Lucht-je-hartje

Ik zit in een relatie die ergens wel goed is en goed loopt... Het leek juist steeds beter te zijn. Zeker toen ik stopte met bezorgd zijn en maar gewoon besloot weg te kijken van alle dingen waar ik me aan stoorde.
Ik mag zijn vrienden niet. Ik vind dat hij relatief veel drinkt, zeker wanneer hij drinkt. Ik vind hem ergens asociaal en ik erger me aan zijn lack om zichzelf aan te passen.
Eigenlijk verschilt hij teveel van mij. Ik maak graag indruk en hem boeit het niet wat anderen van hem denken (ergens heel goed, maar bij hem lijkt het niet iets té). Ik heb ambities om een hoog niveau te halen, hij niet. Ik wil later toch wel een luxe leventje voor elkaar zien te krijgen, hij zal tevreden zijn met een klein hok. Alleen als we al praten over de toekomst, simpele dingen waar je juist graag om zou willen praten met je vriend, botst het.
Ik word zelfs een beetje angstig als ik denk aan de toekomst, begin me meteen zorgen te maken. (Zal er elk weekend vrienden van hem over de vloer zijn, bier? Sterke drank?) Ik mag zijn vrienden niet, ik vind ze stinken, onverzorgd, asociaal en... nouja als ik foto's plaats zegt het genoeg. Ze zullen best aardig zijn, sure, maar voor mij is aardig zijn niet alles. Veel van zijn vrienden vind ik trouwens ook enorm schijnheilig. Big problem. Want ik zal hem nooit dwingen te stoppen met het omgaan met zijn vrienden, natuurlijk niet, wat voor bitch zal ik dan zijn? Maar later bijvoorbeeld die vrienden bij mij over de vloer hebben? No way. De plek die ik later thuis zal noemen zal voor mij veilig en fijn moeten aan voelen (Af en toe, geen probleem, maar mijn vriend kennende... Als hij nou gewoon 'normale' vrienden had, die netjes enzo zijn). Maar als ik aan de toekomst denk, voel ik dat niet. Voel ik alleen maar anxiety. Dat is toch raar?
Het enige wat we gemeen hebben is sport en muziek. Hij is relatief sportief en ik ben zeker sportief. Hij speelt gitaar en and I adore that (al doet hij het misschien zo vaak dat ik soms het gevoel heb wanneer ik bij hem ben dat hij me wat vergeet). Oh en sommige familie problemen komen wel overeen.
En daar is alweer het volgende punt. Ik heb niet het gevoel zijn nummer 1, 2 of 3 te zijn. Nee, ver beneden dat. Ik voel me nauwelijks een priority. Als er tijd is, dan is er tijd voor mij, maar verder is hij hartstikke veel bij zijn vrienden (hij heeft er ziek veel, ik vraag me wel eens af hoe iemand meer dan 10 vrienden, vrienden kan noemen) en dan heeft hij zijn bandje (iets wat ik geweldig vind), maar ik voel me best wel achterop gesteld. Het lijkt wel alsof hij eerst alles vol plant en zich dan bedenkt "ohja, tijd overhouden voor mijn vriendin, ook wel belangrijk".
Ja ik heb het ook druk met school, maar ik maakte regelmatig tijd voor hem vrij. Wat me opvalt is dat ik daarmee gestopt ben.

Nu zit hij in Noorwegen en ik mis hem niet en ik lijk alle positieve dingen te vergeten die ik zo leuk vind aan hem.
Hij is aardig knap, ik kan ook wel eens om hem lachen, hij kan leuk praten, hij kan ook heel lief en zorgzaam zijn...
Maar ik denk dat ik hem ook saai vind, ondanks zijn wilde fantasieën over toekomst en het wild in trekken, verkennen, etc, etc.
Ik vind hem ook niet altijd even realistisch, hij lijkt soms heel erg op een soort filosofische zweefteef, even is leuk, maar hij neemt zijn dingen wel heel erg serieus en daarmee (vind ik) kom je nergens in de toekomst.

