Let's introduce you to Starclan[Milkypaw]

Ze volgde met haar ogen de richting die zijn staart op wees. "We moeten die kant op. Het zal nog wel even duren voor we bij Windclan aangekomen zijn en daarna moeten we ook nog door het territorium heen en terug naar Thunderclan." legde de kater uit. Ja, ze wist de belangrijkste punten gelukkig nog wel. Thunderpath, Windclan, Fourtrees, Thunderclan, Camp. Enkel de precieze route werd wat lastig. Maskheart was ondertussen al opgestaan en was al beginnen lopen. Direct sprintte ze achter hem aan. Ze zat nu vol energie, alhoewel ze nog niet eens zo veel had geslapen. Nou ja, dat was maar goed ook. Ze moesten immers nog een heel eind. Straks dat Thunderpath over, Milky moest al rillen als ze er aan dacht. Na de eerste keer vond ze het wel genoeg geweest, maar ja, als je er over gaat, moet je ook weer terug. Of je moest nooit meer naar huis willen...

Ze merkte dat haar mentor zijn pas vertraagde, want plots kon ze heel makkelijk naast hem komen lopen, zonder haar pas te versnellen. "Na het donderpad zal de rest waarschijnlijk wel meevallen." Sprak de kater. Even spitste ze haar oren, de geluiden van het donderpad waren al te horen. "Ik hoop het," miauwde ze rustig. Na het Thunderpath was Windclan het stuk waar ze door liepen. Ze vond het toch altijd maar niks, zo door een ander zijn territorium te moeten. Het was ten eerste niet vertrouwd en ten tweede waren er vijandige katten die je niet in je buurt wou hebben. Ook was ze gewoon bang dat het tot een gevecht zou uitlopen en vechten kon ze niet, dus dat zou wat problemen geven. "En wat nu als we nu Windclanners tegenkomen? We kunnen toch moeilijk zeggen dat we naar de Moonstone gaan."

"Dan zullen we moeten zeggen dat we er vandaan komen en ze zouden ons dan moeten geloven." Was het antwoord. Dat was een vrij logisch antwoord, al stelde het haar nog niet geheel gerust. Ach, Maskheart zou wel weten waar hij mee bezig was, niet waar? De geluiden van het donderpad werden steeds luider en het duurde dan ook niet al te lang meer voordat ze de zwarte strook hadden bereikt. Het was drukker dan tijdens de nacht. Er waren veel meer monsters. Ze gingen snel. De geluiden die ze maakten, klonken luid en gevaarlijk en de geur was vreselijk. Een huivering ging over haar rug en nu? Moesten ze hier oversteken? Met een lichte paniek in haar ogen keek ze haar mentor aan. Ze hoopte ergens van niet, al betwijfelde ze of er wel een andere weg was.

"Het komt wel goed. Als je goed reageert op mijn teken, dan moet het wel goed komen." Het antwoord kalmeerde haar iets. Goed reageren was de boodschap, goed reageren. Ze zag de kater al tot aan de rand lopen en snel ging ze naast hem staan. "Ben je er klaar voor?" Licht hulpeloos keek ze hem aan, had ze een keus? Voorzichtig zakte ze licht door haar voorste poten, zodat ze klaar stond om bij welk teken dan ook als een pijl uit een boog weg te schieten. "Klaar," piepte ze, hoger dan bedoeld. Ze slikte even en wachtte toen af. Ze keek hem niet meer aan, maar spitste haar hele concentratie toe op zijn stem, een teken. Haar vacht stond licht omhoog, maar dit zou wel lukken. Dit moest lukken. Maskheart had het al eerder gedaan, hij zou wel weten hoe het moest, hij zou haar wel op het goede moment het pad kunnen laten oversteken. Met die dingen in haar achterhoofd ontspande ze toch een beetje en wist ze zelf een zwak glimlachje te laten verschijnen.

Het duurde een tijdje en hoe langer het duurde, hoe zenuwachtiger het poesje werd. Echter klonk toen het verlossende woord. "Ja!" klonk het naast zich en zonder er bij na te denken, schoot ze naar voren. De ondergrond voelde vreemd aan. Het was geen bosgrond, geen grasveld en ook geen rots. Het zou voor eeuwig een raadsel blijven wat het wel was. Ze zag vanuit haar ooghoek haar mentor naast zich en het gaf haar toch een gevoel van veiligheid. Ook gewoon omdat ze het gras aan de overkant al haast kon voelen, maar dat was bijzaak. Nog een pas en het gras zou weer onder haar poten prikkelen. Behalve dan de eerste keer, kon ze zich geen moment bedenken dat ze blij was geweest terug met haar vier poten in het gras te staan. Met een brede glimlach keek ze opzij naar Maskheart. "Nu door het Windclan territorium, toch?" miauwde ze voor de zekerheid en keek naar het landschap voor haar.

