Konijntje hier, konijntje daar!

Bluepaw's gezicht zat dichtbij die van Kittypaw. Haar blik ging opeens van verliefd naar ondeugend. Oh oh... 'Ik ben hier!', riep ze toen hard en Bluepaw stak zijn tong naar haar uit. Ze duwde hem met haar krachtige pootjes omver en ze rolden samen over de grond. Bluepaw lachte. 'En als jij geen leuke kater ben, dan wordt ik vegetariër,' zei Kittypaw. Bluepaw werd helemaal warm en vrolijk vanbinnen en keek diep in Kittypaw's ogen. 'Mrauw', schoot per ongeluk naar buiten. Zijn ogen glommen even en keken naar Kittypaw terwijl zijn oren grappig heen en weer bewogen. Hij gaf een lik over Kittypaw's wang en snorde erg hard. Hij wreef zijn kopje tegen de hare. Opeens zag hij een eekhoorn. Hij besloot is wat indruk te maken. Gekke Bluepaw! dacht hij bij zichzelf. Hij sprong op van haar en sloop naar de eekhoorn toe. Nogal ver van de eekhoorn af sprong hij voor de eekhoorn en kon de eekhoorn nog net doden door zijn klauw uit te steken.

'Mrauw,' zei Bluepaw. Kittypaw schoot in de lach, het klonk zo schattig. Hij keek haar verliefd aan, en likte haar over haar wang. Kittypaw snorde en likte hem terug over zijn oren. Zijn kopje lag warm tegen het hare, maar opeens verdween de warmte. Een eekhoorn sprong in het rond, en trok Bluepaw's aandacht. Om indruk te maken, echt iets voor een jonge kater, sprong hij naar de eekhoorn en doodde hem nog maar op het nippertje. Kittypaw vond het schattig, maar rolde met haar ogen. Toen kwam er een idee bij haar op. Ze wilde wel eens zien.. Terwijl Bluepaw naar de eekhoorn keek, sloop Kittypaw weg en verstopte zich. Expres liet ze op verschillende plekken wat langer haar geur achter, om zich vervolgens in een boom te verstoppen, achter de bladeren. Hij zou haar toch wel komen zoeken?

Bluepaw keek trots naar de eekhoorn. Hij draaide zich om. 'Wat vond je...', Bluepaw stopte midden in zijn zin. Kittypaw was weg! Zomaar, verdwenen! Bluepaw snoof. Hij rook bij een paar struiken haar geuren en hij begon het spoor te volgen. Het leed naar een boom. Bluepaw keek naar boven maar kon niks speciaals ontdekken. 'Kittypaw?', vroeg hij. Je kon aan zijn stem horen dat hij bezorgd was. Wat als die hond was teruggekomen en haar had verscheurd? Zijn oren gingen plat naar achter en woede welde in hem op. Om het allemaal een tikkeltje erger te maken hoorde hij verderop een laag gegrom. 'Kittypaw?', riep hij wanhopig uit. 'Waar ben je?', vroeg hij. Hij liep zenuwachtig naar alle struiken en begon in paniek overal te snuffelen waar hij maar kon.

Kittypaw zat in de boom, ze probeerde haar lachen in te houden. Dat resulteerde in een soort lage grom. Kittypaw moest hierdoor bijna nog harder lachen, maar kon zich net inhouden. 'Kittypaw?' Bluepaw klonk bezorgd, en hij liep rond de boom. 'Kittypaw? Waar ben je?' Kittypaw zag hem in paniek rondlopen. Dit was schattig, maar eigenlijk ook wel zielig. Kittypaw besloot hem het verder te besparen. 'Ik vond dat je die eekhoorn heel knap ving,'mauwde ze, terwijl ze uit de boom sprong en Bluepaw een lik en een kopje gaf. 'Ik wilde je niet laten schrikken..' mauwde ze. Toen barstte ze in lachen uit. 'Maar het was zo grappig!' Lachend zakte ze door haar pootjes, en lag nu op de grond. 'Het zag er zo leuk uit!' Kittypaw hield van grapjes en verrassingen, ze hield van katten op een leuke manier voor de gek houden.. Daar zou Bluepaw misschien aan moeten wennen.

