Konijntje hier, konijntje daar!

Een enorme hond, zeker twee vossenkoppen groot, kwam tevoorschijn en Bluepaw zag een grijze, pluizige vacht voor hem. Het was Kittypaw. Haar vacht stond omhoog, haar staart was dik en haar oren lagen plat in de nek. 'Kijk uit, Bluepaw!', siste de poes. Ze was moedig. Maar Bluepaw zou Kittypaw ook kunnen beschermen. Bluepaw ging naast Kittypaw staan. 'We doen dit samen', zei Bluepaw. Zijn ogen drongen in de enorme hond zijn ogen. Er ging een huivering door Bluepaw. De hond kwam uitdagend naar voren en Bluepaw's nagels staken uit en zijn lip trok naar boven. Er klonk een schil fluitje en de hond spitste zijn oren maar deed niet wat hem opgedragen werd. Hij had het te druk met kijken naar de twee in aanval positie katten. De hond deed twee stappen vooruit en Bluepaw's lip ging hoger. Zijn staart ging beschermend om Kittypaw's staart.

'We doen dit samen,'mauwde Bluepaw, zelfverzekerd en net zo moedig als Kittypaw. Haar ogen staarden in die van de hond. Twee voslengtes van hen vandaan, anderhalve vos groot.. Het was een reuzebeest voor een apprentice van ongeveer 25 centimeter of iets meer in de hoogte. Bluepaw huiverde. 'Het komt wel goed,'mauwde Kittypaw, niet zo zeker als ze zich voelde. Haar nagels waren uitgeslagen, haar staart was nog steeds dik. Een fluitje doorkliefde de lucht, maar de hond had prooi geroken. Bluepaw's staart raakte de hare aan, maar Kittypaw reageerde niet, ze had haar volle concentratie nodig voor de hond. Het beest deed een stap vooruit, en Kittypaw zette zich schrap. Plotseling schoot de hond naar voren, met wild geblaf. Kittypaw gaf Bluepaw een duw, zoals ze al vaak had gedaan, en sprong zelf opzij. Het beest sjeesde tussen hen door, een spoortje kwijl achterlaten. Het draaide zich om en Kittypaw klauwde naar hem. Haar nagels haalden de neus open, en ze hoorde Bluepaw achter haar ook wat doen. Als hem maar niets overkwam..

Bluepaw zag dat Kittypaw's blik heel erg geconcentreerd was en hij volgde haar voorbeeld. Opeens schoot de hond naar voren en hij werd naar opzij geduwd door Kittypaw. Kittypaw klauwde naar de gigantische hond en kon zijn neus openrijten. Bluepaw sprong blazend voor Kittypaw en keek diep in de hond zijn ogen. Hij ontweek zijn aanval en sprong op de hond zijn rug. Hij zette woest zijn tanden in heet beest zijn nek tot het jankte en Bluepaw sprong woedend van de hond af. 'Blijf met je poten van Kittypaw, stom beest', blies hij de hond toe alhowel de hond hem waarschijnlijk niet eens kon verstaan. Hij liet zijn scherpe tanden zien. De hond schoot naar voren en Bluepaw klauwde naar de hond zijn poten. Zijn voorpoot reet open door Bluepaw's klauwen en het beest keek hijgend naar hun.

Bluepaw zag zijn kans schoon, en sprong op het beest zijn rug. 'Blijf met je poten van Kittypaw, stom beest!' Kittypaw keek even bewonderend naar hem, hoewel de hond hem niet eens kon verstaan. Daarna klauwde Bluepaw zijn voorpoot open. Kittypaw zag hoe de hond naar hen keek, buiten adem. Nu was het haar beurt. Grauwend en klauwend sprong Kittypaw naar de hond toe. Ze beet in zijn staart, die laag bij de grond hing, klauwde in zijn poten, beet waar ze kon. Bluepaw zou ongetwijfeld hulp brengen. 'Jij. Mag. Bluepaw. Niets. Doen!' gilde Kittypaw onder haar woedeuitbarstingen. Ze kon niet tegen honden of anderen die haar maatjes wat aandeden. De hond gromde en beet naar haar. Kittypawprobeerde opzij te gaan, het lukte maar net. De nagels misten haar op een haar na. Hijgend rende Kittypaw een stukje weg. Waarom vluchtte dat verdomde beest niet?