Maskheart bevestigde haar woorden met een knik. "Dat klopt." Miauwde hij. De poes wierp nog een laatste blik achterom naar het Thunderpath en zuchtte toen zacht en opgelucht. Dat was ook weer voorbij. Toen verplaatste ze haar ogen weer op de vlaktes. "Zullen we gaan dan?" Sprak ze vrolijk, "Of blijven we hier de rest van ons leven staan?" De paniek was nu al wel uit haar ogen verdwenen en had plaats gemaakt voor een vrolijke grijns. De kans dat ze een patrouille tegenkwamen was waarschijnlijk vrij groot, maar het Thunderpath hadden ze doorstaan, dus ze zouden het moeten overleven, niet? Haast huppelend liep ze alvast verder en bleef toen even staan om te kijken of de kater wel volgde. Tja, ze hielden het er maar op dat ze eigenlijk nog een halve kit was.

"Laten we maar gaan." Klonk de stem van Maskheart, waarna deze haar volgde. Rustig trippelde Milkypaw verder door het territorium van de Windclankatten. "Wat leeft hier? Ik bedoel, vogels kunnen er toch amper zitten? En welke muis is nu zo dom om op een open grasveld te gaan zitten?" Vroeg ze toen nieuwsgierig, terwijl ze zo om zich heen keek. Er stond geen enkele boom. Ja hier en daar een verdwaalde, maar ze kon ze op haar poten tellen. Voor de rest was het een en al vlakte, met andere woorden je kon iedereen hier al op dassenlengtes afstanden zien. Ook hen, al was zij wel compleet dezelfde kleur als de sneeuw en Maskheart voor een groot deel ook. Maar elk beest zou zijn jager toch al ontzettend snel zien aankomen? Hoe kon je hier in godsnaam jagen?

"Ze jagen op konijnen en daarvoor moet je kunnen rennen." Zei hij. "En er zitten hier ook holen onder de grond, maar dat hebben we ook in Thunderclan territorium en erin jagen kunnen wij ook niet, dus ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ze het doen." Even fronste de poes haar wenkbrauwen. Konijnen? Die waren toch snel? Die waren zo een hol ingevlucht! "Rare jongens, die Windclanners," mompelde ze. Ze wierp nog een paar blikken om zich heen en richtte haar ogen toen weer op de Medicine Cat. "Wanneer denk je dat we terug zijn?" Vroeg ze rustig. Haar ogen keken rustig op naar de kater, die veel groter was dan zij. Tja, zij was nog een grote kitten als je naar haar postuur keek. Ze zou nog veel moeten groeien, wou ze even groot worden als de warriors van haar clan.

Ze zag de kater even naar de lucht kijken en deed hetzelfde. Het was al zonhoog. De tijd leek wel voorbij te vliegen. Waar ze bij de Moonstone nog de eerste lichtstralen hadden gezien, waren ze nu al voorbij de helft van de dag. Ze had er echter om durven te wedden dat ze nog niet zo lang onderweg waren. "Ik denk dat we terug zullen zijn rond zonsondergang." Wekte Maskheart haar uit haar gedachten. Ze keek op naar de kater en knikte toen. Zondsondergang. "Dus we zijn in de helft?" miauwde ze toen. Vertrokken bij zonsopgang, nu hier bij zonshoog en ze zouden aankomen bij zonsondergang. Dan zou je zeggen dat ze in de helft waren niet?

Met een knik bevestigde de kater haar vraag. Dit viel eigenlijk best te overleven! Moesten ze vaker doen! Of nee, laat maar, ze wou dat Donderpad niet nog eens oversteken. "We moeten nog door het Windclan territorium en daarna nog door ons eigen territorium voor we terug zijn in het kamp." Deze keer was het haar beurt om te knikken. Het laatste stukje wist ze nu wel, tenminste, de grootste punten. Welke kant ze precies op moesten, was nog steeds een beetje gokken, omdat ze eigenlijk nog nooit echt buiten het kamp was geweest. "Wanneer is de volgende volle maan eigenlijk?" Vroeg ze toen maar, proberende een onderwerp aan te snijden. Ze moesten toch iets hebben om over te praten?