Trouw is hij, lief is hij en van hem kan ik zeker zijn dat hij me nooit zal bedriegen, nooit een hand naar mij zal uitreiken op de verkeerde manier en altijd voor me klaar zal staan wanneer het moet. Dat klinkt perféct.
Maar ik weet niet meer of dat perfect is. Als dat dan het enige is, zowat?

En toch, wanneer ik bij hem ben, voelt het ook wel weer goed. Soms lijkt het er een beetje op dat het om één ding draait. Maar niet al te vaak, gelukkig. The Walking Death kijken is ons ding en is leuk en gezellig. De wandelingen die we af en toe maken ook heel fijn... En de liefdevolle dingen...
Maar het is ook een beetje het enige wat we doen.

Ik ga wachten tot hij terug is en ook dan wacht ik nog. Ik ga kijken of ik wat leuke dingen met hem kan gaan doen en of dat het weer beter maakt. Toekomst dingen zal ik los moeten laten, denk ik, dat is voor dan. Maar ik wil ook niet mijn tijd verspillen. Straks is hij over een jaar nog niet de ware en dan heb ik 2 jaar verspild aan iemand waar ik niet gelukkig mee was. Zoveel dubieuze gedachten en op het moment, nu hij weg is, lijkt het negatieve te overheersen. Ik weet niet of ik hem mis, waarschijnlijk niet, maar wat ik wel weet is dat ik niet echt gelukkig ben en dat ik me ergens ook wat rustiger voel met hem weg en nauwelijks contact. (Wat me wel opvalt is hoe hij tijd heeft om facebook updates te plaatsen en daar op iedereen te reageren en mij te negeren voor een aantal uren en soms een hele dag.)

Bah bah bah. Wat moet ik met mezelf?

Er zijn enkele dingen die ik op vlak van relaties heb geleerd. Dit onder andere door een scheiding van mijn ouders en door mijn goed lopende relatie met mijn eigen vriendje.
Zoals ik het nu lees, vindt je hem leuk; echter weet je niet of je zijn gedrag kan accepteren. Hier wil ik dan ook even op in gaan. Gedrag verander je niet zomaar, het lijkt me zeer sterk dat dit ook gaat veranderen. Zeker als het al een langere periode zo loopt. Het is van belang dat hij niet alleen bij jou op een hoge prioriteit staat maar ook dat jij bij hem een hoge prioriteit bent. Immerd ga je een relatie aan om langere tijd met elkaar door te brengen en een toekomst op te bouwen. Het doel is om samen te kunnen genieten. Dagelijks, niet enkel een paar uurtjes per week. Dat je elkaar veel kan spreken, elkaar ziet...

Mijn moeder heeft vroeger een scheve relatie gehad met mijn vader. Ze dacht ook niet dat hij haar ooit zou bedriegen en had besloten enkel het goede te zien in hem, vond hem helemaal fantastisch. Na 25 jaar samen te zijn geweest, bleek mijn vader homoseksueel te zijn en gingen ze binnen een dag uit elkaar. Hij was liefdevol naar haar maar had ook momenten dat hij er helemaal niet was, was drukker bezig met andere zaken dan de relatie. Ze stond niet op de eerste plek zoals hij bij haar deed. Ik heb gezien wat voor slopende wonden dat achter laat. Je kunt er nooit van uit gaan dat alles eerlijk is in een relatie, immers kunnen vele dingen ook verborgen blijven.

Hiermee probeer ik je te waarschuwen voor een blinde vlek. Als hij jou niet als prioriteit kan zien en meer met zijn vrienden op wil trekken en alleen maar wil drinken en buitensporig drinken, dan is hij misschien niet de tijd waard die je hem geeft. Zoals je al schreef, op een gegeven moment maak je maar geen tijd meer vrij. Als dit je echt niet ligt en er ook geen rekening kan worden gehouden met wat jij wilt, wat haal je dan nog uit een relatie?

Mijn vriendje bijvoorbeeld drinkt ook, ik heb niets met drank maar bij zijn familie staat drank bij gezelligheid en feestjes etc. Hij mag van mij wel drinken echter weet hij dat ik het niet geweldig vindt, zeker niet als hij bij mij blijft logeren. Dan matigd hij het, dan drinkt hij één biertje of ander alcoholisch drankje en blijft hij er verder van af. Ook als hij een ochtend na een avondje stappen met zijn vrienden bij mij komt en wat alcohol drinkt daar, past hij wel op met de hoeveelheid. Zo hebben we een beweegruimte voor beide gecreëerd waarin we ons veilig voelen maar ook kunnen doen wat we leuk vinden.