'Ik vond dat je die eekhoorn heel knap ving', zei een stem en Bluepaw draaide zich met een ruk om. Daar stond Kittypaw voor zijn gezicht. 'Gemeen, zeg', zei hij boos. Toen hij een lik en een kopje kreeg spinde hij en was zijn boze bui meteen weg. 'Ik wilde je niet laten schrikken...', mauwde de poes. Ze barstte in lachen uit en Bluepaw zuchtte. 'Maar het was zo grappig!', zei ze en ze zakte door haar poten. Ze lag op de grond. 'Het zag er zo leuk uit!', zei Kittypaw. Bluepaw grijnsde. 'Je hebt me mooi te pakken gehad, gek', lachte hij. Zijn oren gingen omhoog toen hij geblaf en gegrom verderop hoorde. 'Het lijkt wel alsof die hond versterking heeft', zei hij met zijn kopje schuin en zijn ogen die glommen. 'Mrauw?', kwam er per ongeluk uit. Zijn kopje ging steeds schuiner.

'Gemeen zeg!' Bluepaw keek boos, maar na haar woorden verdween die bui meteen. Kittypaw lachte nog steeds, tot Bluepaw haar stil maakte. 'Het lijkt wel of die hond versterking heeft!' Kittypaw veerde overeind. Niet nog een keer die hond... 'Mrauw..' zei Bluepaw. Kittypaw schoot zachtjes in de lach, terwijl Bluepaw zijn kopje steeds schuiner hield. Nog steeds giechelend besloot ze op te staan, hoewel het grommen wel eng was. Kittypaw huiverde een beetje. 'Misschien moeten we maar ergens anders naartoe gaan.. waar geen honden zijn. De ervaring van een paar minuten geleden had haar bang gemaakt. Die hond was enorm geweest, met grote tanden.. en als Bluepaw haar niet gered had.. Kittypaw knipperde met haar ogen. Niet aan denken. Het was goed gekomen. Er was niets aan de ha- een grom onderbrak haar gedachten en poging zichzelf te overtuigen. 'Bluepaw? Is dat de hond?' vroeg Kittypaw bang.

Bluepaw voelde dat Kittypaw huiverde en hij legde zijn staart beschermend om haar heen terwijl zijn oren nog steeds gespitst waren. 'Misschien moeten we maar ergens anders naartoe gaan... Waar geen honden zijn', zei Kittypaw. 'Dan volgen ze ons', zei Bluepaw. Er klonk een laag gegrom en Bluepaw's staart maakte zachte strelingen over de rug van Kittypaw. Hij probeerde haar te kalmeren. 'Bluepaw? Is dat de hond?', vroeg Kittypaw toen bang. Bluepaw wou net antwoorden toen er een enorm beest voor hun stond. Hij was een tikkeltje groter dan de vorige en Bluepaw zag enkele littekens. 'Is dat zijn vader? Die van die andere hond?', vroeg Bluepaw. Hij ging dichter tegen Kittypaw staan en liet zijn tanden zien aan de hond. 'Ga weg, bal met vlooien', snauwde hij. De hond liet een zwaar gegrom horen, alsof hij Bluepaw's woorden had verstaan.

Net als je denkt dat het niet erger kan worden, zul je zien, dan gebeurt één van die dingen die je niet voor mogelijk had gehouden. Een grote, enorme, gemene hond verscheen. 'Ga weg! Bal met vlooien,' gromde Bluepaw. Niet dat het dat lompe beest iets kon schelen natuurlijk.. Het gromde terug, alsof hij Kittypaw bang wilde maken. Kittypaw keek naar de hond, en stopte met huiveren. Ze zou geen angst tonen! Plotseling kwam er een tweebeen aangelopen. Kittypaw zette enorm grote ogen op, ze keek smekend. De tweebeen liep naar de hond, brabbelde iets onverstaanbaars en deed het beest een riem om. Opgelucht keek Kittypaw hoe hij de hond stevig vasthield. Maar daarna kwam hij naar haar toe. 'Kom maar mee, schattige kitten!' Kittypaw voelde zich beledigd. 'Ik ben een apprentice!' mauwde ze, maar de tweebeen pakte haar op. Kittypaw wist even niet wat ze moest doen, maar begon toen te kronkelen en gebruikte haar klauwen en tanden. Met een gil liet de tweebeen haar los. 'Rennen Bluepaw!' Kittypaw schoot weg in de struiken, hopend dat Bluepaw haar zou volgen.

