Planetshakers

Als een echte winnaar keek ze hem aan toen hij eindelijk toegaf. Ze legde het diertje neer op de grond en grinnikte even toen hij algauw er een hap van nam. Diens woorden deden haar mondhoeken enkel meer omhoog krullen en met een simpele schouderophaal beantwoorde Littlestream hem. "Is goed. Één hapje dan." Miauwde ze streng, waarna ze al glimlachend ook van de muis begon te eten. Het vlees was sappig en mals. Het gaf haar een soort van trots gevoel, wetende dat ze zelf dit voedsel gevangen had. "Denk je trouwens dat ik ooit een echte volleerde warrior zal worden? En dat ik later een leerling zou krijgen?" Vroeg ze plots terwijl ze Tall wat nieuwsgierig aankeek. "Je mag eerlijk zijn, een beetje waarheid af en toe kan geen kwaad." Miauwde ze, terwijl ze met de grijns op haar gelaat aantoonde dat ze haar woorden meende.

Ze greens even bij Tall's verbaasde reactie. Ze was er blijkbaar nogal erg goedn in om de kater zovaak te doen schrikken met haar vragen. Beter dat dan dat ze hem verveelde, nietwaar? Diens verzekerend schouderkopje en woorden deden haar even zachtjes snorren waarna ze hem een dankbare lik over zijn oren gaf. "Dankje." Miauwde ze, hem oprecht dankbaar aankijkende. Plots dacht ze terug aan Sinclaw en rolde er een koude rilling over haar ruggengraat heen. Zou ze het de kater vertellen? Ergens voelde het aan alsof ze Sinclaw aanzag als concurrentie en dat ze haar hierdoor probeerde uit te schakelen. Maar langs de andere kant vond ze het alles behalve fijn dat haar vriend omging met iemand zoals haar. Ze moest maar vertrouwen op zijn beoordelingsvermogen, toch? Als hij zelf vond dat Sinclaw geen geschikte vriendin was, dan zou hij daar nog wel achter komen. Al gaf ze toe dat het haar wel degelijk zorgen baarde dat hij met een moordenaar omging. Want dat was ze toch..?

Ze had het niet door dat ze voor zich uit aan het staren was geweest. Pas toen Tallshadow vroeg of het ging keek ze wat verbaasd op, alsof hij haar net uit haar dagdromen had getrokken. "Ja hoor," Loog ze zwakjes terwijl ze de andere kant opkeek. "Ik dacht gewoon even aan iemand." Oké, een beetje waarheid gunde ze hem wel. Het was tenslotte Tallshadow. En het scheurde haar hart al in twee dat ze zonet tegen hem had moeten liegen. Het liefst van al schreeuwde ze het gewoon uit dat Sinclaw haar had aangevallen vanwege haar jaloezie, maar dat kon ze niet maken. Misschien dacht hij dan dat ze gewoon ruzie probeerde te stoken! Misschien bracht ze die twee dan juist dichter naar elkaar toe! De poes kneep haar ogen dicht en schudde haar grijze kopje. Nee, dat was wel het laatste wat ze wou. Een zucht verliet haar bekje waarna ze nog een hap van de muis nam. Maar helaas had de gedachte aan Sinclaw haar etenslust bedorven.

Natuurlijk had Tallshadow haar door. Ze had het kunnen weten. Waarom had ze ook weer gelogen? Ze had evengoed kunnen zeggen dat ze moe was, en dat het iets was waarvoor ze geen woorden wou vuilmaken. Maar nu hij diens amberen blik in de hare had gepriemd was het honderd keer zo moeilijk om haar mond te houden. Gepijnigd beet ze op haar lip, wegkijkende en proberende om zijn blik te ontwijken. Maar toen ze het toch weer waagde om haar groene ogen in die van de zijne te plaatsen gaf ze het op en zuchtte ze even luid. "Sinclaw," Besloot ze tenslotte te zeggen. "Ze.. uhm.. had me aangevallen. Ik denk omdat ze jaloers is.. op ons?" Het 'ons' stukje kwam er nogal vreemd uit, aangezien ze zelf niet eens goed wist wat hun tweeën nu precies voorstelden. Goede vrienden? Beste vrienden? Of stiekem meer..? De poes schudde haar kopje bij dat laatste en keek algauw weer weg. "Ik wou geen ruzie tussen jullie stoken, maar het zat me gewoon dwars." En stiekem mag die Sinclaw blij zijn dat ik de rest van wat ze tegen me gezegd heeft niet verklap, dacht de poes bij zichzelf.

