Konijntje hier, konijntje daar!

'Weet je hoeveel ik van je houd?', vroeg Kittypaw. Bluepaw keek nieuwsgierig voor zich uit. 'Vertel!', fluisterde hij nieuwsgierig. 'Tot aan de maan en terug!', zei ze en Bluepaw grinnikte. 'Ik ook van jou, schatje', zei hij zuchtend. Hij viel in de slaap na Kittypaw's rustige ademhaling gehoord te hebben en werd 's morgens vroeg wakker. Hij wierp een blik naar boven, maar kon niet zien of Kittypaw wakker was. Hij hoorde haar zachtjes snorren en trok de conclusie dat ze waarschijnlijk wel wakker was. 'Goedemorgen schatje', zei hij en hij wreef met zijn staart over haar heen, na even zoeken waar ze precies lag. Zijn kop rustte op zijn poten en hij wachtte rustig op een reactie van Kittypaw.

'Goedemorgen schatje,' hoorde ze. Het duurde een paar seconden voor de positieve boodschap echt verwerkt was, maar Kittypaw kreeg hem uiteindelijk toch door. 'Hoi jij daar beneden,' antwoordde ze slaperig. Kittypaw had heerlijk rustig geslapen. Ze haalde haar kopje van Bluepaw af, hij moest nu toch bijna een hernia hebben.. Gelukkig was ze klein en daardoor licht. Ze rekte zich uit, en ging toen weer naast hem liggen. 'Lekker geslapen? Geen hernia?' vroeg ze, puur uit nieuwsgierigheid. Anders moet ik Littlecreek gaan halen. Die wil ook nog uitslapen, denk ik, dus..' Kittypaw dacht in haar slaapwaas even na over een antwoord. 'Dus is het beter als je beter bent.. Soo, dat was echt een vreemde zin!' Kittypaw sperde haar ogen wijd open. Wakker worden, wakker, riep ze zichzelf toe. Ja, dat woord met een W. Trek-die-stekker-uit-de-wekker-want-ik-lig-hier-net-zo-lekker.. In ieder geval, het werd vast een mooie dag.

'Hoi jij daar beneden', klonk het en Bluepaw grinnikte even. Het klonk slaperig. 'Lekker geslapen? Geen hernia?', vroeg ze toen. Bluepaw grinnikte. 'Nog net niet, maar het had niet veel gescheeld', overdreef hij lachend. 'Anders moet ik Littlecreek gaan halen. Die wil ook nog uitslapen, denk ik, dus...', zei ze slaperig. Hij glimlachte. 'Gekke Kittypaw toch!' 'Dus is het beter als je beter bent.. Soo, dat was echt een vreemde zin!', zei Kittypaw en Bluepaw grinnikte. Hij kwam overeind en keek haar aan. 'Wakker worden', zei hij en hij gaf haar een volle lik over haar mond. 'Dadelijk mis je nog leuke bloopers van Bluepaw', klonk het grijnzend. 'Ik heb er nog enkele op voorraad', zei hij lachend.

'Nog net niet, het scheelde niet veel,' lachte Bluepaw. Kittypaw stond snel op, likte haar vacht recht. 'Dadelijk mis je nog leuke Bluepaw-bloopers en ik heb er nog enkele op voorraad,' lachtte Bluepaw. Kittypaw grinnikte. 'Dat weet ik toch,' zei ze, hem teruglikkend. Kittypaw rekte zich nog een keer uit. 'Een rondje door het kamp?' stelde ze voor. Even de pootjes strekken, de wind voelen en het weer voorspellen, hoi zeggen tegen de Windclankatten en lekker kletsen. Een stop maken voor prooi. Klonk goed, niet? Kittypaw snorde zachtjes en keek om zich heen. De andere Apprentices sliepen nog. Ze liep alvast naar de uitgang, wachtend op Bluepaw's antwoord.

'Dat weet ik toch', zei Kittypaw en Bluepaw lachte. 'Het is je geraden dat je het weet!', zei hij gevaarlijk met een oog dichtgeknepen en de andere uitpuilend. Dat was weer is zoiets van hem. Sosm kon hij hele rare bekken trekken als hij wou. 'Een rondje door het kamp?', stelde ze voor en Bluepaw werd al meteen vrolijk. Gezellig met Kittypaw aan zijn zijde praatjes maken met de oudsten, als die wakker waren en de wind zou dan heerlijk door hun vachten spelen. 'Klinkt goed', zei hij en hij stond al direct op en sprong naast haar. Het was op dit gedeelte echter glad en hij schoof door. Hij schoof door tot aan het midden van het kamp en gleed toen op de grond uit. Hij keek naar boven, naar Kittypaw en glimlachte breed. 'Ik zei tochdat ik er enkele op voorraad had?', sprak hij lachend. Er drong een pijnscheut door hem heen, maar hij negeerde het en stond op. Hij liep naar Kittypaw toe. Hij merkte dat ze stilletjes zat te lachen. Of verbeeldde hij het zich maar? Het was ook een erge domme actie van hem, omdat hij gisteren nog had aangevoeld dat het koud was.

