Konijntje hier, konijntje daar!

Kittypaw moest wel lachen om Bluepaw, zo schattig als hij haar aankeek toen ze naar hem keek, die prachtige kater. 'Nee, Kittypaw. You're the only one for me, my beautiful darling', mauwde hij in het Engels. 'Of course I trust you, even with my whole heart,' antwoordde Kittypaw grinnikend, hem nog schattiger vindend dan eerst. 'Ik was gewoon in gedachten gezonken', vertelde Bluepaw, maar het klonk of hij haar iets niet vertelde. Kittypaw trok haar oren even vragend naar achteren, liet het toen rusten en likte hem vol blijdschap terug, trots dat hij haar vriendje was, dat zo'n bijzonder iemand met haar omging. Ooit zouden ze elkaar vast alles vertellen wat in hun gedachten omging.. Kittypaw dacht aan de tijd dat ze misschien, ooit, warriors zouden worden. Wat leek dat ver weg! Zouden ze tegelijk warrior worden? Of hij eerder? Of allebei nog niet? Kittypaw wist het niet.. Tallstar wist het het beste van iedereen.

Bluepaw keek geamuseerd naar Kittypaw. Hij hield haar stiekem in de gaten, als hij zich verveelde. Dat vond hij leuk. Hij vond het leuk hoe zij praatte met een Clangenoot. Of hoe ze luisterde naar de Elders. Of hoe haar ogen altijd zo groot stonden als ze iets vroeg. Daar kon Bluepaw altijd wel om lachen en hij leukste van al, was haar optimistische gevoel, of haar gevoel voor toneelspelen. Kortom: Bluepaw had gewoon een zwak voor Kittypaw. Bluepaw keek lief naar Kittypaw. Ondertussen dacht hij eraan hoe het toch zou zijn om krijger te zijn. Dan konden Kittypaw en hij op patrouille en het leukst van al: ze konden officieel partners worden met elkaar. Iedereen die gek opkeek, zou hij mijden. Alle jaloerse poezen zou hij negeren. Bluepaw voelde iets voor Kittypaw en zij iets voor hem en wie het daar niet mee eens was, bleef maar lekker uit hun buurt. Wat begon als vriendschap is uitgegroeid tot prachtige liefde. 'Ik blijf voor altijd bij je. Geen enkele kater mag het ook maar één keer in zijn hoofd halen om ongewild aan jou te komen. Ik bescherm je en red je wanneer je me nodig hebt,' zei Bluepaw, die opgestaan was. Hij had het in haar oor gefluisterd en gaf haar er toen nog een lik over.

'Ik blijf voor altijd bij je. Geen enkele kater mag het ook maar één keer in zijn hoofd halen om ongewild aan jou te komen. Ik bescherm je en red je wanneer je me nodig hebt,' zei Bluepaw. Kittypaw snorde blij en knikte. 'Ik geloof je en ik doe hetzelfde voor je met heel mijn hart.' Ze gaapte even. Eigenlijk was ze een beetje moe, al was het nog niet eens avond. Rare Kittypaw. 'You know I also love you, don't you?' Kittypaw keek weer lief, zoals ze wist dat Bluepaw dat leuk vond. Dan vond ze hem weer zo schattig! Ze wist dat ze niet zonder hem zou kunnen, nooit en nooit. Hij was had een deel van haar hart, zeker weten. Kittypaw rekte zich even uit. 'Zullen we in de zon gaan zitten,' stelde ze opgewekt voor.

