Konijntje hier, konijntje daar!

'Gaan we straks verder jagen? Anders hebben de Elders straks niets,' mauwde Kittypaw en Bluepaw knikte. 'Ah joh, we hebben tijd genoeg', zei hij en hij hoorde ergens verderop hard geblaf. Waren het die honden weer? Bluepaw zou het doen zoals hij met de vos had gedaan. Als de hond een poot naar Kittypaw zou uitsteken, zou Bluepaw hem doorbijten bij zijn nek. Bluepaw dacht terug aan zijn schokkende intuïtie die haar had verteld om gewoon zijn nek door te bijten. Bluepaw werd de laatste tijd eigenlijk steeds geïrriteerd als een vos of een ander dier Kittypaw probeerde te grijpen. Hij moest en zou Kittypaw beschermen. Bluepaw keek Kittypaw even aan en snorde. Hij hoorde weer gegrom en hij keek boos op. Rode ogen lichten op en verdwenen weer. Bluepaw zuchtte. 'Als die hond jou durft aan te vallen, maakt hij iets moois mee', zei Bluepaw vechtlustig.

'Als die hond jou durft aan te vallen, maakt hij iets moois mee,' mauwde Bluepaw vechtlustig. Kittypaw keek even naar hem. 'Nog bedankt van het redden van de vos. Ik heb alleen geen idee hoe die de Den ineens binnendrongen hoor. Dat is echt een vreemd geval.' Kittypaw had niet opgelet, en de vos was naar haar toe gesprongen. Bluepaw had hem gedood. Dat vond ze eigenlijk best dapper van hem. Rode ogen staarden naar hen. Kittypaw blies naar de schaduw, die leek op te lossen in het niets. Er klonk geblaf, niet vlakbij gelukkig. Kittypaw keek even om zich heen. Ze kon niets ontdekken. Bluepaw lag dicht bij haar in de buurt. Kittypaw leunde even tegen hem aan en likte hem. 'Ja, we hebben meer dan genoeg tijd, gelukkig.' Ze was zo blij dat ze tijd met hem had. Het leven was heerlijk!

Bluepaw voelde Kittypaw tegen zich aanleunen toen er geblaf weerklonk en Bluepaw hield met zijn hart een eed dat hij Kittypaw, hoe dan ook, altijd zou beschermen. 'Ja, we hebben meer dan genoeg tijd, gelukkig', zei ze lachend en Bluepaw keek haar gelukzalig aan. Hij was blij dat Kittypaw zijn tijd verdeed. Met Kittypaw begon elke dag als rozengeur en maneschijn. Bluepaw keek haar aan en gaf haar vrolijk een lik. Nieuw geblaf weerklonk en Bluepaw zag nogmaals iets roods. Hij stond op en liet zijn scherpe tanden schitteren in de zon. Er klonk luid gegrom en hij zag iets roods. Een vos? Een Rogue? Een hond? Een tweebeen? Een monster? Bluepaw keek naar de bosjes en stoof toen, zonder genade, in de bosjes. Hij vloog tegen iets op en rolde samen over de grond. Hij klauwde vel open en beet koortsachtig naar de nek. Hij hoorde een luid gekraak en het beest onder hem werd slapper. Bluepaw opende zijn ogen en zag een ree onder hem liggen. Dood. 'Kittypaw! Kom een kijken!', zei hij opgewonden.

Van het ene op het andere moment was Bluepaw weg. De struiken ingeschoten. Op zoek naar het monster onder het bed. Ze hoorde wat gegrom van Bluepaw, een gevecht begon. Een paar tellen later hoorde Kittypaw tot haar opluchting zijn stem. 'Kittypaw! Kom eens kijken!' Hij klonk.. opgewonden? Dan was hij niet gewond! Kittypaw zou het niet kunnen verdragen hem kwijt te raken. Met haar ogen gericht op de plek waar de stem vandaan kwam, rende ze ernaartoe. Er lag een ree! Dood.. Kittypaw staarde naar de ree, toen naar Bluepaw. 'Daar heeft het hele kamp te eten van,' mauwde ze blij, trots dat Bluepaw, háár Bluepaw, af en toe dan, zoiets gedaan had. Hij was nu nog geweldiger dan ze al dacht! Uit Kittypaw's ogen straalde trots. Dit was ongelooflijk! 'Wat knap van je,' zei ze erachteraan.