Een wandeling. Wat kan daar mis aan gaan? Bluepaw bewees het maar weer eens; het was glad en hij gleed een heel eind door, om daarna uit te glijden. Kittypaw moest lachen, maar rende toen snel naar hem toe. 'Kijk je wel uit? Wat moet ik nu weer zeggen als je tegen de oudsten opknalt?' Kittypaw grijnsde, maar gaf hem toch een lik. Hij was zo schattig.. Kittypaw sloot haar ogen even toen de wind door haar vacht speelde. Hoewel ze kort haar had, voelde het toch verfrissend. Ze hield van Windclan. Kittypaw wachtte even op Bluepaw, maar liep toen door. Langs de Warrior's Den, maar daar sliepen ze nog. Langs de Nursery, misschien was Toadkit binnen? Kittypaw besloot dat ze straks ging kijken. Ze wilde wel eens kennis maken met de kit. Of met Quietkit, misschien. Ze keek naar de grasjes voor haar toen er even niets anders was om naar te kijken. Die wuifden heen en weer, luidden de dag net zo zeer in als de zon. Kittypaw hield van de zon. Maar de sterren en de maan waren eigenlijk mooier, vond ze. Kittypaw keek even waar Bluepaw. Het was inderdaad een beetje glad, en koud. Vreemd genoeg had ze het niet koud, ze kreeg het juist warm als ze naar hem keek.

Bluepaw hoorde Kittypaw lachen, want ook erg normaal en logisch was. 'Kijk je wel uit? Wat moet ik nu weer zeggen als je tegen de oudsten opknalt?', zei Kittypaw en Bluepaw zag lachend en warm aan hoe Kittypaw's glimlach hem tegemoet kwam. Bluepaw lachte. Het deed geen pijn meer en hij had het lekker warm, ondanks de scherpe wind die tegen hun aanvloog. 'Ik zal het melden in StarClan: het was Kittypaw's schuld niet, Tallstar', lachte hij toen en hij gaf Kittypaw een warme lik. Toen stond hij op en maakte een diepe buiging. 'Volg mij, mooie jonkvrouw.' Bluepaw's staart ging helemaal omhoog terwijl hij langs de Nursery afwandelde en naar binnenkeek. Talloze kitten kopjes staken daar in de Nursery boven het raam uit. Hij zag ook deinende vachten. Naast Kittypaw werd Bluepaw ook warm van die oogjes die je altijd nieuwsgierig aankeken. 'Ik ga naar binnen', zei hij vrolijk en hij stapte de Nursery in en begon gekke verhalen te vertellen en maakte gekke gebaren erbij.

'Ik zal het melden in Starclan; het was Kittypaw's schuld niet, Tallstar.' Kittypaw grinnikte, maar kreeg toch rillingen bij de gedachte dat Bluepaw zo snel in Starclan kon zijn. Maar Bluepaw vergat dat en maakten een diepe buiging. 'Volg mij, mooie jonkvrouw,' mauwde hij. Kittypaw boog haar kopje, als in een buiging die echte prinsessen maakten. 'Natuurlijk, mijn prins.' Fier liep ze naast hem, aangestaard door de kittens in de Nursery. 'Ik ga naar binnen.' En weg was Bluepaw, de kits vermakend. Kittypaw wachtte even en betrad toen het paleis van haar jeugd. Hier was ze altijd gelukkig geweest. De kittens lachtten vrolijk om Bluepaw. Kittypaw wachtte even en liep toen naar voren, klaar voor een toneelstukje. 'Bluepaw!' Haar stem klonk krakerig, als een oude poes. 'Wat doe jij hier nu weer? Je moet nog voor me jagen en de warriors den schoonmaken, het gras vegen en het plafond schoonlikken..' Kittypaw pakte Bluepaw beet en deed of ze hem de Nursery uit wilde trekken. Lachsalvo's en geroep. Semi-verbaasd keek ze om. 'Willen jullie hem terug?' Toen bracht Kittypaw Bluepaw terug, en gaf hem een duwtje. Met een zoet stemmetje, alsof ze zelf nog een lieve kit was, ging ze in het publiek zitten en zei;'Wilt u nog wat laten zien?' De kits lachten vrolijk om haar en Bluepaw. Kittypaw hoopte dat Bluepaw het niet erg zou vinden dat ze hem een beetje voor gek zette.