Bluepaw knikte en wandelde al naar de open plek toe. 'Natuurlijk weet ik dat je van me houdt. Ik toch ook van jou? Anders zou ik je natuurlijk nooit met mijn leven beschermen,' zei Bluepaw, terwijl hij aan de ervaring met de Rogue dacht. Hij was zo boos geweest toen die Kittypaw weggooide, dat hij de Rogue een stuk staart had afgebeten. Ook al was het een klein puntje van de staart, Bluepaw was nog nooit zo boos geweest. Maar hij had het zichzelf toen al voorgenomen dat hij Kittypaw met zijn leven zou beschermen. Hij zou er nooit meer iets aan kunnen doen als Kittypaw doodging door zijn fout. Hij zou zichzelf dan ook vermoorden. Dan was hij tenminste bij Kittypaw. Maar nu bleef hij lekker dicht bij Kittypaw en keken ze samen wel naar hun ouders die bovenin SterrenClan waren. 'Ik zou eigenlijk het liefst een nacht met jouw hier doorbrengen. Lekker onder de sterrenhemel met het maanlicht. Zo erg lijkt het me niet om Rogue te zijn, die doen dat elke dag,' grapte Bluepaw en hij keek in haar mooie, grijze ogen. Hij snorde even luid.

Bluepaw vertelde haar, met een schattige blik in zijn blauwe ogen dat hij ook van haar hield. Ze zou voor altijd van hem houden. Dat wist ze nu al. Als Bluepaw haar ooit zou verlaten, door dood of door een ander, dan zou ze gebroken zijn, haar hart in stukjes als de spiegel die zeven jaar ongeluk brengt. 'Ik zou eigenlijk het liefst een nacht met jouw hier doorbrengen. Lekker onder de sterrenhemel met het maanlicht. Zo erg lijkt het me niet om Rogue te zijn, die doen dat elke dag,' grapte Bluepaw. Kittypaw grinnikte zachtjes. 'Nou ja, wij hebben een Clan om op te steunen, met vrienden enzo. En als ik dan toch een Rogue ben, nooit zoals die ene. Die was vals. Mij zomaar aanvallen. Het was dat ze nogal scheel leek en daarom bijna miste..' Kittypaw herinnerde zich de aanval nog. Ze was alleen maar op de grond terecht gekomen, niets ernstigs. Samen keken de geliefden naar boven, waar hun ouders en voorouders zaten, katten die ze nu kenden zouden komen en waar ze hen allemaal ooit zouden begroeten. Het mysterie van Starclan vouwde zich uit onder hun ogen, terwijl de zon langzaam doofde in de zee die zij niet konden zien.

In Bluepaw's aderen schoot weer felle woede toen Kittypaw zei dat de aanval gemist was. Nou ja... Gemist, maar toch een poging, daar kon Bluepaw absoluut niet tegen. 'Of het nu gemist was of raak, ze moet gewoon van je afblijven,' siste Bluepaw en zijn nagels klapten uit. Hij wou zich niet bozer voordoen voor Kittypaw dus trok hij zijn nagels weer in en liep naar Kittypaw toe. Daar begon hij haar een stevige lik over de oren te geven. 'Nu heb je ook meteen gezien hoe boos ik kan worden als iemand aan je komt,' grinnikte Bluepaw. Toen keek hij recht in haar ogen en snorde even, maar werd daarna weer serieus. 'Ik hou hartstikke veel van je, Kittypaw. Ik zou je met mijn leven beschermen, zelfs al mag dat niet van Tallstar, of is het veel te gevaarlijk, ik luister niet en bescherm je toch. Bij mij kun je erop rekenen dat je veilig bent,' snorde hij en hij drukte zijn flank tegen die van Kittypaw en snorde luid. Hij duwde haar daarna om en snorde steeds luider en luider. Hij ging met zijn tong over haar buikje en keek haar toen gelukzalig aan. Wat was ze toch een mooie poes! Hartstikke uniek dan alle andere poezen, maar dat maakte haar nu zo leuk. Ook had ze een prachtige vacht en mooie, grijze ogen. 'Nou... Ik ben behoorlijk geschokt dat jij jezelf lelijk vindt. Wat heeft het voor een nut? Je hebt prachtige ogen, een prachtige vacht en je karakter is ook hartstikke leuk, meid. Je bent anders dan alle andere poezen en dat maakt je zo leuk,' snorde Bluepaw complimenterend en charmant en wikkelde zijn lijf rond die van Kittypaw, terwijl hij haar likte over haar vacht.

