Planetshakers

Hij merkte wel dat dit een reactie in de poes teweeg zou brengen, en inderdaad, Little leek even na te denken over wat hij had gezegd en zodra de boodschap duidelijk was kwam het protest. Het deed de kater enkel lachen, al stopte hij daar snel mee toen de poes wegglipte. Het was niet zijn bedoeling geweest spul awkward te maken, heck, het was niet eens zijn bedoeling geweest om om te vallen. Dat was dus nogal mislukt, en ook het niet awkward maken was niet goed gegaan. De poes stotterde zelfs, al besloot Tall dat als hij daar geen aandacht aan besteedde - hoe schattig het ook was - het moment snel genoeg weer normaal zou worden. Vandaar dat hij lachend zijn hoofd schudde. "Zekers niet, dit was een goede tactiek, iets heel anders dan valsspelen," Merkte hij op, duidelijk al te tevreden met dat argument. Hij had gewonnen, en anders was hij heus in voor een rematch of discussie.

Tall moest zijn best doen niet verontwaardigd te kijken toen ze zijn stunt dom noemde, de kater had een teer eergevoel wat zojuist aangetast was aangezien hij lastig kon zeggen dat hij toch echt wel gewonnen had. Zijn argumenten vielen duidelijk in dode aarde, en het was misschien wel goed dat hij eens tegengesproken werd. Reageren op de aanval op zijn stunt was echter nodig, "Ik heb anders wel de mooiste poes van de clan gevangen met die stunt," Kaatste hij terug, tong uitgestoken en een compleet onschuldige blik. Hij meende wat hij zei, maar of het iets betekende wist de kater niet echt.. Het zou in ieder geval lastiger zijn voor Little om nu vol te houden dat zijn stunt dom was.

Hij had zo gehoopt dat dit zou gaan werken, dat de poes hem aan zou kijken, misschien zelfs weer zo lief zou gaan stotteren, en dan hem gelijk zou geven. Maar natuurlijk niet, want de kater praatte hier niet over 'een' poes, hij praatte over Little, en goed als ze was had ze hem meteen door. "Oh nee. Met sluwe praatjes krijg je mij heus niet overgehaald. Ik.ben.gewonnen." De kater moest zijn best doen niet al te verbaasd te kijken, allereerst dat ze dat serieus dacht, en ten tweede dat zijn schitterende tactiek gefaald had. Maar hij was niets als niet een gentleman, dus uiteindelijk zuchtte de kater en spurtte toen weg na de woorden: "Dat bepaald de rematch wel,"

Wat?! Zucht, vrouwen, ze snapten het nog niet als je het woord voor woord voor ze uitspelde. Misschien had ze een punt en had hij het anders moeten zeggen, maar zodra het woord valsspelen was gevallen was rationeel denken vergezocht bij de kater. Zijn ogen vernauwden terwijl zijn mond verontwaardigd openviel. Toch nam hij de de kans om van onderwerp te veranderen aan, want tsja, hij zou toch nooit lang boos kunnen blijven op de poes. "Ik wilde er eens naar binnen," Antwoordde hij haar, als apprentice was hij hier nog nooit zo dichtbij geweest, en het was de hoogste tijd dat de kater het dus eens verkende. Dat hij daarbij ook wanhopig gezocht had naar een origineler uitje dan jagen om met de poes te doen liet hij achterwege, Ace was waarschijnlijk gek geworden van het gefret van Tall over dat hij niet wist wat te doen. Little had alles al gezien, meer dan hij, dit ook al, en toch waren ze nu al een fikse tijd gezellig samen en om eerlijk te zijn beviel het hem prima.

Hij was opgelucht dat Little hem leek te snappen, en het ook niet erg scheen te vinden. Hij had wel bedacht dat dit lastiger zou zijn voor haar vanwege het verleden, maar de kater had ook gehoopt dat het zo zou zijn als nu, heerlijk casual en niet al te opgeblazen. Ze waren alletwee eerlijk tegen elkaar, en als ze niet verder zou willen zou de kater omkeren. Natuurlijk zou hij dat jammer vinden want ze waren er zo bijna, maar uit respect voor de poes zou hij niet eens tegenspreken. En zij, Little zijnde, moest dit natuurlijk meteen testen. Tall schoot bijna in de lach toen hij de droge 'Maar' hoorde, alsof ze zijn gedachten las. "we zullen nooit op tijd terug zijn..?" Hij hield zijn kop eens schuin en dacht na, het probleem in die zin snapte hij duidelijk nog niet echt. De kater was vaak zo druk dat geruchten aan hem voorbij gingen, bovendien had hij een selecte groep met wie hij het meeste sprak en die gesprekken gingen meer over voedsel - Ace - dan over iets anders. Hij keek de poes dan ook vragend aan en duidelijk afwachtende van wat er nog ging komen.