'Daar heeft het hele kamp te eten van,' mauwde Kittypaw blij en Bluepaw knikte. 'Alleen moeten we hem met zijn tweeën straks even slepen naar het kamp. Wat zou de Clan blij zijn zeg!', zei hij met grote, ongeloofwaardige ogen. Had hij, Bluepaw, deze ree gedood en gevangen? 'Wat knap van je', zei Kittypaw en Bluepaw keek haar even aan. 'Ach ja, ik doe mijn best voor onze Clan', lachte hij verlegen. Hij was nou niet bepaald het type die opschepte als hij iets groots had gevangen. Dat was volgens hem ook de reden waarom Kittypaw hem wel oké vond. Bluepaw sleepte de ree, die tamelijk groot was, met moeite de struiken uit. 'Zullen we hem maar meteen brengen naar het kamp? Stel dat hij gestolen wordt! En een kuil past niet voor deze jongen!', zei Bluepaw met zijn grote, helderblauwe ogen.

'Zullen we hem maar meteen wegbrengen?' Kittypaw knikte. Bluepaw pakte de ree al beet, maar Kittypaw gaf Bluepaw eerst een kopje. Gewoon, ze had er behoefte aan. Daarna hielp ze hem met slepen. De ree ging maar moeilijk vooruit, al bleef hij nog nergens achter haken. Dat was wel fijn, stel je voor.. Kittypaw had het nog maar net gedacht, of de ree bleef met één van de poten in een struik bleef haken. Kittypaw trok een gezicht toen ze merkte dat het gevaarte niet meer vooruit kwam. 'Dat wordt wat!' Ze begon aan de poot te trekken, maar die zat raar gebogen. Kittypaw sjorde er wat aan. Uiteindelijk kreeg ze het los, maar niet zonder beschadiging van de poot. Ze trok een zielig gezichtje. 'Sorry Bluepaw.. ik heb 'm gemold..' Ze keek echt zielig, en hoopte dat hij het niet erg zou vinden. Het kamp was nog een heel eindje, maar Kittypaw kon zich de bewonderende blikken naar Bluepaw wel voorstellen!

'Dat wordt wat!', zei Kittypaw en ze begon te trekken aan het pootje. 'Dadelijk breek je 'm als je zo verder gaat', lachte hij en dat was ook precies wat er gebeurde. 'Had ik het niet gezegd?', mompelde hij. 'Sorry Bluepaw.. ik heb 'm gemold..', zei ze en Kittypaw keek zo schuldig dat het Bluepaw helemaal niks meer uitmaakte. 'Joh! Helemaal niet erg. Die ree voelt het toch niet en die poot wordt er sowieso afgebeten als we 'm naar Tallstar brengen', stelde hij Kittypaw gerust. Hij tilde de ree weer op en wachtte tot Kittypaw dit ook deed. Toen dat gebeurde liepen ze naar het kamp, met de ree tussen hun in. Het was een zware tocht en Bluepaw hield het af en toe niet meer vol, maar bleef toch dapper doorlopen. Eindelijk kwamen ze bij het kamp aan en Bluepaw legde het neer. 'Zo, nu weer terug!', zei hij lachend.

Mensen, apprentices kunnen geen reeën neer halen. Zelfs wolven doen dat met moeite. Blijf even realistisch s'il vous plaît Wink

Konijntje hier, konijntje daar! - Pagina 6 UypcHQo

- Oké, daar had ik niet over nagedacht Embarassed

excuser moi! -

Bluepaw leek het niet erg te vinden dat ze het molde. Gelukkig! Kittypaw bestudeerde het ding even goed. 'Wacht eens even Bluepaw..' Haar stem klonk vragend. Dit leek niet op een ree, daar had ze er ooit één van gezien. Die waren veel groter. 'Dit is geen ree..' Kittypaw liep even om het ding heen. Nee, het was er echt geen. 'Volgens mij is het eerder een..' Kittypaw dacht diep na over de naam. 'Een haas! Toch?' Het had inderdaad te lange oren, nu ze ernaar keek. Kittypaw kon zichzelf wel voor de kop slaan. Wat stom! Het was geen ree! Die waren wel drie keer zo groot. Met de vermeende ree tussen hen in liepen ze naar het kamp. Kittypaw schoot telkens in de lach. Het was geeneens een ree! Maar het was toch een prestatie van Bluepaw. Hij had het in één keer neergehaald.

