Planetshakers

Oh good lord, ze was niet van plan hem gewoon gelijk te geven, nee hoor, mevrouw moest weer met allerlei gekke redenen komen waarom zij wel gelijk had en hij niet. Tall rolde enkel dramatisch met zijn ogen, totdat ze de eerdere wedstrijd erbij haalde. Nogmaals viel zijn mond open, en schudde hij met zijn hoofd. Hier ging iets flink mis, "Nee nee!" Antwoordde hij, ietwat fel maar hopelijk vond ze dat niet zo erg, "Dat was anders," Hoe dan precies wist hij ook nog niet, maar het was maar al te duidelijk anders. Dat ze dat niet snapte begreep de kater niet echt, ze was normaal zo slim, maar het begrijpen van een simpel iets deed ze dan weer iets. Little bleef hem verbazen.

Oke, hij had vaagjes door dat Little steeds verder van hem weg ging, maar het écht opmerken deed de kater niet. Zijn hoofd was te ver heen met de drama van de discussie, wat nou hij kon niet tegen zijn verlies?! Hij kon gewoon niet tegen valsspelers, dat was toch zeker niet zo gek? Vandaar dat hij eens humorloos grinnikte, en de poes toen weer serieus aankeek. "Ik kan wel tegen mijn verlies," Verdedigde hij zichzelf, niet helemaal zeker van zijn antwoord - zoveel was wel duidelijk - "Ik kan gewoon niet tegen valsspelers," Bij het laatste woord keek hij weer even nukkig naar Little, ja, know what you did!

Haar mond vormde een 'o', en de kater bereidde zich alweer voor op een stortvloed aan woorden die erop neer zouden komen dat hij het fout had. In plaats daarvan kwam er slechts "Oké dan." en liep ze door. Verbaasd bleef Tall een tijdje staan, wat was daar zojuist gebeurd? Dat kon hij niet goed verstaan hebben, het had namelijk geklonken alsof Little hem gelijk had gegeven, of in ieder geval oke was geweest met het feit dat hij zei dat ze vals gespeeld had, en dat was iets wat de kater écht niet verwacht had. Vandaar dus dat hij een sprintje moest trekken om de poes in te kunnen halen, en weer naast haar in de pas te vallen. In die paar seconden was zijn bui er waanzinnig op vooruit gegaan, en vrolijk fluitend paradeerde Tall naast de poes die hem zojuist gezegd had dat hij in ieder geval geen ongelijk had. Dat stond gelijk aan zeggen dat de ander gelijk had, dat wist iedereen, en dus had Little hem gelijk gegeven. Alle reden tot een goede bui.

Hmm. Little praatte niet, dat merkte Tall dan wel weer op. Bij veel poezen zou hij dan ook gedacht hebben dat er iets mis was, maar hij en Little hadden zo vaak van die fijne stiltes, dit was er vast gewoon nog een. Veel poezen gaven van die vreemde lastige hints waarbij ze er dan vanuit gingen dat de kater die zou begrijpen, over het algemeen vond deze kater zichzelf best goed in het begrijpen van die hints. Zo zou hij dit ook gezien kunnen hebben als een teken dat ze niet blij met hem was, maar hij kende Little - toch hopelijk - en was er heilig van overtuigd dat die het hem wel gewoon zou zeggen. Ze wist wel hoe hopeloos hij was in gek sociaal contact als hij er niet op rekende toch? Want dat was de tiny flaw in zijn geweldigheid in het lezen van body language, alleen als hij er actief - en dan ook heel actief - op lette, ontging niets hem. Maar nu zijn hoofd bij zijn overwinning was, ontging basically alles hem. Gelukkig was Little niet van die gekke hints, toch?

