ontmoeting

Spottedkit voelde al haar kracht uit haar wegebben. Ze kon zich niet meer bewegen en nog nauwlijks ademen. 'Zo voelt het dus om te sterven.' dacht ze, 'Maar ik sterf niet met eer zoals een warrior normaal wel zou moeten doen, maar ik ben dan ook geen warrior. Ik ben gewoon een kitten die eigenlijk voor zijn eigen dood heeft gezorgt door weg te gaan uit het veilige kamp.' vervolgde ze in haar deprimerende en afstervende gedachten. Ze kreeg bijna geen lucht meer, dat beest dat op haar zat en haar had gekrabt, dat was allemaal te veel voor haar. Het beest woog al super veel en dan verloor ze ook nog eens super veel bloed door alle wonden. Dat zou nooit goedkomen, dat wist ze. Tenzij Lightpaw of Silverpaw het beest op de een of andere manier van haar af zouden krijgen en het bloeden zouden kunnen doen stoppen... Maar dat was al wel heel moeilijk en Spottedkit vond dat ze het niet waard was om gered te worden omdat ze uit het kamp wegsloop. Ze sloot haar ogen en alles werd donker om haar heen.

lightpaw ijsbeerde door de nauwe ruimte, haar gedachten lagen in een knoop, hoe kwam ze hier uit ? Hoe was het met Silverpaw ? Was spottedkit nog in orde ? 'Aaaaahh' de gil van Spottedkit onderbrak bruusk haar gedachten. Oh nee oh nee ze graakte in paniek en lette er niet meer op wat er nog gezegd werd. Kalm blijven, je moet hieruit graken zei ze tegen zichzelf, kalm. 'Lightpaw, ben je daar hallo ?'riep Silverpaw. 'Natuurlijk ben ik hier, wie anders ?' zei ze bruusk, de woorden waren eruit voor ze er erg in had, dat kwam waarschijnlijk ook van die nauwe ruimte. 'Sorry Silverpaw, het spijt me maar ik wil dat je weet dat ik in die gang ga gaan, als er een uitweg naar boven is, gaan we samen naar spottedkit, goed ?' Zonder op andwoord te wachten perste ze zich door de gang. haar zintiugen blokkeerden, alles was zwart en ze moest volledig vertrouwen op haar snorharen. Stilletjes hoopte ze dat Silverpaw begreep waarom ze zo'n haast had. Oh starclan laat ons op tijd zijn om spottedkit te redden. Bad ze in stilte. Langzaam maar zeker begon de gang naar ophoog te lopen, als je goed keek zag je een glimp van de zon. De bruine poes met de besmeerde vacht versnelde haar pas, ze was er bijna. Aangekomen brak ze door de lossen aarde heen en liep in volle vaart naar de plek waar spottedkit was, oh nee, was spottedkit nu flauwgevallen ? Dacht ze. Oké nu was het de beurt aan zij en Silverpaw

geschokt staarde Silverpaw naar lightpaw het was niet haar gewoonte om zo te doen. Maar ze begreep het wel. ''ok'' riep ze. Toen rende ze terug want ook zi had die ijselijke kreet gehoord. Toen ze aankwam stoptte haar hart een second met kloppen. '' NEE NEE SPOTTEDKIT NEE NEE. Ze zoch lightpaw maar haar blik ging naar de bloedende Spottedkit. Ze waren goede vriendinnen geworden de laatste weken. Het mocht niet zo eindingen. Met een luide kreet sprong ze op het beest af. Laten we hopen dat lightpaw hier snel is anders is het met ons alletwee gedaan.

Aaargh, nee he ! dacht Lightpaw. 'Silverpaw, we moeten samen werken !' Snapte ze het dan niet ? vraagde lightpaw zich af. Nu ja, ze kon best ook iets doen, even bestudeerde ze de beest, al vlug had ze zijn zwakke plek gevonden: Verstrooidheid, het beest had waarschijnlijk niet echt veel hersen dacht ze met een scheve grijns. Ze haalde diep adem en sprintte op het beest af. Met een grote sprong ladde ze op het beest, haar klauwen boorden zich in het vlees van het beest, jammergenoeg waren het kleine wonden voor zoiets groot. Terwil ze zich stevig vastklamte bedacht ze drie dingen: een, vond silverpaw het beest niet meer mooi ? Twee, Ze moesten hier echt weg komen, met spottedkit. Drie, ze moesten het beest weg van spottedkit krijgen.

