Let's introduce you to Starclan[Milkypaw]

Het was even wennen, haar nieuwe naam, nieuwe rang, nieuwe Den, nieuwe plichten, maar ook haar nieuwe voordelen. Milkypaw was haar naam nu. Medicine Cat apprentice van Thunderclan, met andere woorden, levend in de Medicine Den. Ze moest katten verzorgen, wat ze op zich helemaal niet erg vond, en mocht het kamp uit, zou het kamp soms zelfs wel uit moeten om kruiden te zoeken. Maar vooral die naam. Ze bleef zich maar voorstellen als Milkykit en reageerde nog steeds wat traag op Milkypaw. Maar dat kwam wel. Dat moest wel. De apprentice werd uit haar gedachten opgeschrikt door de stem van haar mentor. "Milkypaw, kun je even hier komen?" luidde de simpele vraag. Rustig stond ze op. Natuurlijk kon ze daar heen komen. Dat was niet zo moeilijk. Wat er volgde was natuurlijk een tweede. "Ja?" klonk haar stem vragend, terwijl ze op keek naar Maskheart. Ze was voor hem gaan zitten met haar staart over haar poten. Een glimlach sierde haar gezichtje en rustig wachtte ze op een vervolg, een uitleg, als ze die zou krijgen tenminste.

Al snel kreeg ze een hele uitleg over wat ze gingen doen en wat zij moest doen. "Nu je tot Medicine cat apprentice bent benoemd moeten we nog naar de moonstone om je voor te stellen aan Starclan." Begon haar mentor. "Het leek me wel een goed idee om het vandaag te doen." De kater wachtte even en dat was maar goed ook, want het duurde enkele seconden voordat ze besefte wat haar nu eigenlijk te wachten stond. De moonstone? Dat was toch zo'n glimmende steen in Highstones welke je contact gaf tot starclan? Ho, wacht, wat? Even knipperde ze met haar ogen, maar veel tijd om het helemaal te laten bezinken kreeg ze niet. Er werden wat kruiden voor haar neer gelegd en even keek ze de kater aan. "Dit zijn reiskruiden, ze zullen de tocht wat gemakkelijker maken." Zei hij. "Voor je ze opeet wil ik graag dat je kijkt hoe de kruiden eruit zien die gebruikt worden. Later zal ik je er de namen nog wel van leren." Goed, dat leek haar niet zo'n moeilijke opdracht. Kijken hoe ze er uit zien. Nu ja, ze moest het ook nog onthouden, dat zou wat moeilijker worden. Ze legde de kruiden van klein naar groot op een rijtje en staarde er een tijdje naar, de vorm, helderheid en andere kenmerken zo goed mogelijk in zich opnemend. Na een tijdje keek ze op, "Moet ik die nu opeten?" vroeg ze toen wat aarzelend. Ze had niet gezien wat Maskheart met zijn kruiden had gedaan, dus het kon van alles zijn. Misschien moest ze ze wel bewaren voor onderweg als ze honger kreeg ofzo, wist zij veel.

"Je mag ze inderdaad opeten. Ze zullen je extra kracht geven voor de reis naar de moonstone." Zei hij. Ze keek even naar de kruiden, schoof ze toen terug bij elkaar op een stapeltje en at ze maar allemaal te samen op. Lekker kon ze ze niet noemen. Alles behalve. En ze had dan ook moeite haar gezicht in plooi te houden. Snel slikte ze ze door. Nou ja, dat was hopelijk ook maar voor 1 keer en daarna nooit meer. "Ben je klaar om te gaan?" klonk toen de stem van de medicine cat. Snel keek ze op en knikte. Ze haalde de staart van haar poten en keek Maskheart aan. De kater draaide zich om en maakte met een wenk van zijn staart duidelijk dat ze moest volgen. Direct sprong ze op en trippelde achter hem aan. Een gezonde spanning stroomde door haar aderen. Het was de eerste keer dat ze eigenlijk daadwerkelijk als apprentice het kamp uit ging en ze keek voortdurend om zich heen. Toen ze echter merkte dat ze een vossenlengte achter zijn mentor liep, trok ze een sprintje naar hem toe. "Hoe komen we bij de Moonstone?" miauwde ze toen vrolijk, nog steeds de omgeving bestuderend. Hij zou haar vast nog wel eens het territorium laten zien, niet?

"Eerst moeten we door het Thunderclan territorium heen naar Fourtrees en vanaf daar moeten we nog door het Windclan territorium. Eenmaal na het Windclan territorium zullen we nog een stuk moeten lopen en ook nog een donderpad oversteken voor we bij de highstones aankomen waar de moonstone is." Legde Maskheart uit. Ze keek hem even verward aan. Door Windclan Territory? "Ik zal je het territorium laten zien als we terug zijn van de moonstone." beloofde hij daarna nog. Ze knikte even, maar besloot toen toch terug te komen op haar vraag. "Is dat trouwens niet gevaarlijk door Windclan's territorium?" vroeg ze, "Wat als we Windclanners tegenkomen? Dan staan we toch op terrein waar we niet mogen komen?" Ze wist haar lichte angst uit haar stem te verbannen, maar haar ogen bleven toch licht bezorgd staan. Volgens haar hadden ze niet voor niets grenzen gemaakt. Wat als Windclanners hen tegenkwamen? Ze mochten er toch helemaal niet komen? Niet dat ze het niet leuk vond. Ze wou heus wel de andere territoria leren kennen. Kon misschien ooit nog van pas komen niet?