'Bluepaw!', klonk Kittypaw's stem oud en krakerig en Bluepaw snapte meteen dat haar bedoeling een toneeltje spelen voor de kits was. Bluepaw deed een angstig katertje na. 'Ja?', vroeg hij toen vol angst. 'Wat doe jij hier nu weer? Je moet nog voor me jagen en de warriors den schoonmaken, het gras vegen en het plafond schoonlikken..', zei Kittypaw op dezelfde krakerige toon en Bluepaw keek eerst met grote ogen naar de kittens en toen naar Kittypaw. Hij onderdrukte een lachbui en speelde toen zo goed mogelijk verder. Er klonk geroep en gelach toen Kittypaw hem de Nursery zogezegd uitsleepte. 'Willen jullie hem terug?', vroeg Kittypaw toen en er klonk weer geroep. Kittypaw gooide hem terug en Bluepaw deed net alsof hij struikelde en op de grond viel. 'Wilt u nog wat laten zien?', vroeg Kittypaw toen en Bluepaw keek haar aan. 'Ja... Ik wil...', begon hij. 'Een muis... Om te laten zien... Dat ik kan..', zei hij traag. 'Eten', besloot hij zijn verhaal en er klonk een hoop gelach. Hij grijsde naar de kittens en nam toen een stoere houding aan. 'En nu gaat deze stoere kater er weer vandoor. Dag Kittypaw', zei hij lachend en hij sprong naar buiten. Even later kwam hij weer binnen en wenkte haar.

Bluepaw begreep haar. Wat kon ze nog meer wensen? 'Ja... ik wil.. een muis... om te laten zien.. dat ik kan...' Hij zei het erg traag. 'Eten.' Zelfs Kittypaw moest lachen. De kits rolden bijna over de grond. Ja, het was soms saai. Daarna deed hij weer stoer. 'En nu gaat deze stoere kater er weer vandoor. Dag Kittypaw.' Kittypaw wuifde met haar staart. 'Dag Bluepaw.' Kittypaw had een vreemd gezicht getrokken naar de kits toen Bluepaw vertelde dat hij stoer was. Ook dat werd uitermate grappig gevonden. Even later kwam Bluepaw terug en wenkte haar. Kittypaw gaf nog een paar kits een lik en liep toen achter hem aan. Eenmaal buiten schoot ze zelf in de lach. 'Dat was een erg geslaagde voorstelling, vind je ook niet, mijn beste?' vroeg Kittypaw deftig. Dit was voor iedereen grappig geweest, het deed Kittypaw ook denken aan de tijd dat ze zelf nog kit was.

'Dat was een erg geslaagde voorstelling, vind je ook niet, mijn beste?', zei Kittypaw en Bluepaw antwoordde met bekakte stem: 'Oh ja, zeker, uwe vrouwe. U heeft geweldige seinen doorgegeven. De kittens lagen plat van het lachen.' Bluepaw hief zijn staart en zijn kop fier omhoog. 'Strengel uw snoezige staart rond de mijne, oh lieve vrouwe', zei hij bekakt. Hij liep door naar de Apprentice's Den en ging daar liggen. Hij stond echter meteen weer op. 'Laten we naar de Hoge Vlaktes gaan!', zei hij weer met zijn normale stem en hij rende al naar de uitgang van het kamp, waar hij rustig op Kittypaw bleef wachten. 'Wilt u mij volgen, schatje?', vroeg hij toen eerder charmant en hij lachte er ook nog heel erg verlegen bij, met zijn oogjes glimmend in de zon.

