[SC x RC] Now or never

|Throw yourself into the unknown|

In stille mars liep de grote groep katten richting het slagveld. Vooraan liep de knappe grijze kattin die in de afgelopen tijd een belangrijke naam in het woud was geworden. Ze had haar kamp, haar geliefde en drie van haar kinderen achtergelaten om haar clan het gevecht in te leiden. Het gevecht waarvan zij wist dat het niet alleen gerechtvaardigd, maar ook nog eens nodig was. De gevaren, waaronder de dodelijke gevolgen van oorlog waren geen raadsel voor haar, maar ze wist ook dat dit de enige manier was om zeker te stellen dat haar clan zou blijven voortbestaan. Dit gevecht moest gewonnen worden, hoeveel het ook mocht kosten. Na een korte tijd te hebben gelopen, splitste de groep in tweeën, en de tweede groep maakte een lichte bocht zodat de frontlinie werd opgedeeld. Daarna gingen ze verder. Hun vijand insluitend.

|With pace and a fury defiant|

Haar hulp had hun taak verricht, de vijand was nog steeds op een redelijke afstand van haar thuis, en had niet de kans gekregen om door te duwen of zich te hergroeperen. Ze hoorde de chaos vanaf een afstand aan, het gekrijs, het geschreeuw. Niemand dan zij en haar vertrouwelingen wist precies wat er gaande was, maar dat was ook niet nodig. Zodra zíj aankwam zou het raadsel niets meer uitmaken, dan zouden de ogen op haar zijn gericht. Op haar, en op haar rivaal. De kattin gaf een zacht bevel om te wachten, en tuurde uit alle macht om de vijand te zien. Ze keek de andere kant op en zag dat de andere groep ook zijn positie in had genomen. Genoeg gewacht, tijd om aan te vallen, tijd om dit conflict tot een slot te brengen.

|Clothe yourself in beauty untold|

Nog één schietgebed naar haar voorvaderen, nog één blik naar de katten die haar hiernaartoe gevolgd hadden, nog één glimlach, nog één bevel. Het bevel om te gaan. Ze herhaalde het bevel Riverclan, voorwaarts luid, zodat ook de andere groep haar zou kunnen horen. En toen bewoog de golf katten naar voren, met haar leider vooraan. Op het slagveld was iedereen gelijk, en ook zij schuwde niet weg voor het bloed, voor de klauwen.

|And see life as a means to a triumph|

Crystalstar begon met een langzame tred, om iedereen in beweging te krijgen. Al snel bewoog ze haar snelheid omhoog. Na een paar tellen trappelden vele poten over het besneeuwde gebied van Riverclan, en toen raceten ze. Ze gingen met een noodvaart richting de groep Shadowclankatten, waarvan er een aantal verwikkelt waren in hun strijd met de opgetrommelde rogues. Die zouden snel genoeg verlost worden van hun gevechtspartners, alleen maar om er nog veel meer voor in de plaats te krijgen. Haar ademhaling was jachtig, haar blik was nog steeds hard in vastberaden. Ze liet een bulderende strijdkreet horen, en stortte zich toen in de strijd.

[Riverclan kan posten, Crystalstar is open]

De situatie:

_{Day by day
We have lost our edge
Don't you know?
Forgotten is the life we led}

<sub>Met de groep in haar kielzog stapte Blueflower richting de Fourtrees. Ze zei tegen niemand een woord, leek in een trance verzeild geraakt. Er bleef maar één zin door haar hoofd spoken. Hier hoor ik niet. Hier hoor ik niet. Nog nooit had ze het gevoel zo sterk ervaren als nu. "We nemen hier géén gevangenen, begrepen? Ze vluchten, of ze sterven." Hadden Crystalstar’s woorden geluid. Was dat waar ze in veranderd waren? Moordenaars? Werd dat van hen verlangd? Dat liet een bittere smaak in haar mond na. Het maakte haar ziek en misselijk en verdrietig.

Bij de heuvel die naar de Fourtrees leidde bleef Blueflower staan toen Crystalstar in de verte halt riep. Ze keek neer op de groep beneden. Shadowclan was gearriveerd maar ze waren al in gevecht met iemand. Niet begrijpend staarde ze naar het tafereel. Iemand was al gearriveerd en viel hen aan en Blueflower wist feitelijk dat dit Riverclan niet kon zijn. Haar bloed werd koud toen ze besefte dat ze hen totaal konden overrompelen. Shadowclan zou hen niet eens zien aankomen. Ze zouden niet weten wat ze overkwam. Ze zouden ingesloten zijn.