Bluepaw leek echt van plan haar te beschermen, met zijn leven als het moest. Dat ontroerde haar, het raakte haar en maakte dat ze meer van hem hield dan anders. Ze kon zich niet meer voorstellen hoe ze zonder hem had kunnen lezen. 'Ik houd van je, Bluepaw,' fluisterde ze voor zich uit, al kon hij het wel horen. Ook overtuigde hij haar ervan dat ze knap was.. Kittypaw zei dat nooit tegen zichzelf. Ze vond zichzelf ook niet mooi, maar ook niet lelijk. Het maakte haar nogal weinig uit, om eerlijk te zijn. Zolang ze er niet slonzig uitzag, was zij tevreden. Kittypaw drukte zich ook tegen Bluepaw aan. 'Ik houd nog steeds van je, net als een paar seconden geleden,' snorde ze grinnikend. 'En jij bent gewoon lief en knap en schattig. Je bent ook goed in jagen en in hazen vangen,' voegde ze er lachend aan toe.

-Sorry voor de korte post.. ik heb geen inspiratie nu..-

Bluepaw grinnikte even om haar woorden en snorde luid. 'Ik hou ook heel veel van jou,' vertelde hij vol gespin en hij duwde zijn kopje even tegen de hare, terwijl hij met zijn staart haar dichter tegen zijn flank duwde. 'En jij bent mooi, snoezig en lief,' antwoordde Bluepaw op haar andere liefkozende woorden en hij snorde luid. 'En jij bent goed in... je laten redden door mij!' grinnikte hij toen, terwijl hij zijn neusje in haar flank duwde en haar zoete geur opsnoof. 'Nee, grapje natuurlijk. Jij bent heel erg goed in konijnen achterna rennen,' zei Bluepaw en hij spinde. Daarna keek hij even naar de lucht, om zich vervolgens weer tegen haar aan te duwen. Hij spinde luid en wreef met zijn kopje tegen de hare en likte haar schattige oortjes naar beneden, waarna zij er nog schattiger uitzag. Hij hield van dit kleine lichaampje. 'Je moet niet naar andere poezen luisteren als die commentaar hebben op je lijfje. Je mag dan wel klein zijn, maar je bent echt wonderbaarlijk sterk en tenslotte ben je een optimistische poes. Ik kan zo wel een hele dag goede opmerkingen over jouw uiterlijk maken en jouw karakter. Andere poezen zouden juist jaloers moeten zijn op zo'n geweldige poes als jij. En als katers opmerkingen maken, krijgen ze natuurlijk met mij te maken. Maar ik denk niet dat in onze Clan er poezen of katers zijn die jouw durven uit te schelden,' sprak Bluepaw en hij gaf vol gespin een lik over haar kopje.

De complimentjes bleven maar over haar heen komen. 'Bedankt Bluepaw,' was het enige wat ze er echt op kon antwoorden. Het was gewoon zo lief als iemand van je hield! 'Ik geloof niet dat er echt katten zijn die me haten,'lachte ze vrolijk. 'Maar ik vind het echt lief dat je voor me opkomt. Weet je dat dat veel voor me betekent? En ik ben dol op jou. Je hebt een lekker zachte vacht en mooie ogen en je kan echt goed toneelspelen en.. en.. je bent ontzettend lief en opofferingsgezind en je bent gewoon geweldig. Ook in jagen en in Apprentice zijn en later zeker weten in Warrior zijn! Ik denk dat degene die jou als mentor heeft echt enorm blij mag zijn!' Ze snorde luider dan ze bedoeld had. Het klonk wel als gerommel. Zo hard? Vragend kijkend stopte Kittypaw met spinnen. Deed zij dat? Maar het gerommel ging door. Nu keek ze omhoog. De lucht begon donkerder te worden. Verderop sloeg een bliksemschicht in, die gelijk weggeleid werd door de aarde. Kittypaw staarde ernaar. 'Misschien.. moeten we gaan schuilen,' mauwde ze, terwijl wolken voor de hemel schoven en het zachtjes begon te regenen, steeds harder. Het kamp was wel ver weg.. 'Ik weet wel een schuilplaats!' Snel stond ze op, hoewel de regen haar al doorweekte. Ze probeerde haar weg naar de grot die ze hier een keer gezien had weer te vinden, maar het gras leek zo op elkaar. Het was naast zo'n grote boom.. Op vlaktes waren er niet zoveel. Uiteindelijk vond ze de grot en keek om. Waar was Bluepaw naartoe in deze stromende regen?

