Planetshakers

Hij was redelijk opgelucht toen wat hij zei niet zo gek bleek te zijn, de poes was het zelfs redelijk met hem eens. "Ja, maar vaak zijn het indirecte boodschappen en is het aan ons om deze te ontrafelen. Echt een rotklusje." Oke, dat klonk inderdaad niet als iets wat hij ooit zou willen doen, waarschijnlijk zou de kater er nooit genoeg geduld voor hebben om onduidelijke boodschappen van dode katten te ontrafelen terwijl ze het hem ook gewoon hadden kunnen uitleggen. Maar hoe moest dat dan met Ace, die nog veel minder geduld had? Waarschijnlijk zou elke profetie van tegenwoordig gaan over het voedsel van de dag en de mogelijke problemen die dat met zich meebracht. Niet dat Tall het beter zou kunnen doen, en met hernieuwt respect keek hij eens naar Little, hij kon zich geen grote rampen herinneren, en dus moest ze er wel goed in geweest zijn. Best knap eigenlijk.

Het was nog best een eind lopen, was de kater onderweg achter gekomen. Nu waren hij en Little natuurlijk ook niet de snelsten aangezien ze steeds afgeleid raakten, maar alsnog begon het haast donker te worden en hadden ze nog niet eens de heenweg voltooid, terwijl hun territorium het dichtste bij lag verdorie! Niet dat het hem eigenlijk echt boeide, hij had goed gezelschap en het was prima weer. Het wandelen ging daardoor een stuk makkelijker. "Ohja!" Hij grijnsde weer, die uitroepen zo nu en dan maakten hem gek genoeg vrolijk, als de poes weer eens iets had bedacht om met hem te delen. Hij vond het leuk. "Hmm?" Reageerde hij dan ook rustig, de drukte van net had plaats gemaakt voor tevreden rust. "Als je Sinclaw ermee gaat confronteren.. zeg dan alsjeblieft niet dat ik je dit allemaal verteld heb! Ze gaat me vermoorden dan!" De kater's blik verhardde even, maar toen knikte hij. Dat klonk logisch. Het was misschien wel zo dat hij Little zou beschermen, maar altijd bij haar zijn was niet iets wat de kater de poes aan wilde doen, en bovendien onmogelijk. Dus het was niet handig risico's op te zoeken. "Komt goed," Verzekerde hij haar dus, met zijn staart langs haa zij glijdende.

De kater keek opzij toen de poes tegen hem begon te praten, hij snapte de vraag wel, een soortgelijke vraag had ze hem eerder gesteld, nu vroeg ze hem echter specifieker naar de waarom. De kater dacht even na, "Well," Begon hij rustig, niets merkende van het feit dat de poes niet meer naast hem liep. "Ik dacht dat het een belangrijk punt in iemand's leven was, weet je wel?" Hij verwachtte niet echt een antwoord, en struinde dus rustig verder, nog steeds zijn blik op de grond gericht. "Ik bedoel, jij vond het vast ook een ervaring, niet?" Nu pas keek de kater opzij, om daar niets te zien! Verbaasd hield hij halt en keek achter zich, waar een eindje verderop de poes op de grond zat. De kater keek ontsteld van de lege plek naast hem naar waar ze dan ook eigenlijk was. Hij was er heilig van overtuigd geweest dat ze naast hem liep! Dat bleek dus in ieder geval niet waar te zijn, en even probeerde de kater uit te vogelen wat hem nu te doen stond, want hier was hij nog niet zo bekend mee, dit gebeurde hem namelijk nooit!

Oke, nu begon hij het echt lastig te vinden, de poes begon namelijk ook nog eens naar hem toe te sluipen en alsnog schrok hij zich kapot toen ze plots hem een 'Boeh!' in zijn oren schreeuwde. Wederom verstijfde hij - serieus wat was dit?! - Ze was al van hem weggerend en pas toen Little ook nog eens haar tong naar hem uitstak begon de kater te lachen. Vandaar dat Tall eindelijk weer wist te bewegen en meteen naar de poes toesprong, speels beet hij haar in het voorbijgaan in haar oor, en zoefde toen snel weer van haar weg, wat verder naar voren. Op dezelfde manier als dat zij dat net had gedaan stak de kater zijn tong uit en grinnikte nog na. Jaja, soms kon hij wel terugpakken, als hij even weer de situatie onder de loep genomen had.

Hij kreeg een verontwaardigde 'Jij!' achter zijn hoofd aan, en schoot er slechts door in de lach, dat bracht hem echter van zijn balans waardoor hij inderdaad omviel toen de poes hem plots een duw verkocht. Nou zeg! Dat kon hij natuurlijk niet laten voor wat het was, en dus sprong Tall snel op, en schoot achter het grijze stipje aan. Zijn ogen glommen van genot, want het was niet vaak dat hij dit kon doen, en een grijns was op zijn gezicht te zien terwijl hij over het gras schoot in de richting van zijn target. Daar eenmaal aangekomen hield hij zich niet in, en sprong gewoon in de lucht, om haar met zijn poten - nagels ingetrokken natuurlijk - met zich mee te trekken en zo tegen de grond te tackelen. Eigenlijk een soort dramatische versie van een tacklehug dus.