De hond keek hun boos aan. Kittypaw keek bang en Bluepaw drukte zijn flank dichter tegen hem aan. Opeens werd de hond een riem omgedaan door een tweebeen. Bluepaw's kopje ging schuin. Hij brabbelde iets wat voor Bluepaw slakkentaal was en toen kwam hij op hun afgelopen. Bluepaw, verstomd en verbaasd, reageerde niet meteen. Opeens werd Kittypaw opgepakt. Kittypaw hing even slapjes en Bluepaw wou net helpen toen ze haar klauwen en tanden gebruikte. De tweebeen liet haar los, niet zonder een gil en Kittypaw rende weg. 'Rennen Bluepaw!', schreeuwde Kittypaw nog. Maar Bluepaw keek woedend naar de tweebeen. 'Niemand raakt Kittypaw hier aan', snauwde hij naar de tweebeen en sprong via de rug van de tweebeen omhoog en beet tot de tweebeen krijste en zijn nek droop van het bloed. Wat Bluepaw over het hoofd zag was dat de riem waaraan de hond was vastgemaakt los ging. De tweebeen had hem niet strak genoeg aangebonden. De tweebeen rende schreeuwend en tierend weg en Bluepaw keek met een geslaagde blik. Bluepaw draaide zich om en zag twee tanden voor hem die dichtklapten. Bluepaw ontweek het gauw en keek de hond woedend aan.

Kittypaw verstopte zich in het struikgewas. 'Bluepaw! Kom!' Maar zijn katerkant speelde duidelijk op. 'Niemand komt hier aan Kittypaw!' Kittypaw rolde even met haar ogen. Maar Bluepaw sprong op de tweebeen en joeg hem weg.. met als gevolg de reusachtige, boze hond, die Bluepaw bijna opat. Kittypaw slikte. Wat nu? De tweebeen zou niet zomaar terugkomen.. Kittypaw kon het niet aanzien, en spurtte naar de hond. Haar nageltjes sloegen in zijn snuit, de hond jankte zachtjes, om daarna grommend achter haar aan te komen. Kittypaw mauwde hard, hopend dat de hond haar zou volgen. En jawel hoor. Het enorme beest denderde achter het hulpeloze poesje aan. Kittypaw zette het op een lopen, alles om hem van Bluepaw weg te leiden. Ze rende door de struiken en hoorde het beest achter haar aankomen, hijgend en woedend. Kittypaw rende snel, voelde een doorn in haar poot dringen en viel. Het volgende moment voelde ze de hete adem letterlijk in haar nek blazen..

Bluepaw liet zijn tanden zien aan het beest. Opeens sprong Kittypaaw voor hem en haar nagels sloegen uit naar de snuit van de hond. Het beest jankte. 'Goed zo, Kittypaw!', spoorde hij haar aan. Kittypaw mauwde hard met het gevolg dat het beest langs haar kwam. Het werd rennen voor Kittypaw. Bluepaw's hart stokte in zijn keel toen Kittypaw languit over de grond viel. Bluepaw rende zoals hij nog nooit gerend had. De hond stak zijn tanden naar Kittypaw uit en hij klauwde in die zijn bek. Er werd een stuk tandvlees kapotgemaakt en de hond jankte als een gek. Bluepaw beet in de hond zijn keel, net zo hard tot hij een luid gekraak hoorde. De hond jankte luider, wat half gestokt werd door geluiden alsof hij stikte en hij keek hulpeloos naar Bluepaw en Kittypaw. Bluepaw's klauw ging automatisch naar de hond zijn wang en reet het open. De hond probeerde hem te bijten maar Bluepaw ontweek soepel. Hij sprong op de rug van de hond en beet zijn vel open. De hond schudde hem woest af en Bluepaw kwam tegen een boom. Toen rende de hond weg. Hij jankte luid en Bluepaw hoorde, ondanks de pijn, dat dat gejank ervoor zorgde dat andere honden nieuwsgierig werden.