Bluepaw zocht een weg door het gras, terwijl zijn vacht aan zijn lijf plakte. Het gerommel had ervoor gezorgd dat hij Kittypaw's stem nauwelijks hoorde. Een bliksemschicht verlichte de lucht even en Bluepaw volgde Kittypaw's geur, die voor hem doorging. Hij zag Kittypaw omkijken. Bluepaw stopte achter haar en duwde haar met zijn neusje voorzichtig in de grot, terwijl hijzelf ook volgde. Een ontzettend hard gerommel zorgde ervoor dat de grot schudde en de lichtflits daarop zorgde voor een spookachtige verlichting. Bluepaw zorgde dat Kittypaw het warm kreeg door met zijn flank tegen haar aan te liggen en haar natte plekken ondertussen droog te wassen. Dat deed hij hetzelfde bij hemzelf en vervolgens legde hij zijn kopje tegen Kittypaw's kopje aan, terwijl hij aarzelend naar buiten keek. 'Zo kunnen we natuurlijk niet naar buiten gaan. Ik hoop dat dit 's nachts niet doorgaat, anders kunnen we hier nog lang blijven,' zei Bluepaw, alhoewel het hem eigenlijk zeer weinig kon schelen dat hij met Kittypaw opgescheept zat in de grot. Hij vond het heerlijk en hij hoopte dat Kittypaw er ook zo over dacht. Misschien was ze wel bang met hem alleen in de grot, of wou ze toch liever naar haar kamp. Dat begreep Bluepaw ook wel, maar hij vond het heerlijk. De donder rolde in het wolkendek en Bluepaw was blij dat ze droog zaten. Naast de donder was het redelijk stil in de grot en Bluepaw keek Kittypaw aan. Zij was nog altijd even indrukwekkend voor hem.

Een zacht duwtje in haar rug zorgde ervoor dat ze snel de grot in liep, er nu van overtuigd dat Bluepaw vlakbij haar was. Snel begon ze zich een beetje droog te wassen, al liet een heftige flits haar wel opkijken. De schaduwen van de grot werden vreemd en spookachtig belicht. Gelukkig was ze niet bijgelovig en niet zomaar bang, anders was ze nu keihard weggerend. 'Zo kunnen we natuurlijk niet naar buiten gaan,' mauwde Bluepaw. Kittypaw knikte instemmend, terwijl een nieuwe flits de hemel verblindde. 'Ik hoop dat het 's nachts niet doorgaat, of we moeten hier lang blijven liggen,' vervolgde Bluepaw. Kittypaw mauwde erachteraan. 'Inderdaad. Maar in dit weer het kamp vinden wordt moeilijk..' En ze vond het eigenlijk niet eens zo erg om samen met Bluepaw in een grot te zitten. Niet dat ze stiekeme dingen wilde gaan doen of wat dan ook, nee, maar het was gewoon de bedoeling dat dit gezellige qualitytime werd! Kittypaw nestelde zich tegen Bluepaw aan en legde haar kopje op haar poten. Een zijdelingse blik op Bluepaw liet haar zeker weten dat hij er nog was. Ze vond hem nog steeds even lief als altijd.. 'Heb jij nog iets om over te vertellen?' vroeg ze, terwijl schattig probeerde te kijken.