Oke, het was misschien een beetje een dramatische actie geweest, en ja ook wel redelijk cliché en voorspelbaar, maar wat moest hij anders? Hij was een jonge kater zonder enige imagination - soms - en dus had hij zijn laatste uitvlucht moeten gebruiken, die hem trouwens duur kwam te staan want oh Lord wat was Little goed in het creëren van awkward momenten. Zo ook nu met haar hoofd tegen dat van hem, wat moest hij hier nu weer mee anders dan grijnzend terugkijken en weigeren eerder zijn hoofd weg te trekken dan haar. Hij had zo zijn eer hoor. Bovendien was hij degene die de aanval ingezet had, wat voor kater zou hij zijn als hij hem halverwege afblies, zij het in onverwachte omstandigheden?

Ze begon door te krijgen dat hij niet weg zou kijken, maar de enige zichtbare reactie daarop was dat ze uitdagend haar wenkbrauw optrok, waardoor de kater alleen maar zekerder werd van het feit dat hij moest winnen. Nu had hij natuurlijk een licht probleem, namelijk dat hij heel slecht was in dit soort awkward situaties. Beter dan Ace, maar zoveel slechter dan Little over het algemeen, zij had jaren getraind op werken onder vreemde omstandigheden, hij had gewoon maar wat gedaan zo nu en dan. Niet dat hij zich daardoor liet ontmoedigen, zelfs al zou hij verliezen, dan zou hij eerst een goede strijd geleverd hebben. Al werd het wel steeds lastiger om niet te verdwalen in de groene ogen voor hem..

Hij kon een glimlach niet onderdrukken toen haar staartpunt heen en weer begon te gaan, was mevrouw ongeduldig aan het worden? Well, gelukkig voor hem had hij engelengeduld pun intended en hield hij dit nog wel even vol. Natuurlijk was het niet al te handig geweest om nou juist dit tijdstip te kiezen, want zo kwamen ze nooit bij de moedermuil, maar het was zo gelopen en hij was niet van plan het te stoppen.
Little blijkbaar wel. Ze speelde vals, hij was er heilig van overtuigd dat het in de ongeschreven regels stond dat je elkaar niet aan het lachen mocht maken! Ze had het in haar demonische hoofd gehaald hem aan het lachen te krijgen, en oke, misschien was haar dat lichtjes gelukt en moest de kater inderdaad wegkijken, maar zeg nou zelf, dat was toch geen winnen? Lichtjes verontwaardigd, maar nog steeds geamuseerd gaf hij de poes een duw als teken dat ze gewonnen had. Mousedung, tot zover zijn eer.

En nu wilde mevrouw doen alsof er niets aan de hand was? Tall zuchtte eens toen ze meldde dat ze op moesten schieten, en volgde haar blik naar de lucht. "We hebben nog even," Bromde hij, zijn blik omhoog starende de lucht in, oke misschien had de poes gelijk maar wat dan nog? Hij had ook gelijk, ergens. "Tenzij de lucht vals speelt," Voegde de kater er zacht aan toe, ja hij was een slechte verliezer en ja hij kon niet tegen valsspelen. Hij wist wel dat Little in haar recht stond, ze hadden er niets over gezegd, maar een kater had zo zijn eer en die van hem was wel een beetje aangetast nu. Daar was zijn humeur door gedaald en dat verklaarde de nukkige blik die omhoog keek, alsof het allemaal de schuld van de sterren was. En misschien was het ook wel de schuld van Starclan, als zij Little medicine cat hadden gehouden dan had hij nooit met deze lastige situaties gezeten, en die lastige gevoelens.

Hij had haar wel aan horen komen, maar nog steeds hield de kater zijn focus volledig op de donker wordende lucht boven hen. Nee, hij keek niet naar valsspelers, niet cool, hij was de rechtmatige winnaar. "Wat is er? Boos omdat je verloren bent?" Oprecht geschokt keek de kater naar de poes, zijn blik was van nukkig naar verontwaardigd gegaan en zijn mond stond in dezelfde emotie open. "Ik heb niet verloren!" Riep hij uit, en porde de poes in haar borstkas met zijn poot, "Jij speelde vals en dus heb ik gewonnen," Het maakte hem niet uit wat ze dacht, dat was hoe het zat. Noem hem maar een kitten voor het zo zien, maar het was wel duidelijk dat de kater niet snel van zijn standpunt af te brengen was. Oke, zijn humeur was alweer aan het opklaren, maar dat was gewoon omdat het onmogelijk was voor hem om langer boos te zijn dan vijf minuten over dingen als deze. De verontwaardiging bleef altijd echter wat langer hangen.