Kittypaw sloot haar ogen angstig, de pijn van de doorn negerend. Plotseling jankte de hond, toegetakeld rende hij weg. Kittypaw staarde Bluepaw aan. 'Heb jij dat gedaan?' vroeg ze vol ontzag. Hij had haar alweer gered! Dat maakte haar schuld aan hem toch steeds groter.. Kittypaw staarde naar de plek waar de hond in de bosjes verdwenen was. Zijn gejank zou vast andere honden aantrekken.. 'Bluepaw? Gaan we weg?' Kittypaws ogen waren groot, enorm groot. Ze was bang. Terwijl Bluepaw nadacht, krabbelde Kittypaw overeind, maar werd gedwongen op drie pootjes te staan. De doorn deed haar teveel zeer. 'Auw.' mompelde ze bijna beledigd. Met haar tanden trok ze de doorn uit haar pootje, en zette het snel neer, hopend dat Bluepaw zich geen zorgen ging maken. Dat was niet nodig. Als ze nu maar snel zouden gaan..

Bluepaw lag kreunend van de pijn op de grond. 'Als mijn einde zo moet beginnen, dan wil ik iets ander', kreunde hij. 'Bluepaw? Gaan we weg?', vroeg Kittypaw toen. Haar stem klonk angstig. Bluepaw sprong op, zijn pijn die hij negeerde en liep naar Kittypaw toen. 'Oké. We zullen een flink eind verderop gaan', zei Bluepaw. Kittypaw krabbelde overeind en Bluepaw zag dat ze op drie pootjes stond. Waarom was dit? 'Auw', mompelde de poes en Bluepaw's oren gingen een paar seconden naar achter. Ze trok iets uit haar pootje, Bluepaw kon onderschatten dat het een doorn was en zette snel haar poot neer. Bluepaw besloot er niks van te zeggen maar keek even bezorgd in de ogen van Kittypaw, waarvoor hij helemaal geen woorden meer nodig had. Bluepaw rende naar een open veld verderop en keek over zijn schouder of Kittypaw hem volgde. 'Hier blijven we nog even tot zonsondergang en dan gaan we lekker slapen in onze Den', lachte hij zijn tanden bloot.

Kittypaw had Bluepaw horen kreunen, maar omdat hij haar gerust liet besloot ze hem ook niets te vragen. Misschien wilde hij dit wel niet.. Ze liepen snel weg, Kittypaw was er blij mee. 'Hier blijven we nog even tot na zonsondergang, en dan terug naar de Den,' mauwde Bluepaw. Kittypaw knikte en maakte het zich gemakkelijk op de grond. Zodra Bluepaw dichtbij genoeg was gaf ze hem een lik en mompelde;'Hoe kan ik je ooit bedanken..' Haar stem was zacht. Haar hart was nu aan het kalmeren, en het geluid van wind tussen de grassprieten maakte haar rustig. Bluepaw lachte geruststellend, maar toch was ze nog bang. 'Is er niets met jou?' vroeg ze toch maar. Haar pootje voelde al veel beter. Nu was het haar beurt om Bluepaw te likken en te aaien. Zij had niet altijd het recht op alles.

'Hoe kan ik je ooit bedanken..', zei Kittypaw. Bluepaw dacht even na. 'Door me een lik te geven', lachte hij daarna. Hij had al eerder een lik gekregen en Bluepaw spinde als een gek. 'Is er niets met jou?', vroeg ze toen. 'Naast mijn hart die uit mijn borstkas wil springen door jou, nee hoor', grijnsde Bluepaw vol met charmes. Hij kreeg een hoop likken en aaien en Bluepaw spinde als een gek. 'Mrauw', floepte eruit terwijl zijn kopje schuin ging. Hij spinde nogmaals. Nu was het zijn beurt om Kittypaw te verassen. Hij gaf haar veel likken en zachte strelingen over haar buik, rug en pootjes. Hij likte haar tussen haar ogen en spinde. Hij duwde haar omver en begon haar overal te likken waar hij maar kon en mocht.