Bluepaw smolt weg van die schattige blik van Kittypaw, zodat hij even niet op haar vraag kon antwoorden. Zijn aandacht werd alleen maar getrokken door die lieve blik die ze nu op hem wierp. Hij voelde zich gevleid en genoot van deze blik, terwijl hij toen over haar vraag nadacht. 'Niet echt. Behalve dat ik helemaal gevleid word van die fantastische blik die je op me werpt,' zei hij en hij keek haar terug aan. Ze likte over haar snuit en snorde even. Hij voelde haar tegen zijn flank en hij trok met zijn neusje haar kopje tegen zijn flank. Daarna begon hij haar vacht een beetje te wassen, voor deze zou gaan klitten. Gefascineerd keek hij naar Kittypaw, terwijl hij zijn tong over zijn eigen vacht liet gaan. Deze avond kon nog wel eens leuk worden. Elke avond met Kittypaw was voor Bluepaw een feest, wat hij ook vaak liet zien. Hij keek rustig neer op Kittypaw en snorde luid. Daarna keek hij naar buiten, richting de uitgang van de grot en zag dat er nu zelfs hagel was. Donder ging er ook tussendoor en Bluepaw zorgde dat zijn staart beschermend bij Kittypaw hing. Voor het geval zij bang zou zijn, zou hij haar beschermen en troosten. Tenslotte was hij een kater en hij vond dat katers het hoorden te doen om poezen te beschermen en te liefkozen. Tenslotte was hij verliefd op KIttypaw en zou hij alles doen om haar te beschermen. Hijzelf was niet zo bang voor een storm.

De storm buiten gaf haar een gevoel van isolement, maar niet van eenzaamheid. Ze had Bluepaw toch? Bij hem voelde ze zich veilig, zo beschermd. Niet alleen van de fysieke dingen als de regen, maar ook van psychisch kwaad. Zijn vacht tegen de hare maakte dat ze het niet koud had. 'Niet echt. Behalve dat ik helemaal gevleid word van die fantastische blik die je op me werpt,' antwoordde Bluepaw. Kittypaw knipperde onschuldig met haar ogen. 'Nou, dan vertel ik maar wat. Zal ik vertellen hoe ik een keer op patrouille ging met Rainbelly? Toen had ik mijn pootje verzwikt. Ken je dat verhaal al?' Ze wist niet meer of ze het verteld had, maar deze storm deed haar wel denken aan die wolkbreuk van toen, de enorme zeeën van water die neergestroomd waren op hun heilige land. Kittypaw was blij dat Rainbelly haar gered had. Gelukkig was alles goed gekomen. Bluepaw was ook de hele tijd bij haar gebleven. Ze was blij dat de grot wat hoger lag; anders was hij waarschijnlijk ingeregend. En ze begon net wat op te drogen. Licht snorrend legde ze haar staart over die van Bluepaw. Haar verliefdheid maakte dat ze de omgeving voor lief nam en blij was samen te zijn. Met hem. Kom op, ze waren allebei nog niet zo oud, net iets ouder dan 6 manen. Een nieuwe bliksemschicht verscheurde de lucht, maar versterkte de stemming. Nee, ze vond dit geen probleem.

Bluepaw's staart ging rustig heen en weer. Hij keek naar Kittypaw en voelde zich blij dat hij samen mocht zijn met haar. Rustig keek Bluepaw op Kittypaw neer en snorde. Net zoals hij haar hoorde snorren. Een bliksemlicht verlichtte de lucht telkens, maar Bluepaw vond het geen probleem. De grot schudde wel een aantal keren mee en Bluepaw vroeg zich af wanneer de wind uiteindelijk wat rustiger werd. Als de windkracht krachtiger werd, konden ze maar beter uitkijken. Een windvlaag schoot door de grot heen en Bluepaw hoorde een angstaanjagend geluid. Hijzelf leek echter afgeleid te zijn door Kittypaw's vachtje. Hij wou niet dat die trilde. Hij wou dat zij zich op haar gemak voelde. Hij wou dat zij niet bang was. Hij drukte haar zo goed mogelijk tegen hem aan en likte over Kittypaw's kopje. Zijn aandacht werd volledig op haar gericht en hij vond het fijn dat haar aandacht ook deels naar hem toeging.

