Let's introduce you to Starclan[Milkypaw]

De wind van een voorbij komend monster liet haar vacht wapperen en ze hoorde nog maar net de luide ja, tussen het harde gebrom. Als een pijl uit een boog schoot ze weg. Ze hield haar ogen gesloten, bang om iets aan te zien komen. Het was op dit moment dat ze hoopte dat die dingen niet konden sluipen. De zwarte weg onder haar poten voelde vreemd aan. Ruw, hard en koud. Helemaal niet prettig. Ze hoorde haar hart op hol slaan en pas tot rust komen toen het zachte gras weer onder haar poten te voelen was. Net zoals een steen, waar ze dan ook niet veel later over struikelde, omdat ze haar ogen niet op tijd had open gedaan. Lichtelijk verward bleef ze even zitten, maar sprong toen al snel op. Ze had het gehaald. Zie je, niks om voor bang te zijn! Tenminste, dat was wat ze wou denken. Maar ze had de angst zelf ook wel gevoeld. Nog even keek ze achterom waar nu weer een monster overheen raasde. Waarom zouden ze ten eerste zo snel lopen en ten tweede enkel dat pad gebruiken? Waarom gingen ze er niet vanaf? Daarna richtte ze haar blik weer op haar mentor, licht zoekend waar hij was. Al snel had ze hem weer in beeld, "En nu?" mompelde ze zacht.

"Nu moeten we verder reizen naar de hoogstenen, als je die kant uit kijkt moet je de grijze heuvels al wel kunnen zien." Zei hij terwijl hij met zijn staart in de richting van de grijze heuvels wees. "We hoeven niet naar die hoge heuvels toe, maar we moeten bij het lagere gedeelte ervoor wezen." Dat was niet zo heel ver meer, in ieder geval niet voor het gedeelte dat ze al achter de rug hadden. Hij wenkte haar met zijn staart en liep ze naar hem toe. Voor echt rennen had ze geen puf meer, maar een versneld tempo kon ze wel aan. Al snel liep ze weer naast hem. "Wat gaat er eigenlijk gebeuren bij de Moonstone? Wat moeten we daar doen?" vroeg ze toen. Ze had wel eens gehoord dat leiders hier contact zochten met Starclan, maar zou zij dat nu ook moeten doen of niet? Zou hij misschien contact zoeken met Starclan, of beide of geen van beide? Haar ogen richtten zich op haar mentor, terwijl ze op antwoord wachtte.

"Eerst zal er deze keer een soort van ceremonie vooraf gaan, omdat het je eerste keer naar de Moonstone is en daarna zullen we gaan dromen met Starclan." Zei hij. Dus ze zou Starclan inderdaad zien? Dat leek haar best wel.. spannend. Ze zou voor het eerst zelf bewijs krijgen van hun bestaan. Voor het eerst was het niet meer door verhaaltjes, geen dingen meer die even goed allemaal toneelstukjes konden zijn. Nee, gewoon keihard bewijs. "Voor de rest zul je zelf wel merken hoe het gaat." vervolgde de kater. Ze knikte even. Haar oortjes stonden rechtop, maar draaiden constant nerveus heen en weer. Wat wou je ook. Ze was nu 6 maan oud en dit was niet echt iets dat ze ooit had horen vertellen. Nee, niemand die sprak over gebeurtenissen bij de Moonstone. De meesten waren er gewoon nooit echt geweest of hadden er in ieder geval niets bijzonders gedaan. Maar zelfs van die anderen had ze er eigenlijk nooit iets over gehoord. Niet dat ze er ooit naar gevraagd had, maar waarom vertelden ze er eigenlijk nooit iets over?