De stilte duurde op het moment wel langer dan normaal, maar dat was slechts goed toch? Dat ze zo naast elkaar konden lopen terwijl ze stil waren? Er hoefde niets gezegd te worden en dat was goed, en toch had de kater het idee dat er iets miste. Vandaar dat hij even met een liefdevolle blik terugkeek naar de poes, die wat achter geraakt was door zijn snelle pas, en weer naast haar ging lopen. Tegelijkertijd duwde hij zich even tegen haar aan, en vleide zijn kop over die van haar. Zijn humeur maakte het zo lastig om rationeel te denken, laat staan te doen. "Je bent echt een geweldige kat weet je dat?" Mauwde hij zacht, zacht omdat hij het eng vond om te zeggen. Bang dat het te serieus was, of dat ze hem uit zou lachen ook al was het een compliment. Het was gewoon een plotse gedachte die in hem opgekomen was, en hij vond dat ze het van hem moest horen, want hij meende het met heel zijn hart.

Zijn geweldige compliment werd ontvangen met stilte en een blik die zich van hem afwendde. Oke, niet dus? Was ze het niet eens met zijn compliment of had Little gewoon besloten dat ze niets wist te zeggen omdat het zo'n geweldig gevonden compliment was? Dan bestond er altijd nog de optie dat ze boos was, maar waarom zou dat nou weer zijn? Tall viel stil en keek bedenkelijk voor zich uit, de derde leek hem redelijk onlogisch. Al was dat iets waar hij pas echt achter zou komen nadat hij het gevraagd had. Vandaar dat hij zijn mond opende, een hap lucht nam, en zijn hoofd weer naar haar keerde, om nadien weer zijn mond te sluiten omdat hij zich had bedacht dat ze waarschijnlijk niet zou antwoorden. Waarom moesten poezen altijd cryptisch doen? Dit maakte het er niet bepaald makkelijker op voor hem.
Nu was hij natuurlijk niet een kater die het zomaar op ging geven. Dus keek hij nog eens naar Little, terwijl hij zijn ogen wat vernauwden. Het kon optie numero uno niet zijn, aangezien ze elkaar de hele tijd door complimenten gaven. Nu hij er zo over nadacht begon het echt een beetje uit de hand te lopen… Nummer twee leek hem bij nader inzien ook niet zo logisch, want ze hadden het hier over Little, die had overal een weerwoord op. Dan bleef nummer drie over, en er was om eerlijk te zijn maar een echte uitweg. "Sorry…?" Mauwde hij, uiterst voorzichtig en duidelijk niet zo zeker van zijn zaak. Zou ze nu beledigd zijn omdat hij niet wist waarvoor? Oh help, Starclan laat dat niet zo zijn!

Fout gegokt, diepe stilte kwam weer in antwoord op zijn hoopvolle oplossing. De kater verzonk weer diep in gedachten terwijl hij zijn stappen terugtraceerde. Er was dus blijkbaar een punt geweest waar het fout ging, maar waar? Punt nummer een leek hem dan op dit moment het meest logisch, dat ze het niet eens was met zijn compliment. Natuurlijk was dat grote onzin, maar geloofwaardiger dan dat ze er niets op wist te antwoorden, dus maakte Tall zich alweer klaar om een betoog af te steken as to why Little het compliment wel degelijk verdiende. Voor hij dit echter kon doen stond de poes plots stil, en meldde haar vermoeidheid. Wat?! Rewind. Ze praatte weer, dus hij had het goed gehad? Mensenkinderen, deze poes wist hem wel steeds opnieuw in de war te brengen. Niet dat dat hem uitmaakte, het was een verfrissende verandering naast Ace en zijn apprentices, al konden die er ook wat van. Vandaar dat hij glimlachte, en naar haar terug liep. Ja hij was verder doorgelopen want het had even geduurd voor hij doorhad dat ze stilstond, so sue him. Oke nee, het was niet goed dat hij het niet gemerkt had, maar zij was degene die hem zo in verwarring bracht in de first place. "Dat valt te begrijpen," Mauwde hij, vrolijker dan had gemoeten na zulke verwarrende gedachten. "We hebben ver gelopen en weinig gegeten," Oke, misschien redelijk zijn fout, ze wilde eten maar toen kwam hij er weer met een stoeipartij tussendoor, oeps. "Ik vang wel wat voor je als we er zijn, en dan mag je morgen uitslapen!" Hij grijnsde heel breed bij die zin, uitslapen klonk goed, hij deed mee.