Spottedkit kon nog wel wat horen, niet meer zien. Ze hoorde dat er katten aankwamen. 'Zij komen mij redden!' dacht ze hoopvol, maar iets minder hoopvol vervolgde ze in haar gedachten 'Als er nog iets aan mij te redden valt... Ik ben geplet, kan niets zien, bloed bijna dood en lig onder een reusachtig beest. Wat valt daar nu aan te redden, ik ben bijna kraaienvoer.' Ze kon zich niet meer bewegen en dat beest bleef maar op haar zitten, ze kon nog net ademhalen, maar veel dan ook niet echt meer. Ze deed nog een poging om een kreet uit te roepen, maar dat was hopeloos, er kwam geen geluid. 'Lightpaw, Silverpaw, ik zal jullie missen. En de rest van de clan ook, ik zal iedereen missen.' dacht ze triest. Ze begon te denken dat ze nooit apprentice of warrior zou worden, nooit elder worden en als kit sterven. Die gedachten waren niet echt de leukste om als laatste in je hoofd te hebben, maar ze bleef hopen dat ze gered zou worden.

Silverpaw worstelde alsof haar leven ervan af ging. Ze vond het een prachtig beest. Maar ze moest spottedkit redden. Plots zag ze ook Lightpaw op het beest afspringen. Samen moeten we vechten ja dat moeten we doen. Ze greep het beest aan zijn poten en trok het op de grond. Met een half ook keek ze naar Spottedkit. Ze ging toch niet dood gaan he?

[quote] sorry voor het korte tekstje

terwil ze zich nog stevig vastklampte aan het beest schudde ze haar kop, wat nu ? Wat nu ?gonsde het door haar hooft. Langzaam maar zeker begon er een noodplan op te komen. oké het was vol risico's maar ze moest het proberen. Silverpaw !! schreeuwde ze. Hou het bezig !!! Meer kon ze nu niet zeggen, alles moest zo snel mogelijk gebeuren. Met een grote sprong, sprong ze van het beest, in een oogwenk was ze bij spottedkit. hou vol lieve spottedkit . Fluisterde ze in het oor van de gevlekte poes. Met een vloeiende beweging pakt ze spottedkit in haar nekvel op en sleurde ze met al haar kracht naar een bosje varends. Nu was het silverpaw's beurt, kom op, laat hem weggaan. Bad ze. Alsjeblieft, laat ze leven, ik wil ze niet kwijt ! Smeekte ze verder. Met rechtopstaande haren en haar oren plat tegen haar kop stelde ze zich op voor spottedkit. Als je het je maar niet waagt ! siste ze tegen het beest.

Wat mij betreft posten jullie goed gnoeg voor de Real RPG

Spottedkit hoorde een stem, "hou vol lieve spottedkit." Dat vond ze leuk. Er was iemand opweg om haar te redden. Ze wou nog bedankt miauwen, maar er kwam niets uit haar mond. Opeens voelde ze scherpe tanden in haar nekvel. 'Auw!' dacht ze, 'Heeft het beest me te pakken en gaat het me opeten?' vroeg ze zich af. toen schoot het haar te binnen dat het even goed een hulplijn kon zijn. Op dit moment wenste ze echt dat ze kon spreken. Dat ze Lightpaw en Silverpaw kon bedanken voor alles wat ze voor haar hadden gedaan en zodat ze zich kon verontschuldigen voor alle last die ze hen bezorgt had. In stilte begon ze al te bedenken wat ze tegen hen zou kunnen zeggen als ze wakker werd. 'Lightpaw, Silverpaw, ik ben jullie zo veel dank verschuldigt. Jullie hebben mijn leven gered en ik heb dat van jullie in gevaar gebracht. Ik sta echt bij jullie in het krijt.' Die woorden leken haar goed om haar te verontschuldigen. Opeens voelde ze de tanden uit haar nekvel verdwijnen en ze voelde planten onder haar rug. 'Ik ben gered!' dacht ze vrolijk en ze was Lightpaw en Silverpaw zo dankbaar dat ze het gewoonweg niet kon verwoorden.

gho tanx, misschien kunnen we een verhaaltje doen met ze'n allen bij de Fourtrees ?

