Let's introduce you to Starclan[Milkypaw]

"Voor vechten geld hetzelfde als voor jagen. Ook van vechten zal ik je de basistechnieken leren." Zei hij. Het poesje knikte. Dus ook hier moest ze naar de specialisten voor extra uitleg. Niet dat ze daar problemen mee had. Ze vroeg zich af of ze eigenlijk ooit hulp zou inschakelen van warriors of of ze het gewoon bij de basis ging houden. Misschien was het wel helemaal niet zo leuk. "Vanaf hier gaan we Windclanterritorium uit en zullen we nog een stuk moeten reizen. Het enige echte gevaar dat we nog hebben is het donderpad die we moeten oversteken." Zei hij. Licht verbaasd keek ze op en keek om zich heen. De sterke stank van het Windclangebied was hier extra sterk. Zij zou het logisch hebben gevonden dat daar dan het centrum was, maar dat kon natuurlijk wel weer aan haar liggen. "Hoe weet u zo zeker dat hier de grens is?" vroeg ze voorzichtig en keek voor de zoveelste keer de kater weer aan.

"De geur komt hier meer in een strook voor. Je hebt hier niet echt een center, want zou het een center zijn, dan zou het een grotere omgeving zijn. Als je deze lijn voorbij gaat ruik je ook meteen geen Windclangeur meer." Zei hij, de kater liep wat verder en al snel volgde ze hem, "Nu ruik je als het goed is geen of bijna geen Windclangeur meer." Zei hij. Milky stak haar neusje even in de lucht. "Nu je het zegt" mompelde ze verbaasd dat een geur zo snel kon verdwijnen. Ondertussen had Maskheart zich al in de richting gedraaid die ze op moesten, "Zullen we weer verdergaan?" Vrolijk knikte ze en rende naar de kater toe, al was dit niet meer dan twee vossenlengtes ver. "Zeg maar waarheen," miauwde ze vrolijk. Ze wist zeker dat er maar weinig apprentices waren die zo ver uit hun territorium waren geweest en ergens maakte haar dat wel trots. Maar ze moest het er natuurlijk nog levend en liefst ook zonder schrammen of bulten vanaf brengen.

"We zullen die richting uit moeten." Hij wees met zijn staart in de richting. "Het zal niet heel lang meer duren voor we bij het donderpad zijn en ik wil dat als we daar zijn je goed luistert en doet wat ik zeg." Milky knikte weer dat ze het begrepen had en liep toen weer achter hem aan, toen hij met zijn staart wenkte. Ze had nu wel dat het 'donderpad' gevaarlijk was, maar waarom? Hij had er eigenlijk nog niks over verteld. "Waarom is het donderpad eigenlijk zo gevaarlijk?" miauwde ze toen vragend. Ze keek de gevlekte kater aan. Wat zou er daar zijn? Gemene katten? Tweebenen? Geesten? Donderde het er altijd? Het zou zijn naam eer aan doen. Of was er nog iets helemaal anders? Iets waar ze nog niet aan gedacht had? Iets wat ze misschien helemaal niet kende? Niet qua naam, noch qua vorm. De tweebeners kende ze immers bij naam, maar niet qua vorm. Hoe zouden die er überhaupt uitzien? Hmm.. Moest ze nog eens gaan uitzoeken.

"Het donderpad is een strook zwarte massa waar monsters overheen rijden. Monsters zijn gigantische dingen met ronde zwarte poten. Als je door zo'n monster geraakt zou worden is je kans om het te overleven niet erg groot." Legde hij uit. "Je zult zo wel te zien krijgen hoe ze er precies uitzien." Gigantische dingen met ronde poten, wat moest ze zich daar nu weer bij voorstellen. En die zwarte massa, was dat zoiets als modder en drijfzand? "Hoe wiet die zwarte massa er uit dan?" piepte ze toen, "Plakt dat zoals modder of is het eerder een zwarte grasvlakte?" Ze was wel benieuwd naar dat donderpad. Zou het echt zo gevaarlijk zijn als hij beweerde en dan vooral die monsters. Wat zouden het eigenlijk zijn? Waren het wel dieren? Tja, ze bewogen volgens de kater, dus dan moest dat wel. Ze moesten leven. Maar wat zouden ze eten? De poes huiverde even toen ze bedacht dat die beesten misschien wel katten aten. Hopelijk was dat niet het geval.

"De zwarte massa is hard, dus het is niet zoals modder en het is ook niet echt zoals een grasvlakte, omdat het wat vlakker is dan bij een grasvlakte en het stinkt er ook heel erg." Hard en vlak, ze kon zich er al iets van voorstellen, maar echt duidelijk was het natuurlijk nog steeds niet. Ze zou er nu niet meer vragen over gaan stellen, anders maakte ze hem nog echt gek. Dus ze zweeg tot plots een vreemd geluid haar oren bereikte. Een soort zwaar gezoem, alsof er een dikke hommel langs haar oor vloog. Echter was het Leafbare en was dat dus onmogelijk, maar toch voelde het zo aan. Het geluid kwam van verderop. Het was waarschijnlijk veel luider dan dat ze nu hoorde. "Wat is dat?" miauwde ze nieuwsgierig en versnelde haar pas iets, aangetrokken door het vreemde geluid. Ze had haar oren gespitst en probeerde naar het geluid toe te lopen, niet echt meer oplettend waar Maskheart was.

