen de RiverClanner boven op hem sprong. De kater probeerde de ander af te weren, maar hij begon moe te worden. Hij was het vechten niet gewend en hoewel het er in het begin nog redelijk goed uit zag voor hem, begon hij twijfels te krijgen. Hij probeerde de ander met zijn achterpoten te bewerken, en hoopte dat zijn klauw grip kreeg op diens schouder. Zou hij hem nog af weten te duwen?

@Hermitshell

Wonder boven wonder wist hij op de ander terecht te komen, die minstens zo vermoeid als hijzelf naar zijn buik trapte. Toen hij voelde hoe een klauw zijn schouder beetpakte deinsde hij achteruit, waardoor de achterpoten wonden achterlieten in zijn buik. Pijnlijk gesis verliet zijn bek en zijn ogen vernauwden. Het was het waard. Hij had zijn vrijheid nog. Woest haalde hij uit naar Twistedheart's borst, zwakker dan ooit. Er zou snel een einde aan dit gevecht moeten komen, of ze vielen beiden neer.

Tag: @Twistedheart

Settleddust voelde nu echt dat hij de overhand had. Even moest hij een klap incasseren, maar dat risico leverde een hoge beloning op. Hij had de poes nu echt in zin greep, tegen de grond gedrukt. Ze moest beter weten dan een warrior aan te vallen die buiten haar kunnen was. En terwijl ze spartelde, wilde hij haar dat lesje leren. Hij zou haar niet teveel pijn doen, hij zou vechten met eer. Hij had de code al genoeg aan zijn laars gelapt om nog meer met Starclans genadigheid te gokken. Hij begon met zijn achterpoten uit te halen naar haar buik, daar waar het erg kwetsbaar was. Ze zou er niet dood aan gaan, maar hij hoopte dat het genoeg zou zijn om haar uit het gevecht te halen. Totdat zware pootstappen opeens verraadde dat iemand er niet mee eens was wat er gebeurde. Settleddust vernauwde zijn ogen. Oké, tijd voor ronde twee. Hij had niet zo heel veel te verduren gehad nog, dus als deze Riverclanner zin had om zijn clangenoot te volgen. De eerste aanval was redelijk eenvoudig te ontwijken, maar daardoor moest hij wel de zwarte poes loslaten. ‘Ren naar huis,’ siste hij nog dreigend naar d'r, voordat hij zich richtte op de kater. Geen tijd te verliezen. Settleddust vestigde zich stevig in de grond, had geen idee met wie hij te maken had in de duisternis. Maar de duisternis was van Shadowclan, en net zoals de poes, zou hij hem verslaan. Settleddust maakt een schijnbeweging richting de rechterkant, waarna hij toch naar rechts ging. En uiteindelijk stoof hij naar voren en probeerde zijn staart te grijpen en met een harde ruk uit belans te brengen.

@Tag: Pantherlight & Clouddancer

Ze zat nog muurvast toen de klauwen van Acornstar bloederige strepen door haar knappe gezicht trokken. Crystalstar liet eindelijk een kreet van pijn horen terwijl het bloed over haar gezicht sijpelde. Toen schoot iemand haar te hulp, toen nog iemand, en met een geweldige ruk wist de kattin zich vrij te trekken. De wond in haar schouders, het bloed in haar gezicht en de nieuwe snee in haar nekvel maakten dat ze steeds sneller bloed begon te verliezen, en de grijze leader wist dat ze dit nu moest afmaken. Met een gewelddadige grauw wierp ze zich op Acornstar, met haar klauwen uitgestrekt. Ze richtte op zijn borst en op zijn nek, en probeerde zo het verrassingsmoment te gebruiken om zoveel mogelijk schaadde aan te richten.  

Tag; Acornstar

Hij raakte en zag hoe bloed op begon te wellen. Hij merkte echter dat zijn reactievermogen trager begon te worden. Begon hij te veel bloed te verliezen? Het zou hem niks verbazen. Maar opgeven kon hij simpelweg niet, er was geen tijd om te rusten om zich te laten helpen. Dat werd dan ook maar weer bewezen toen Crystalstar zich los wist te halen en op hem af kwam. Hij voelde zijn schouder toen hij een poging nog deed om haar te ontwijken en wist dat dat niet zou werken. Klauwen begonnen zich over zijn lichaam te bewerken en hij klemde zijn kaken op elkaar om niks te laten horen. In plaats daarvan kwam hij overeind op zijn achterpoten en begon hij met zijn voorpoten naar haar uit te halen, waar hij ook maar kon raken.