Terwil ze met opgezette haren en haar oren plat tegen haar kop voor Spottedkit stond, raasden haar gedachten door haar kop. Alle fantastische momenten van zij en haar beste vriendin Silverpaw schoten door haar hoofd. Daarna kwam de ontmoeting met Spottedkit, alles speelde zich voor haar ogen af. Ze voelde tranen opkomen en er zat een reusachtige brok in haar keel. 'Nee' bracht ze bijna geruisloos uit. 'Nee' ! Hertaalde ze het in haar hoofd, nee dit mocht niet zo afgelopen ! Ze draaide haar kop om naar Spottedkit te kijken, haar ogen vulden zich met tranen, ze zouden het halen, ze moesten dit halen ! Dacht ze terwil ze naar het kitten keek die al op zo'n korte tijd een echte vriendin geworden was. Ze draaide haar hoofd en volgde met afgrijzing de bewegingen van het beest. Ze slikte en hoopte uit allesmacht dat dit goed zou komen.

Silverpaw stond voor het beest wat kon ze doen om hem afteleiden. Ze ging recht voor hem staan keek hem in zijn ogen met een ijskoude blik. Een moment stonden ze over elkaar toen sprong Silverpaw op het beest af. Ga weg rotbeest je ging mijn beste vriendinnen vermoorden maak dat je wegkomt nu. Hopelijk ging het beest weg. Het keek haar aan het leek geschokt. Yes het draait zich om het gaat weg dacht ze in een flits. Plots voelde ze een scherpe klauw haar buik opensnijden. Ze zag het beest weggaan toen zag ze niets meer. Als ze mij maar komen halen.

Spottedkit opende haar ogen. De eerste keer nadat ze flauw gevallen was. Ze zag Lightpaw voor haar staan en ze voelde zich zo dankbaar! Ze had zo graag gezegt: 'Bedankt Lightpaw, dat je mijn leven hebt gered, en bedankt Silverpaw dat jij dat ook deed.' maar ze had een brok in haar keel en ze kreeg er echt geen woord uit. Opeens had ze door dat Silverpaw niet bij Lightpaw stond. Ze probeerde uit alle macht om een woord te zeggen, maar dat leek echt niet te lukken. Ze keek met de dankbaarste blik die ze had naar Lightpaw, maar was niet zeker dat zij haar wel zou begrijpen. Ze opende haar mond en er kwam geluid uit, een stil, heel geluid. Ze was zo blij! Nu kon ze eindelijk weer praten. "Lightpaw! Bedankt! Bedankt voor alles, om mijn leven te redden, om mijn vriendin te worden,..." en ze voelde zich super gelukkig. Het schoot haar weer te binnen dat Silverpaw er niet was. "Lightpaw, waar is Silverpaw? Ik kan haar nergens zien." en ze keek bezorgt om zich heen.

Lightpaw stond voor Spottedkit toen ze het vreselijke tafereel van Silverpaw en het beest zag. Even draaide ze zich en keek naar Spottedkit, Ze zag in haar ogen dankbaarheid en drukte haar neus tegen het zachte velletje van de kitten die op zo een korte tijd toch zoveel voor haar betekende. Toen kwamen de woorden "Lightpaw! Bedankt! Bedankt voor alles, om mijn leven te redden, om mijn vriendin te worden,..." zei Spottedkit. De ogen van de bruine kat werden vochtig van de woorden die ze net had gehoord. Ze drukte haar neus dieper in de vacht en murmelde: 'Nee jij bedankt'meer kon ze er niet uitkrijgen, haar keel zat vastgeroest dus keek ze Spottedkit met haar meest dankbare blik aan. uit de verte hoorde ze Silverpaw iets zeggen dat waarschijnlijk tegen het beest was dus bestede ze er even geen aandacht aan."Lightpaw, waar is Silverpaw? Ik kan haar nergens zien." Onderbrak Spottedkit haar gedachten. Met een schok keerde ze terug naar de werkelijkheid. Snel draaide ze zich om en zag haar vriendin op een hoopje bij elkaar liggen. De angst deed haar hart ineen krimpen. 'Spottedkit, ik ben zo terug' wist ze er nog net uit te persen voor ze op volle snelheid naar Silverpaw toesnelde. 'Silverpaw! Silverpaw!' Bracht ze wanhopig uit. Toen ze bij het lichaam voorovergebogen stond hoorde ze de woorden die toen ze bij Spottedkit stond niet had opgemerkt, toch hadden ze ergens in haar achterhoofd blijven hangen. 'Ga weg rotbeest je ging mijn beste vriendinnen vermoorden maak dat je wegkomt nu.' echoden haar gedachten. Ze pakte haar vriendin bij haar nekvel en sleepte ze naar de plaats waar Spottedkit lag. Ze stuurde een veel betekende blik uit naar Spottedkit en begon haastig de wonden van de grijze poes te likken.