De poes weigerde nog steeds om hem aan te kijken. Ze was bang om afkeuring te zien, bang dat hij inderdaad dacht dat ze één van die poezen was die enkel uit was op ruzie stoken. Toen ze diens stem hoorde trok ze één oortje naar zijn richting, om vervolgens zelf ook te zuchten toen ze zijn vraag hoorde. Het klonk eerder als een commando en dat ze geen andere keuze had dan alles eruit te gooien. Ze haalde even haar schouders op en staarde met haar groene blik naar iets wat alleen zij kon zien terwijl ze zich probeerde te focussen op wat Sinclaw allemaal gezegd had. 'Denk je nou echt dat hij ooit voor zo'n lelijk wicht als jou zou vallen?' 'Je bent niets behalve dat en dat is dus ook waarom niemand ooit echt van jou zal houden.' '..je bent net nog een kitten.' 'Je bent een schande voor Shadowclan.' 'Als jij bent wat de toekomst van Shadowclan is dan heb ik heel slecht nieuws want dan gaat er dus echt niets van komen. Een medicine cat die nieteens genoeg was in de ogen van Starclan werkelijk zielig gewoon.' Een brok kwam vast te zitten in haar keel terwijl ze opstond en haar kopje schudde. Abrupt koos ze ervoor om haar rug naar hem toe te keren terwijl ze verder richting hun bestemming stapte, hopende dat hij de opkomende tranen in haar ooghoeken niet zou zien. Nee, het laatste wat ze wou was dat de kater ging babyen over haar, of dat was toch hetgeen wat Sinclaw ervan vond. Ze had het van zich afgedwongen, maar nu ze diens woorden nogmaals liet afspelen in haar hoofd voelde het aan als een klauw die het litteken terug opnieuw open reet. Ze slikte even en versnelde haar passen, proberende haar stem onder controle te houden wanneer ze haar mond opende. "We moeten opschieten, straks is het al donker." Sprak ze slechts terwijl ze haar ondertussen al vochtige groene blik strak naar voren gericht hield.

Abrupt gleed de grijze kattin weer tot stilstand toen de grotere kater haar weg blokkeerde door over haar heen te springen en vlak voor haar neus weer op diens pootkussens te landen. Zijn stem sneed als doorns door haar hart heen maar aangezien ze haar waterige groene blik van hem had afgewend was het - of dat hoopte ze toch - vrijwel onmogelijk voor hem om dit te zien. Ontkennend schudde ze haar kopje toen hij de namen van de twee andere katers meldde. "Wat zou ik tegen Nightspark moeten zeggen? Voor als je het nog niet wist, ik haat hem." Gaf ze toe, ondertussen dan toch haar ogen in de zijne priemende. Vervolgens schudde ze haar kopje en zuchtte ze even zacht. "Het ding is.. Ik wil je gewoon niet kwijt. Ik ben bang dat je denkt dat ik gewoon ruzie tussen jou en Sinclaw wil stoken.. Maar sorry dat ik het zeg, dat beest is gestoord." Floepte ze eruit, haar ogen lichtelijk vernauwende. "Omdat zij denkt dat wij een koppel zijn, of toch vermoed dat ik dat wil, heeft ze me aangevallen. Ze zei dat ik niets waard was, dat het zielig was dat zelfs Starclan me niet meer als medicine cat wilde en nog veel meer." Heel even stierf haar stem weg en werd deze meegevoerd door de wind die over hen heen woei. "Ik ben bang dat ze het nog eens doet. Ik ben blij dat Innerghost in de buurt was.. Anders.. anders weet ik niet wat ze gedaan zou hebben." Zuchtte ze tenslotte, energieloos naar de grond starende.

Zowel woede als verdriet had zich als stekende bijen in haar buik gevestigd en met moeite keek ze weer op toen de bruine tabby begon te praten. 'Starclan wist gewoon dat ik je harder nodig zou hebben dan de clan,' Ze wist niet zeker of ze dat zonet goed gehoord had, maar ze was er wel van overtuigd dat de zowel verbaasde als dolblije blik in haar ogen niet meer te missen was. Dus, opnieuw keek ze snel weg, wetende dat dit de beste manier was om haar beschaamdheid te verstoppen. Betekende dit wat ze dacht dat dit betekende? Ze probeerde zich weer op zijn woorden te focussen, maar deze moeite ging alweer verloren toen de kater zijn kopje liet rusten op de hare. Normaal gezien was ze een tegenstander van fysiek contact, maar met de kater leek dit niet meer dan normaal. De poes sloot even haar heldere groene ogen en zuchtte zachtjes, amper hoorbaar vanwege alle geluiden die zich om hen heen afspeelden. "Dankjewel.." Sprak ze zachtjes maar warm, licht snorrende toen ze hem een lik over zijn oren gaf. "Je bent echt de beste kater die ik ooit heb leren kennen." Miauwde ze, opnieuw warm terwijl ze haar groene blik in de zijne liet rusten. Pas na enkele tellen viel het haar op dat ze naar hem aan het staren was en wendde ze haar ogen weer wat verlegen van hem af. Oeps. Hopelijk had ze het niet ongemakkelijk voor hem gemaakt. Dat was wel het laatste wat hij verdiende na haar zo getroost te hebben.