Blueflower keek omhoog naar de hemel en bad met haar kracht. Starclan, vergeef mij.. vergeef ons voor wat we vandaag gaan doen. Schenk ons genade en sta ons bij. Crystalstar’s kreet schalde door de lucht als het schot van een jagersgeweer. Ze kwam in beweging en daalde beheerst met haar groep de heuvel af. Langzaam, toen wat sneller.. op een drafje.. tot ze tenslotte samen met haar leider de meute tegemoet rende en haar lot bezegelde.

TAG BEECHRESIN
Groep die bij Blueflower is: It's open season baby</sub>

_{Now it seems
You don't care what the risk is
The peaceful times have made us blind}

De gehele tocht had er een stille, maar zware atmosfeer om de groep heen gehangen. Dit werd alleen maar erger naarmate ze zich dichter naar hun rivalen toe bewogen. Zijn eerste gevecht.. Gek genoeg had hij er zin in. Dit was zijn kans om zich te bewijzen, niet alleen aan Crystal, maar aan zijn hele clan. Bovendien kon hij niet wachten om eindelijk te doen waar hij goed in was: iets zonder teveel woorden oplossen. Hopelijk hadden de rogues hun werk goed gedaan, want dan was overwinning voor de goede kant onvermijdelijk. Bij het horen van zijn leader's bevel schoot hij naar voren. Zijn hart racete en de ijzige lucht langs zijn vacht gaf hem een gevoel van onsterfelijkheid. Niemand kon hem slopen. Met die filosofie sprong hij op de eerste de beste ShadowClanner af, een donkere, grote gestalte, die afgetekend tegen de bomen slechts een schaduw was. Midden in de lucht besefte hij pas wie hij tegenover zich had en een kromme grijns verscheen op zijn zenuwachtige bek. Of zijn klauwen Twistedheart's borst konden bereiken was nog de vraag.

Tag: @Twistedheart

Hij haar nog nauwelijks aan kunnen kijken toen ze plots aangevallen werden, maar niet door de RiverClanners. Rogues kwamen op hen af, vielen hun aan. Twistedheart probeerde Newt zachtjes opzij te duwen, om voor haar te gaan staan. Wat was dit voor gekkigheid? Waar waren die RiverClanners? Door alle verwarring wilde hij vooral dat Newtpaw veilig was, hij had Pepperpaw al opzij geschoven zien worden. Zijn vader werd aangevallen, maar Twisted hield zich er nog even buiten. Bijna zou hij besluiten om gewoon de rol van Newtpaws (en Pepperpaws) beschermer op zich te nemen, maar dat idee verwierp hij al snel weer. Hij moest vechten. En vechten zal hij, want daar kwam de echte vijand aan. Zijn vacht kwam overeind bij de kreet van de grijze Leader, waar het allemaal begonnen was.

Voor hij verder iets kon verwerken, werd hij aangevallen. Twistedheart hoopte dat Newtpaw maakte dat ze wegkwam, terwijl hij zijn onbekende aanvaller te lijf ging. Hij was een beetje overrompeld door de verrassing, en voelde nagels zijn huid raken. Gelukkig was het een schrammetje, niks ernstigs. Twisted beukte tegen de ander aan, hopend dat hij hem niet zou ontwijken. Toen zag hij wie het was, dezelfde Apprentice (nu waarschijnlijk Warrior) die hem had betrapt samen met Crystalstar. Hij slikte, herstelde zich van de korte schrik en hief zijn poot op. Hij hoopte dat hij de ander op de grond kon duwen.

@Newtpaw mentioned, @Hermitshell attacked

Alles hieraan keurde ze af. Alles. Het was geen geheim dat Shrimppaw geweld haatte, laat staan oorlogen. Zeker oorlogen die onnodig waren, en dit was zo ontzettend onnodig. Een ruzie, ontstaan tussen twee Clanleaders. Wat hadden de rest van de Clans daarmee te maken? Het feit dat Crystalstar het zo ver had laten komen, eerst met Twistedheart, daarna de Gathering. Toch was StarClan ook een raadsel, de Prophecy die de ShadowClanners blijkbaar gekregen hadden was een raadsel voor haar.