En als je hem niet mist, is hij dan wel de ware? Als je gewoon verder kan leven zonder hem, wat bindt je dan met hem? Hoewel ik zeker weet dat hij mooie kanten heeft denk ik persoonlijk dat je beter verdiend dan je overal bij neer te leggen als het je niet totaal gelukkig maakt. Daarbij lijkt het me meer dan logisch dat een vriend zijn vriendin het eerst probeerd te bereiken met leuke verhalen enzovoorts. Als hij jou berichten lang negeerd, hoe belangrijk ben je dan??

Hoe dan ook weet ik dat hij mooie kanten heeft echter weet ik niet of het zo slim is vast te houden aan een beeld dat misschien nooit gaat komen en 25 jaar later spijt te hebben dat je nooit een andere toekomst hebt gekozen en bij hem bent gebleven zoals mijn moeder uiteindelijk had. Want dat verdiend niemand..

Hopelijk heb je hier wat aan, en volg je hart in dit...

Bedankt voor je advies en tips. Ik wacht sowieso tot mijn vriend terug is uit Noorwegen en ook hij heeft gevoel dus ik zal het niet per direct uitmaken. Ik wil nog wat dingen proberen na wat advies van mijn moeder (zij ziet ons natuurlijk ook samen en soms ook de goede dingen).
-Proberen leuke dingen te doen en kijken of hij daarin initiatief neemt
-Praten over alles wat mij dwars zit
-Misschien toch eens mee gaan naar zijn vrienden
-Hem mee nemen naar mijn vrienden
Ik ga ook nog met mijn tante hier over praten en ik blijf er sowieso over praten. Mijn tantes man (die twee zijn gelukkig getrouwd) lijkt nog al op mijn vriend. En mijn moeder zegt dat ik en mijn vriend haar enorm doet denken aan mijn tante en haar man van vroeger.
Verder weet ik ook niet echt of ik het nog wil proberen, al wil ik hem wel een eerlijke kans geven. Ik wil niet die "bitch" zijn die hem direct dumpt na een stage in Noorwegen. He has feelings too.

Ik neem je advies sowieso mee en het is ook echt goed advies, heel erg bedankt x

Tijdens het avondeten op de groep zei een van mijn groepsgenoten iets in de trant van "als het leven geen doel heeft waarom plegen we dan geen zelfmoord?" (waarschijnlijk als een soort grap), wat op dat moment redelijk relevant was aan de (veel te ingewikkelde) conversatie die gevoerd werd, maar 't was ook een soort trigger voor mijn negatieve bullshit gedachtes om weer naar boven te komen aangezien ik zelf suïcidaal ben. Ik vind 't echt niet leuk als mensen zelfmoord in grappen en zo gebruiken.

Jezus man, wat kunnen sommige mensen toch zeiken. Ik doe mn Mousedung best om gymnasium goed te doen en af te maken. Kan ik er wat aan doen dat deze school niets kan regelen? Kan ik er wat aan doen dat ik nog steeds een Mousedung jaar achterloop met Latijn, omdat ik later in kwam stromen? Kan ik er wat aan doen dat ik soms periodes heb dat ik mentaal niet zo lekker ben, en daarom minder goed presteer?
Nee, helemaal niets.
Toch zijn ze 'nog niet helemaal tevreden' omdat ik problemen heb met twee vakken, terwijl ik wel nog gewoon ruim op overgaan sta en maar 1 onvoldoende sta op het moment. Ik heb al amper vrije tijd voor vrienden en hobbies meer en zit constant te stressen omdat school niets kan regelen, docenten plots vervangt en veel te veel huiswerk en opdrachten geeft.

Ik doe de hele tijd verdomme mijn best, maar toch is het niet goed genoeg.
Flikker toch een eind op man, ik ben er klaar mee, kan wel gaan schreeuwen