"Dat is het geluid van een monster, dus dat betekend dat we al in de buurt van het donderpad aan het komen zijn." De rest hoorde de apprentice al niet meer. Haar nieuwsgierigheid nam het over van haar verstand. Haar pas versnelde nog een tikje en ze rende nog net niet. Haar ogen hadden een nieuwsgierige en vrolijk twinkeling en er speelde een lach om haar lippen. Haar oren stonden recht overeind. Het zou niet lang meer duren voordat ze er waren, zeker niet op dit tempo. Een tinteling van opwinding ging door haar lichaam. Straks zou ze ze zien, zou ze ze met eigen ogen zien. Die monsters. Ze zou zien of ze er echt zo gevaarlijk uitzagen. Misschien had hij dat allemaal wel verzonnen, alhoewel ze Maskheart daar niet echt voor aanzag. Bijna..

Plots zag ze de gedaante van haar mentor voor haar opdoemen. Ze moest vrij erg afremmen, wou ze niet tegen hem op botsen. "Milkypaw.. is be.. als je.. stopt." wist ze nog te onderscheiden boven het zoemende geluid van een monster. Hierna botste ze zacht tegen hem aan, niet in staat geweest zijnde om helemaal af te remmen. Direct deinsde ze een paar stappen achteruit. "Gestopt," mompelde ze ietwat schuldig en keek naar de grond naast haar. Ze had zich misschien een beetje onverstandig gedragen. Direct schoot haar pels omhoog, toen plots het geluid van een monster wat beter tot haar doordrong. Het geluid alleen al gaf haar kippenvel. Ze moest echt in een of andere vreemde roes hebben gezeten, moest ze dit gevolgd willen hebben. Nieuwsgierigheid was soms handig, maar niet altijd en daar was vandaag het voorbeeld van. Ondertussen was haar vacht weer gaan liggen, maar bleef ze wegkijken van haar mentor.

"Heb je nu door dat wat je deed niet verstandig was?" Vroeg Maskheart aan de apprentice. "Ik had je al gewaarschuwd dat monsters gevaarlijk zijn en toch ga je op het geluid af en dan luister je ook nog eens niet naar wat ik zeg." Haar oren gingen naar haar nek, terwijl ze haar blik nog steeds op dezelfde plek had gericht. Ze durfde de kater niet aan te kijken, bang voor wat ze waarschijnlijk in zijn ogen zou zien. Woede, teleurstelling. Ze wou iets zeggen, maar wist ten eerste niet goed wat en ten tweede hield de krop in haar keel haar tegen. Ze had zich gewoon idioot gedragen en dat begon langzaam maar zeker tot haar door te dringen. Lichtelijk ongemakkelijk tikte ze met haar staart tegen de grond. Ze wou weer verder. Vergeven en vergeten? Zij wou het in ieder geval vergeten en zo snel mogelijk ook.

"Zolang je maar onthoudt wat je vandaag fout hebt gedaan." Zei hij uiteindelijk maar. "Je moet namelijk begrijpen dat je mijn verantwoordelijkheid bent en dat als er iets was gebeurd dat ook mijn verantwoording was. Zullen we nu weer verder gaan? Ik denk dat je nu wel begrijpt wat je fout hebt gedaan." Ze knikte even en tilde haar hoofdje toen weer op. Maskheart was al dichter naar het pad toegelopen en stil volgde ze hem. Haar ogen gingen even naar de kater, maar richtten zich al snel weer op de grond voor zich. Ze kon het niet zo maar naast haar neer leggen. Het zou waarschijnlijk op zijn minst tot aan de hoogstenen door haar hoofd spelen. "Ligt de Moonstone diep in de hoogstenen?" miauwde ze toen zacht. Ze had geluk dat er net even geen monster voorbij reed, anders had de kater haar waarschijnlijk niet verstaan.

"De ingang er naartoe ligt niet zo ver de hoogstenen in, maar we moeten nog wel voor een tunnel voor we bij de moonstone zijn." Legde hij uit, waarna hij de poes wenkte om te komen. Voorzichtig zette ze een paar stappen in zijn richting, dichter naar het zwarte pad toe. "Zo meteen gaan we het donderpad oversteken en ik wil dat je nu dus goed naar me luistert." Hij keek even opzij. "Als ik zo 'Ja' zeg moet je zo snel als je kunt het donderpad oversteken." Oh ja, ze moesten het oversteken. Milky knikte zacht, maar slikte toch bij het zien van de ontzettend snel rennende monsters. Ze moest luisteren. Luisteren, luisteren, luisteren. Alles kwam goed. Hij zou wel weten wat hij deed, dat wist ze zeker. Ze ademde een keer rustig in en uit en wachtte toen gespannen op het teken.