Lucht-je-hartje

Well, ik dacht dat ik dit niet hier ging plaatsen, maar ik zie geen andere uitweg. Ik moet het kwijt, ik kan er niet met mijn omgeving over praten en op het werk is het allemaal te hectisch om iets te laten vallen.

Ik voel me leeg. Ik voel me als een last. Ik heb het gevoel dat ik niemand kan vertrouwen en dat alle vriendelijkheid maar schijn is. En soms, soms wil ik er gewoon niet meer zijn. Het is allemaal zo eentonig aan het worden, heel het leven eigenlijk. Werken, werken, werken. Af en toe met vrienden iets gaan doen. Ook dat wordt eentonig. Schrijven zie ik niet langer als een afleiding, maar eerder als iets dat gedaan moet worden. Maar als het niet doe, als ik wegga, voel ik me nog leger. Dus blijf ik maar schrijven. Blijf ik maar overuren doen. Blijf ik maar mezelf voorbij lopen. Blijf ik maar zeggen dat alles oké is, dat het gewoon hoofdpijn is dat komt van slecht slapen. Ik ben nu voor de derde keer sinds maart verkouden geworden, iets wat wijst op te weinig weerstand in mijn lichaam. Mijn darmen spelen vaak op en de pijn in mijn hand is soms schrijnend, maar het is tenminste een manier om iéts te voelen. Het is waar dat je karakters voor een deel op jezelf gebaseerd zijn. Vroeger kwam mijn vrolijkheid en enthousiasme als iets natuurlijks, nu moet ik mezelf dwingen en uitputten om zo te kunnen reageren. En dus stort ik me maar op mijn werk, zeg ik de mensen die iets merken dat ik moe ben of dat ik koppijn heb. Da's nog altijd beter dan de waarheid te vertellen.

Maar ja, ze zeggen dat er na regen altijd zonneschijn komt. Alleen duurt die zonneschijn bij mij wel iets te f¨cking lang.

Jullie weten allemaal wel wie ik ben. Geen persoonlijke vermelding aub.  

Ik houd van mijn moeder maar af en toe draai ik echt helemaal door van haar eisen en confrontaties. Alsof ze vergeet dat het niet alleen moeilijk is voor haar maar ook voor mij. Dat ze denkt dat ik aan dezelfde normen en waarden kan voldoen als elk ander zonder autisme. Dat ze niet doorheeft dat ik mijn mentale en fysieke gezondheid even heb gelaten voor wat het is. Natuurlijk mijn autisme is geen extreem zware vorm maar betekend wel dat ik veel makkelijker en beter functioneer in een gestructureerde situatie. Het is natuurlijk lastig deze te behouden als een ouder ziek is en je gescheiden ouders hebt. Ouders die een vechtscheiding hebben gehad en daardoor niet met elkaar spreken of het nu via mail, telefoon of recht voor elkaars neus is.

De eerste eis waar mijn hele leven mee overhoop werd gegooid was dat ik het alleen aan zou moeten kunnen. Niemand kan dat!!! Zelfs mijn zus mocht de eerste weken niet weten dat ze doodziek alleen maar op debbank hing en als ik even geen energie had de koelkast helemaal te ontruimen na een stagedag van 6:00 tot 18:00 dan kreeg ik al weer geschreeuw naar mijn hoofd gegooid en gehuil van ik kan het niet dus jij moet alles. Ik maakte dagen van 6:00 tot 20:00 of zelfs 21:00 voordat ik voor mijzelf kon zorgen. Ondertussen had ik ook nog school en verscheidene regelzaken voor mijzelf én sliep ik als het even kon om 22:00. Leuke dingen zaten er niet meer in, dus werd het hier ook wat stiller was ik chagrijnig en emotioneel zeer onstabiel.

Eindelijk was de maat vol en sprak ik mijn zus huilend bij mijn vader. Ondertussen werd ze uitgekafferd omdat ze niet zo veel naar mijn moeder om keek en ze ziek was. Wat ze niet eens wist, het werd gebracht als een griepje en dan is om de dag een appje ook wel voldoende. Het bleek meer te zijn dan dat. Tot wel twee keer per week liet ik de auto staan voor stage (waarmee ik veel uren minder heb gemaak ivm langere reistijd) zodat ze naar de arts kon. Ze had koorts en af en toe was ik bang haar alleen thuis te laten omdat ze dan niet at of dronk. Ondertussen mocht ik mij geen zorgen maken! Ik hoorde haar dikwijls 20× per nacht ronddwalen omdat ze pijn had. Ik mocht mij nog steeds geen zorgen maken.