Met heel veel tegenzin ging Shrimppaw aan de rand van het strijdgeweld zitten, samen met Falconpaw. De kruiden had ze om hen heen verzameld. In de verte zag ze Newtpaw en Pepperpaw met de rest van ShadowClan. Omringt door.. Rogues? Shrimp vernauwde haar ogen, haar blik ging heel even naar Crystalstar die net de strijdkreet liet horen. Haar vacht kwam overeind en ze boorde haar nagels zenuwachtig en afkeurend in de grond. Ze zag Hermitshell tussen de aanvallende RiverClanners. Die had er wel zin in, een potje vechten. Ze zuchtte en richtte even kort haar blik naar Falconpaw. Het was zo fijn dat hij er bij was, dat ze dit niet in haar eentje moest doen. Het zou nog een zware dag worden, dat wist ze nu al. Shrimppaw bereidde haarzelf alvast voor met de woorden van Smokebreath, niet in paniek raken, en verdriet en rouw mochten je niet overnemen.

@Falconpaw

Haar vader kon wel eens gelijk hebben met deze rogues, dat Crystalstar ze iets gegeven had om voor haar te vechten. Ze was een lafaard, dat was zeker als ze dacht dat te kunnen doen. Ze merkte op hoe een van de rogues haar dochter een mep durfde te verkopen en ze spande haar spieren al aan om zich ertussen te mengen. Alleen op dat moment kwam riverclan erbij en zag ze hun deputy op haar afkomen. Blijkbaar zou ze eerst met haar af moeten rekenen voor ze de kans zou hebben om Scarletpaw te helpen. Een grauw verliet haar keel, terwijl ze hard uithaalde naar de kop van de deputy met haar klauwen uitgeklapt. Hopende haar even een flinke klap te geven dat ze mogelijk beduusd zou zijn.

Tag: Blueflower

Zijn nagels wisten de ander slechts te schamperen en gefrustreerd knarste hij zijn tanden op elkaar. De vieze moeraskat ging alweer in de tegenaanval en wist met zijn poot Hermit's kop te raken. Onhandig rolde hij opzij, wat zijn bevoordeelde positie volledig weggaf. Goed gedaan Hermit, ongelofelijke sukkel dat je er bent. Lichtjes beduusd van de klap sloeg hij gemeen naar de anders gezicht. Zijn gedachten gingen naar hun eerdere ontmoeting, naar wat voor kneus de zoon van "grote leader Acornstar" was. Hij was precies het type dat sorry zei na het doden van een stuk prooi. Crystalstar was niet de enige die hem klein kon krijgen.

Tag: @Twistedheart

Ze had minstens een warrior verwacht. De meesten hier hadden haar minstens eenmaal zien vechten, dus Crystalstar dacht dat niet zomaar iemand zich aan haar zou wagen. En zeker geen.. apprentice? Of was het nog een kitten? De leader remde met en draaide zo gemakkelijk aan de kant dat het bijna komisch was. Als die dwaas nou niet zo geschreeuwd had, zou ze misschien nog geland zijn. In dezelfde draai stak Crystalstar ook een van haar achterpoten uit en mikte daarmee venijnig naar de kop van de aanvaller. Als die klap aankwam betekende dat minstens enorme verdwaasdheid en sterretjes voor de ogen van de apprentice. Voor nu hielt ze wel haar nagels ingeklapt, kittens verblinden was niet bepaald haar stijl. In tegenstelling tot de ander bleef Crystalstar dodelijk stil, goed vechten deed je immers niet met je geschreeuw.

Tag; Alligatorpaw

<sub>Ze omzeilde vechtende lichamen. Gooide haarzelf opzij en ontweek een aanval van een Shadowclanner. Ze draaide haar kop net op het moment dat ze een bruine vlek haar kant op zag komen. Beechresin was voor haar gesprongen en haalde zonder verdere omhaal uit naar haar kop. Blueflower ontweek maar voelde de nagels schampen langs haar wang. Ze ontblootte ook haar nagels en dook naar voren, haar kleine lichaam tegen de ander aangooiend en haar tanden zinken in wat ze maar raken kon. De tijd van ontwijken en dansen was voorbij. Nu moest ze alles eraan doen te overleven en om de ander weg te jagen. Haar clan te verdedigen.