Kittypaw had besloten dat acteren was wat ze graag deed, wat ze ook wel een beetje kon. En ze was er trots op. Bluepaw kon het ook, zo bleek toen hij haar met een bekakte stem antwoordde. 'O ja, zeker, uwe vrouwe. U heeft geweldige seinen doorgegeven. De kittens lagen plat van het lachen.' Kittypaw maakte een halve buiging. 'Dat kwam ook door uw énige capriolen, mijn heer.' Bluepaw hief zijn staart. 'Strengen uw snoezige staart rond de mijne, oh mijn lieve vrouwe.' Kittypaw hield haar gezicht in de plooi, strengelde haar staart rond de zijne. 'Net als de planten die naar de zon reiken,' meende ze. De Apprentices Den kwam in zicht. 'Laten we naar de Hoge Vlaktes gaan,' riep Bluepaw. Kittypaw rende hem snel achterna. 'Wilt u mij volgen, schatje?' 'Natuurlijk, charming,' riep Kittypaw van een afstandje al. Hij lachte zo schattig en verlegen! Kittypaw rende de uitgang van het kamp door, weg van het kamp, naar de Hoge Vlaktes. 'Pak me dan, als je kan!'

'Natuurlijk, charming,' riep Kittypaw en Bluepaw staarde even schuldbewust rond zich heen. Als Tallstar nu wakker was geworden, zou hij er niet zo blij mee zijn. Bluepaw sloot zijn ogen even en woelde een korte windvlaag langs hem. Toen hij zijn ogen opende zag hij Kittypaw niet meer staan. Hij keek achter zich en toen naast zich, naar de ingang van het kamp. Een grijs lijfje ging er net door en Bluepaw zette de achtervolging in. 'Pak me dan, als je kan!', klonk het voor hem en Bluepaw snorde. Hij zette genoeg kracht in zijn poten om Kittypaw te kunnen inhalen. Ze was heel erg snel voor zo'n klein lijfje en Bluepaw sprong op haar toen ze de Hoge Vlaktes bereikten. Ze rolden samen lachend over de grond en Bluepaw snorde. Hij won de macht over het schijngevecht en gaf allemaal likken over Kittypaw's snuitje terwijl hij haar vrolijk aankeek.

De Hoge Vlaktes kwamen in een razend tempo dichterbij. Kittypaw hoorde de pootstappen van Bluepaw achter haar. Ze ging steeds sneller rennen, maar Bluepaw kon grotere stappen nemen. 'Het is niet eerlijk,' riep Kittypaw lachend. Een plotseling gewicht op haar rug deed haar omrollen. Bluepaw was op haar gesprongen, lachend rolden ze over de Hoge Vlaktes. Kittypaw lachte hardop en vrolijk. Ze hield hiervan. Toen ze onder Bluepaw vandaan gerold was, concentreerde ze zich op de omgeving. Haar concentratie ging algauw naar een konijntje; klein en snoezig. Tenminste, het zag er als eten uit, laten we het daar op houden. Kittypaw sloot haar ogen even, sloop en sprong. Ze vloog door de lucht, haar schaduw verduisterde de zon voor het konijn. Maar het was al te laat toen haar tanden in het nekje drongen en het leven wegvloeide in robijnrode druppels, die de belofte voor nieuw leven in zich hielden. Kittypaw sleepte het konijn terug naar waar Bluepaw zat en keek best trots voor zich uit. 'Goed hé, voor zo'n kleintje!' grapte ze.

Kittypaw drong opeens onder hem door en sloop op iets af. Toen Bluepaw beter keek zag hij twee oortjes boven het gras uitsteken. Hij kon opmaken dat het een konijn was. Kittypaw sloop geconcentreerd op het beest af en sprong toen sneller dqn het licht op het konijntje af. Bluepaw hield even zijn adem in. Maar het konijn had geen enkele macht mee om toch te kunnen ontsnappen. Kittypaw had het beest al te pakken en vermoordde het. Ze ging naasth em zitten en keek trots voor zich uit. Bluepaw glimlachte even. 'Goed hé, voor zo'n kleintje!', zei ze en ze grapte. Bluepaw gaf haar een lik en zei charmant: 'Heel erg goed lief poesje van me.' Bluepaw keek haar even heel erg lief aan en gaf haar toen een lik over haar snuitje. 'Ik ben echt zo verliefd op je', floepte er per ongeluk uit.

'Heel erg goed, lief poesje van me.' Kittypaw grijnsde. 'Bedankt, Prince in the making,' grapte ze. 'Ik ben echt zo verliefd op je,' zei Bluepaw, al klonk het als een soort ongelukje. Kittypaw gaf hem een lik terug. 'Ik vind jou heel erg leuk en lief en charmant en perfect en...' Ze keek even naar de lucht. Waarom was ze altijd inspiratieloos op dat soort momenten? Kittypaw sloot haar mond weer. 'Sorry, ik weet even niets meer.' Ze staarde naar het konijn. 'En sterk en aardig en schattig!' voegde ze er blij aan toe. Een paar vogels floten uitgelaten boven haar hoofd. Kittypaw keek omhoog, dacht terug aan het eerdere accident en liet het maar uit haar hoofd om omhoog te klimmen. Die takken waren niet te vertrouwen!