"We hebben toestemming om door hun territorium te gaan om naar de moonstone te reizen, maar dat neemt niet weg dat een patrouille wel kan vragen wat we doen op hun territorium." Goed, dus ze mochten er komen, maar de andere clans wisten waarschijnlijk niet eens dat ze zouden komen. Mooi was dat. Dus ze kwamen onaangekondigd een wildvreemd terrein binnenvallen om even naar de Moonstone te gaan. Nu ja, zo lang het toegestaan was... "Vallen ze ons dan niet direct aan?" vroeg ze en versnelde haar pas licht, toen ze merkte dat ze iets trager was gaan lopen door het denken. Het viel haar op dat ze niet zo heel veel katten zag. Was het territorium dan zo groot? "Moeten we trouwens dwars door het territorium of langs de grenzen?" vervolgde ze haar gedachtestroom maar. Tja, nu ze toch bezig was met vragen stellen, kon ze maar beter direct alles vragen toch? Niet dat ze die laatste vraag niet gewoon zo zou kunnen zien, maar dat was iets anders.

"Ze zullen mij wel herkennen als ze dichtbij genoeg komen." Een lichte twijfel was te horen, maar die negeerde de jonge apprentice gewoon. Je had altijd gekken? Dat zou vast zijn probleem zijn. Maar hoeveel kans was er op een gek? Het antwoord op haar tweede vraag was wat vager, "We blijven zo dicht mogelijk bij de grenzen, maar toch proberen we er zo snel mogelijk doorheen te komen." Zei hij. Dus niet bij de grens, maar er ook niet echt door, er tussenin. Als hij het zei, dan zou het wel. Ze zou het wel zien. "Hoe lang denk je dat het duurt?" miauwde ze toen. Toen ze zich echter besefte dat ze misschien wat veel vragen stelde, keek ze even naast zich naar het territorium, "Als ik te veel vraag, zeg je het maar," mompelde ze zacht. Ze wou niet direct al als irritant overkomen. Ze moest nog op zijn minst 6 maand met hem overleven, waarschijnlijk langer. Als ze hem nu al tegen haar zou krijgen, zou dat waarschijnlijk niet goed aflopen.

"Als alles goed gaat zullen we rond de tijd dat het begint de schemeren bij de highstones aankomen." Beantwoordde hij haar vraag. Ze knikte even. Bij schemering, dat duurde nog wel even. Was dat dan echt zo ver weg? Ze voelde haar maag al een licht bezwaar maken hier tegen. Zo lang zonder eten zou ze niet trekken, toch? Als ze ook nog terug moesten, zou ze die hele prooistapel wel kunnen verslinden bij aankomst. "Als ik te veel vraag, zeg je het maar." Uit haar ooghoeken zag ze Maskheart even glimlachend omkijken, "Je mag wat mij betreft zo veel mogelijk vragen stellen als je wilt en ik zal ze ook zo goed mogelijk proberen te beantwoorden." Was het antwoord. Als hij het zei, dan zou dat wel zo zijn. Met een zachte knik liet ze merken dat ze het gehoord had. "Hoe moet het eigenlijk met eten?" vroeg ze toen zacht en richtte haar blik weer even op de Medicine Cat. Ze had nooit geweten dat je zo veel vragen kon stellen over een tot nu toe redelijk simpele onderneming.

"Op de terugweg kunnen we wel wat eten onderweg, we moeten het dan alleen wel doen voordat we weer terug het Windclanterritorium in gaan, want daar jagen is verboden." Ze moest het dus volhouden tot de terugreis. Maar wel nog voor ze terug waren in het glooiende, lege landschap van Windclan. Maar ze gingen dus jagen. Tenminste daar ging ze van uit, ze wist niet zeker of dat ook daadwerkelijk het geval was. Kon hij dat wel? Werd hen dat geleerd? "Kun jij jagen?" vroeg ze een tikje verbaasd. Van het misschien kwetsende gedeelte van die zin was ze zich als jonge apprentice niet van bewust. Ze was nog jong en op sommige gevoelens had ze nog niet helemaal grip. Ze keek naar de kater naast haar. Het enige pluspunt van Windclan, besefte ze zich plots, was dat je niet helemaal moest opletten waar je liep, want tegen bomen oplopen kon je niet.

"Ik kan het wel een beetje, je leert de basis als Medicine cat om jezelf te kunnen redden als dat nodig is." Zei hij en met grote ogen keek ze hem aan. "Dus ik zal ook leren jagen?" piepte ze vrolijk, een lichte twinkeling verscheen in haar ogen. Ze had dus nooit moeten kiezen tussen jagen en het helpen van anderen. Ze mocht het lekker alle twee doen. Dat maakte het enkel nog beter, niet? "Ga jij me dan leren jagen?" Het zou haar niet verbazen moest hij die taak even afstaan, omdat hij zelf al zei dat hij het een beetje kon. Maar ze wist niet goed of ze dat wel wou. De hele tijd dezelfde mentor leek haar toch handiger. De manier van uitleggen en die dingen voelden dan toch wat vertrouwder aan. Maar dat was natuurlijk haar mening.

"Ik kan je in ieder geval leren wat ik weet en dat zou genoeg moeten zijn, maar als je echt wilt kun je ook nog aan een warrior vragen voor meer." Wel dat was duidelijk. Hij zou haar leren wat hij wist en voor meer info moest ze bij de specialisten zijn. Vrolijk zwiepte de apprentice met haar staart. "En vechten dan?" miauwde ze toen, "Ga ik dat ook leren of is dat echt voor enkel warriors?" Als het van haar afhing zou ze van alles wel eens wat willen proberen en dan zou ze wel zien wat haar het beste lag en wat ze het leukste vond. Als ze jagen bijvoorbeeld erg leuk vond, kon ze haar vader een keer vragen haar te helpen, niet? Hij zou het vast niet erg vinden! Dat wist ze wel zeker.