De poes greens even toen Tall over haar vader begon. "Ach, die moet z'n mond maar houden." Sprak ze simpel terug terwijl ze haar smalle schouderbladen ophaalde. Echter rezen haar mondhoeken weer omhoog om een glimlach op haar grijze gelaat te plaatsen toen de kater vervolgens zacht dankjewel zei. Het kwam niet vaak voor dat hij zo'n reactie toonde terwijl hij naar de grond keek. En ergens stelde het haar gerust dat ze zo'n antwoord kreeg in plaats van slechts wat gelach. Betekende dit niet dat hij haar woorden serieus nam er hierdoor werkelijk ontroerd was? Voor even was ze in gedachten verzonken terwijl ze haar heldere groene blik op hem liet rusten. "Ik.. uhm.." Begon ze zachtjes, stamelende over haar eigen woorden terwijl ze naar nieuwe zocht om haar gevoelens te verduidelijken. "Ik ho- heb jeuk!" Verbeterde ze zichzelf snel waarna ze vliegensvlug even een lik over d'r schouder gaf. Al blozende sprong ze overeind en wierp ze zowel een zachte als enthousiaste blik op de kater. "Wil je nog steeds naar de moedermuil?" Vroeg ze, hem een tikkeltje verwachtingsvol aankijkende. Ze had zich verheugd erop. Niet enkel om de moedermuil te zien maar om het feit dat ze dan waarschijnlijk samen de nacht zouden moeten doorbrengen aangezien het kamp te ver weg was. Oké, stiekem had ze dit allemaal al van tevoren gepland. Maar wie nam het haar kwalijk? Zolang de kater haar gedachten niet kon lezen was alles oké, toch? Ze schudde onopvallend haar kopje en probeerde de grijns te onderdrukken, het ergens grappig vindende hoe ze op een afwijkende manier van de rest nadacht.

De poes voelde nog steeds de schaamte jeuken onder haar pels maar wist dit te camoufleren door zich gewoon te focussen op hun reis. Ze versnelde haar passen wat toen hij haar in de richting van hun bestemming duwde en sloeg eventjes met haar staart in de lucht. Echter greens ze even om diens volgende woorden. "Geloof me, met Starclan communiceren is minder leuk dan het lijkt." Gaf ze toe. Ze wist dat ze hier niets verkeerds mee deed. Zolang ze geen informatie vrijgaf over haar vroegere dromen verbrak ze niet de code. Maar zeggen hoe de ervaringen waren geweest daarentegen mocht wel, toch? Niemand had haar er ooit iets van gezegd, dus waarom niet? "Het lijken gewoon op levende katten die wat onzin uitpraten. Onzin die later de waarheid blijkt te zijn." Greens ze eventjes, hem een zijdelingse blik toewerpende. Het feit dat ze steeds een tikkeltje dichter naar hem toeliep was haar niet eens opgevallen. Maar ze gaf dan ook toe dat de frisse wind die nu roekeloos over de vlakte woei een tikkeltje koud aanvoelde. De warme pels van Tallshadow zag er nu eenmaal heel verwelkomend uit, vooral op dit moment.

Ze moest even zachtjes lachen om zijn reactie en knikte vervolgens. Een zucht verliet haar bekje terwijl ze verder over het grasland stapte. "Ja, maar vaak zijn het indirecte boodschappen en is het aan ons om deze te ontrafelen. Echt een rotklusje." Gaf ze opnieuw toe terwijl ze hem een geamuseerde zijdelingse blik gaf. Het was waar. Het was 'n echte rotklus. Want als je de boodschap verkeerd inschatte of begreep, dan kon je het leven van vele katten verspeeld hebben zonder dat je dit zelf doorhad. De duidelijkste boodschap die ze ooit gekregen had was toen ze haar rang als medicijn kat hadden afgepakt. Ze herinnerde het zich nog als de dag van gisteren. Gemengde gevoelens hadden toen de overmacht genomen, aangezien ze niet wist hoe het nu verder met haar moest. Hoop om opnieuw tot krijger opgeleid te worden had ze toen wel gehad, maar niet de moed of de lef om opnieuw aan die lange reis te beginnen. Nu ze 't alsnog had gewaagd gaf ze toe dat ze nog nooit zo'n goede beslissing had gemaakt. Innerghost was haar mentor geweest en ja hoor, het krijger zijn lag dichter bij dan ooit tevoren.