Silverpaw voelde vaag tanden in haar nekvel. Maar ze was te zwak om zich iets af te vragen. Waar ben ik dacht ze. Ze opende haar ogen en keek in een liefdevolle blik. ''Oef Lightpaw''. Ze stond voorzichtig op en gaf haar een likje op haar snuit. Het gras voelde nat onder haar poten. Ze keek rond haar. Yes het beest is weg dacht ze. Toen riep ze naar Lightpaw: ''is alles goed net spottedkit''? Pas toen besefte ze dat ze gewond was. ''Ik denk'' zei ze ''dat we ons dringend moeten gaan verzorgen we zien er niet uit''. Wat ben ik blij dat ik zulke goeie vriendinnen had dacht ze. En toen besefte ze dat vriendschap het belangerijkste is in een kattenleven.

''Lightpaw, Lightpaw je bent een held. Zo bedankt dat je mij gered hebt'' Ze zou niet weten wat ze zonder Lightpaw en Spottedkit zou moeten.. Ondertusssen viel de nacht snel. Toen de volle maan opkwam zei ze: ''Jullie zijn de beste vriendinnen die ik ooit heb gehad''. Toen viel ze met een tevreden zucht inslaap. Ondanks de pijn in haar lichaam.

Die nacht droomde ze een rare droom. Help help ik word weggetrokken naar een ander gebied help help ik wil bij Lightpaw en Spottedkit blijven dacht ze in
paniek. Ze voeldde een kracht in haar iets wat ze nooit eder had gevoeld. Toen werd ze met een luide gil wakker.

Spottedkit voelde zich opeens heel gelukkig, alles was goed gekomen. Het beest was weg en iedereen kon in vrede leven. Er was nog één probleem, hoe konden ze van al hun wonden afkomen? "Ik denk dat we ons dringend moeten gaan verzorgen, we zien er niet uit'' miauwde Silverpaw opeens alsof ze Spottedkits gedachten kon lezen. "Inderdaad," miauwde Spottedkit, "maar als we zo terug moeten naar het kampt gaat iedereen zich afvragen wat er is gebeurd, en..." ze was niet zeker of ze hetgene wat ze nu dacht wel zou zeggen, maar ze besloot het wel te doen, "en ik ben een kitten, ik mag het kamp helemaal niet uit. Ik zal gestraft worden, en niet licht denk ik. Misschien word ik wel uit het kamp gezet!" dacht Spottedkit onrustig.

De drie katten zaten rustig in het gras en het begon al donker te worden buiten. ''Jullie zijn de beste vriendinnen die ik ooit heb gehad'' miauwde Silverpaw opeens de stilte verbrekend. Spottedkit voelde precies hetzelfde, "Bedankt, en dat geld ook voor mij, jullie zijn mijn allerbeste vriendinnen." Spottedkit voelde een kriebel van geluk in haar buik en was al haar wonden al lang vergeten, 'Ze verdwijnen wel.' dacht ze.

Spottedkit was in slaap gevallen en had een droomloze slaap. Na een tijdje werd ze wakker en keek om zich heen, Lightpaw en Silverpaw sliepen ook nog. De slaap van Silverpaw leek wel wat onrustig, ze lag al de hele tijd te woelen! Spottedkit sloot haar ogen weer, 'Als de andere slapen is het beter dat ik ook slaap, anders dan word ik morgen nog moe.' en bij die gedachte werd alles weer zwart. Ze schrok op van een schreew, een kattenschreeuw nog wel en ze opende haar ogen. "Silverpaw, wat is er aan de hand?" vroeg ze ongerust de apprentice aankijkend.