Oeps, dat viel ook al niet in goede aarde. Sterker nog, het werd ontvangen met een snauw, en verbaasd zette de kater een klein stapje terug. Hij wilde slechts aardig doen, maar blijkbaar had Little dat niet nodig. Toch bleef hij even staan, met een frons op zijn gezicht om uit te vinden of hij het was die weer wat fout had gedaan. Was Little nu ook plots voor het feminisme? Hij zou haar erin steunen, maar dan moest ze hem toch echt duidelijk maken of ze nu wel of niet wilde dat hij voor haar jaagde want het ene moment werd hij bedankt en het andere gebeurde dit! Uiteindelijk vermande hij zich echter, en liep weer achter de poes aan, zijn hoofd schuin terwijl hij de moed bijeen schraapte weer wat te zeggen. "Ehm, dat weet ik," Antwoordde hij na een diepe stilte uiteindelijk onhandig. "Ik bedoel, als je liever zelf jaagt mag ik dan mee?" Misschien wilde ze gewoon weg, was ze boos op zichzelf omdat ze zich zolang met hem had laten opschepen. In dat geval moest hij afstand nemen! Toch liet Tall de vraag in de lucht hangen, want hem nu meteen terugnemen zou zo vreemd lijken, want hij wilde graag mee! Maar niet als zij hem niet mee wilde.

Er was vooruitgang, ze blafte hem nu in ieder geval niet af en het was zelfs een soort van toezegging! Toch keek hij haar verward na, en sprong vooruit om weer naast de poes in de pas te kunnen lopen. Hier ging hij het niet bij laten zitten, ook al begon ze steeds sneller van hem weg te lopen. "Misschien omdat je me behandelt alsof ik een egel naar je heb gegooid en die je strot in heb geduwt," Murmelde hij, geïrriteerd en in de war, want what the hell? Het was niet alsof ze echt normaal deed, maar dan verwachtte madam wel dat hij eindeloos geduld had en maar sorry bleef zeggen voor hij wist niet wat? Dit werd hem allemaal wel heel erg lastig, ze kon zich beter even uitspreken, maar dat tegen haar zeggen durfde de kater nou ook weer niet, dit was wel Little waar ze het over hadden.

Hij sprong geschrokken terug toen hij een fellere reactie kreeg dan dat hij verwacht had. Sterker nog, hij had niet eens een reactie verwacht, laat dus staan deze. "Misschien omdat je ervoor zorgt dat ik niet meer weet hoe ik me moet voelen? Iedere keer als ik me bij jou in de buurt bevind weet ik niet meer wat klopt en wat niet, en ik ben het gewoon kotsbeu!" Hij opende zijn mond een paar keer, om hem enkel ongebruikt weer dicht te doen. Als een soort vis keek hij haar aan met grote ogen. Uiteindelijk liep de poes echter verder, en murmelde iets wat hij niet kon verstaan, maar het was vast niet aardig. Niet dat dat Tall uitmaakte, want dit maakte het zoveel duidelijker! Een grote grijns verscheen weer op zijn gezicht, en in volle vaart schoot hij weer achter de snel wandelende Little aan. Slippend kwam hij voor haar tot stilstand, en zijn serieuze blik, die nu wel een stuk vrolijker was, priemde zich in haar ogen. "Maar dat maakt niet uit," Stelde Tall simpel, "Want dat heb ik ook," Eindelijk een soul mate, niet perse degene van wie hij het verwacht had, maar dan nog.