Blijkbaar was het niet belangrijk genoeg want Little ging er niet verder op in, in plaats daarvan nam zij nu de leiding, en liep voor hem uit naar de grot toe. De kater vond dit in geen enkele mate erg of storend, aangezien de poes het hier nu eenmaal beter kende dan hij, bovendien kon ze op deze manier spinnen voor hem weghalen en dat was altijd een pluspunt. Toch kon hij haar niet zomaar volgen, dat zou afdoen aan het moment, en dus sloop hij met alle Shadowclan skills die hij had - heel wat al zei hij het zelf - langzaam en voorzichtig naar de bosjes dichtbij, waar hij zonder een geluid te maken in ging. De wind waaide naar hem toe, dus zou ze hem niet zomaar kunnen ruiken, en op deze manier kon hij de poes fiks laten schrikken. Alvast zijn eer redden voor als ze zometeen een spin tegenkwamen, want dat zou hij schrikken. Quitte staan voor er überhaupt iets gebeurt was, je kon niet zeggen dat Tall niet vooruit dacht.

Hij deed zijn best niet te grinniken toen de poes zich duidelijk hardop afvroeg waar hij was, in plaats daarvan hield hij zich doodstil en ging in de houding staan. Het duurde niet lang of Little begon zijn naam te roepen, en nog eens, met de vraag waar hij was. Natuurlijk antwoordde hij niet want dat zou het plan een beetje flink in de war schoppen, nee, het was tijd voor revenge en alvast quitte staan, en daarvoor was een schrikreactie nodig. Het was ook mede omdat de poes zo schattig reageerde als ze schrok, maar toch voornamelijk revenge over het valsspelen - wat hij niet had gedaan - en voorzorgsmaatregel voor als ze zometeen een spin tegenkwamen. Hoogste tijd dus. De kater boog door zijn achterpoten, zette zich schrap, en vloog toen uit de bosjes, op de poes af. Haar voorzichtig vangende en tegen de grond duwende. "Gotcha!" Grinnikte hij.

De kater schoot meteen in de lach toen de poes zo waanzinnig angstig keek, en in de verdediging schoot. Wegrollen had geen zin want de poes was al handig onder hem weg gemanoeuvreerd, nu lagen ze beiden in het gras. Ze besloot meteen dat ze hem nog wel terug zou pakken, waarbij Tall haar even sceptisch maar met humor aankeek. Zijn blik werd even lichtelijk nadenkend toen Little er plots zo zeker van leek te zijn, ze zou toch niet echt iets met spinnen doen? Zijn maag trok al samen bij het idee alleen, vandaar dat hij de poes een duw wilde geven, maar zijn poot raakte per ongeluk een uitgebloeide paardenbloem die al zijn sporen in zijn richting besloot te zwaaien. Een niesbui die allesbehalve mannelijk of volwassen was, was het dramatische gevolg. Verward bleef Tall liggen, niezen deed hem altijd kijken als een kitten die zijn eten kwijtgeraakt was, verward en lichtelijk gepijnigd.

Hij had ook geen medelijden kunnen verwachten van de poes, en om eerlijk te zijn was hij er heel erg blij mee want wat zou het lastig zijn als een poes hem de hele tijd zou vragen of het ging, medelijden had hij niet nodig, wat harde reacties waren goed voor hem. Vandaar ook dat hij moest lachen toen de poes weer door wilde, en hem vroeg of hij nog van plan was op te staan en mee te gaan. Tall stak zijn tong naar haar uit terwijl hij zich al kreunend omhoog hees en zich achter de grijze poes aansleepte. "Oke dan baas," Mauwde hij vol zelfmedelijden, al vertelde de ondeugende blik in zijn ogen al genoeg over hoe serieus hij zichzelf nam.

Oke, misschien was hij was dramatisch maar tegelijkertijd ook geweldig toch? In ieder geval was hij opgestaan en had hij fond met zijn ogen gerold toen de poes zo vrolijk heen en weer sprong, voor hij er echter wat van kon zeggen gebaarde Little al dat hij stil moest zijn. Verbaasd hield hij halt, en ademde ritmisch en zacht, wat nu? Please laat het geen spin zijn. Bij die gedachte schoten er tientallen schietgebedjes tegelijkertijd op naar Starclan, hopelijk had hij ze niet overbelast. Even keek hij bezorgd naar de lucht boven hen, Sorry, Gooide hij er snel achteraan, en richtte toen zijn blik weer op de grijze poes. In een paar sprongen was ze alweer bij hem, en het was inderdaad geen spin. Meteen schoot er een dankjewel naar Starclan - spinnen maakten dat zijn hoofd overstroomde van gedachten - en trots keek hij even naar Little. Toen ze echter voorstelde dat ze hem ook alleen op kon eten greep hij de muis en sprong speels weg, om een vossenlengte verder hem weer neer te leggen en haar uitdagend aan te kijken. "En wat nou als ik hem alleen wil?" Mauwde hij, een ondeugende blik in zijn ogen.