- Inspiloos-

Kittypaw's grote ogen staarden vol ontzag naar buiten, naar de wereld die op zijn kop gezet werd door het weer. Een natuurramp, dat leek windkracht negen voor die kleine poes. Kittypaw richtte niet haar volle aandacht op de donkere lucht, af en toe doorklieft door enorme bliksemschichten, maar gaf Bluepaw ook een deel van haar aandacht. Op het dak van het plafond zat een beetje mos. Het moest hier wel vaker vochtig zijn. Zouden hier vleermuizen zitten? Of muizen? Was er wel iets eerder geweest hier? Allerlei vragen tolden door haar kopje, met evenveel zijwegen en vertakkingen als de machtige bliksemschichten. Weer een bliksemschicht scheurde de wolken uiteen. Hoog geladen elektrische lading van plus naar min. Logisch, maar onbegrijpelijk voor een poesje dat geen natuurkunde heeft. Ach ja, ze was er blij mee een goede Warrior te worden. Dat wilde ze graag, zo graag! Samen met Bluepaw zou nog geweldiger zijn.

Bluepaw spitste zijn oren volledig naar het gedonder. Als Kittypaw en hij echt pech hadden, wat voor hem niet echt pech was, maar misschien voor Kittypaw wel, zaten ze hier echt nog een hele tijd alvorens dat ze weer weg konden. Tenslotte leek het wel alsof het niet meer ging ophouden met regenen. Rustig keek Bluepaw naar buiten. Het was koud en de grot trilde helemaal. Bluepaw had het idee dat het dadelijk zo hard zou gaan stormen, dat de grot nog wel is kon wegwaaien. Bij dat idee werd Bluepaw iets minder rustig. Hij zou dan met zijn vacht Kittypaw moeten beschermen. Trouwens, er kwamen al een hoop felle winden de grot binnen en Bluepaw ging iets steviger tegen Kittypaw liggen. 'Als je het koud hebt, moet je dat zeggen. Ik doe wat ik kan om je warm te houden,' snorde Bluepaw en hij drukte zijn vacht steviger over Kittypaw heen, zodat zij het misschien warmer kreeg. Er bleven echter felle winden komen, maar Bluepaw hield vol. Dit moest toch ook wel overgaan? Ze zaten hier nog maar net, maar het was nu al gevaarlijk aan het worden. Welke windkracht was het trouwens? Hoe hard was de storm bezig? En sterker nog: hield de grot het wel vol om hun zo lang te beschermen tegen de storm? Zouden ze doodvriezen? Zou de bliksem misschien contact kunnen maken met hun? Hoe diep zaten ze eigenlijk in de nesten, nu ze hier waren? Hoe was het bij de andere Clans? Maakte Tallstar zich zorgen? Tenslotte zou Bluepaw toch zweren dat het laat in de middag was.

De storm baarde haar geen enkele zorgen, ondanks dat de wind hard om de grot heen waaide. Steen liet zich niet zomaar optillen of iets dergelijks. Daar geloofde Kittypaw niet in. Bluepaw zorgde dat ze het warm had. 'Heb jij het ook warm genoeg?' Ze keek bezorgd. Straks deed hij teveel moeite voor haar. Dat wilde ze niet hebben. Ze was alle tijd uit het oog verloren en kon met geen mogelijkheid zeggen hoe laat het was. Pas als de storm uit gewoed zou zijn kon ze dat zeggen. Kittypaw legde haar kopje rustig op haar poten, geenszins bang voor het natuurgeweld. Door naar de wanorde buiten te kijken leek het wel of ze haar eigen geest op orde kon brengen, de wervelwind van emoties die daar gewaaid had eindelijk kon stoppen of in banen leiden. Kittypaw voelde zich rustig. Bluepaw daarentegen leek zich juist zorgen te maken. 'Je hoeft je geen zorgen te maken hoor,' snorde Kittypaw. 'De grot waait heus niet weg.' Ze had er echt alle vertrouwen in dat het niet zou gebeuren. Het kon niet eens. 'De storm zal zo wel over zijn,' mauwde ze daarna. Daar was ze wel wat minder zeker van.