TAG BEECHRESIN
Groep die bij Blueflower is: It's open season baby</sub>

Hij was blij (of nou ja, tevreden in zichzelf) toen hij de kop van de ander raakte. Dat was tenminste één klap raak. Hij wist niet meer zo goed hoe de kater heette, was het niet iets met Hermit? Hij was een beetje beduusd, maar Twistedheart twijfelde automatisch. Stom, stom, had hij niet moeten doen. De RiverClanner haalde weer uit naar hem, dit keer ook met zijn poot. Twisted was hier zo slecht in, waarom was hij ook al weer mee gegaan? De nagels raakte zijn wang, lieten een kras achter. Twisted beet zijn kaken op elkaar en dwong zichzelf tot de volgende aanval. Ook hij sloeg met zijn poot weer naar de ander, gevolgd door zijn andere. Hopelijk was de eerste klap afleiding genoeg voor de tweede.

@Hermitshell

Ze had al dagen het gevoel niet helemaal fit te zijn, maar toch kon ze dat moeilijk als een excuus gebruiken om niet mee te vechten vannacht. Ze had amper kunnen eten, misselijkheid had haar in de weg gezeten, maar ze had het afgeschoven op de zenuwen. Dit zou tenslotte haar eerste echte gevecht zijn. Ze was met haar groep meegegaan richting het gevecht, maar toen ze zo snel haar zus niet kon vinden splitste ze zich af om haar te gaan zoeken. Het was niet moeilijk om haar geur te volgen en eenmaal haar gevonden te hebben versnelde ze haar pas. Die rogues hadden toch niks met haar gedaan? Maar toen ze dichterbij kwam merkte ze geen verwondingen op. Een zucht van verlichting verliet haar bek, terwijl ze haar zus heen en weer schudde. "Dreamdust?" Er was een gevecht gaande, dit was geen moment om hier bewusteloos te liggen.

Tag: Dreamdust

Het was oorlog en dat betekende vechten, geen theekransje. Koba was dus ook direct weer in de aanval gegaan en toen zijn klauwen eindelijk door de borst van de bruine tom gleed voelde hij een opwelling door zich heen komen. Een grijns creëerde op zijn gehavende gelaat. Eindelijk was het zover dat de Shadowclan leader terug vocht. Hij verdween in zijn blinde kant en reactie daarop probeerde Koba zijn kop weg te trekken. Helaas lukte hem dat niet geheel omdat het toch bleef gokken. Drie strepen trokken over zijn wang maar niks dat liet opschrikken. Hij draaide zich om naar de plek waar Acorn hem aangevallen had en zag zijn bruine gestalte weer staan. Voor hij echter weer een poging kon wagen voor een aanval sprong één van de rogues zijn kant op, duidelijk met de instantie om op hem te springen in plaats van de Shadowclanner. Omdat het allemaal wel zo plots en snel ging, kon hij niet geheel de aanval ontwijken. Koba liet zich bijna op de grond vallen waardoor Brokentune te hoog uitkwam en enkel met zijn nagels over zijn schouders kon krassen. De grote tom gromde, maar eerder pisnijdig vanwege de verraad dan de pijn. Toen Brokentune op de grond terecht kwam probeerde hij hem snel een wond toe te brengen aan zijn flank met een uithaal, daarna richtte hij zijn aandacht weer op Acornstar. Die wel zou denken wat er in god's naam gebeurde. Koba maakte aanstalten om hem van links aan te vallen maar keerde naar rechts toe in verassing maar ook strategie. Zo hield hij Brokentune aan Acorn's kant. Riverclan's oorlog's kreet klonk in de tussentijd in zijn oren maar Koba vertrok niet voor hij minimaal nog een slag had gegeven aan de ander. Later zou hij persoonlijk Broken nog van kant maken door zijn actie. Koba riep nog naar de andere rogue's terwijl hij met zijn geopende bek naar de kop van de Shadowclanner hapte. Hem het liefst willend rakend waar hem goed pijn deed, zoals zijn strot, oog of desnoods zijn snuit.

''Terugtrekken!''