Een lichte stress liet haar hart sneller slaan elke stap die ze dichterbij kwamen. We had hem wel in de richting van de grotopening zien kijken. Het duurde dan ook niet lang of ze stonden voor de ingang. "Dit hier is de opening waar we naar binnen moeten gaan om bij de Moonstone te komen." Begon Maskheart. "We moeten zo door een tunnel heen en je zult al snel niet meer kunnen zien waar je loopt, dus probeer met je snorharen de zijden van de tunnel te volgen en anders wel mijn staart." Dat zou ze proberen. Zolang het geen doolhof was, was het haar goed. "Ben je klaar om te gaan?" vroeg de kater. Veel kreeg ze niet meer uit haar mond, dus ze knikte maar. Wachtend op zijn teken om te vertrekken. Langzaam begon zich een spanning in haar lichaampje op te bouwen. Een spanning die ze in het begin van de reis nog niet had, maar nu ze hier zo stonden, was het allemaal toch een beetje beangstigend.

Al snel begaf haar mentor zich in de grot en direct volgde ze hem op de hielen. Een hele tijd ging het goed, tot er plots een redelijke bocht in zat en ze met haar kop tegen de muur ramde. "Oef" mompelde ze, maar liep toen snel door, nu maar wel de wand volgend. Er leek maar geen eind aan de tunnel te komen. De duisternis liet dan ook niets merken van hoe lang ze hier al doorheen liep of hoe lang ze nog moest. Al de aanduidingen die ze normaal had, waren weg. Alsof ze blind was geworden en ze besloot nu al dat dat niks voor haar was. Nee, als ze als elder ooit blind zou worden, zou ze ook niet meer weten wat te doen. Toen er eindelijk wat licht kwam, knipperde ze even met haar ogen. Hoewel het niet veel licht was, moesten haar ogen toch even wennen. De duistere tunnel was immers wel erg duister geweest. Ze zag dat haar mentor naar haar keek en ging dan maar rustig voor hem zitten. "Zullen we dan maar beginnen?" Ze knikte wat stroefjes, "Milkypaw, is het jouw wens om een Medicine cat te worden?" Begon hij. "Eehm.. Natuurlijk," miauwde ze licht verbaasd, was dat nog een vraag? "Kom dan naar voren." Voorzichtig trippelde ze naar hem toe. "Warriors van Starclan, ik laat jullie hier een apprentice zien die ervoor heeft gekozen om het pad van een Medicine cat te bewandelen. Geef haar jullie wijsheid en inzicht zodat zij haar clan kan helen zoals jullie dat zouden willen zien." Hij richtte zijn blik nu op Milkypaw. "Je mag nu naast de steen gaan liggen en je neus ertegenaan duwen. Je zult als het goed is vanzelf merken dat je in slaap valt." Legde hij uit. Ze zag al dat hij het zelf ook deed en drukte haar neusje dan ook maar tegen de steen aan. Al snel voelde ze haar lichaam slap worden en ging haar geest op reis. Op weg naar Dromenland, oh nee, Starclan.

Voorzichtig opende ze haar ogen. De koude grond onder haar buik deed haar even verward blijven liggen. Ze rolde een keer en stond toen op. Ze sprong een keer op en neer. De aarde onder haar poten voelde vreemd een kort tijdje aan, maar al snel was dat gevoel weer weggetrokken. Pas toen merkte ze op dat Maskheart niet meer in haar buurt lag. "Maskheart?" piepte ze even vragend met een licht angstige ondertoon. Ze wou niet alleen door die tunnel! Voorzichtig draaide ze zich om, waarna ze haast tegen de kater op botste. Licht geschrokken deinsde ze een stap achteruit. "Oh, ik had je niet gezien..." mompelde ze zacht. Ze keek even omhoog naar het gat in de grot. De lichtstralen drongen al naar binnen. Het was dus al dag. Nog niet zo heel lang zo te zien, maar de nacht was voorbij. Waar ze daarnet nog omringd was door sterren, was er nu niet een meer te zien. Jammer...