Tag: Crystalstar

<sub>Newtpaw wist dat ze dit niet zou moeten doen. Ze wist dat het fout was. Alles wat ze tot nu to gedaan had die dag was fout, maar dit was zelfverdediging. Ze zou het niet accepteren dat iedereen maar dacht dat ze haar konden aanvallen. Medicine cat of niet. De flame point maakte een grootte sprong richting de grijze apprentice met haar nagels uitgeslagen, maar in haar sprong werd ze tegen de grond aan geworpen door een ander. Het maakte ook niet meer uit wie het was, maar vandaag zou ze laten zien dat ze wel kon vechten. Ze had samen met haar vader getraind en hij had haar de fijne kneepjes geleerd. De zachte plekken. De poes gromde en probeerde Rookchirp door met haar achterpoten tegen haar buik te trappelen van haar af te werken.

Tag: rookchirp</sub>

En ze raakt hem. Twee keer, drie keer. Haar poten werden kleverig van het bloed. Maar Acornstar liet niet gemakkelijk met zich sollen. Plotseling steigerde de enorme kater op zijn achterpoten en haalde net zo hard naar háár uit. Een snee opende schuin over Crystalstar's keel, en toen ging het allemaal heel snel. De grijze leader wankelde, ze geen pijn meer. Ze hief haar zeegroene ogen, die al dicht begonnen te vallen, nog één maal op, en zag Acornstar daar staan. Als zij zou gaan, dan hij ook. En met al haar kracht sprong de leader van Riverclan naar voren en beet zo hard mogelijk op zíjn keel toe. Ze hield niet lang vast, en wankelde na een paar tellen al weer terug, maar ze had het gedaan. Crystalstar's achterpoten gleden onder haar weg, en ze viel in de snel roodkleurende sneeuw. Haar adem stopte.

Tag; Acornstar

Wat hij had gedaan, was voldoende geweest en nu had hij de aandacht van elke Riverclanner op hem. Hij trok met zijn oren, gooide zich van Crystalstar af toen zijn ogen die van Acornstar kruistte. In zijn ooghoek zag hij meteen een kat aankomen en wel meteen dook hij naar onder waarna hij soepel wegdook voor de twee aanvallen die zijn kant uitkwamen. Het was tijd zijn windclanner bloed in actie te gooien. "Oh ja? Pak me dan!" zei hij snerend tegen de twee warriors met een scheve grijns op zijn gelaat. Hij sprong naar voren, soepel en snel op de voeten, waarbij hij de buitenrand van het gevecht bereikte. Hij kantelde zijn hoofd en begon zijn pas te versnellen, rondjes lopende rond de bende vechtende katten. Mochten zijn twee aanvallers het opgeven, ging ie zo weer in het gevecht. Maar hij zou het niet tegen twee warriors tegelijk opnemen. Hij wist dat hij genoeg uithoudingsvermogen had om dit wel even vol te houden, allesinds langer dan hen.

Hij had niet bewust richting haar keel uitgehaald, maar raakte daar wel en het moment dat het gebeurd was, wist hij ook dat het diep was. De wond was te diep. De tweede keer dat hij een leven zou nemen en het overviel hem. Hij zakte terug op vier poten, merkte amper dat de poes weer naar voren kwam en zich nog met een laatste poging in zijn keel vastklampte. Het bloed dat daar nog zachtjes had gevloeid begon harder te vloeien en hij wist dat ook hij een leven zou verliezen. Het duurde niet lang voor zijn poten hem niet meer konden dragen en hij naar de grond zakte. Zijn ogen waren gericht op het lichaam van Crystalshell, maar hij had moeite om ze nog open te houden. Ze sloten zich dan ook toen hij nog een laatste poging deed om adem te halen, maar dat was voorlopig de laatste, want zijn adem stopte erna.

Tag: Crystalstar

Settleddust ging niet vaak een uitdaging uit de weg. Hij had een gevecht met twee veel gevaarlijkere honden dan hen overleefd, dus een visvreter en zijn vriendinnetje kon hij nog wel hebben. De tweede mocht van geluk spreken dat haar vriendje kwam, anders had hij haar met veel zwaardere verwondingen naar huis gestuurd. Terwijl de grote hem even afleidde met wat gebruikelijke trash-talk, rolde hij zijn ogen. ‘Twee vissen op het droge, eens zien hoe lang jullie je adem nog kunnen inhouden.’ Settleddust was even compleet de draag uit waarom ze aan het vechten waren. Het was enkel hij tegen hen op dit moment. Het was overleven, en overleven voor nu betekende dat hij dwars door ze heen zouden moeten gaan. Eén ding was in zijn voordeel. Het was nacht, en in het donker was waar hij voor was gemaakt. Zij waren Shadowclanners, en ze hadden vochten dus ook in het donker. Settleddust bleef wachten, spiegelde hun bewegingen voor nu. Hij zou niet de eerste aanval uitdelen als er twee van hun waren, hij zou zichzelf opsluiten in die aanval, zijn rug kwetsbaar maken. Dus hij moest reageren op wat zij deden, en dust wachtte hij, zijn pupillen groot terwijl hij hun bewegingen nauwlettend in de gaten hield.

Tag: Clouddancer, Pantherlight