Bluepaw keek even naar de ree en begon zijn twijfels te hebben. Waren reeën meestal niet groter? Hij had ze eigenlijk nog nooit gezien. 'Wacht eens even Bluepaw..', zei Kittypaw terwijl ze het ding bestudeerd had. Kittypaw had de fout van hun vermoedens ook opgemerkt. 'Dit is geen ree..', zei Kittypaw en Bluepaw's oren gingen naar beneden. Zowel van treurigheid als van schaamte. Wat was hij toch een enorme oen! 'Volgens mij is het eerder een..', zei Kittypaw en ze dacht even na. Bluepaw dacht even hard na. Het had lange oren en lange poten. Maar het had geen hoeven, zag Bluepaw nu. 'Een haas! Toch?', vroeg Kittypaw en Bluepaw knikte nu hij beter keek. Vol schaamte droegen ze de haas naar het kamp. Kittypaw schoot soms in de lach, maar Bluepaw keek schuldbewust naar de grond. 'Wat stom! Echt stom', vloekte hij op zichzelf. In het kamp aangekomen legde hij de haas neer en keek erna.

'Wat stom! Echt stom!' Kittypaw keek naar Bluepaw, die niet blij was met deze tegenslag. 'Ach, Bluepaw, het maakt toch niet uit? Ik ben sowieso trots op je,' snorde ze zachtjes naast hem. 'Laten we het aan de Elders geven. Die zijn vast dol op verse haas.' Kittypaw gaf Bluepaw troostende likjes. Hij had zo zijn best gedaan op die vangst. Kittypaw zelf wist dat hazen snel waren, en moeilijk te vangen, al konden Apprentices het wel. Wolven zouden het al moeilijk gehad hebben bij reeën, maar het had er even zo erg op geleken.. Kittypaw vond zichzelf ook stom. Omdat zij het niet eerder gezien had, was Bluepaw nu verdrietig. 'Weet je dat hazen heel snel zijn? Ze zijn moeilijk te vangen. Dit is één van de eerste die ik van dichtbij zie,' zei Kittypaw. Ze wilde hem echt zo graag opvrolijken!

'Ach, Bluepaw, het maakt toch niet uit? Ik ben sowieso trots op je,' snorde de poes en Bluepaw's ogen keken Kittypaw even aan. Was ze dat echt? Of wou ze hem gewoon opvrolijken, maar dacht ze diep vanbinnen iets anders? 'Laten we het aan de Elders geven. Die zijn vast dol op verse haas', zei Kittypaw en Bluepaw knikte, niet erg vrolijk door deze tegenslag. Hij wou zo graag indruk maakte en dan verwarde hij een haas met een ree. 'Weet je dat hazen heel snel zijn? Ze zijn moeilijk te vangen. Dit is één van de eerste die ik van dichtbij zie,' zei Kittypaw en Bluepaw klaarde een beetje op. Ze legde bij het kamp aangekomen de haas neer en Bluepaw snorde. Hij duwde Kittypaw om en begon haar overal te likken, hem niet uitmakend wie het zag. 'Je bent lief', snorde hij.

'Je bent lief,' snorde Bluepaw zodra ze bij het kamp aankwamen. Lachend liet Kittypaw zich omduwen, hem teruglikkend. 'Jij. Bent. Nog. Liever,' mauwde ze tussen de likken door. Iedereen wist nu toch al dat ze verliefd was op Bluepaw, op de charmante kater met die prachtige blauwe ogen waar ze nu al voor gevallen was? Precies, dat was de mooiste beschrijving.. nogal dubbelop. Nou en. Kittypaw was dol op hem. Na een tijdje stond ze weer op en streek haar vachtje glad. 'Laten we naar de Elders gaan,' stelde ze lachend voor. Ze pakte de haas bij een kant en sleepte hem alvast vooruit, naar de Elders Den. Die namen het dankbaar aan. 'Alle eer gaat naar Bluepaw, hoor. Hij heeft hem gevangen,' vertelde Kittypaw vrolijk. 'Ik heb gedragen.' De Elders vertelden nog een paar verhalen, waar Kittypaw zo dol op was.