Bluepaw grijnsde naar haar, maar dacht toch na. 'Door me een lik te geven,'lachte hij. 'Gek,' mauwde Kittypaw. 'Dat is niet half zoveel als jij voor mij hebt gedaan.' Toch gaf ze hem een liefdevolle lik over zijn kopje. Op haar andere vraag zei de kleine charmeur;'Naast mijn hart dat uit mijn borstkas wil springen door jou, nee hoor.' Kittypaw glimlachte vrolijk. 'Dan moet de wederzijdsheid van dit gevoel benadrukt worden,'zei ze plagerig netjes. Bluepaw verraste haar opeens door haar omver te duwen en te likken. Kittypaw begon te grinniken toen hij haar een beetje kietelde, en na een tijdje duwde ze hem van zich af. 'Nu ga ik even liggen, hoor,' mauwde ze. Met een tevreden zucht nestelde ze zich tegen hem aan en keek naar de zon, die al begon te dalen.

Na een tijdje duwde Kittypaw hem van haar af en Bluepaw spinde maar door. 'Nu ga ik even liggen, hoor', zei de poes en Bluepaw verleende haar ruimte. Hij keek even dromerig naar Kittypaw. Hij staarde haar aan en dacht na een tijdje dat het wel erg vervelend was voor Kittypaw. Hij keek de andere kant op maar kon het niet laten om zijn blik weer naar Kittypaw te laten. Hij bloosde en zijn blauwe ogen gingen naar boven. Zijn ogen glommen terwijl hij naar de blauwe lucht keek waar af en toe een vogel voorbij vloog. 'Kittypaw, ik hou van je', zei Bluepaw toen en hij verborg zijn kop in zijn pootjes omdat zijn kop nu zo rood als vuur was. Hij rolde en ging met zijn pootjes langs zijn kop om het blozen doen stoppen. 'Mrauw', kwam eruit. Hij keek heel even naar Kittypaw en wreef opnieuw over zijn kopje.

Bluepaw staarde naar haar, maar Kittypaw vond het niet erg. Ze vond hem ook leuk om naar te kijken. Bluepaws ogen schoten heen en weer, en zij keek ook naar hem vanuit haar ooghoeken, tot hij zei;'Kittypaw, ik houd van je.' Kittypaws kopje schoot in zijn richting, terwijl ze luid spinde. 'Ik ook van jou,'mauwde ze. Bluepaw mrauwde schattig, Kittypaw giechelde. Het was zo heerlijk om naast hem in het gras te liggen en je nergens zorgen over te maken.. Kittypaw zuchtte zachtjes. Was dit werkelijk waar? Ze had geen hondengeblaf meer gehoord sinds die grote hond en dat maakte haar heerlijk ontspannen. Ook van de tweebeen was geen spoor meer te bekennen. Ze waren alleen, nee, dat was niet goed gezegd. Ze waren samen.

Bluepaw was zo erg aan het rollen dat hij bang was dat zijn lijf aan flarden werd gescheurd. 'Ik ook van jou', mauwde de poes toen en ze giechelde om zijn 'Mrauw.' Voor Bluepaw kon het geluk niet meer op en hij spinde zo luid, dat het hele bos misschien wakker werd van zijn gespin. Hij keek tegen Kittypaw's lijfje aan en spinde nogmaals. Hij likte over haar vacht en gaf een korte streling met zijn staart over haar rug. 'Dit moment mag voor mij eeuwig duren', zei hij lachend terwijl hij haar aan het spinnen probeerde te maken. Het was eens tijd om zijn charmes te gebruiken. 'Weet je dat je echt van die hele mooie ogen hebt?', vroeg hij vol met charmes en hij gaf haar een knipoog en een lik. Hij rolde nogmaals op de grond en zijn blauwe ogen keken toen doordringend in haar ogen. 'En je hebt ook een mooie vacht.'

Bluepaw had het slijmen wel even te pakken toen hij snorrend zei dat ze mooie ogen had. Kittypaw trok een beledigd gezichtje. 'En dat zeg jij met je mooie blauwe ogen! En vacht!' Ze vond zichzelf lelijk, een stom buitenbeentje. Met een pluisvacht die zo grijs was als stof. Net een stofwolkje was ze af en toe.. Vreselijk. Maar Bluepaw spinde nog steeds, en Kittypaw ging vanzelf meedoen. Dit was zoveel leuker dan wat dan ook.. het gaf haar een heerlijk, ongedwongen gevoel als ze bij hem in de buurt was, en het gaf haar altijd het idee dat er tenminste iemand veel om haar gaf. Dat deed haar goed. De zon begon onder te gaan. 'Sorry, maar zouden we nu niet terug moeten?' mauwde ze verontschuldigend.