Silverpaw was toch beter dan ze dacht merkte Lightpaw opgelucht op."Ik denk dat we ons dringend moeten gaan verzorgen, we zien er niet uit''Zei haar vriendin. Lightpaw grinnikte en kon zich er net van tegenhouden dat ze een grapje er over maakte. "Inderdaad" beaamde Spottedkit. "maar als we zo terug moeten naar het kampt gaat iedereen zich afvragen wat er is gebeurd, en..." Ging ze verder. Lightpaw had een vermoeden wat er ging volgen "en ik ben een kitten, ik mag het kamp helemaal niet uit. Ik zal gestraft worden, en niet licht denk ik. Misschien word ik wel uit het kamp gezet!"zei Spottedkit. Lightpaw knikte en keek haar aan met een blik van begrip, ze voelde hetzelfde, er gingen veel nieuwsgierige blikken worden geworden, en vooral veel vragen als ze thuis waren. 'We weten nog altijd niet waar we zijn.'Merkte Lightpaw bezorgt en nuchter op.

De maan begon op te komen, de bruine kat hielt van de maan, zo mysterieus vond ze. Eigenlijk hielt ze van elk seizoen en natuurverschijnsel. Dacht ze nog. ''Jullie zijn de beste vriendinnen die ik ooit heb gehad'' Onderbrak de lichtgrijze poes haar gedachten."Bedankt, en dat geld ook voor mij, jullie zijn mijn allerbeste vriendinnen." beaamde de gevlekte poes. Lightpaw voelde dat er een warm gevoel door haar lichaam stroomde. ''Jullie betekenen heel erg veel voor mij, ik zal jullie nooit vergeten en ik hoop dat we na dit avontuur elkaar nog terug zien in blije omstandigheden, ik wil jullie niet kwijt, nooit.'Bracht ze met een stem vol vriendschap uit, ze was ontroerd door de woorden van de anderen.

Lightpaw deed of ze sliep, maar eigenlijk waren haar gedacht volop aan het denken over wat er die dag gebeurd was. Haar oren stonden gespitst, klaar om elk verdacht geluidje op te vangen, ze wou niet dat het beest terug kwam en een van hun meepikte, en wat er dan zou kunnen gebeuren dacht ze liever niet aan. Ze gunde de anderen hun nachtrust, ze zou kost wat kost hun verdedigen. Even doezelde ze toch in. Van een luide gil werd ze wakker, ze wist niet hoe lang ze ingedommeld was, maar vervloekte even op zichzelf, een vreselijk beeld doemde in een flits voor haar ogen op, ze was klaarwakker. Toen zag ze Silverpaw daar staan, en Spottedkit achter haar, waarschijnlijk even geschokt als haar. Silverpaw, wat is er aan de hand? Vroeg ze. Lightpaw bedwong zichzelf om geen verwijtende blik naar Silverpaw te sturen, waarom had ze haar wakker gemaakt? zaagde een vervelend stemmetje in haar hoofd. Ze wierp een bezorgde blik naar Spottedkit en deed teken dat ze even naar de grijze kat ging. Ze trippelde naar haar toe en ging naast haar zitten. 'Zeg eens, wat is er gebeurt ?' vroeg ze op een vriendelijke toon. Ze keek van Spottedkit naar Silverpaw en weer terug. Ze zuchtte, 'Jullie weten niet hoeveel jullie voor mij beteken, we weten nog altijd niet waar we zijn en ik wil dat ik voor eeuwig bij jullie kon blijven, Spottedkit, ik hoop dat we elkaar nog weerzien op grote vergaderingen. Gelukkig is de dag nog niet om dus maken we er het beste van!'De laatste woorden zei de bruine kat wat opgewekter, ze zat er best mee om weer naar huis te gaan, maar dat waren problemen voor later, eerst hier de weg zien te vinden, dan pas tijd om te tobben! Vond ze. Het liefst had ze een hele groepsknuffel gegeven, maar haar blik en woorden zijden genoeg, ze wou de katten voor nooit meer kwijt.

Een erg goeie post, de kleurtjes vind ik heel leuk bedacht <3

ooh tanx, ik denk dat dat mijn langste post is tot nu toe...bedankt!

Goede post! Ben jij een beginner? Want, eh, jouw post isssss:

pompompom:

Iiiiiiii omg zooooo veeeeel!!!!!!! Ik heb al even geoefend, al redelijk wat, maar dit suuuuuuper!!!!! Tanx!!!! menrci!!!