Bluepaw gaf eindelijk aan zichzelf toe dat hij gewoon genoot van haar aandacht. Als Bluepaw haar aandacht mocht geven, deed hij dat graag. Als Kittypaw nu een andere kater leuk zou vinden, dan zou Bluepaw best jaloers zijn. Kittypaw was klein, maar uniek. Ze was een geweldige poes en Bluepaw wo uzijn leven met haar spenderen. Hij wou haar altijd beschermen. 'Jij. Bent. Nog. Liever', mauwde de poes en Bluepaw genoot zowel van haar woorden, als haar likjes. Enkele katten keken naar hun, maar dat kwam waarschijnlijk om dat Bluepaw zo hard aan het snorren was. Van Bluepaw mocht iedereen het weten dat hij verliefd was op Kittypaw. De reacties konden hem niks schelen, evenmin als de jaloerse poezen. Zouden die er trouwens zijn? Na een tijdje likken vond Bluepaw het welletjes en Kittypaw blijkbaar ook, want zij likte haar mooie vacht glad. 'Laten we naar de Elders gaan', zei ze lachend en Bluepaw knikte. Dat was een goed idee. Bluepaw had wel zin in de verhalen die verteld zouden worden. De Elders hadden altijd nieuwe verhalen en ze waren, waar of niet waar, echt zo interessant dat je gewoon weten hoe het afliep. 'Alle eer gaat naar Bluepaw, hoor. Hij heeft hem gevangen', zei Kittypaw vrolijk over het feit dat de Elders het hun in dank afnamen. Bluepaw bloosde even. 'Ik heb gedragen', zei Kittypaw en Bluepaw snorde even. Wat was ze toch lief! De Elders begonnen verhalen te vertellen en Bluepaw ging liggen, met zijn staart om Kittypaw geslagen.

Kittypaw sloot haar ogen toen Bluepaw's warmte haar een behaaglijk gevoel gaf. De Elders vertelden, hun stemmen zwevend in de wind, de magie van het verhaal versterkend. Kittypaw sloeg alles goed in zich op. Van geschiedenis kon je leren. De Elders leken de haas lekker te vinden. Vanuit haar ooghoek keek ze even naar de kater naast haar. Als hij opeens op iemand anders verliefd zou worden.. dan brak haar hart. Kittypaw was dol op hem, alles aan hem en al zijn karaktertrekjes. Kittypaw keek smekend naar de Elders toen het eerste verhaal voorbij was. 'Wilt u er nog één vertellen,' smeekte ze,'alstublieft?' Haar grote ogen misten hun doel niet. De Elders capituleerden en vertelden een ander verhaal, over een koude bladkaal gevolgd door een waardeloze bladgroen. Kittypaw huiverde bij het idee van een hongersnood; dat moest vreselijk zijn!

Aandachtig luisterde Bluepaw naar het verhaal en grinnikte even toen Kittypaw om een tweede smeekte. Dit kreeg je er nou van als je bij de Elders ging zitten! Nou ja, meestal ging het over onzin, dus ja. Maar sommige dingen konden ook echt zijn. Bluepaw vroeg zich af of hij groenhoest kon overleven als hij het kreeg. Het leek pijnlijk te zijn en veel katten gingen eraan dood. Waren er vorig semester niet enkele DonderClankatten aan gestorven? Tallstar, Bluestar, Brokenstar of Crookedstar konden er zelfs een leven aan kwijtraken! Nou ja, een leven was nog altijd beter dan je eigen leven. Bluepaw keek stiekem vanuit zijn ooghoeken naar een luisterende Kittypaw. Zelfs als zij naar een verhaal zat te luisteren was zij lief. Als Bluepaw haar met een andere kater zou betrappen, zou hij die kater, wie het ook was, hoe groot hij ook was, een flinke klauw in zijn gezicht geven. Tenzij Kittypaw er zelf voor had gekozen om hem te bedriegen natuurlijk. Maar Kittypaw zou zoiets nooit doen. Maar als Bluepaw ooit zou zien dat Kittypaw aangevallen zou worden, dan zou hij zijn versnelling erin zetten en de kater hoe dan ook verwonden. Ook al zou Tallstar hem zwaar straffen of zelfs verbannen, hij zou Kittypaw hoe dan ook tegen gevaar beschermen! Bluepaw's tanden ontbloten zich al bij het idee dat een of andere kater Kittypaw kwaad zou kunnen doen. Hij zou de nek openscheuren. Hij zou... Nee. Dat zag hij dan wel weer.

Het verhaal sleepte haar mee naar een wereld waar ze zelf niet in thuis hoorde, waar ze niemand kende; het verleden. Het was vreemd om te bedenken dat er een tijd was waar ze niet bij had gehoord, waar haar naam de clan niets zei. Natuurlijk, die tijd was er voor iedereen. Het was gewoon een vreemd idee om niet te bestaan, zelfs als je ooit zou bestaan. Kittypaw luisterde vol vervoering naar het verhaal van de Elders. Verhalen vertellen was wel waar ze bekend om stonden. Ze waren er dan ook ontzettend goed in. Kittypaw kon alles voor zich zien zoals de Elders het vertelden. Even gleed haar blik en daarmee ook haar aandacht naar Bluepaw. Hij leek ook een beetje afgeleid, al zag hij er wel schattig uit. 'En dat brengt ons bij het heden..' De dromerige stem van een Elder drong tot haar door. Beleefd knikte Kittypaw, waarna ze opstond en haar kopje nogmaals boog. 'Vreselijk bedankt voor de verhalen! Tot snel!' Met een grote glimlach op haar snuitje keek ze even naar Bluepaw en liep toen alvast weg van de Elders.