Bluepaw's zet was gedaan en Kittypaw kwam al aangestormd. Bluepaw keek bewonderend naar Kittypaw. Ze zag er heel moedig en angstaanjagend, voor de hond dan, uit. Kittypaw's tanden zetten zich in de staart van het dom beest dat nogal laag hing. Jij. Mag. Bluepaw. Niets. Doen!', gilde de poes naar haar. Het was een stom aanbod. 'Natuurlijk wel', zei Bluepaw. De hond gromde en probeerde haar te bijten. Stom beest. Kittypaw ging opzij en de hond miste haar op een haar na. Kittypaw ging hijgend een stukje weg. Dit kon Bluepaw niet meer aanzien. De hond schoot naar voren en zijn tanden boorden zich in Kittypaw's lijfje. Bluepaw's bovenlip ging omhoog, hij schoot als een pijl naar voren, pakte de hand bij zijn staart met zijn tanden en slingerde hem weg. Hij had nog nooit zoveel kracht gehad. De hond keek hem jankend aan en vluchtte toen weg. Dit zou vast niet zijn eerste aanval blijven. Bluepaw keek naar Kittypaw, bezorgd. 'Gaat het? Heeft hij je pijn gedaan?', vroeg Bluepaw. Hij sprong naast Kittypaw en legde zijn staart beschermend om Kittypaw's rug.

Kittypaw was moe. Te moe. Het beest schoot naar voren, en zijn tanden sloten net niet om haar lijfje. Angst sloeg om haar hart, maar toen was de dreiging opeens weg. Bluepaw slingerde het beest weg. Was hij zo sterk? Jankend rende de hond weg. 'Gaat het? Heeft hij je pijn gedaan?' vroeg Bluepaw, erg bezorgd. Zijn staart kwam beschermend om Kittypaw heen te liggen, die snel opstond. Ze wilde niet zwak lijken. Maar had het wel zin? Vast wel. Ze was niet gewond, alleen uitgeput. 'Ja hoor. En met jou?' Kittypaw likte Bluepaw bezorgd. Zij had moeten voorkomen dat hem iets overkwam. De hond had haar moeten aanvallen, en Bluepaw met rust moeten laten. Dat had ze ook geroepen. Maar honden, evenals het lot, luisterden niet naar kleine poesjes. Ze likte hem dankbaar. 'Hoe vaak ga jij mijn leven nog redden?' mauwde ze half plagend, half serieus. Eerst de boom, dan de hond.

'Ja hoor. En met jou?', vroeg de poes. 'Als het met jou goed gaat, dan met mij ook', antwoordde Bluepaw opgelucht. Hij zag dat Kittypaw even wazig voor zich uitkeek. Ze was moe. 'Hoe vaak ga jij mijn leven nog redden?', vroeg Kittypaw toen. Bluepaw lachte. 'Zolang ik nog leef. Jou mag niks overkomen', zei Bluepaw. Hij ging liggen en keek Kittypaw aan. 'Je mag gerust rusten naast mij hoor, ik bijt niet', grijnsde Bluepaw. Hij staarde voor zich uit en hoorde nog van veraf gejank. Net goed. Dat beest moest maar van Kittypaw afblijven. Bluepaw had daarnet wel enorm veel kracht. Dat was niet normaal, hoe hij dat beest wegslingerde. Zijn gevoel bij Kittypaw was anders ook niet normaal, soms. 'Je mag rusten op mij, als je wilt. Maar het hoeft niet', zei Bluepaw en hij keek haar aan, wachtend op haar antwoord.

'Als het met jou goed gaat, dan met mij ook.' Kittypaw glimlachte naar Bluepaw. Hij was een lieve kater. 'Zolang ik leef. Jou mag niets overkomen.' Bluepaw antwoordde haar met alle zekerheid van de wereld. Dat verwonderde Kittypaw. Wat was er toch met hem? Zijn kracht net was echt vreemd geweest, en zo dapper.. 'Je mag rusten op mij, als je witl. Maar het hoeft niet.' De kater keek haar wachtend aan. Kittypaw glimlachte, ging liggen en legde haar kopje op zijn rug. 'Dankje, Bluepaw. Wat zou ik zonder jou moeten,' fluisterde ze in zijn oor. De zon warmde haar heerlijk op, en ze hoopte dat Bluepaw geen last van haar had. Was ze niet vervelend? 'Ben ik niet vervelend?' vroeg Kittypaw, om het zeker te weten.