"Zullen we dan maar gaan?" Stelde hij toen voor. "Je mag met niemand praten wat je hebt gezien in Starclan, tenzij het echt nodig is dat je het mij of Firestar zou moeten vertellen." Aha, dat was dus waarom ze er nooit iets over hoorde. Het mocht gewoon niet. Wel, dat mysterie was dan ook opgelost, al betwijfelde ze het of ze echt haar mond kon houden. Ach, ze kon het op zijn minst proberen. Nee, ze zou haar best doen. Ze zou haar best doen haar mond te houden en niemand er over te vertellen. Het was haar droom, haar herinnering en haar sterren. Ja, daar ging ze het op houden. Het was gewoon van haar, een geheim dat niemand hoefde te weten. Pas toen merkte ze dat Maskheart al aan de weg terug begonnen was. Direct sperde ze haar ogen open en racete achter hem aan door de tunnel. Nu dat er enkele lichtstralen hun weg door de tunnel gevonden hadden, was de weg beter te zien. Toen ze hem eindelijk, bij het einde van de tunnel, weer had ingehaald keek ze haar mentor aan. "Gaan we direct terug of gaan we eerst wat eten?" miauwde ze, doelend op het feit dat ze nu wel wat eten kon gebruiken.

"Iets verderop is gras, daar kunnen we wel proberen wat te vangen." Zei hij tegen haar. Gras? Waarvoor had men gras nodig? Oh wacht, daar zat misschien wat meer prooi dan hier op de rotsen. Dat klonk logisch. Welke muis of welk konijn wou het immers zonder gras stellen? Nee, ze zouden waarschijnlijk meer kans hebben in het gras. "Ik zal kijken of ik iets kan vangen voor ons om te eten, maar dan moet ik ook van jou vragen om zo stil mogelijk te blijven, want anders is er een kans dat je de prooi wegjaagt." Vervolgde de kater. Milkypaw knikte en drukte haar lippen op elkaar. Ze knipperde even met haar ogen en wachtte toen tot Maskheart in beweging zou schieten. Ze zou hem volgen tot de rand van de rotsen en daar wachten, dat leek haar beter dan hem te volgen bij het jagen. Het gras ritselde, niet waar?

Bij de rand bleef ze zitten, kijkend naar hoe haar mentor op jacht ging. Hij liet zich in jachthouding zakken en rustig bestudeerde ze hoe hij door het gras sloop. Zij kon niet weten dat het niet de perfecte houding was, ze had eigenlijk nog nooit iemand echt zien jagen. Al snel had de kater een muis te pakken en kwam er mee naar haar toe gelopen. "Eet maar zoveel als je wilt." Sprak hij. Ze keek even naar het diertje en toen naar Maskheart. Zoveel je wilt, zoveel je wilt... Ze was niet zo egoïstisch om die muis helemaal zelf op te eten. Voorzichtig begon ze aan het beestje, maar in de helft stopte ze. Hierop zou ze de weg naar de clan heus wel overleven. Met haar poot schoof ze de rest naar de kater toe. "Jij mag de andere helft," miauwde ze beslist, "Jij hebt hem gevangen." In haar ogen was te zien dat ze hier op geen tegenspraak duldde, al wist ze niet of Maskheart zich daar ook aan zou houden.

Gelukkig sprak de kater haar niet tegen en rustig wachtte ze dan ook op hem. Hoe lang zou het duren voor ze weer terug waren? De heenweg had zo kort geleken, maar was die dat ook? Straks zouden ze nog Windclanners tegenkomen of andere katten. Ze hoopte op niet al te veel oponthoud, want een half muisje voor deze hele tocht was niet echt voldoende. Het was echter beter dan niks en klaagde er dan ook niet over. Haar honger was voor het komende half uur tot uur wel gestild. "Zullen we weer verder gaan?" Wekte de stem van haar mentor haar weer uit haar gedachten. Rustig keek ze op en knikte toen. "Welke kant moeten we ook al weer op?" vroeg ze, haar gevoel voor richting lichtelijk kwijt zijnde. Maar het was misschien ook niet zo vreemd, ze was hier voor de eerste keer en had net een gesprek met Starclan achter de rug, daarbij was het donker toen ze hier aankwamen.