Bluepaw luisterde zeer afwezig naar de verhalen die er verteld werden. Hij schonk er eigenlijk heel erg weinig aandacht aan. Maar dat was dan weer onbeleefd tegenover de Elders, dus hield hij zijn blik wel op hun gericht en knikte af en toe, maar met zijn gedachten was hij ergens helemaal anders. Hoe zou het zijn om vader te zijn? Bluepaw vroeg het zich al meermaals af. Hoe zou het zijn om van die kleine pluizebollen te hebben? Hoe zou het zijn om vader te zijn van kittens? En zou Kittypaw dat later ook willen? Het waren allemaal vragen waar Bluepaw nu nog geen antwoord over kreeg. Niet dat hij het wilde weten, maar toch. Het zou hem best leuk lijken. Bluepaw schrok op toen Kittypaw in een keer wegliep. Wat had hij fout gedaan? Waarom ging ze nu weg? Bluepaw keek onbegrijpend toen ze wegging, maar vanaf een afstandje draaide zij zich om. Bluepaw keek recht tegen haar mooie glimlach aan en haar schoonheid straalde hem toe. Toen bedacht hij dat de Elders klaar waren met hun verhalen. 'Echt mooie verhalen hebt u verteld', zei Bluepaw met een blik die zei dat hij er eigenlijk niks van gehoord had. Hij stond op en liep langs Kittypaw naar de Den. Hij draaide zich om om te kijken of KIttypaw hem volgde. Toen dit het geval was liep hij glimlachend verder. Hij ging in de Den liggen en keek naar Kittypaw met een schuin oog. Ze was ook zo mooi!

Het was voor Kittypaw een raadsel waar Bluepaw allemaal aan dacht, maar het was haar wel duidelijk dat hij vrij weinig gehoord had van de verhalen van de Elders. Zijn blik was gewoon al.. vaag. Kittypaw had er vol interesse naar geluisterd, maar dat was waarschijnlijk de aard van het beestje, niet? Bluepaw racete voor haar uit, de Apprentice's Den in. Kittypaw wierp nog een verlangende blik op de blauwe lucht alvorens het slaapverblijf binnen te stappen. Ze sloot haar ogen even in de plotselinge donkerte. Ondanks alles vrolijk sprong Kittypaw de Den verder in en gaf Bluepaw een por. 'Je hebt het niet echt gevolgd, hé? Waar zat je allemaal aan te denken? Toch niet aan iemand anders,' grapte Kittypaw met een grote grijns op haar gezicht. Daarna plofte ze naast Bluepaw op de grond en rekte zich uitgebreid uit.

Bluepaw spendeerde weer zijn tijd door weer naar Kittypaw te kijken. Hij vond het ook zo'n interessante bezigheid! Dat zou wat worden als hij krijger werd en zij niet. Of andersom. Zouden ze het op leeftijd schatten, of op vaardigheid? Bluepaw was net met zijn training begonnen en Kittypaw was al langer bezig met Emberstorm. Dus Bluepaw wist niet zeker of ze allebei tegelijk krijger zouden worden. Hij kreeg een por en Bluepaw keek in de vrolijke, prachtige, optimistische ogen van Kittypaw, waardoor hijzelf een grijns over zijn gezicht gespeeld kreeg. 'Je hebt het niet echt gevolgd, hé? Waar zat je allemaal aan te denken? Toch niet aan iemand anders,' zei Kittypaw en Bluepaw grinnikte even kort. 'Nee, Kittypaw. You're the only one for me, my beautiful darling', sprak hij in het Engels. Hij duwde haar om en begon haar te likken over haar kopje. Hij vond haar o zo leuk! Hij likte haar vol gesnor helemaal vol en keek haar daarna aan. 'Ik was gewoon in gedachten gezonken', zei hij toen een beetje kortaf. Hij zou nog wel hebben met Kittypaw over waarover zijn gedachten hadden plaatsgevonden.