Oorlog. StarClan dat was niet waar hij voor kwam. Ergens was het opgelucht ademhalen dat het geen oorlog was met WindClan maar... Oorlog in het geheel was iets wat hem niet goed stemde. Het voelde gewoon niet juist, dit. Hij wist niet alle ins en outs, dat was hij ook niet van plan om te vragen en hij mocht het ook niet eens vragen, maar hij haatte het. Hij haatte de vibe die het gaf. En als hij naar Shrimp keek wist hij dat zij er ongeveer hetzelfde over dacht. StarClan, uiteindelijk zouden ze moeten hopen dat geen kat zou sterven onder hun bewind. Hij keek naar het slachtveld, waar katten aan het vechten waren. Hij probeerde de brok in zijn keel weg te slikken, in de hoop zijn nervositeit te kalmeren. Maar er zou misschien nooit een moment zijn waarop hij deze nervositeit zal gaan verliezen. Hij hoorde een zucht naast hem, waarop hij naar de poes naast hem keek en zijn staart steunend over haar heen legde. Dit was misschien wat StarClan voor ogen had. Dit was zijn final assessment. "We komen er doorheen." sprak hij zachtjes tegen haar. "Als er een kat is die directe hulp nodig heeft roepen we elkaar er gewoon bij." Dat was het makkelijkste, immers. Hij hoopte dat het niet nodig was maar... wie weet. "Het komt goed." sprak hij met een knikje, waarna hij zijn ogen naar het veld liet gaan. Het zou duidelijk zijn wanneer ze in actie moeten komen.

@Shrimppaw

OOC: Als je me nodig hebt voor een wond ofzo, tag me ff op discord/DM me!! <3

De grijns op zijn gezicht herstelde zich bij de succesvolle aanval. Toen was dat knappe koppie opeens niet zo mooi meer. Tijd om van zijn overwinning te genieten kreeg hij niet, want de kneus probeerde weer eens iets. De eerste klap ontweek hij feilloos, maar de tweede had hij niet zien aankomen. Scherpe nagels sloegen een wond in zijn borst en een gefrustreerde kreet verliet zijn bek. "Ik maak je kapot." Siste hij, al was hij door ademtekort amper te verstaan. Een kreet van één van de rogues maakte duidelijk dat zij zich zouden terugtrekken, wat zijn strijdlust enkel vergrootte. Zonder te wachten schoot hij naar beneden, klaar om zijn tanden in één van Twisted's poten te zetten.

Tag: @Twistedheart

Naast haar sloeg Falconpaw zijn staart om haar heen. 'We komen er doorheen,' sprak hij zachtjes, waarop Shrimp weer zuchtte. Het waren woorden bedoeld om op te beuren, steun te geven. Maar Shrimp had er niet zoveel vertrouwen in. Ze voelde zich behoorlijk slecht, zelfs een beetje ziek nu het echt allemaal begon. 'Als er een kat is die directe hulp nodig heeft roepen we elkaar er gewoon bij,' sprak hij. Shrimp knikte enkel, leunde wat meer naar hem toe. Ze had dit echt niet zonder hem gekund. 'Het komt goed.' Ze keek hem even kort aan en liet net als hem haar ogen toen over het veld gaan. Ze moest zich maar voorbereiden op het slechtste. Ze zou haast zelf een paar kruiden nemen, maar die moesten ze bewaren voor de Warriors. 'L-laten we het hopen,' miauwde ze met een klein stemmetje, haar misselijkheid proberend weg te werken.

@Falconpaw

Voor mij geldt ook, als je me nodig hebt liefst taggen op discord/dm sturen!

De eerste aanvallende klap werd ontweken. Dat was jammer, maar gelukkig had hij nog een tweede klap in de aantocht. Die was wel raak. Twisteds vacht prikte toen hij zijn nagels een wond op Hermits borst maakte. 'Ik maak je kapot,' werd naar hem toe gesist. Een kreet die aangaf terug te trekken deed hem heel kort afleiden, waarop hij net te laat was voor de volgende aanval van de RiverClanner. Hij liet een kreetje van pijn horen toen de tanden in zijn poot zonken, en met zijn vrije poot probeerde hij de ander in zijn gezicht te krabben. Ook zijn kop bracht hij naar voren, hopend een hap in zijn oor te kunnen zetten.

@Hermitshell

De pijnkreet klonk hem verrassend goed in de oren. Was hij echt zo'n sadist? Hij besloot die gedachte opzij te duwen en zich op het gevecht te focussen. Scherpe nagels bedekten zijn gezichtsveld en voor hij zijn kop naar achteren wist te trekken stond er al een kras op zijn wang. Bij de scherpe tanden in zijn oor liet hij pas geschrokken los. Niet. zijn. oor. Als er iets niet ging gebeuren dan was het dat de smerige rat zijn prachtige uiterlijk ging verpesten. Kwaad hapte hij weer naar de ander zijn poot met de hoop dat die nog niet teruggetrokken was, en vooral hopend op dat zijn oor niet zou scheuren.

Tag: @Twistedheart