Bluepaw wachtte nog steeds op Kittypaw's antwoord. Zou ze het soms raar vinden, of zou ze het gewoon niet willen? Toen glimlachte Kittypaw naar hem, liep naar hem en toe en legde haar kopje op zijn rug. 'Dankje, Bluepaw. Wat zou ik zonder jou moeten', zei Kittypaw toen. 'Jij kan makkelijk overleven hoor', zei Bluepaw zelfverzekerd. Het was even stil en de zon scheen lekker op zijn flank. Hij snorde. Zachtjes natuurlijk. 'Ben ik niet vervelend?', vroeg Kittypaw toen. Bluepaw deed alsof hij flauwviel. 'Natuurlijk niet! Met jou bijzijn voel ik me juist heerlijk en op mijn gemak', zei Bluepaw zonder gekkigheid. Hij keek even in Kittypaw's ogen, wat nogal veel moeite koste. Hij gaf haar een lik tussen haar oren. Hij was een beetje verlegen en zijn oren zaten daardoor achteruit. 'Ik zal je altijd beschermen', beloofde hij haar.

Kittypaw snorde zachtjes, met haar kopje nog steeds op Bluepaw's rug. 'Jij kan makkelijk overleven, hoor,'zei die zelfverzekerd. Maar Kittypaw voelde zich veel sterker bij hem. De zon verwarmde beide apprentices lekker. Na haar vraag, deed haar maatje net of hij flauwviel. 'Natuurlijk niet! Met jou bijzijn voel ik me juist heerlijk en op mijn gemak.' Hij keek recht in Kittypaw's ogen, die groot werden. Wat zei hij nou? Daarna gaf hij haar een lik en zag er erg verlegen uit. 'Ik zal je altijd beschermen.' Kittypaw gaf hem een lik terug. 'Nou ja zeg, ik ben geen zwak zielig poesje hoor! Ik zal jou ook beschermen! Altijd,'beloofde Kittypaw op haar buurt. De hond had haar bang gemaakt, maar ze voelde zich wel een ervaring rijker. En dat was niet eens slecht. Maar Bluepaw in de ogen kijken leek nu moeilijker dan tegen de hond vechten. 'Ik hoop dat zijn neus pas over jaren genezen is,'grauwde het poesje gemeen. Ze haatte die hond. Als ze hem nog een keer zou zijn, als ze een warrior was.. Dan zou hij ervan langs krijgen! Ze zou wraak willen nemen voor Bluepaw, wat hem was aangedaan door die hond. Was Bluepaw nu niet nog een beetje bang?

'Nou ja zeg, ik ben geen zwak zielig poesje hoor! Ik zal jou ook beschermen! Altijd', zei het poesje. Bluepaw grinnikte. Dat poesje had echt zoveel lef en dat was waarom Bluepaw zoveel van haar hield. Ze was gewoon lekker zichzelf bij hem. 'Ik hoop dat zijn neus pas over jaren genezen is', zei het poesje. 'Daar hoop ik ook op', beaamde Bluepaw. Bluepaw grinnikte nogmaals om de vechtlust van Kittypaw. Haar kopje op zijn rug voelde lekker warm aan. Bluepaw bloosde stiekem. 'Lig je lekker?', vroeg hij een beetje bezorgd. Hij voelde geen angst, hij voelde eerder een sterk, lekker en geen vervelend gevoel bij Kittypaw in de buurt. Was dit wel normaal? Was dit, zoals de krijgers en de oudsten het noemden, verliefd zijn? Kon dit wel? Bestond dit? De vragen spookten door Bluepaw's hoofd. Zijn staart leek wel een eigen willetje te hebben, want ze gingen naar Kittypaw's rug en streelde die even.

'Daar hoop ik ook op,' mauwde Bluepaw met een beetje gegrinnik. Kittypaw lachte vrolijk mee. Ze haatte honden. 'Lig je lekker?' Bluepaw klonk erg bezorgd. Kittypaw glimlachte stilletjes. 'Ja, tuurlijk. Je bent lekker zacht.' Ze porde Bluepaw plagend, ze had er echt lol in. Bij hem kon ze lekker zichzelf zijn. Maar zijn woorden van de laatste minuten galmden nog door haar hoofd. Vond hij haar leuk? Ze vond hem heel aardig, en het grensde wel aan verliefdheid, zeker.. Maar Kittypaw wilde vrij zijn, ze wilde niet gebonden zijn aan een parter of wat dan ook. Ze wilde best houden van iemand, en dat hij van haar hield.. maar niet gebonden, iets wat haar alle vrijheid zou ontnemen.. Dat wilde ze gewoon niet. Toch bleef ze liggen bij Bluepaw, hopend dat hij haar zou begrijpen. Zijn staart streelde haar zachtjes, en ze snorde even zacht.