Bluepaw kreeg een lik en hij staarde haar aan vol gespin. 'Ik vind jou heel erg leuk en lief en charmant en perfect en...', zei Kittypaw en Bluepaw keek haar even aan. 'En?', vroeg hij toen lachend. 'Sorry, ik weet even niets meer', zei ze en ze zag er schattig uit. 'Dat is niet erg', lachte hij en hij ging naast haar zitten en gaf haar een kopje. Kittypaw's kopje was naar het konijn gedraaid en Bluepaw keek er ook even naar. 'En sterk en aardig en schattig!', zei ze en Bluepaw grinnikte even kort. Kittypaw keek naar de bomen en naar zijn takken. Bluepaw wist waaraan Kittypaw dacht en hij sloeg zijn staart beschermend om haar heen. 'Rustig maar, bij mij ben je veilig. Ik laat je onder geen enkele voorwaarde meer in die tak klimmen', zei hij met geruststellende woorden. 'En jij bent mooi, lief, slank, krachtig qua mening, goed in toneelspelen en hebt veel charmes', zei hij lachend en zijn blauwe ogen keken even grijnzend in zijn richting.

'Rustig maar, bij mij ben je veilig. Ik laat je onder geen enkele voorwaarde meer in die tak klimmen.' Kittypaw grijnsde. 'Kan niet, hij is afgebroken.' Dat irritante trekje hoorde gewoon bij haar. 'En jij bent mooi, lief, slank, krachtig qua mening, goed in toneelspelen en je hebt veel charmes.' Kittypaw glimlachte schattig. 'Jij kan ook toneelspelen, en je bent knap en ook heel charmant, eerlijk waar!' Kittypaw leunde tegen Bluepaw aan en gaf hem een paar likken. Als dit liefde was, wat het wel moest zijn, dan voelde het goed. 'Ik laat jou er ook niet meer in hoor, stel je voor dat die tak afbreekt!' Kittypaw was dol op Bluepaw. Hij was ook zo lief voor haar.. Kittypaw keek dromerig naar de wolkjes. 'Dat lijkt net een konijn, vind je ook niet?'

Bluepaw smolt helemaal van die schattige glimlach dat speelde op Kittypaw's gezicht. Hij snorde. 'Jij kan ook toneelspelen, en je bent knap en ook heel charmant, eerlijk waar!', zei ze en er speelde een glimlach rond Bluepaw's snuitje. Ze was toch ook zo lief hè. 'Ik geloof je heus wel, wees daar maar niet bang voor', zei hij lachend. 'Ik laat jou er ook niet meer in hoor, stel je voor dat die tak afbreekt!', zei ze en Bluepaw gruwelde even. Om Kittypaw aan het lachen te maken en alle huiveringen aan het incident te negeren, trok hij gekke bekken en maakte onnozele geluiden. Kittypaw keek dromerig en Bluepaw stopte. Dat lijkt net een konijn, vind je ook niet?', vroeg Kittypaw. Bluepaw besloot zijn charmes maar is te gebruiken. 'Een ding weet ik zeker en dat is dat de mooiste wolk op jou lijkt', zei hij charmant en hij gaf Kittypaw allemaal likken over haar hoofdje. Toen ging hij liggen en keek even moe voor zich uit. Eigenlijk was hij best vermoeid.

- Sorry voor fluppy posty, ik weet niks meer -

- ik weet ook niet echt iets meer.. wat kan er gebeuren? Slecht weer? Rogue? -

Bluepaw begon gekke bekken te trekken, waardoor Kittypaw lachend op de grond viel. Zo grappig was hij! 'Een ding weet ik zeker, en dat is dat de mooiste wolk op jou lijkt.' Kittypaw staarde naar de wolken, maar kon er geen in kattenvorm vinden. Bluepaw ging naast haar liggen en zag er moe uit. Kittypaw ging naast hem liggen en gaapte. Wat waren Apprentices toch druk, bedacht ze zich. Ze vond het Apprentice leven heel leuk. Met die vraag was ze Bluepaw hier ook benaderd, bij nader inzien was dat het beste wat haar tot nu toe overkomen was. Ze keek even opzij. Wat was hij toch een lieve kater. Kittypaw rekte zich even uit. 'Gaan we straks verder jagen? Anders hebben de Elders straks niets,' mauwde Kittypaw uiteindelijk.