Mijn zus kwam langs zag hetzelfde gebeuren en ineens wilde ze wel naar de arts. Ik vond dat ze mentaal apart deed dus vertelde dat de arts maar dat zou volgens mijn moeder door de koorts komen. Ik geloofde het niet want alles deed erop lijken dat ze mentaal ineens als een kind gedroeg, gekke dingen zei, en gewoon totaal niet haarzelf was. Vier dagen later had ze uitvalsverschijnselen tot en met opname voor ontstekingen om de zenuwen van haar hersenen. Sarcoïdose ofterwijl Besnier Boeck.

Mijn laatste stageweken naderde en daarmee ook het einde van mijn stageverslag, tenminste dat was de bedoeling. Ook heb ik maandag en vrijdag examens en al veelte lang mijn vriend niet gezien dus liet ik omdat mijn moeder in goede handen was af en toe wat minder van mij zien en horen. Zeker nadat ze mij alles verweet dat niet helemaal goed is gegaan en niet dankbaar was voor het feit dat ik mijn hele leven overhoop heb gehaald voor haar.

Krijg ik vandaag een app dat ik volgens haar niet van haar houd en het mij niets interesseert dat ze niet op zichzelf kan wonen en in een revalidatiecentrum zit. Dat ik haar niet wil spreken en ze zich zorgen maakt en nog meer verwijten over dingen die ik wel doe maar ze niet kan zien. Wilt ze zich met mijn hele leven bemoeien en vind ze dat ik geen rust mag hebben. Ik heb nog steeds nachtmerries omdat ik weken zoveel zorgen heb gehad en mijn hersenen nog alles moeten verwerken. Het is echt super eng de verantwoordelijkheid over een ouder toegeschoven te krijgen en dat met veel consequenties kan eindigen. Dat een ouder weigerd mee te werken en jij dan vervolgens de verwijten krijgt doet zeer. Heel veel zeer. Dus vandaar dat ik jullie al waarschuwde dat mijn humeur echt helemaal van de leg is.

Gisteren belde mijn moeder me vlak voor mijn gymles. Ze was op weg naar mijn oma, die alleen woont, omdat die op basis van een vingerprik een onderzoek moest ondergaan in het ziekenhuis. Dat wisten we allemaal nog niet, en ze hadden ook gisteren pas gebeld, dat ze naar de spoed moest omdat ze dan geen afspraak hoeft te maken en ze meteen kunnen onderzoeken.
Vanmorgen heeft mijn moeder mij en mijn zusje verteld wat er aan de hand is. Nou ja, wat we zeker weten, in ieder geval. Mijn oma heeft eierstokkanker, en heeft misschien ook uitzaaiingen.

Ik wil op dit moment er gewoon voor haar zijn. Ze is een vechter, en we geven nog niet op. Maar hierdoor is posten nu een lagere prioriteit. Het kan wel zijn dat ik op sommige momenten wél heel erg veel post, om mezelf af te leiden.

Mensen hebben het vaak over vrijdag de dertiende of Murphey' wet (alles wat mis kan gaan gaat mis). Ik heb dit tegenwoordig met woensdagen. Ik begin mij toch echt te irriteren aan deze dag. Vooral omdat er dingen buiten mijn macht gebeuren die mijn PTSS triggeren waardoor ik op stage mij rot schrik en in een aanval beland. Twee weken geleden was het een nog onbekende trigger en dat kwam omdat ik gespannen was doordat twee mensen die ik goed ken in het weekend een weekje daarvoor gevochten hadden en dat voor nachtmerries zorgde en die nachtmerried hadden weer een gezamelijke trigger qua geluid.

Dit keer was er een collega verderop in d egang die ik niet qua naam ken die naast mij zat. Hij begon over dreigen met de dood als een grap.... laat nu net een van de redenen van mijn PTSS onder anderen zijn dat mijn vader gedreigd heeft met de dood... dus het ging mis..

Net te horen gekregen dat mijn pols eind januari geopereerd moet worden. In alle wazigheid van het nieuws met de auto gebotst, gelukkig niks aan de auto. Nu voel ik me weer Foxdung, een nietsnut. Ik wil janken, maar ik wil niet dat anderen gebruik kunnen maken van dat verdriet, dus houd ik het maar op.