Bluepaw hoorde Kittypaw snorren. Het leek wel een soort antwoord dat ze gaf op zijn streling. Zou ze iets voor hem voelen? Maar de meeste katten wouden altijd samen zijn en vonden het niet leuk als ze eens alleen moesten jagen zonder hun partner... Maar bij Kittypaw en hem hoefde dat toch niet zo te gaan? Ze wist toch ook wel dat hij haar vast wel vrijheid zou gunnen? Bluepaw schrok van zijn eigen gedachten. Hij was gewoon verliefd op Kittypaw. Dat viel niet meer te ontkennen. Zijn staart deinde zachtjes over Kittypaw's rug heen en weer. Bluepaw wilde zijn gedachten over zijn lippen krijgen, maar dat lukte niet. Hij zweeg. Eindelijk. Zijn staart trok zich terug. Bluepaw snorde even. Hij slaakte even een zucht. De wind speelde in zijn vacht. Hij gaf een blik in Kittypaw's ogen en hij wende zijn blik blozend af. Waarom had hij dit? Waarom vandaag? Waarom op dit moment? Waarom..? Dat was de vraag die hem dwars zat. 'Kittypaw?', vroeg hij na een tijdje. Hij keek haar aan, maar bloosde toen. 'Nee, niks, ik ben het alweer vergeten', lachte hij.

Bluepaw leek zenuwachtig, hij zuchtte en zijn staart ging weer terug naar zijn eigen poten. Hij keek haar aan, maar keek toen weer weg. Kittypaw vroeg zich echt af of ze wat verkeerd had gedaan. Toch niet bij Bluepaw? Ze wilde hem echt niet kwetsen! Wat was er met haar? Ze was nog nooit zo bezorgd geweest om iemand.. 'Kittypaw?' Bluepaw klonk wat onzeker. Ze spitste haar oren, en keek hem aan. 'Nee, niks, ik ben het alweer vergeten.' Kittypaw zag hem wegkijken en lachen. Was dit soms een stomme grap? Ze wilde niet dat er met haar gevoelens gespot werd! Misschien fakete Bluepaw dit allemaal, en deed hij het alleen maar omdat hij wist dat zij hem wel zag zitten.. hoewel niet zoals al die andere katten, klef alles samen doen enzo. Kittypaw voelde zich gekwetst. 'Ik krijg het een beetje warm.' Ze zei het kortaf, en stond op. Een stukje verderop ging ze zichzelf uitgebreid likken, zich afvragend of hij haar nu echt belachelijk had lopen maken.

'Ik krijg het een beetje warm', zei Kittypaw opeens. Het klonk zo kortaf... Wat had hij fout gedaan? Ze stond op en begon zich een eindje van hem vandaan te likken. Bluepaw's oren gingen achteruit. 'Wat heb ik fout gedaan?', mompelde hij in zichzelf. Nou ja... Vrouwen... Bluepaw haalde zijn schouders op en keek naar boven, maar diep vanbinnen voelde hij zich rot. Hij wou Kittypaw helemaal niet kwetsen, maar waarom deed ze nu zo? Hij stond op en liep naar haar toe. 'Je mag het heus wel eerlijk zeggen hoor, als je me haat', zei Bluepaw met zijn platte oren. Hij keek gekwetst. Waarom deed ze nu zo? Eerst leek ze zo lief en zoet op zijn opmerkingen te reageren en nu heeft hij in een keer iets verkeerds gedaan! Bluepaw snapte er zeer weinig van en keek Kittypaw verwijtend aan. 'Wat heb ik je aangedaan!?', riep hij toen wanhopig en met platte oren.

Bluepaw liep naar haar toe, zijn oren plat naar achteren. Kittypaw voelde haar eigen oren ook bewegen. Hij keek erg gekwetst. 'Je mag het heus wel eerlijk zeggen hoor, als je me haat,' zei Bluepaw, een beetje boos klonk hij. Zijn ogen spraken van onbegrip. 'Wat heb ik je aangedaan.' Kittypaw keek verongelijkt. 'Wat heb jíj me aangedaan? Ik.. ik.. vind je leuk, maar dan ga je opeens wegkijken en me uitlachen! Is het soms één grote grap? Ik laat me echt niet voor gek zetten met mijn gevoelens!' Ze stond nu recht overeind, haar oren plat naar achteren en haar ogen groot. De woede straalde van haar af. Kittypaw begreep het niet, waarom had hij opeens zo naar gedaan? Een vogel floot een wijsje. Kittypaw keek even naar de vogel, die er zo vredig uitzag.. hadden vogels niet van dat soort problemen?