Bluepaw grinnikte even. 'Dat hoop je. Misschien duurt hij deze nacht nog wel. Maar ja, zolang ik maar bij jou ben, vind ik dat niet zo heel erg, hoor,' zei Bluepaw met zijn charmes en hij gaf haar een lik. 'En om je eerdere vraag te beantwoorden, ja hoor, ik heb het warm. Dat komt grotendeels door jou,' zei Bluepaw. Oh... Wat had hij toch weer een romantische bui. Rustig keek hij naar de storm die buiten op volle kracht verder ging. Bluepaw had echter niet echt veel bang voor de storm. De storm ging rustig verder. Bluepaw keek stilletjes naar Kittypaw. Als zij en hij krijgers zouden zijn, zou alles veranderen. Dan konden ze zonder zorg samen gaan jagen. Tenslotte zou Bluepaw ook samen patrouilles met Kittypaw kunnen uitvoeren. Of een hele dag weg. Niemand zou het iets kunnen schelen. En 's avonds lekker bij Kittypaw slapen. Maar dat konden ze nu al. Ja... Bluepaw zou het leuk vinden om krijger te worden. Elke Apprentice zou dat wel leuk vinden. Vooral Sparrowpaw. Die was altijd zo enthousiast als zij moest jagen voor de Clan. Laatst was ze met Rainbelly ook zeer energiek. De storm woedde verder naarmate Bluepaw's gedachten sneller gingen. Maar Bluepaw hield toen even op met denken omdat zijn aandacht weer naar het liefkozen van Kittypaw werd getrokken. 'Als jij en ik krijger zijn, kunnen we gaan en staan waar we willen. Dan ga ik in dat geval hele leuke plekjes zoeken waar we ongestoord kunnen praten,' zei Bluepaw ondeugend en lachend.

- Hmm... we zijn uit de storm naar de ceremonie gegaan en zijn nu terug, oké? ;P -

'Dat hoop je. Misschien duurt hij deze nacht nog wel. Maar ja, zolang ik maar bij jou ben, vind ik dat niet zo heel erg, hoor,' mauwde Bluewave, waarna hij haar een lik gaf. 'En om je eerdere vraag te beantwoorden, ja hoor, ik heb het warm. Dat komt grotendeels door jou,' vervolgde Bluewave. Kittyheart snorde tevreden. 'Ik heb het ook warm door jou, en door mijn eigen hart.' Haar hart, dat klopte voor Bluepaw, ooit, en nu voor Bluewave. Haar hart, voor hem en voor haar. De storm raasde lekker door, maar af en toe meende Kittyheart flarden verscheurde blauwe lucht te zien. Ze waren nog maar pas krijger. En Kittypaw was nog wel het vrolijkst over het feit dat ze de naam had gekregen die bovenaan haar wishlist stond. Misschien werd Sparrowpaw ooit wel Warrior. Ze was er vast heel goed in, zo energiek en vrolijk als ze was. Kittyheart keek even opzij naar Bluewave, en toen weer vooruit. 'Wat vindt je van je Warriorsnaam? Ik vind hem leuk,' snorde ze vrolijk. 'Je hebt 'm verdiend, echt waar.'

Bluewave snorde. 'Fijn. Nu zijn we er in elk geval op verzekerd dat we nog leven,' zei Bluewave, grijnzend om zijn eigen grapje. Wat was hij toch ook zo flauw. Net nu het romantisch begon te worden, deed hij gek met zijn rare grapjes. Maar op een of andere manier vond hij het wel passen bij deze romantische avond. Het was flinke storm. 'Ik vind mijn krijgersnaam geweldig. Maar jij bent leuker dan mijn naam,' gebruikte Bluewave zijn charmes en hij glimlachte. 'Jij hebt het ook verdiend. Je bent een goed Clanlid en je hebt er echt heel hard voor gewerkt. Ik heb echt ontzettend veel respect voor je,' zei Bluewave. 'Kittyheat, je moet weten dat ik je met heel mijn hart bescherm. Ook moet je weten dat niks of niemand mijn gevoel voor jou me kan afnemen. Met jou wil ik mijn leven spenderen en met jou wil ik doodgaan. Met jou wil ik verder leven in SterrenClan,' zei Bluewave en hij spinde luid.

- Weinig inspi -