Dawn of the planet of the.. Kits!

Doordat er een kat binnen was gedenderd, hief een grijze kitten slaperig en verbaasd zijn hoofd op. Hij sliep nu al veel minder als vroeger, maar na een hele dag spelen en schijnvechten met vriendjes was hij doodmoe geweest. Dawnkit spitste zijn oren, en herkende de stem van een maar al te bekende kat. Tallpaw! Zelfs al stond de Den in brand zou de kitten niet zo snel van zijn moeder zijn weggegaan als dat hij nu deed. Als Tall een verhaal had, moest en zou hij het horen. Dawn's pootjes roffelde over de grond, en hij sprong tegen de bruinige kater op. "Oom!" zei hij, en probeerde direct op diens rug te kruipen. Toen dat niet meteen lukte, gaf hij maar een kopje tegen Tall's poot, om te laten blijken dat hij zijn oom gemist had, en dat hij erg blij was dat hij een verhaal vertellen kwam. "Ik wil horen," zei hij, trots dat zijn zinsbouw en taalgebruik al beter ging als een moon geleden. Of Tall het nu wou of niet, Dawn vleide zich tussen de katers voorpoten neer, en keek stralend omhoog. Dit ging zowieso leuk worden.

Iemand maakte haar wakker en diegene zou er voor boeten. Voor het eerst sinds manen had Stormkit zichzelf zo uit gewerkt dat ze blij was dat ze eventjes kon gaan slapen en nu had een kat daar verandering in gebracht! Slaperig keken haar blauwe oogjes over de rand van haar nest en ze probeerde iets verbaasder te zijn toen ze Tallpaw herkende. Ze was blij om haar vriend weer eens te zien, maar hij had haar wel wakker gemaakt en daarvoor zou hij boeten!
Langzaam klom ze uit haar nest en geeuwde uitgebreid, voordat ze in de richting van de apprentice wandelde. "Je hebt me wakker gemaakt, daarvoor moet je een goede reden hebben, Tallpaw," miauwde ze, lichtelijk knorrig. Ze keek de apprentice wat slaperig aan en geeuwde nog een keertje, ze had enige moeite met haar ogen open te houden momenteel. Zodra de kater had uitgelegd waarom hij hier was en haar had wakker gemaakt, zou ze besluiten of ze zou blijven of terug naar bed toe ging.

"Wie wil er een verhaal horen?", klonk een bekende stem. Windkit opende haar groene oogjes. Ook Dawnkit was al weggesneld en de bruine tabby racete achter hem aan. "Ikke!", piepte ze vrolijk. Dawnkit probeerde op Tallpaw's rug te klimmen, maar dat leek niet te lukken. Windkit grijnsde en deed wat haar broertje niet gelukt was. Ze greep met haar kleine klauwtjes in de vacht van de kater en klom zo behendig naar boven. Eenmaal op zijn rug probeerde ze haar evenwicht zo goed mogelijk te bewaren en ze vleidde zich neer. "Vertel oom Tallpaw!", piepte ze vrolijk. Ook een andere kitten kwam erbij, eentje die ze nog niet kende. Ze piepte vrolijk een begroeting naar de witte kitten en verlegde zich nog eventjes, tot ze helemaal goed lag en klaar om te luisteren.

Voor de zoveelste keer liet Innerkit zich uit het nest rollen, voor de zoveelste keer verveelde hij zich. Hoe ging hij dit ooit 5 moons vol houden. Hij keek op toen er iemand binnen kwam, dat gebeurde hier vaak genoeg, al die papa's. Wie was zijn papa nou, waarneer kwam die nou eens binnen. En waarom wou mama niet vertellen wie het was. Maar dit was geen papa, dit was een apprentice. Hoe heette hij nou ook alweer. Naam...naam..naam... Nope, gone. Hij sprong op en liep met een andere kitten mee naar de apprentice toe. Tallpaw! dat was zijn naam. Hij grijnsde even en luisterde naam hem. Een verhaaltje, okey daar was hij wel voor in. Hij verveelde zich anders toch. Hij liet zich door zijn achterpoten zakken. Hij was de jongste hier, maar de oudste van zijn nest dus hij hield toch licht trots zijn kop omghoog terwijl hij naar Tallpaw keek.

Een grijns vormde zich om de lippen van Dawn bij de reactie van de kitten die Stormkit heette. Met zijn ogen rollend wierp de grijze kater ene blik op zijn zusje, en vouwde daarna zijn pootjes onder zijn borstkas, om goed te luisteren naar het verhaal van zijn oom. Een grote, zwarte kater met gouden ogen? Dit kon nog wel interessant worden. Dawn vouwde zijn oortjes naar voren, en hield zijn hoofdje licht schuin. Hij vond het altijd veel leuker om de spreken te kunnen zien, dus was hij nog voor het verhaal begon van de plaats opgestaan waar Tall hem heen geduwd had, en had plaatsgenomen tegenover de kater.

De kleine kit keek even naar zijn pootjes. Hij knipperde een paar keer. De drukte had hij wel gezien... Maar hij haatte het en verborg dus zijn lichaam in de duisternis van de den. Zijn rug naar de rest gekeerd. Zijn ogen gericht op de wand van de nursery. Hij haatte het als er zoveel katten waren. Dan wilde hij het liefst van al weglopen en naar een grotere ruimte gaan. De gevaarlijke kitteneeter was er ook weer bij. Hij was niet bang van hem, dat was zeker. Hij was niet bang, nooit niet. Hij voelde dat niet. Dat bang zijn... Hij wilde het gewoon niet voelen. Hij vouwde netjes zijn poten onder zijn poten en staarde naar de rand van de den. Zo alleen... Hij leek erg zielig, maar de waarheid was dat die kits daar zielige monsters waren. "Het verhaal wat ik ga vertellen is dat van een grote kat, een enorme kat zelfs, iedereen was bang voor hem en niemand wilde hem 's nachts en eigenlijk ook niet 's ochtends tegenkomen." Hij wiebelde even met zijn oortjes en staarde naar de grond. Hij probeerde het zich voor te stellen en het lukte. Hij zag de kater, een grote schaduw die alles bang maakte. "Zijn naam was Driftdrive, een nachtzwarte kater, met goudgekleurde ogen," Hij zag hoe de schaduw zijn ogen opende, een goudgeel licht verlichte zijn lichaam, maar toch was deze inktzwart en ging deze bijna op in de omgeving. Een grijze hemel, een donkerbruine grond, waar doodgras rond zijn poten danste. Hij sloot zijn ogen en zag de kater beter. Zijn lichaam groot... Groter dan al de andere katten... Zo groot...