Bluepaw wachtte op antwoord van haar rare gedrag en die kreeg hij vrijwel meteen. 'Wat heb jíj me aangedaan? Ik.. ik.. vind je leuk, maar dan ga je opeens wegkijken en me uitlachen! Is het soms één grote grap? Ik laat me echt niet voor gek zetten met mijn gevoelens!', zei de poes boos. Bluepaw's oren gingen naar achteren en zijn blik werd niet boos, maar heftig verliefd. 'I-Ik.. Ik wou je helemaal niet uitlachen. Ik voel hetzelfde voor jou, maar durfde dat niet te zeggen. Ik werd opeens verlegen', flusiterde Bluepaw zachtjes. Hij keek naar zijn poten en Kittypaw keek naar de vogels. Hij kwam voorzichtig een stap dichterbij en keek in haar ogen. Zijn ogen stonden zacht. 'Ik vind jou ook heel erg leuk, Kittypaw', zei Bluepaw. Hij wilde haar zo graag vertellen dat zijn trainingen er soms onder leden.

Tot haar grote verrassing werd Bluepaw niet boos, noch verdrietig. Zijn blik werd.. ja, hoe zou je het moeten noemen? 'I-ik wou je helemaal niet uitlachen. Ik voel hetzelfde voor jou, maar ik durfde het niet te zeggen. Ik werd opeens verlegen.' Het was een fluistering, veel zachter, maar zoveel eerlijker dan wat net was gezegd. Bluepaw kwam een stap dichterbij haar en keek haar recht aan. 'Ik vind jou ook heel erg leuk, Kittypaw.' Kittypaw staarde terug in zijn blauwe ogen, overweldigd. Ze had nooit, nooit verwacht dat iemand iets voor háár zou voelen. Dat iemand haar leuk zou vinden. Het ongeloof straalde van haar af. 'Echt? Maar.. ik ben helemaal niet leuk.. hoe kan iemand me nu leuk vinden.. Bluepaw..' Haar stem was heel zacht, bang bijna. 'Er zijn veel leukere poezen dan ik, ik wil niet dat je met zo'n stom iemand als ik opgescheept zit..' Haar ogen keken verliefd, maar haar houding was verdrietig. Ze hield echt van Bluepaw, maar ze vond zichzelf helemaal geen goede kandidaat partner.

Kittypaw's uitdrukking werd tot Bluepaw's opluchting ook zachter. 'Echt? Maar.. ik ben helemaal niet leuk.. hoe kan iemand me nu leuk vinden.. Bluepaw..', zei ze. Het leek wel bang en dat was niks voor Kittypaw. Haar ogen stonden troebel en verliefd. 'Jij bent wèl leuk', zei Bluepaw vol overtuiging. 'Er zijn veel leukere poezen dan ik, ik wil niet dat je met zo'n stom iemand als ik opgescheept zit..', zei Kittypaw toen. Haar ogen staarden verliefd in de zijne. 'Jij bent goed zoals je bent. Hé, waar is die optimistische Kittypaw nu gebleven. Ik ga ze even zoeken', zei Bluepaw. Hij ging naar de bomen en naar de struiken. 'Optimistische Kittypaw?', vroeg hij, nogal hard roepend. 'Waar ben je?', vroeg hij. Hij lachte erbij, kwam terug en gaf Kittypaw een por. 'Kom op. Als jij geen leuke poes bent, dan ben ik vertegenwoordiger van StarClan. Je bent hartstikke leuk zoals je bent, ik maak echt geen grapje hoor', zei hij en hij keek zacht in haar ogen.

Kittypaw voelde zich vreemd. Waar was haar normale vrolijkheid? Maar dit was een serieuze kwestie. 'Jij bent wèl leuk!' Bluepaw leek ervan overtuigt, en maakte Kittypaw blij. 'Je bent goed zoals je bent. Hé, waar is die optimistische Kittypaw gebleven? Ik ga ze even zoeken.' Bluepaw rende weg, en Kittypaw keek hem vragend na. 'Optimistische Kittypaw? Waar ben je?' Bluepaw gilde hard, en een vogel vloog verschrikt op. Toen kwam hij terug, naar een Kittypaw die echt keihard in de lach was geschoten. 'Kom op. Als jij geen leuke poes bent, dan ben ik vertegenwoordiger van Starclan. Je bent hartstikke leuk zoals je bent, ik maak echt geen grapje hoor.' Kittypaw keek blij terug. Maar toen veranderde haar blik, van verliefd naar ondeugend. 'Ik ben hier!' riep ze hard, als antwoord op zijn vraag, waarna ze Bluepaw omver duwde en weer met hem over de grond rolde. Lachend, blij dat hij haar leuk vond. 'En als jij geen leuke kater ben, dan wordt ik vegetariër,' mauwde ze lachend.